Το τραγούδι του επιζώντος

Το τραγούδι του επιζώντος Facebook Twitter
«Νιώθω εξόριστος από το θεϊκό / εγώ κι οι λυπημένοι φίλοι μου». Φωτ.: Randy Bachman/Getty Images/Ideal Image
0

ΜΠΟΡΕΙ ΟΙ NEW YORK DOLLS να κέρδισαν, έστω και καθυστερημένα, τη θέση τους στην ιστορία και στον μύθο ως σκανδαλώδεις προπομποί ή και γεννήτορες του πανκ, αδίκως όμως δεν ισχύει το ίδιο για την προσωπική πορεία του χαρισματικού τους ηγέτη/τραγουδιστή Ντέιβιντ Τζοχάνσεν που στις αρχές της δεκαετίας του ’70 και για το σύντομο διάστημα προτού «αυτοπυρποληθούν» υπήρξε μια (ακόμα πιο) ανδρόγυνη και πιο περιθωριακή (και πιο εστέτ συγχρόνως), αλλά πάντα εκθαμβωτική και αεικίνητη εκδοχή του Μικ Τζάγκερ.

Αυτό το κενό επιχειρεί (και πετυχαίνει) να καλύψει αυτό το βιογραφικό/«συναυλιακό» ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορσέζε (και του μόνιμου συνεργάτη του Ντέιβιντ Τεντέσκι) με τίτλο Personality Crisis: One night only, που έκανε πρεμιέρα περίπου πριν από έναν μήνα στην πλατφόρμα του Showtime και είναι απολαυστικό. Γυρισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της στο Café Carlyle του Μανχάταν, το ιστορικό (και πολύ classy) καμπαρέ του Upper East Side, τη νύχτα των 70ών γενεθλίων του Τζοχάνσον τον Ιανουάριο του 2020, η ταινία αποτελεί μια γιορτή της συναρπαστικής διαδρομής του στη μουσική αλλά και στους πιο εκλεκτικούς σταθμούς της αείμνηστης νεοϋορκέζικης μποεμίας – από το Chelsea Hotel και τις παραστάσεις του off-Broadway μέχρι το Max’s Kansas City και όλη τη σκηνή της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.  

Λεπτός και αειθαλής, με πλούσιο «πομπαντούρ» τσουλούφι, λεπτό «ντούγκλα» μουστάκι αλά Ντίλαν ή Τζον Γουότερς κι ένα κομψό αστραφτερό κουστούμι , τραγουδά με τη βαθιά φωνή του και με το στυλ παλαιού crooner κομμάτια που θα έπρεπε να είναι πολύ πιο γνωστά, και ανάμεσά τους πετάει τις υπέροχες και πνευματώδεις παρλάτες του, ξετυλίγοντας ένα πνεύμα αφοσιωμένο στην αναζήτηση, όπως λέει, μιας «ιδιοφυούς γελοιότητας» και μιας «σακατεμένης ευτυχίας».  

Η παράσταση που δίνει ενώπιον αγαπημένων συνοδοιπόρων και φίλων (σε ένα από τα πρώτα τραπέζια κάθεται η Ντέμπι Χάρι), ερμηνεύοντας μαζί με την έξοχη μπάντα του τραγούδια από ολόκληρη την πορεία του είτε με τους Dolls, είτε σόλο, είτε ως Buster Poindexter (η alter ego περσόνα που είχε διαλέξει στα ’80s), εναλλάσσεται με αρχειακό υλικό και συνεντεύξεις του, παλιές και πρόσφατες. Λεπτός και αειθαλής, με πλούσιο «πομπαντούρ» τσουλούφι, λεπτό «ντούγκλα» μουστάκι αλά Ντίλαν ή Τζον Γουότερς κι ένα κομψό αστραφτερό κουστούμι (και με ένα κοκτέιλ ανά χείρας), τραγουδά με τη βαθιά φωνή του και με το στυλ παλαιού crooner κομμάτια που θα έπρεπε να είναι πολύ πιο γνωστά, και ανάμεσά τους πετάει τις υπέροχες και πνευματώδεις παρλάτες του, ξετυλίγοντας ένα πνεύμα αφοσιωμένο στην αναζήτηση, όπως λέει, μιας «ιδιοφυούς γελοιότητας» και μιας «σακατεμένης ευτυχίας».  

«Τίποτα δεν ξεθωριάζει όσο η επιτυχία», μονολογεί κάποια στιγμή, ενώ δηλώνει ότι «η κατεξοχήν σταθερά της ζωής μου ήταν πάντα η μουσική, πολλή μουσική», πριν αρχίσει να τραγουδά το «Plenty of Music» των New York Dolls, το οποίο λέει: «Νιώθω εξόριστος από το θεϊκό / εγώ κι οι λυπημένοι φίλοι μου». Μοιάζει όμως στη σκηνή να βρίσκεται σε σύνδεση με το «θεϊκό» ή με κάποιο πνεύμα που μέσω της μουσικής τον συνδέει με τους χαμένους συντρόφου.

New York Dolls - Plenty of music - Concert privé

Είναι άλλωστε ο μοναδικός επιζώντας από τους New York Dolls, καθώς μέσα στις δεκαετίες είδε κατά σειρά να φεύγουν από τη ζωή ο Billy Murcia, ο Johnny Thunders, ο Jerry Nolan, ο Arthur Kane και ο Sylvain Sylvain. «Επιτρέψτε μου να αναπολήσω για λίγο, σαν γέρος αισθηματίας που είμαι», λέει κάποια στιγμή χαμογελώντας, οι αναπολήσεις του όμως δεν έχουν τίποτα το ελεγειακό, ίσα-ίσα. Ακόμα και όταν παραδέχεται πως «όπου υπάρχει χρόνος, υπάρχει θλίψη», το λέει με θέρμη ζωής, ανακαλώντας αμέσως μετά τον Ιρλανδό ποιητή Τζόζεφ Κάμπελ: «Δεν μπορούμε να απαλλάξουμε τον κόσμο από τους καημούς, μπορούμε όμως να διαλέξουμε τη χαρά». Υπέροχος.

Personality Crisis: One Night Only (2023) Official Trailer

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LifO

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Palm Royale: Μια σειρά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πάντα υπέροχης Κρίστεν Γουίγκ

Daily / Palm Royale: Μια σειρά κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της πάντα υπέροχης Κρίστεν Γουίγκ

Η νέα φιλόδοξη σειρά του Apple TV+ αποτελεί ένα ιδιαιτέρως ελκυστικό στο μάτι αμάλγαμα δραματικής σαπουνόπερας και σατιρικής φάρσας, που στα καλύτερά του λειτουργεί σε πολλά επίπεδα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ο Κέιβ, ο Ίνο, ο Τσόμσκι και το μποϊκοτάζ στο Ισραήλ 

Daily / Ο Κέιβ, ο Ίνο, ο Τσόμσκι και το μποϊκοτάζ στο Ισραήλ 

Η μαζική αποχώρηση δεκάδων συγκροτημάτων από το μεγάλο αμερικανικό φεστιβάλ μουσικής και media South by Southwest λόγω της ύπαρξης χορηγών που ενισχύουν στρατιωτικά το Ισραήλ, επανέφερε το φλέγον ζήτημα του πολιτιστικού μποϊκοτάζ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Daily / Ο Πολ Σάιμον δεν ακούει καθόλου πλέον από το ένα αυτί αλλά η μουσική παραμένει βαθιά εντός του

Το ντοκιμαντέρ «In Restless Dreams: The Music of Paul Simon» αποτελεί μια συναρπαστική αναδρομή στη μακρά πορεία του σπουδαίου δημιουργού, από τους Simon and Garfunkel μέχρι σήμερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«The Gentlemen»: Επτά ώρες συναρπαστικής και άμυαλης ξεγνοιασιάς στο σύμπαν του Γκάι Ρίτσι 

Daily / «The Gentlemen»: Επτά ώρες συναρπαστικής και άμυαλης ξεγνοιασιάς στο σύμπαν του Γκάι Ρίτσι 

Η σειρά του Netflix είναι οτιδήποτε θα περίμενε κανείς –και με το παραπάνω– από μια τυπική δημιουργία του Άγγλου σκηνοθέτη, περιέργως όμως το πράγμα λειτουργεί μια χαρά, παρά το άπλωμα της ιστορίας σε οχτώ επεισόδια. 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Στη μνήμη του κορυφαίου σύγχρονου θεωρητικού και ιστορικού του σινεμά, Ντέιβιντ Μπόρντγουελ

Daily / Στη μνήμη του κορυφαίου σύγχρονου θεωρητικού και ιστορικού του σινεμά, Ντέιβιντ Μπόρντγουελ

Πέθανε πριν από λίγες μέρες στα 76 του ο επιφανής Αμερικανός πανεπιστημιακός που επί δεκαετίες καθοδηγούσε τους σπουδαστές κινηματογράφου ανά την υφήλιο με τα βιβλία του και με τον ακατάβλητο ενθουσιασμό του για το μέσο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεν μας άξιζε ο Γιάννης Αντετονκούμπο, αλλά θα είναι πάντα και δικός μας

Daily / Δεν μας άξιζε ο Γιάννης Αντετονκούμπο, αλλά θα είναι πάντα και δικός μας

Το ντοκιμαντέρ «Giannis: The Marvelous Journey» είναι μια καλοφτιαγμένη και κατά τόπους συγκινητική καταγραφή της παραμυθένιας διαδρομής του αναιμικού παιδιού από το αθηναϊκό «γκέτο», που κατέκτησε την κορυφή του κόσμου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ