Γιάννης Τζαννής

Γιάννης Τζαννής Facebook Twitter
0
  • Ως το μικρότερο παιδί από τέσσερα αδέρφια, η ζωή μου βασίστηκε κυρίως σε ένα πλαίσιο προστασίας και έμφυτης ανάγκης για ευγενή ανταγωνισμό. Ήδη από την αρχή της εφηβείας συνειδητοποίησα πως αυτό ο συνδυασμός, αν και θεμιτός, δύσκολα μπορεί να οδηγήσει είτε σε πραγματικά αποτελέσματα είτε στην ολοκλήρωση μιας σωστής προσωπικότητας. Στα 18 μου αποφάσισα να εγκαταλείψω τη γειτονιά μου για να σπουδάσω δημοσιογραφία στην Αγγλία. Εξειδικεύτηκα στην ειδησεογραφία, σε οικονομικά και πολιτικά θέματα, κάνοντας την πρακτική μου στο BBC και σε βρετανικές εφημερίδες. Αφήνοντας κατά μέρος τα δικά μου «ροζ γυαλιά», τα τελευταία χρόνια, με βάση την Αθήνα της κρίσης, προσπαθώ να αποδείξω πόσο κοντά τελικά μπορούμε να φτάσουμε στους στόχους που οι ίδιοι θέτουμε, αν πιστέψουμε στις δυνατότητές μας και δεν σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε.
  • Ξεκίνησα το «Chasseur», ένα ηλεκτρονικό περιοδικό μόδας, πριν από τρία χρόνια. Το καλοκαίρι του '14, ως νέος επιχειρηματίας, πήρα επιχορήγηση από το ΕΣΠΑ για να μπορέσω να κάνω μια έντυπη έκδοση και μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω σε επαφή με ανθρώπους του μάρκετινγκ, των σόσιαλ μίντια, νομικούς – ό,τι απαιτείται για να εκδώσεις ένα περιοδικό. Ήμασταν μια start-up, έχοντας όμως ήδη έτοιμο προϊόν. Έτσι, αρχίσαμε να δουλεύουμε την ιδέα του εντύπου σε επίπεδο content και φιλοσοφίας, επιδοθήκαμε σε ένα rebranding. Δεν θέλαμε να μεταφέρουμε απλώς το ίδιο περιεχόμενο από ένα PDF σε ένα print. Το δυσκολότερο κομμάτι, φυσικά, ήταν το οικονομικό και κινηθήκαμε ουσιαστικά με την επιχορήγηση. Αν μη τι άλλο, η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων είναι όλα τα παραδοσιακά μέσα να κινούνται προς το Ίντερνετ. Η δική μας πορεία ήταν αντίστροφη. Τρία χρόνια είχαμε δημιουργήσει έναν στέρεο πυρήνα online κοινού, με παρουσία σε fashion weeks του εξωτερικού, και νιώθαμε ότι ήθελαν να δουν, να πιάσουν το «Chasseur» με έναν άλλο τρόπο.

Κάνω συνεντεύξεις, είμαι creative director, διαχειρίζομαι τα social media, κάνω την παραγωγή – από τη διαδικτυακή αρχή του, το «Chasseur» ήταν one-man-show. Είμαι control freak, έχω όραμα και για να το αποδώσω σωστά, λαμβάνοντας υπόψη το feedback από τους συνεργάτες, πρέπει να είμαι εγώ εκεί, αλλιώς κάπου θα χαθεί κάτι...

  • Το πρώτο μας τεύχος, λοιπόν, εξερευνά τα κίνητρα που διαμορφώνουν έναν άνθρωπο –τον κάθε συνεντευξιαζόμενο στην προκειμένη περίπτωση– και τους ποικίλους τρόπους που τον ωθούν να ακολουθήσει την καρδιά του, τις φιλοδοξίες και τα όνειρά του στο κυνήγι της δημιουργικότητας. Σε εμάς το κίνητρο ήταν μόνο η αγάπη, εξού και ο τίτλος του τεύχους «Love Alone». Σε αντίθεση με τα online τεύχη που είχαμε βγάλει, στο έντυπο θέλαμε να απομακρυνθούμε από το street κομμάτι της μόδας και να το εξελίξουμε σε sportswear lux, που συμβαίνει πολύ έντονα αυτή την περίοδο. Βλέπουμε όλους τους μεγάλους οίκους να το έχουν γυρίσει προς τα εκεί. Γενικά, αυτό προσπαθώ να κάνω πάντα, να ζω στο πνεύμα της εποχής μου, αλλά προσπαθώ να βρίσκω τρόπους αναβάθμισης και να μη μένω στα τετριμμένα. Φαίνεται και στις ερωτήσεις που κάνουμε στις συνεντεύξεις, στον τρόπο που φωτογραφίζουμε στα editorials. Ψάχνουμε το εναλλακτικό στοιχείο, χωρίς να θέλουμε να φαινόμαστε επί τούτου αντισυμβατικοί. Προχωράμε με βάση τι θέλει ο κόσμος αλλά και με το όραμα που έχουμε εμείς για τον κόσμο. Ακόμα και τα πιο εμπορικά στοιχεία προσπαθούμε να τα δούμε μέσα από μια conceptual ματιά.
  • Θεωρώ ότι το πρώτο τεύχος που βγήκε σε περιορισμένα αντίτυπα έχει συλλεκτική αξία από μόνο του, από την άποψη ότι εκδόθηκε το συγκεκριμένο concept σε χαρτί. Η «συλλεκτικότητα», βέβαια, που μπορεί να χαρακτηρίζει ένα έντυπο είναι σχετική και εξαρτάται από τα άτομα που θα το αγοράσουν. Το «Chasseur» έχει συγκεκριμένο κοινό, γι' αυτό δεν θα το βρεις στο περίπτερο. Αυτός που θέλει να επενδύσει σε μόδα, τέχνη και σε μια ματιά πιο εναλλακτική, αλλά συνάμα επίκαιρη, θα δώσει σημασία. Από κει κι έπειτα, όπως βλέπουμε το λεύκωμα του Λυκείου μετά από 10 χρόνια και λέμε «Θεέ μου, τι φορούσα», εύχομαι να γίνεται το ίδιο με το περιοδικό μετά από χρόνια. Να το χαζεύουν οι αναγνώστες και να σκέφτονται «ουάου, κοίτα πώς ήταν η μόδα τότε». Είναι στόχος μας αυτός, να αποτελεί το προϊόν μας την απόδειξη μιας πραγματικότητας που στο μέλλον μπορεί να μην υφίσταται, ακόμα και μέσα από το «εφήμερο» πρίσμα της μόδας.
  • Κάνω συνεντεύξεις, είμαι creative director, διαχειρίζομαι τα social media, κάνω την παραγωγή – από τη διαδικτυακή αρχή του, το «Chasseur» ήταν one-man-show. Είμαι control freak, έχω όραμα και για να το αποδώσω σωστά, λαμβάνοντας υπόψη το feedback από τους συνεργάτες, πρέπει να είμαι εγώ εκεί, αλλιώς κάπου θα χαθεί κάτι. Έχω αποκτήσει σταθερούς συνεργάτες, οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται στο εξωτερικό μόνιμα, πράγμα που επιδιώκω και για λόγους προώθησης. Εγώ ταξιδεύω πολύ συχνά, πηγαίνω σε όλες τις πόλεις όπου υπάρχει κάποιο event που με ενδιαφέρει, αλλά και off-season για castings. Η δική μου βάση εξακολουθεί να είναι η Αθήνα καθαρά για οικονομικούς λόγους. Προτιμώ τα έσοδα που έχω να δαπανώνται για εντελώς δημιουργικά έξοδα, παρά να μένω στο Λονδίνο, όπως πολλοί που κάνουν τη δουλειά μου κάποιες ώρες της ημέρας και τις υπόλοιπες αναγκάζονται να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο. Σου στύβεται η δημιουργικότητα όταν μπαίνουν στο παιχνίδι άλλοι παράγοντες, κυρίως οικονομικοί.
  • Το Διαδίκτυο μου προσφέρει τη δυνατότητα να βρίσκομαι παντού, να έρχομαι σε επαφή με όλους τους ανθρώπους που πρέπει να συναναστραφώ. Η έλλειψη φυσικής παρουσίας δεν με έχει δυσκολέψει ευτυχώς καθόλου, επειδή το προϊόν μου μιλά για μένα. Δεν απαξιώνω τη σημασία της, γι' αυτό την αναπληρώνω στα fashion weeks και όποτε μπορώ να ταξιδεύω. Το παράδοξο είναι ότι οι περισσότεροι δεν περιμένουν να δουν κάποιον τόσο νέο πίσω από το «Chasseur» και δεν μιλώ για τώρα που είμαι πλέον 25. Στην αρχή όλοι πίστευαν ότι επικοινωνούν με κάποιον που έχει γραφειάρα σε κάποια μεγάλη εκδοτική, όμως ήταν ένα παιδί 22 ετών στο δωμάτιό του. Όταν με γνώριζαν, σίγουρα ακολουθούσε εντυπωσιασμός, οπότε μάλλον υπέρ μου λειτούργησε το γεγονός ότι εξακολούθησα να μένω στην Αθήνα.
  • Ως δημοσιογράφος, διατηρώ μια ιδιαίτερα ανθρωποκεντρική προσέγγιση και την έχω μεταφέρει στο περιοδικό. Με ιντριγκάρει περισσότερο να επικεντρώνομαι στον άνθρωπο παρά στο προϊόν της δουλειάς του, να εξερευνώ την ψυχοσύνθεση του συνεντευξιαζόμενου μέσα από ερωτήσεις που θα τον βάλουν να σκεφτεί. Όταν ξεκινώ να στήνω ένα τεύχος, λειτουργώ λίγο εγωιστικά, σε συνάρτηση με τη δική μου φάση. Το πρώτο έντυπο με βρήκε σε δημιουργική περίοδο και ήθελα να παίξω με χρώμα, ήθελα ζωντάνια και ένταση. Τον χειμώνα, που συνήθως νιώθω λίγο πιο πεσμένος, λογικά θα το πάμε σε dark-ίλα. Επιλέγω να μην κινούμαι τόσο με γνώμονα το τι τραβάει τώρα, για να μην καταλήγω σε «χθεσινά νέα», όσο με το τι τραβάει η εποχή. Εξάλλου, έχουμε το web, που είναι πάντα επίκαιρο με βάση την ατζέντα αυτών που μας αρέσουν. Προτιμώ να εκμαιεύσω κάτι που είναι ενδιαφέρον, όπως το unisex κομμάτι που είναι το trend της εποχής και θέλω να δω πώς το αντιλαμβάνονται διαφορετικοί άνθρωποι. Θέλω και η δουλειά των συνεργατών μου να είναι δράση που προκαλεί αντίδραση. Από την πιο απλή μόδα μέχρι το πιο σύνθετο εικαστικό, θέλω ο αναγνώστης να νιώσει κάτι. Του αρέσει; Τέλεια. Δεν του αρέσει; Πάλι τέλεια.
  • Πρώτα έμαθα να είμαι δημοσιογράφος και μετά όλα τα άλλα. Κοφτά και ξεκάθαρα πράγματα, τι συμβαίνει, αυτό και τέλος, χωρίς σάλτσες και τα σχετικά. Έπειτα από την πρώτη μου επαφή με τη μόδα και μόλις άρχισα να την αντιλαμβάνομαι και να την ενθέτω στη ζωή μου, κατάλαβα ότι εγώ δεν έχω καμία σχέση με τους περισσότερους ανθρώπους που γράφουν για μόδα, τους fashion bloggers. Οι bloggers είναι κατεξοχήν εγωκεντρικά πλάσματα, είναι οι ίδιοι για τους ίδιους. Εγώ δεν έχω μπει ποτέ στη διαδικασία να μου δίνουν ρούχα για να φωτογραφίζομαι με αυτά. Όχι επειδή το κατακρίνω – αντιθέτως, κάθε στοιχείο μόδας που βγαίνει μπροστά και υποστηρίζει μια κατάσταση θα τροφοδοτήσει μια μετεξέλιξη του blogger. Άλλωστε, όλοι έχουμε περάσει από ένα MySpace, όπου μάθαμε φωτογραφία προσπαθώντας να τραβήξουμε cool λήψεις με μόλις 2 megapixels. Από κει και πέρα, θεωρώ ότι οι άνθρωποι που πραγματικά ασχολούνται με τη μόδα είναι πιο ήρεμοι, πιο μίνιμαλ και δεν συζητούν γι' αυτήν όταν σχολάνε. Αν έχεις μια αισθητική, θα επιλέξεις να πορευτείς με αυτή. Πιο μικρός έμπαινα κι εγώ σε τριπάκια να ντυθώ, να φανώ κάπως, ας βάλω κι ένα παπούτσι που δεν με βολεύει χωρίς κάλτσα. Μεγαλώνοντας, βάζω την άνεση πάνω απ' όλα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα κυκλοφορώ με φόρμες όλη μέρα. Σίγουρα σε ένα fashion show υπάρχει μια άλλη αντιμετώπιση – οι άνθρωποι που θα με προσεγγίσουν δεν θέλουν να πιουν απλώς ένα ποτό μαζί μου.
  • Την τελειομανία μου τη διαχειρίζομαι κάπως νευρωτικά, αλλά πιστεύω ότι είμαι συνεργάσιμος γι' αυτό έχω διατηρήσει σταθερές συνεργασίες, ακόμα και φιλίες, κάτι για το οποίο δεν φημίζεται ο χώρος. Θέλω όμως οποιοσδήποτε επενδύσει σ' εμένα να πάρει το 100%. Χρόνος και διάθεση υπάρχουν και το γεγονός ότι είμαστε ανεξάρτητοι δεν μας φορτώνει με «γραμμές» που επιθυμούμε να αποφύγουμε. Παρεΐστικο είναι το μαγαζί, αυτό γουστάρουμε και ο κόσμος ανταποκρίνεται. Το πρώτο τεύχος μέσα σε έναν μήνα είναι σχεδόν out of stock.
Γιάννης Τζαννής Facebook Twitter
Γιάννης Τζαννής Facebook Twitter
Γιάννης Τζαννής Facebook Twitter

www.chasseurmagazine.com

 

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO τον Ιούνιο του 2015

Οι Αθηναίοι
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ