Blend Mishkin

Blend Mishkin Facebook Twitter
0

Φωτό: Πάνος Μιχαήλ



Δεν είμαι άνθρωπος της νύχτας - μακάρι η όλη φάση μου να γινόταν μεσημέρι κι απόγευμα. Δεν τρελαίνομαι ιδιαίτερα με τη νύχτα, να σου πω την αλήθεια, παρά τα τόσα χρόνια που παίζω. Γι’ αυτόν, άλλωστε, τον λόγο δεν βγαίνω. Δηλαδή, ωραία είναι, αλλά θα προτιμούσα να ξεκινάω το πρωί. Έξω, γενικά όλα τα gigs στις 11 το βράδυ έχουν τελειώσει και τα εστιατόρια είναι κλειστά. Ξυπνάς το πρωί και είσαι κανονικός άνθρωπος.

Γεννήθηκα τέρμα Πατησίων κι εκεί μεγάλωσα. Αυτό που θυμάμαι είναι πως άλλαζα συνέχεια σχολεία. Φιλαδέλφεια, Κηφισιά, κέντρο, Κάτω Πατήσια, Άνω Πατήσια. Δεν το ‘χα. Έμενα πάντα από απουσίες. Θυμάμαι μόνιμα τη μητέρα μου να παρακαλάει να με σώσουν για 2-3 απουσίες. Έτσι, όταν τέλειωνε μια χρονιά, συνήθως έφευγα για να κάνω μια καλύτερη αρχή κάπου αλλού.

Η πρώτη φορά που έπαθα σοκ με κομμάτι ήταν όταν ανακάλυψα το funk με το «Why did you do it» των Stretch. Ξαφνικά άκουσα τον ήχο τον αληθινό σε σχέση με τα υπόλοιπα τραγούδια που ακούγονταν εκείνη την εποχή. Τότε φτιάχναμε πολλές μπάντες συνέχεια σε φάση «γιατί όχι;». Έπαιζα μπάσο κυρίως. Βγάζαμε τρελά ονόματα, όπως Poeta Sexulat, Βella Union, Bρούβες, που ήταν πιο punk φάση, και Χημικά Απόβλητα. Τα περισσότερα λειτουργούσαν στη λογική «εγώ λέω εσύ να παίζεις τύμπανα κι εσύ κιθάρα» κι απλά γρατζουνάγαμε. Φαντάζομαι πως υπήρχαν οι πιτσιρικάδες που ασχολιόντουσαν με τα σπορ, άλλοι με το διάβασμα -που ήταν οι αγαπημένοι όλων-, καθώς και οι υπόλοιποι, που έκαναν περίπου ό,τι κι εγώ. Απλώς, επειδή αυτοί ήταν λιγότεροι, ίσως ήταν οι πιο περίεργοι. Αλλά ακόμα πιο περίεργο θα ήταν να έκανα μπαλέτο. Αν δεν ντυθείς επαναστάτης και ρόκερ όταν είσαι 17, πότε θα το κάνεις;

Με χαλάει που οι γαμάτοι πια στη μουσική είναι κάτι nerd φιγούρες. Από τη νέα ελληνική αγγλόφωνη σκηνή έχω ακούσει κάποια κομμάτια τα οποία δεν είναι ροκ, είναι έντεχνο ποπ ή indie, ένα είδος με το οποίο δεν τα πάω καλά.

Μπορεί να ξέρω ονόματα, αλλά δεν έχω ακούσει πραγματικά τι παίζουν και δεν νομίζω ότι μπορώ να το κρίνω. Είμαι σε άλλον πλανήτη -κάτι που ανακαλύπτω κάθε μέρα- σχετικά με το τι παίζεται μουσικά στην Ελλάδα και τι υπάρχει, τι είναι κυρίαρχο ή μη, ποιο είναι το ενδιαφέρον, το νέο, αυτό που βγήκε ξαφνικά, η έκπληξη. 

Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε δισκάδικο. Από τότε έχω δουλέψει σε όλα τα δισκάδικα του κέντρου, όσο τουλάχιστον υπήρχε ο όρος. Στο Non Stop στο Κολωνάκι, στο Trust, στον Κύκλο, σε όλα τα Metropolis με αποσπάσεις. Αλλά δεν υπάρχει πια κανένα από αυτά. Άμα ήσουν δεκαεννιά, είκοσι, ακόμη και είκοσι πέντε, ήταν ό,τι καλύτερο. Βασικά δεν πληρωνόμουν. Έφευγα πάντα με CD και στο τέλος του μήνα ήμουν πάντα μείον. Είχε ο καθένας την καβάτζα του. Ήταν ωραία γιατί ήσουν ανάμεσα σε ανθρώπους που το μόνο που ήθελαν ήταν ν’ αγοράσουν ένα άλμπουμ, να πάνε σπίτι, να πιουν έναν μπάφο και να το ακούσουν. Και ήσουν αυτός που θα έδινε τη συμβουλή στον άλλον, «άκου αυτό». Βέβαια, εγώ βαριόμουν να ασχοληθώ με τους πελάτες. Δεν ήμουν καλός υπάλληλος, γι’ αυτό και άλλαξα τόσο πολλά δισκάδικα. Όχι σνομπ, απλώς βαριόμουν.

Δεν νομίζω ότι ακούει πια μουσική ο κόσμος. Ακούει από διαφημίσεις, ακούει στο ραδιόφωνο, αλλά δεν νομίζω ότι αποτυπώνεται κάτι σε αυτόν. Ό,τι είναι περισσότερο από δυόμισι λεπτά, κανείς δεν του δίνει σημασία. Το ενδιαφέρον είναι πάρα πολύ σύντομο. Η πληροφορία είναι πάρα, πάρα πολλή. Πρέπει να είσαι όλη την ημέρα πάνω από έναν υπολογιστή για να πεις ότι αποκομίζω κάτι και μαθαίνω. Υπάρχει περισσότερο μετάδοση της πληροφορίας. Αλλά, τώρα, αυτή την πληροφορία πόσο την έχουμε καταλάβει; Εγώ ακούω περισσότερο πράγματα που με ενδιαφέρουν για να τα παίξω ή για να τους κάνω κάτι. Η μαγεία, όμως, έχει χαθεί προ πολλού. Και λόγω του συστήματος, βέβαια, δηλαδή λόγω του πώς διατίθεται η μουσική στον κόσμο, που δεν με χαλάει. Αλλά εκείνη η μαγεία του κάθομαι, ακούω ένα άλμπουμ και βγαίνω μετά άλλος άνθρωπος δεν νομίζω ότι υπάρχει πια. Όλα γίνονται πολύ πιο γρήγορα. Καταρχάς, ο μισός πλανήτης είναι DJs. Και οι μισοί από αυτούς κάνουν και μουσική. Μουσικός, ας πούμε, τώρα είναι κι αυτός που κάνει mass-ups, είναι κι αυτός που θα δημιουργήσει ήχους από την αρχή.

Tο 2000 έπαιζα μουσική στο Άστρον στου Ψυρρή. Ήταν από τα πιο χάι μαγαζιά εκείνη την εποχή. Το dj-ing τότε το σκεφτόμουν πιο επαναστατικά. Δηλαδή, δεν μπορούσα να συμφιλιωθώ εύκολα με την ιδέα ότι πρέπει να διασκεδάσω κόσμο. Έλεγα «εγώ έχω φέρει αυτά που έχω φτιάξει σπίτι για να σας παίξω», όταν ένα μισάωρο μετά ανακάλυπτες ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι γι’ αυτό. Ότι έχουν έρθει απλώς να πιουν ένα ποτό και να διασκεδάσουν. Πέρασε πολύς καιρός για να καταλάβω ότι ουσιαστικά ο DJ είναι το «πουτανάκι». Νόμιζα ότι έκανα κάτι διαφορετικό. Σκέψου ότι τότε ήταν η εποχή που, αν στα μαγαζιά δεν έπαιζες house, δεν έκανες τίποτα .Δηλαδή, πώς έρχονται τώρα όλα τα πιτσιρίκια και σε ρωτάνε αν θα παίξεις dubstep, τότε σε ρωτούσαν, θα παίξεις house;

Η πρώτη μου δουλειά ως Blend βγήκε το 1999. Τότε θεωρήθηκα κάτι ιδιαίτερο. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει και τώρα.

Η Cast-a-Blast δημιουργήθηκε το 2006. Το όνομα μπερδεύει το Cast από την κάστα και από το casting και μετά, κάπως σαν να κάνεις cast, ένα blast. Μόνο ηχητικά σημαίνει κάτι. Είχα ένα άλμπουμ και δεν είχα εταιρεία να το βγάλω. Έξω είχα επαφές με την έννοια ότι είχαν κυκλοφορήσει κομμάτια μου σε συλλογές και τέτοια, είχε βγει ένα άλμπουμ στην Αμερική, αλλά, αν ήθελες πραγματικά να κάνεις κάτι εκεί, έπρεπε να πας και να συνδεθείς με τον άλλον για να τον βλέπεις κάθε μέρα. Είπα, λοιπόν, γιατί όχι; Έχουμε 28 κυκλοφορίες μέχρι τώρα και από αυτά τα άλμπουμ είναι νομίζω 13 singles, ep και πλέον digital.

Είμαι τρελός υποστηρικτής του digital. Περιμένω πώς και πώς να πεθάνει το βινύλιο και όλες αυτές οι μαλακίες, να τελειώνουμε. Δεν μπορώ άλλο. Ζήστε τη φάση σας παιδιά. Εγώ δεν έχω λεφτά ούτε για να τυπώσω, ούτε για να αγοράσω. Ούτε για να μεταφέρω. Και φυσικά δεν έχω χρήματα για να νοικιάζω αποθήκες. Γιατί, αν είχα αυτά τα 28 releases σε βινύλιο, θα έπρεπε να έχω άλλο ένα σπίτι να τα βάζω μέσα.

Η πρώτη ερώτηση που μας κάνουν οι περισσότεροι  Έλληνες καλλιτέχνες που τους λέμε ότι θα τους βγάλουμε τη δουλειά, είναι η εξής: «Και μόνο digital;».Οι ξένοι καλλιτέχνες ποτέ δεν το ρωτούν αυτό. Δεν έχουν πρόβλημα. Θα πρέπει να περάσουν δέκα χρόνια για να καταλάβουν οι δικοί μας ότι το format πλέον είναι το digital. Τι να κάνουμε, συγγνώμη! Aς το κάνουν κεντητό. Θέλεις τόσο πολύ να τυπώσεις ένα CD, να το δείξεις στη γιαγιά σου;

Το εγχείρημα της Cast-a-Blast δεν ταιριάζει με την Αθήνα. Γενικότερα, ενδιαφέρον υπάρχει πιο πολύ από άλλες χώρες και αυτό είναι λίγο μίζερο να το βλέπεις. Όχι μόνο στα κατεβάσματα αλλά και στο ποιος ενδιαφέρεται να μάθει και ν ακούσει. Τον Έλληνα τον κρατάει κάτι από το να κάνει ένα comment και να πει όντως έναν καλό λόγο. Κάπως πρέπει εσύ να ανακαλύψεις ποιος είναι αυτός που σε ακούει. Με όσους έχουμε συνεργασία απέξω και στέλνουμε ή παίρνουμε πράγματα, βλέπεις ότι με τη μία γουστάρουν. Και έρχονται μόνοι τους. Δηλαδή, σε βάζουν στο τριπάκι ότι ναι, φίλε, έχεις βάλει κάτι καλό. Εδώ κάθονται όλο το βράδυ μ’ ένα ποτό στο χέρι και κοιτούν ο ένας τον άλλο. Δεν υπάρχει ούτε καν υποψία καύλας.

Νομίζω ότι το προσωπικό όραμα και το ψώνιο του καθενός υπερβαίνει την οικονομική κρίση. Ναι, εντάξει τώρα, το ξέρουμε ότι ο κόσμος γυρίζει για τα λεφτά. Και το μουνί, πολλές φορές. Τώρα γιατί να αγανακτήσω; Το να ζεις στην άγνοια είναι το ίδιο με το να ζεις και μέσα στην έγνοια. Το γαμήσι θα το φάμε και οι δύο. Και εσύ που ψηφίζεις και εγώ που δεν. Και πραγματικά δεν πιστεύω ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε κάτι εμείς. Ο τρόπος σκέψης για μένα είναι κάτι βρόμικο. Δεν με εκπροσωπεί σε κανένα σημείο. Δηλαδή, αυτό που σκέφτομαι ως πολιτική στο μυαλό μου είναι που τρέχανε για χρόνια στα πολιτικά γραφεία, ζητώντας μια καλύτερη θέση για την κόρη τους στην τράπεζα. Δεν θέλω να έχω καμία σχέση. Ξέρω ότι τον πρωθυπουργό τον λένε Παπαδήμο γιατί έχω έναν φίλο DJ στην Αθήνα που τον λένε Papademos και μου τον θυμίζει κάθε φορά.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ