Ορσαλία Παρθένη

Ορσαλία Παρθένη Facebook Twitter
0

Πήρα το όνομα Ορσαλία από τη γιαγιά μου.Κάποιος μου είπε πως το Ορσαλία είναι το θηλυκό του Όρσιππου, του ολυμπιονίκη των Μεγάρων, αλλά δεν ξέρω αν είναι αλήθεια.

Μεγάλωσα μέσα στην επιχείρησή μας: Ήταν μια καθαρά οικογενειακή επιχείρηση· οι γονείς μου έφτιαξαν την εταιρεία και δούλευαν πολύ και στο σπίτι. Εξάλλου είναι και μια δουλειά που είναι σαν τρόπος ζωής.

Έβαλα τιμές σε ρούχο για πρώτη φορά στα 6 μου.«Για πες μου πόσο να το πουλήσω αυτό;»

Ήμουνα ένα υπάκουο κορίτσι, περιέργως. Η δεκαετία του ‘80 ήταν μια δεκαετία που έφερε μεγάλη δόξα και δημοσιότητα στην επιχείρηση των γονιών μου αλλά και στους ίδιους. Το μόνο κακό ήταν ότι όλο αυτό συνέπεσε με την εφηβεία μου: Δεν μου άρεσε καθόλου η προσοχή που προκαλούσε όλο αυτό το πράγμα.

Στα 17 μου έφυγα για την Αμερική. Πήγα στο Ρόουντ Άιλαντ στο Πανεπιστήμιο Μπράουν να σπουδάσω ιστορικός τέχνης. Νόμιζα ότι θα έκανα εμπόριο έργων τέχνης. Όταν είσαι μικρός, ψάχνεις να βρεις ποιος είσαι και να κάνεις κάτι δικό σου.

Πρωτοπήγα στην Αμερική στο τέλος της δεκαετίας του ‘80: Πρόλαβα την Αμερική πριν τα ‘90s: Το Meatpacking District ήταν meatpacking district, δεν είχε εξωραϊστεί. Και στο πανεπιστήμιο υπήρχε μια απόλυτη ελευθερία. Μετά έφυγα για το Λονδίνο. Σπούδασα History of Dress στο Courtauld Institute.

Δούλεψα ένα χρόνο στυλίστρια σ' ένα περιοδικό για νύφες, το «Brides» της Conde Nast.Είχε πλάκα γιατί έκαναν γάμους με θέμα: Μου ζητάγανε παραδείγματος χάρη έναν ελισαβετιανό γάμο. Έβρισκα το τέλειο κτίριο και κάναμε εκεί τη φωτογράφιση. Ήταν ωραία εμπειρία το να δουλεύεις σ' έναν διεθνή εκδοτικό οργανισμό.

Ανέλαβα την οικογενειακή επιχείρηση στα 24, έκανα κάποιες ανακατατάξεις έστω και με το ζόρι. Είπα «αν θέλετε να κάνω αυτό το πράγμα, θα το κάνω όπως θέλω εγώ». Ήταν δύσκολο γιατί έπρεπε να αποδείξω πολλά, αλλά νομίζω ότι τα κατάφερα.

Τελικά όσο και να αντιδράς και να λες πως δεν θα κάνεις κάτι (χωρίς να θέλω να πω πως δεν ήθελα να κάνω αυτό που έκανα), στο τέλος εκεί καταλήγεις. Αισθάνομαι πως εκπαιδευόμουν για να κάνω αυτό το πράγμα όλη μου τη ζωή.

Στην αρχή, όταν δυσκόλευαν τα πράγματα μου άρεσε να φαντασιώνομαι πως κάποια στιγμή θα έκανα κάτι άλλο, πως όλο αυτό είναι προσωρινό. Τώρα πια δεν θα άφηνα με τίποτα τη δουλειά μου.

Αυτό που προσπαθώ να τηρώ στη δουλειά μου είναι να είναι αναγνωρίσιμο το ρούχο από μακριά, να ξέρεις ότι αυτό το ρούχο είναι Parthenis. Δεν νομίζω πως μπορεί να το ξέρει κανένας άλλος καλύτερα από μένα αυτό. Eξάλλου, το να βγάλουμε ωραία σχέδια -ένα ωραίο μπλουζάκι ή ένα ωραίο φουστάνι- δεν είναι το ζητούμενο. Η συνολική εικόνα είναι αυτό που μετράει.

Σίγουρα χρησιμοποιώ την τέχνη ως έμπνευση: τον κινηματογράφο ή τη μουσική, που μπήκε στη ζωή μου τώρα, λόγω του άντρα μου. Μπορεί να διαβάσω πιο πολύ μουσικά περιοδικά παρά μόδας, τώρα πια. Με εμπνέει πολύ το παρελθόν, χωρίς να θέλω να 'μαι ρετρό: Η τελευταία μου κολεξιόν, ας πούμε, εμπνεύστηκε από τον Έρικ Στάντον. Ενώ συνήθως τα ‘50s δεν μου άρεσαν -αυτά τα κορίτσια που φοράνε καρό ποδιές και βγάζουν το ψητό από το φούρνο-, είδα τη σκοτεινή, φετιχιστική τους πλευρά και με ενθουσίασε.

Αν εμπνέομαι από τα ταξίδια; Τα τελευταία χρόνια δεν πηγαίνω πολύ γιατί έχω αρχίσει να φοβάμαι τα αεροπλάνα. Ίσως να μην έχω ακόμα υπερνικήσει το φόβο του θανάτου. Σκέφτομαι πως έχω πάρα πολλά πράγματα που έχω ακόμα να κάνω. Φοβάμαι μήπως δεν προλάβω.

Όταν δουλεύω για την πασαρέλα, φτιάχνω ρούχα για σόου. Μου 'χει τύχει να έρθει πελάτης και να μου πει «θέλω αυτό». Αυτό όμως εγώ το έχω φτιάξει για μια γυναίκα με ύψος 1,80 και 50 κιλά. Δεν είμαστε όλοι έτσι. Mετά την πασαρέλα αναπροσαρμόζουμε τα ρούχα. Οι τιμές μας ξεκινάνε από τα 30 ευρώ - το πιο ακριβό πράγμα που έχω πουλήσει ποτέ ήταν ένα φόρεμα των 1.500 ευρώ. Ένα μακρύ βραδινό φορέμα κινείται γύρω στα 500 με 700 ευρώ.

Είμαι τυχερή που είμαι η δεύτερη γενιά. Δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις ένα αναγνωρίσιμο brand στην εποχή μας. Αυτό που θεωρώ δική μου επιτυχία είναι ότι υπήρχαν νέοι άνθρωποι που δεν ξέρανε ποιοι είμαστε και τώρα ξέρουν.

Νομίζω πως η μεγαλύτερή μου επιτυχία ήταν ότι τελικά κατάφερα να με παραδεχτεί ο πατέρας μου. Ίσως αυτό να ισχύει για όλα τα παιδιά κι ακόμα περισσότερο τα παιδιά που κληρονομούν μια οικογενειακή επιχείρηση.

Ζω στην Ακρόπολη . Μου αρέσει που είναι ακόμα γειτονιά. Ψωνίζω από το μανάβη μου, τον κρεοπώλη μου, τον ψαρά μου... Μου αρέσει και γεωγραφικά. Είναι κοντά στα νότια, στο κέντρο της Αθήνας, μπορείς να φύγεις πιο εύκολα.

Κάνω βόλτες. Μπορώ να σκαρφαλώσω στου Φιλοπάπου και να βγω από την άλλη στα Πετράλωνα.Περπατάω συχνά τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, το Κουκάκι, κοντά στο μετρό, εκεί στην Αλέξανδρου Δράκου, περπατάω συχνά μέχρι το Κολωνάκι.

Βγαίνω πολύ λιγότερο από το Σεπτέμβρη που παντρεύτηκα. Ίσως γιατί αυτή την περίοδο της ζωής μου θέλω να περνάω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται με τον άντρα μου. Για μένα αυτό είναι η ευτυχία.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ