ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΙ τόσο τρομακτικά ξεκάθαρο και αναμφισβήτητο να μην το βλέπουν τόσοι πολλοί; Προφανώς, δεν είναι ότι δεν μπορούν να το δουν –οι εικόνες αλλά και οι αριθμοί από την Γάζα στοιχειώνουν ολόκληρο το σύμπαν– αλλά δεν θέλουν. Είτε θεωρούν θεμιτό αυτό που συμβαίνει (κι ας πρόκειται για στυγνή γενοκτονία σε παγκόσμια μετάδοση), είτε το αντιμετωπίζουν (ακόμα και τώρα!) ως αμφιλεγόμενο ζήτημα, ως debate, ως «ναι μεν, αλλά…», ως «γκρίζα ζώνη», ως «έχει και το Ισραήλ τα δίκια του».
Πώς θα συναντηθούμε, πώς θα συνεννοηθούμε, πώς θα μιλήσουμε ξανά μ’ αυτούς τους ανθρώπους; Η Γάζα δεν είναι «γκρίζα ζώνη», είναι κόκκινη γραμμή. Τι να πεις –και πόση ψιλοκουβέντα να κάνεις αποφεύγοντας το θέμα– με κάποιον ή με κάποια που δεν το αντιλαμβάνεται καν ως μείζον και πανανθρώπινο ζήτημα, πέρα από απόψεις, ατζέντες και «συμφωνούμε ότι διαφωνούμε»; Φοβάμαι ειλικρινά ότι η ρωγμή είναι πλέον βαθιά και αγεφύρωτη. Νιώθω ένα άδειασμα, έναν κλονισμό, μια ψυχική κόπωση.
Όποιος έχει αντίθετη άποψη και τολμά να συγκινείται και να αγανακτεί μ’ αυτή την κατάμαυρη κηλίδα για την ανθρωπότητα του 2025, είναι «περιθωριακός», «άπλυτος», «αριστερός», ακόμα και «προδότης».
Και δεν μιλάμε καν για την πολυπληθή, δυστυχώς, εκείνη μάζα των συμπατριωτών μας που έχει ταχθεί εσχάτως φανατικά υπέρ του Ισραήλ – και μάλιστα στην πιο μελανή στιγμή της ιστορίας αυτής της χώρας επειδή…ούτε και ξέρουν ακριβώς.
Λένε στον εαυτό τους αλλά και στους άλλους ότι έτσι στηρίζουν το εθνικό συμφέρον και τις συμμαχίες της κυβέρνησης (διάφορα υψηλόβαθμα στελέχη της οποίας ενισχύουν ακόμα και από το βήμα της Βουλής αυτή την αντίληψη, με τον πιο χυδαίο και αντιδημοκρατικό τρόπο).
Όποιος έχει αντίθετη άποψη και τολμά να συγκινείται και να αγανακτεί μ’ αυτή την κατάμαυρη κηλίδα για την ανθρωπότητα του 2025, είναι «περιθωριακός», «άπλυτος», «αριστερός», ακόμα και «προδότης».
Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι απ’ αυτούς, όσο κι αν προσπαθούν να κρύψουν τη λούμπεν μισαλλοδοξία που τους τρώει, παριστάνοντας τους «δυτικόφρονες» αρχοντοχωριάτες, είναι απλώς αθεράπευτα ξενοφοβικοί και ρατσιστές. Και οπορτουνιστές της συμφοράς που στέκονται με δέος και θαυμασμό μπροστά στην ισχύ του Ισραήλ απέναντι σε ανθρώπους που δεν τους βλέπουν ως ανθρώπους, αλλά ως ένα τσούρμο «λάθρο».
Αν τύχει και βρεθεί σε μπελάδες το Ισραήλ, θα αναζητήσουν αλλού ισχυρό «πρότυπο» και πιθανότατα θα επιστρέψουν και στις αυθεντικές, αντισημιτικές τους ιδέες, τις οποίες είχαν βάλει προσωρινά στην άκρη. Και ποιος δεν γελούσε άλλωστε με τον «Ξεβιδωμένο» στον Καραγκιόζη;