Βανέσσα Ζουγανέλη

Βανέσσα Ζουγανέλη Facebook Twitter
0

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Πήγα νηπιαγωγείο στη Μύκονο, στην Αλεξάνδρεια και στην Αθήνα. Δεν ήξεραν τι να με κάνουν, φαίνεται, και με έστελναν συνέχεια νηπιαγωγείο. Η μητέρα μου είναι Ιταλίδα από την Αλεξάνδρεια, οπότε μέχρι 6 χρόνων, που άρχισα το σχολείο, ήμασταν κάτι μεταξύ Μυκόνου τα καλοκαίρια και Αλεξάνδρειας τους χειμώνες, όπου ζούσαν ο παππούς και η γιαγιά...

Με βάφτισαν Βανέσσα από τη... Βανέσσα Ρεντγκρέιβ! Είχε δει η μητέρα μου το Blow Up, ξετρελάθηκε και είπε «άμα κάνω κορίτσι, θα το βγάλω έτσι».

Μικρή ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο. Ήμουν «άρρωστη». Τα χρόνια του δημοτικού και του γυμνασίου μπορεί να πήγαινα μέχρι και τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα στο θέατρο. Όχι με το ζόρι. Οικειοθελώς! Όπου πια τελειώνοντας το σχολείο είχα πάθει overdose. Έβλεπα ό,τι κυκλοφορούσε στην Αθήνα - τα μικρά θέατρα κυρίως. Τα πιο πρωτοποριακά. Με είχε εντυπωσιάσει της Οδού Κυκλάδων περισσότερο.

Ήθελα να κάνω κουστούμια. Τρία χρόνια, όσο ήμουν ακόμα στο σχολείο, έκανα και μαθήματα υποκριτικής, στο σύστημα Στανισλάφσκι στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ουδέποτε όμως είχα σκοπό να γίνω ηθοποιός. Ήθελα απλώς να μάθω τα πάντα για το θέατρο.

Στο γυμνάσιο και το λύκειο για να βγάζω χαρτζιλίκι έπαιζα σε διαφημιστικά. Είχα παίξει σε μια διαφήμιση μπίρας... Ήμουν πάρα πολύ αναπτυγμένο κοριτσάκι, σε βαθμό τρομαχτικό, γιατί από 10 χρόνων ήμουν το πιο ψηλό παιδί του σχολείου. Οι συμμαθητές μου με κοίταζαν ως άλιεν. Οι φωτογραφίες μου μαζί τους είναι πάρα πολύ αστείες... Τα παιδιά με φοβόντουσαν και φυσικά το εκμεταλλευόμουν στο έπακρο. Ήμουν κι η πιο δυνατή, έκανα πολλά σπορ, είχα μυική δύναμη και όγκο κι όλα τα αγοράκια τα σάπιζα. Έκανα μπρα ντε φερ στοιχήματα με λεφτά και τα κέρδιζα όλα!

Είχα κάνει και διαφήμιση της Τράπεζας Κρήτης λίγο πριν το σκάνδαλο, όπου έπαιζα μπάσο ηλεκτρικό με έναν τεράστιο κότσο... Εκεί, μέσα από όλα αυτά, άρχισε η επαφή με αυτό που λέμε «γύρισμα». Με το που πήγα σε γύρισμα τρελάθηκα κι ένιωσα πάρα πολύ άνετα, ότι εδώ είναι το σπίτι μου δηλαδή. Είχα επαφή με όλο το συνεργείο, ήθελα να βλέπω τι κάνουν, γι' αυτό και πήγαινα σε όλο και περισσότερα γυρίσματα, όπου χρειάζονταν κομπάρσο ή βοήθεια για οτιδήποτε.

Πήγα στην Αγγλία να σπουδάσω κουστούμια για τον κινηματογράφο.Αλλά δεν μ' άρεσε καθόλου εκεί. Δεν ξέρω, μ' έπιασε τρομερή κατάθλιψη, πήρα 15 κιλά και γύρισα πίσω κυριολεκτικά νύχτα.

Άρχισα να δουλεύω ως βοηθός ενδυματολόγου... Δούλεψα αρκετά χρόνια, έγινα γνωστή, αλλά κάποια στιγμή αισθάνθηκα ότι δεν μου φτάνει. Πήγαινα στο γύρισμα και ενδιαφερόμουν για όλο το υπόλοιπο εκτός από τα κουστούμια μου. Γι' αυτό και γράφτηκα στη σχολή Σταυράκου και σιγά σιγά άρχισα να δουλεύω ως βοηθός σκηνοθέτης. Ήταν μια σκληρή αλλαγή, ειδικά όταν είσαι στον ίδιο χώρο και αλλάζεις ειδικότητα, ξεκινάς από την αρχή και επιπλέον σε αντιμετωπίζουν και πολύ περίεργα. Αλλά το 'κανα. Δούλεψα για 8 χρόνια. Και ως καμεραγούμαν σε δημοσιογραφικές εκπομπές της τηλεόρασης.

Μετά, ο καλύτερος μου φίλος μού λέει ότι το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου δίνει υποτροφίες για μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό. Κάνουμε αίτηση, μας παίρνουν και πηγαίνουμε στην Ακαδημία του Μονάχου. Είχα φοβερούς δασκάλους, απ' όλο τον κόσμο, Τσέχους, Πολωνούς, Ρώσους, Άγγλους, Αμερικανούς, είχαν μαζέψει τους καλύτερους, επειδή είναι κρατική σχολή και πλούσια. Ήταν συγκλονιστικό. Έμαθα όσα όχι μόνο δεν είχα μάθει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν είχα φανταστεί καν.

Είχα κάνει ήδη τη σπουδαστική μου ταινία, το Προσεχώς, που ήταν το τρέιλερ μιας ανύπαρκτης ταινίας. Μ' αυτήν πήρα την υποτροφία, είχα πάρει και κρατικό βραβείο, βρήκα και διανομή, είχε πάει ανέλπιστα καλά. Αυτά το 1997. Έχουν περάσει 10 χρόνια... εντάξει, ντροπή!

Πρέπει να έχεις το χρόνο να αφοσιωθείς, να γράψεις, να βρεις μια ιδέα και μετά μια χρηματοδότηση. Αναγκάζεσαι ταυτόχρονα να έχεις μια δουλειά, που μπορεί να σε απορροφήσει απόλυτα και να χάσεις το στόχο σου.

Το σενάριο της Τζίνα Ντοστογιέφσκι, της ταινίας που έκανα τώρα, το είχα καταθέσει στο Κέντρο το 2003. Κανονικά υποτίθεται ότι τα σενάρια εγκρίνονται ή δεν εγκρίνονται μέσα σε 6 μήνες. Εγώ είχα την ατυχία να πέσω σε κάτι αλλαγές διοίκησης, σε εκλογές, σε απανωτά γεγονότα που καθυστερούσαν τη διαδικασία... φοβερή γραφειοκρατία. Όπου πια, όταν το ενέκριναν, λέω, τι είναι αυτό, ούτε που θυμάμαι και δεν ξέρω πια αν θέλω να το κάνω...

Πρόκειται για την ιστορία ενός φαροφύλακα που μετατίθεται σε ένα απομακρυσμένο νησί. Εκεί συναντάει έναν χωροφύλακα και έναν αχθοφόρο. Οι τρεις τους είναι εντελώς διαφορετικοί ως προσωπικότητες, ο φαροφύλακας έχει εμμονή με τη λογοτεχνία και έτσι αντιμετωπίζει τη μοναξιά του, το χωροφύλακα τον έχουν ξεχάσει εκεί για χρόνια... Δεν είναι εντελώς φιξιόν, είναι εμπνευσμένο από μια ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας πρώην φαροφύλακας που είχα γνωρίσει σε ένα νησί και μου περιέγραψε πώς έφτασε σ' αυτό το νησί και τι αντιμετώπισε. Όσο μου το διηγιόταν, μου φάνηκε πάρα πολύ κινηματογραφικό. Το συζήτησα με τον φίλο μου συγγραφέα Σωτήρη Κακίση, του άρεσε κι έτσι κάτσαμε και το γράψαμε μαζί.

Το αντιμετώπισα ως κωμωδία. Στο μοντάζ, όσοι ήρθαν να το δουν, είχαν μείνει ανέκφραστοι και στο τέλος μου είπαν ότι είναι μια πάρα πολύ μελαγχολική ταινία. Και αισθάνθηκα ότι απέτυχα παταγωδώς. Ευτυχώς όμως στη Δράμα το κοινό ανταποκρίθηκε και γέλασε πάρα πολύ, ακόμα και σε σημεία που δεν το πίστευα. Αυτό είναι τρομερή χαρά, πολύ μεγαλύτερη από το βραβείο.

Πάντα είναι πολύ ευχάριστο να παίρνεις ένα βραβείο, γιατί αισθάνεσαι ότι οι κόποι σου ανταμείβονται. Βέβαια, από την άλλη, επειδή πάρα πολύ συχνά τα βραβεία δεν είναι δίκαια για διάφορους λόγους -πας στα φεστιβάλ και βλέπεις ότι υπάρχουν πάρα πολύ καλές ταινίες και βραβεύονται οι χειρότερες- έφτασα να ανησυχώ μήπως τώρα που πήρα βραβείο σημαίνει ότι έχω κάνει μια πολύ κακή ταινία! Μήπως κάτι δεν έχω κάνει καλά;

Για πολλούς ήταν θαύμα που βραβεύτηκε η ταινία μου, γιατί δεν είναι «κοινωνικού προβληματισμού» (και ό,τι τέλος πάντων σημαίνει αυτό). Οι ταινίες που βραβεύονται φαίνεται ότι πρέπει οπωσδήποτε να έχουν παιδάκια ή μετανάστες για να συγκινήσουν. Πιστεύω ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να πεις τα πράγματα που θέλεις, να μιλήσεις στο κοινό.

Για τη δουλειά μου τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα εδώ. Όσο για το εξωτερικό, αν πεις σκηνοθέτης, διευθυντής φωτογραφίας κ.λπ. από την Ελλάδα, σε αντιμετωπίζουν σαν ένα τίποτα. Που μπορεί να μην ισχύει, αλλά γι' αυτούς έτσι είναι, δεν υπάρχεις στο χάρτη. Θυμάμαι όταν πήγαινα στο Μόναχο και έλεγα από πού έρχομαι, έπεφτε γέλιο. Δυστυχώς, ακόμα και σήμερα, όποιος θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με το σινεμά πρέπει να ξενιτευτεί.

Αλλά είμαι αισιόδοξη, γιατί πλέον υπάρχει εδώ μια γενιά νέων σκηνοθετών που έχουν εκπαιδευτεί στο εξωτερικό, κατέχουν την τεχνική, έχουν και μια ματιά και πιστεύω ότι θα προχωρήσει η κατάσταση. Το «νέος σκηνοθέτης» στην Ελλάδα, βέβαια, έχει εντελώς διαφορετική έννοια από αυτήν που έχει στην Αγγλία ή τη Γερμανία. Εδώ όλα είναι ετεροχρονισμένα. Αναγκαστικά. Αν παρουσιαζόταν κάποια ευκαιρία, κάποια δουλειά, κι εγώ θα έφευγα από την Ελλάδα. Και θα νοσταλγούσα πάντα την Αθήνα και τη Μύκονο.

Αγαπώ την Αθήνα, ειδικά το κέντρο. Όταν λείπω πολύ καιρό τη νοσταλγώ. Δεν μπορώ να διανοηθώ να μένει κάποιος στα βόρεια προάστια, δεν το καταλαβαίνω. Είτε πας στην περιφέρεια να μείνεις, σε ένα νησί, ή στο κέντρο. Γιατί και τα βόρεια προάστια έχουν φασαρία και επιπλέον είναι αποστειρωμένα, δεν έχουν ζωή, αλλά ούτε είσαι κοντά στη φύση. Οπότε άμα ζω στην πόλη, θέλω να είμαι μέσα στο χάος, στη βρόμα, σε όλα.

Οι Αθηναίοι
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Θέατρο / Ελένη Ερήμου: «Οι άνθρωποι δεν ντρέπονται για τίποτα πια»

Παραμένει μέχρι σήμερα μία από τις ομορφότερες γυναίκες που πέρασαν από το ελληνικό θέατρο και το σινεμά. Από νωρίς επέλεξε να ζει και έξω από το θεατρικό συνάφι. «Δεν μπορώ να ξυπνάω κάθε πρωί και να αναρωτιέμαι τι θα παίξω ή που θα παίξω» δηλώνει ενώ θεωρεί τη μοναχικότητα πηγή δημιουργικότητας. Η Ελένη Ερήμου αφηγείται τη ζωή της στη LifO.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Οι Αθηναίοι / Αλεξάνδρα Λαδικού: «Δεν νοσταλγώ τίποτα. Πέρασα και ωραία και καλά»

Ξεκίνησε από τα καλλιστεία, για μία ψήφο δεν στέφθηκε Μις Κόσμος, έπαιξε δίπλα στον Κουν, υπήρξε μούσα του Τάκη Κανελλόπουλου, αλλά κυρίως του Ανδρέα Βουτσινά. Στα 92 της ακόμα οδηγεί και παρακολουθεί θέατρο, ελπίζοντας πάντα να βρει καλά στοιχεία, ακόμα και σε κακές παραστάσεις.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Ζιώγαλας

Μουσική / Νίκος Ζιώγαλας: «Δεν ξέρεις ποτέ πώς θα τα φέρει η ζωή, να είσαι ευγενικός, να παλεύεις για την καλοσύνη»

Aπό πολύ νωρίς, η μουσική τον χτύπησε στο δόξα πατρί, μπήκε σε αυτό το τριπ και δεν βγήκε ποτέ. «Σαν star του σινεμά», «Πάρε με απόψε πάρε με», «Βασιλική», «Βέροια, Θεσσαλονίκη, Αθήνα», «Πέρασε η μπόρα» και για πολλά ακόμα τραγούδια ευθύνεται ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός που σήμερα αφηγείται τη ζωή του στη LifO
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Οι Αθηναίοι / O Δημήτρης Γκιώνης, οι ένδοξες μέρες της «Ελευθεροτυπίας» και το σημερινό μιντιακό σούπερ μάρκετ

Ο 81χρονος δημοσιογράφος και συγγραφέας που για δεκαετίες διηύθηνε τις πολιτιστικές σελίδες της Ελευθεροτυπίας, αφηγείται τη συναρπαστική καριέρα του στη LiFO
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

ADM 2025: The Urban Issue / Ανδρέας Κούρκουλας: «Η μεγάλη απειλή είναι να γίνει η πόλη ένα μεγάλο ξενοδοχείο»

Γεννήθηκε στο Χαλάνδρι, ζει στον Λυκαβηττό. Από την απόρριψη του κατεστημένου και την πίστη στη χωρική εμπειρία έως τις προκλήσεις της Αθήνας και το μέλλον των νέων δημιουργών, ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας μιλά με πάθος για την ουσία, τις ευκαιρίες και τις πληγές της σύγχρονης πόλης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

Οι Αθηναίοι / Μιχάλης Ρέππας: «Θέλω να διασκεδάζω. Πέρασα τα 65 και έχει αρχίσει να μη με νοιάζει»

«Τρεις Χάριτες», «Βίρα τις Άγκυρες», «Δις εξαμαρτείν», «Safe Sex», «Το Κλάμα βγήκε από τον Παράδεισο», «Μπαμπάδες με ρούμι». Λίγοι μας έχουν κάνει να γελάσουμε τόσο τα τελευταία 30 χρόνια όσο ο Μιχάλης Ρέππας. Ο ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης που εξαιτίας του «το Τζέλα Δέλτα δεν είχε φουγάρα» αφηγείται τη ζωή του στη LifO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Οι Αθηναίοι / Βασίλης Λαμπρινουδάκης: Ο αρχαιολόγος πίσω από το νέο μουσείο της Επιδαύρου

Από τις ανασκαφές στην Επίδαυρο και τη Νάξο, ο ομότιμος καθηγητής Κλασικής Αρχαιολογίας αφηγείται μια ζωή αφιερωμένη στην ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Και όπως λέει, το πιο πολύτιμο εύρημα δεν ήταν αρχαιολογικό – ήταν η γυναίκα του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόυς Ευείδη

Οι Αθηναίοι / Τζόυς Ευείδη: «Φαίνομαι πολύ κουλ; Μπα, ρόλος είναι»

Αν της είχαν κάνει στο θέατρο όσες επαγγελματικές προτάσεις είχε ως σερβιτόρα, θα ήταν η Βουγιουκλάκη – όπως λέει. Κι αν και συχνά αυτολογοκρίνεται, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Είναι μια αγαπητή κωμική ηθοποιός, που κάποτε ήθελε να παίξει δραματικούς ρόλους. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γκίκας Ξενάκης

Γκίκας Ξενάκης / «Έχω κάνει λάθη – δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου για να τους σέβομαι όλους στην κουζίνα»

Μεγαλώνοντας στη Θήβα, αγάπησε το φρέσκο ψάρι, τα άγρια χόρτα και τις ταπεινές συνταγές. Αν και είχε αρχικά πολύ κακή εικόνα για τους μάγειρες, εξελίχθηκε σε σεφ για τον οποίο –όπως είπε ο Επίκουρος– μπορούσε να καταλάβει κανείς ένα πιάτο του με κλειστά τα μάτια. Ο «τιμονιέρης» της κουζίνας του Aleria, Γκίκας Ξενάκης, είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Οι Αθηναίοι / Γιώργος Βότσης: «Κάποτε δεν χρειαζόταν να δώσεις ορισμό για το τι εστί αναρχικός»

Για τις Αρχές ήταν «τρομοκράτης» και «αρχηγός» της 17Ν, ενώ για την Αριστερά «προβοκάτορας». Σήμερα δηλώνει αντιστασιακός εκ φύσεως και πιστεύει ότι η «Ελευθεροτυπία» της δικής του εποχής δεν μπορεί να ξαναβγεί. Ο θρυλικός δημοσιογράφος αφηγείται την πολυτάραχη ζωή του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

Oι Αθηναίοι / Εβελίνα Παπούλια: «Δεν μου χαρίστηκε τίποτα»

«Μην παίξεις ποτέ κωμωδία», της είχαν πει, αλλά τελικά το ευρύ κοινό τη λάτρεψε ως Μαρίνα Κουντουράτου. Όταν αποφάσισε να ερμηνεύσει τον ρόλο μιας τρανς γυναίκας, της είπαν «θα καταστραφείς». Ήταν πάντα τολμηρή και άφοβη. Και είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ