›Με βαφτίσαν Γρηγόρη Άρη Ρήγα, από τον παππού μου τον Γρηγόρη, τον Άρη Βελουχιώτη και τον Ρήγα Φεραίο.
›Όπως καταλαβαίνεις, η διάθεση των γονιών μου ήταν αριστερή, αν και δεν υπήρξαν ποτέ κομματικοποιημένοι. Ήταν αντιδραστικοί, ακόμη και μεταξύ τους. Διαφωνούσαν συνεχώς, αλλά με έναν τρόπο που εμένα μού έμαθε τον διάλογο.
›Από τα παιδικά μου χρόνια στη Σουηδία θυμάμαι λίγα πράγματα: τον φίλο μου τον Ντάνιελ, που παίζαμε στην παιδική χαρά, στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας μας, και τα σκουπίδια που τα πέταγες από μια τρύπα που υπήρχε στο χολ του κάθε σπιτιού, που κατέληγε σε έναν κάδο. Ακόμη, θυμάμαι τη στιγμή που πέταξα τις πιπίλες μου και μετά δεν υπήρχε επιστροφή. Επίσης, μου έχει μείνει το χιόνι -ωραίο, άσπρο, καθαρό- και τα βόρεια φρούτα -μπλούμπερις, κράνμπερις, βατόμουρα.
›Γυρίσαμε στην Αθήνα μετά από ένα θλιβερό συμβάν: νέα τάξη πραγμάτων και για τους τρεις μας. Βέβαια, μεγάλωσα με τις φράσεις «εμείς, στη Σουηδία», «εγώ, που έχω ζήσει στη Σουηδία», «εμείς, στη Σουηδία, είχαμε αυτό», κ.λπ.
›Όταν ήμουν μικρός, είχαμε μικροπροβλήματα με τον πατέρα. Όχι τίποτα σοβαρό, βέβαια. Όταν έκανα σκέιτ, δεν γούσταρε καθόλου. Του φαινόταν πολύ αμερικάνικο για να το αντέξει. Ούτε και με τη μουσική τα πηγαίναμε καλά. Εγώ άκουγα πανκ και αγγλική σκηνή, ενώ αυτός αποκλειστικά Σαββόπουλο, Τσιτσάνη, Καζαντζίδη και Μπιθικώτση. Η μάνα μου, δε, Eros Ramazzoti. Καταλαβαίνεις τι γινόταν στο σπίτι.
›Μέναμε στους Αγίους Αναργύρους και εγώ πήγαινα με το σχολικό σε ιδιωτικό σχολείο στο Ψυχικό. Αξέχαστη σκηνή με το σχολικό ήταν όταν χέστηκα πάνω μου στην 3η Δημοτικού. Θυμάμαι τον εαυτό μου που κρατιόμουνα και κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο και τα' αμόλησα. Το θυμάμαι καρέ-καρέ. Όταν σηκώθηκα, έγινε αυτό που λένε «έφτασε το σκατό στη κάλτσα». Ε, λοιπόν, είναι αλήθεια, αυτό ισχύει.
›Όταν τελείωσα το λύκειο, μου έφερε ο πατέρας μου μια μπροσούρα του Πανεπιστημίου του Έσεξ στην Αγγλία. Διάλεξα στην τύχη Computer Science. Κάθισα τέσσερα χρόνια εκεί. Φαντάσου ότι ερχόταν ο πατέρας μου κάθε χρόνο στην εξεταστική περίοδο για να με διαβάσει. Έκανα κι εγώ μεγάλη προσπάθεια. Πήγαινα σε όλα τα μαθήματα, παρόλο που δεν καταλάβαινα Χριστό. Συνέχισα και το έκανα μόνο για τους γονείς μου. Έλεγα: αυτοί με αγαπάνε και θέλουν το καλό μου, οπότε πρέπει να το προσπαθήσω. Τελικά, κατέληξα να κάνω και μεταπτυχιακό στο Λονδίνο. Μη φανταστείς ότι ξαφνικά τα πήγα σούπερ, απλά γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου και ήθελα να παρατείνω τη διαμονή μου εκεί.
›Γυρνώντας στην Αθήνα, έπιασα δουλειά στο Ερευνητικό Κέντρο "Δημόκριτος" ως προγραμματιστής. Τέλειο ακούγεται αυτό, ε; Δεν μπορούσα να προγραμματίσω τίποτα όμως, κι έτσι άρχισα να παρέχω τις υπηρεσίες που μπορούσα, δηλαδή σχέδια. Συγκεκριμένα, ήταν σχέδια για πλατφόρμες ηλεκτρονικής μάθησης για άτομα με ειδικές ανάγκες. Την ίδια χρονιά γράφτηκα στη Σχολή Ορνεράκη. Εκεί σπούδασα σκίτσο, ελεύθερο σχέδιο, animation και 3d animation και ανέπτυξα μια τελείως φιλική σχέση με τον Σπύρο Ορνεράκη και τα παιδιά του.
›Δεν ανήκει τίποτα σε κανέναν. Πρέπει να βγάλουμε από το πετσί μας την έννοια της ιδιοκτησίας. Καταρρέει το καπιταλιστικό σύστημα πια και η Ευρώπη ολόκληρη. Δεν μπορούμε να θεωρούμε ότι μας ανήκουν όλα. Πρέπει να ξεχάσουμε τον τρόπο με τον οποίο μετράμε τον χρόνο γιατί είναι λάθος και άδικος. Ο καθένας έχει τον χρόνο του για να επικοινωνήσει, για να νιώσει. Παράνομα είναι τα όνειρα σήμερα.
›Κάποια στιγμή έχασα έναν πολύ καλό μου φίλο, τον Χάρη. Σχεδόν έναν χρόνο πριν από αυτό το συμβάν, είχα χάσει έναν άλλο κολλητό, τον Παναγιώτη τον Ντομάτα. Αυτά τα δύο περιστατικά ένιωσα ότι με άλλαξαν. Τα συναισθήματα που ένιωσα μετά από αυτά ήταν σαν μου άλλαξαν το DNA. Ένιωσα αυτό το αίσθημα της ματαιότητας και ξεκίνησα να σκέφτομαι πόσο χαζό είναι να «τσακωνόμαστε». Χαζομάρες. Μετά από αυτά ξεκίνησα το πρότζεκτ που ονόμασα StupidGreg.
›Η απληστία και η συνήθεια είναι αυτά τα συστατικά που μας κάνουν όλους ίδιους. Εγώ αποφάσισα ότι θέλω να είμαι χαζός και είμαι ευτυχισμένος με λίγα και καλά. Είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος.
›Πιστεύω στην ομαδική ζωή και ότι μπορούμε να καταφέρουμε πολλά περισσότερα όταν ενωνόμαστε σε ομάδες. Ποντάρω πολύ σε αυτό. Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να βγάζουμε λεφτά και να τα ξοδεύουμε μόνο για την πάρτη μας. Στην παρέα μου έχουμε κοινό ταμείο. Βολεύει πολύ αυτό όταν κάνουμε όλοι μαζί διακοπές
›Είμαστε πολλά άτομα στο πρότζεκτ που ονομάζεται GPO. Από γκραφιτάδες, εικονογράφους, εικαστικούς επιμελητές, μουσικούς μέχρι και δικηγόρους, και φιλοδοξούμε να γίνουμε η μεγαλύτερη εικαστική ομάδα της Ευρώπης. Είναι ένα «κίνημα» κάθαρσης. Δεν μας νοιάζουν τα στυλ και ζωγραφίζουμε χωρίς προσχέδιο, έτσι όπως νιώθουμε και όπως μας βγαίνει η γραμμή. Και αυτό είναι για εμάς η αρχή της τέχνης.
›Στα αρχικά GPO μπορεί να κολλήσει ο καθένας ό,τι θέλει: grafo panta orthios, gamao poli omorfa, generic prolific oddities, guerilla politics only. Το τελευταίο μας πρότζεκτ είναι ένα βιβλίο που ταξιδεύει, ένα χοντρό sketch book που αλλάζει χέρια και χώρες. Όταν γεμίσουν οι σελίδες του, θα το εκδώσουμε.
›Τώρα που βρήκαμε κενά τα billboard στην Πειραιώς, έχουμε έναν τέλειο καμβά για να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Είναι σαν να γράφει ένας γίγαντας με μαρκαδόρο.
›Το γκράφιτι, επίσης, είναι μια από τις χειρότερες μορφές επιτήδευσης. Δεν είμαι πολύ θετικός πια. Έχει γίνει μόδα που πάει πακέτο με το σκέιτ και τη χιπ χοπ μουσική.
›Τελευταία την έψαξα λίγο, να δω, είμαι τρελός ή όχι. Πήγα σε ψυχολόγο. Μου είπε να το ρίξω στην κηπουρική. Είμαι άνθρωπος που τρελαίνεται για τα λαχανικά: τις ντομάτες, τα κολοκυθάκια, τον μαϊντανό, το κόλιαντρο, τις μελιτζάνες, το τσάι του βουνού και φυσικά το χόρτο.
›Όταν στην πόλη έχει καύσωνα, μου αρέσει να κοιμάμαι σε sleeping bag στον λόφο της Πνύκας, κάτω από τα πεύκα.
σχόλια