4 θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν όχι σε θέατρα

4 θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν όχι σε θέατρα Facebook Twitter
Λένα Δροσάκη και Άλκηστις Πουλοπούλου στην παράσταση Οι κόρες - Η νέα ποιητική της Αθήνας. Φωτο: Κική Παπαδοπούλου
0

Μέσα από το «Άνοιγμα στην Πόλη» το Φεστιβάλ Αθηνών ανοίγει τις πόρτες μερικών ιστορικών κτιρίων και χώρων που δεν έχουν λειτουργήσει ξανά ως χώροι για θεατρική δράση αλλά η ιστορία, η αισθητική τους και η πατίνα του χρόνου τους καθιστά ιδιαιτέρως ενδιαφέροντες. Χώροι που αποτελούν μέρος της Ιστορίας της Ελλάδας, αλλά διαθέτουν τη δική τους ιστορία, χώροι μέσα από τους οποίους έχουν περάσει, εργαστεί και ζήσει ολόκληρη τη ζωή τους συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες, γενιές και γενιές ανθρώπων.


Κάπως έτσι, με αυτό ακριβώς το σκεπτικό, αναζητώντας έναν χώρο στον οποίο τα σημάδια του χρόνου θα ήταν εμφανή, η σκηνοθέτις Αγγελική Γκιργκινούδη και η ομάδα της Vice Versa, αφού δυσκολεύτηκαν αρκετά, εντόπισαν το εμβληματικό βιομηχανικό συγκρότημα του Παλαιού Ατμοηλεκτρικού Σταθμού της ΔΕΗ στο Νέο Φάληρο, το οποίο εδώ και πολλά χρόνια είναι παροπλισμένο και μοιάζει εγκαταλελειμμένο. Για όσους θυμούνται την προ εικοσαετίας παράσταση Ενός λεπτού σιγή της Ομάδας Εδάφους του Δημήτρη Παπαϊωάννου, πρόκειται μεν για τον ίδιο χώρο αλλά δεν χρησιμοποιείται το εσωτερικό του. Εδώ αξιοποιείται ένα σημείο εξωτερικό, όπου τα κτίρια του συγκροτήματος συναντιούνται και δημιουργούν ένα Π. Αυτό γίνεται τόπος δράσης του έργου: μια εκκλησία που σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους έχει γίνει καθολικός και ορθόδοξος ναός, τζαμί, στάβλος, χώρος συγκέντρωσης Εβραίων, αποθήκη για πατάτες!


Η Πεντηκοστή του Ντέιβιντ Έντγκαρ που θα δούμε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ ήταν το εναρκτήριο έργο της ομάδας το 2009 και είχε στηθεί στο ξύλινο στέκι της Σχολής Καλών Τεχνών. Το μεταναστευτικό τότε ήταν σε έξαρση, με διαφορετικές μεταναστευτικές ομάδες από τις σημερινές, και οι εκδηλώσεις βίας και ρατσισμού εναντίον τους ήταν ήδη μια πραγματικότητα. Το έργο του Έντγκαρ διαδραματίζεται κάπου στα Βαλκάνια, σε μια μικρή χώρα, μέσα σε έναν ναό όπου μια γυναίκα εντοπίζει μια τοιχογραφία ανεκτίμητης αξίας, παρόμοια με τον «Θρήνο για τον Χριστό» του Τζιόττο. Ενώ γίνεται μήλον της έριδος ανάμεσα σε καθολικούς και ορθοδόξους, καταφθάνει μια ομάδα προσφύγων και στην απελπισμένη τους προσπάθεια να βρουν άσυλο, τους πιάνουν ομήρους. Το έργο θέτει το ζήτημα της μετανάστευσης, της κρατικής βίας, της θρησκευτικής αντιπαλότητας, ακόμα και του ρόλου της τέχνης στη σημερινή κοινωνία. Όπως εξηγεί η Γκιργκινούδη: «Μόνο όταν ξεκίνησε η καταστροφή της Παλμύρας η Ευρώπη ξύπνησε και συνειδητοποίησε ότι κάτι άσχημο συμβαίνει! Μέχρι εκείνη τη στιγμή οι καραβιές των ανθρώπων δεν έλεγαν σε κανέναν τίποτα, είχαν εξοικειωθεί με την κατάσταση».


Στην παράσταση ακούγονται 12 διαφορετικές γλώσσες από νέους μετανάστες και πρόσφυγες πολέμου και κάποιων οι ιστορίες έχουν ενταχτεί στο κείμενο του έργου, το οποίο έχει επεξεργαστεί η πολιτική επιστήμονας Ζακία Άκρα (Ελληνο-παλαιστίνια την καταγωγή), η οποία προσάρμοσε το έργο, που γράφτηκε το 1990 και έδινε έμφαση στο πολιτικο-οικονομικό σκηνικό που προέκυψε μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ, στη σύγχρονη πραγματικότητα, με τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής να κυριαρχούν. Συμμετέχουν επαγγελματίες ηθοποιοί όπως ο Γιάννης Τσορτέκης, ο Θύμιος Κούκιος, ο Γρηγόρης Ποιμενίδης, ο Κρις Ραντάνοφ και 15 ερασιτέχνες - πρόσφυγες. Η χορογράφος Αγγελική Στελλάτου επιμελείται την κίνηση. Όπως λέει η σκηνοθέτις: «Η σύμπραξη ανθρώπων από διαφορετικούς τόπους, θρησκείες, κοινωνικά και οικονομικά backgrounds επί σκηνής και η δυναμική που βγάζουν θεατρικά έχουν μεγάλο ενδιαφέρον».

4 θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν όχι σε θέατρα Facebook Twitter
Πεντηκοστή του Ντέιβιντ Έντγκαρ από την Αγγελική Γκιργκινούδη και την ομάδα Vice Versa


Ένας άλλος αναπάντεχος, μη θεατρικός χώρος, που επίσης εντάσσεται στις ανάγκες του «Ανοίγματος στην Πόλη», είναι το κτίριο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών που βρίσκεται μέσα σε μια έκταση 250 στρεμμάτων στην περιοχή του Βοτανικού. Εκεί θα φιλοξενηθεί η παράσταση Το ξύπνημα της μνήμης. Παιδιά - πρόσφυγες του ελληνικού Εμφυλίου της Εταιρείας Θεάτρου «Παίκτες», σε σκηνοθεσία Μαρίας Σάββα. Βασισμένο στη μελέτη-βιβλίο που έγραψαν η κοινωνική ανθρωπολόγος Ρίκη βαν Μπούσχοτεν και ο συνάδελφός της Λόρινγκ Ντάνφορθ Παιδιά του ελληνικού εμφύλιου - Πρόσφυγες και πολιτική της μνήμης, η σκηνοθέτις και οι συνεργάτες της άντλησαν υλικό από επίσημα αρχεία και προφορικές ιστορίες που αναλύουν τη διαδικασία της εκκένωσης, την πολιτική διαμάχη που την περιέβαλε, την αναχώρηση των παιδιών από τα χωριά τους, το μεγάλωμα και την τύχη τους ως ενηλίκων αποκομμένων από γονείς και πατρίδα.


Η Μαρία Σάββα εξηγεί: «Για το κτίσιμο αυτής της παράστασης βασιστήκαμε, λοιπόν, σε ιστορικά σχόλια, αλλά κυρίως στις προφορικές μαρτυρίες παιδιών προσφύγων που αφηγούνται την ιστορία τους, όντες ενήλικες πια. Ουσιαστικά, βλέπουμε με τα μάτια αυτών των παιδιών τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, από το ξέσπασμα του Εμφύλιου και μετά. Έτσι, ακούμε τις φωνές απλών ανθρώπων που αφηγούνται τα γεγονότα όπως έγιναν στο τόπο όπου ζούσαν. Με αυτό τον τρόπο ακούμε διαφορετικές εκδοχές της Ιστορίας που αυτήν τη φορά δεν γράφεται από τους ιστορικούς αλλά από τους απλούς ανθρώπους που έζησαν και βιώσαν τα γεγονότα του Εμφυλίου. Επέλεξα τη Γεωπονική Σχολή γιατί ως χώρος μας δίνει τη δυνατότητα να ξεκινήσουμε την παράσταση από τους εξωτερικούς χώρους κι έτσι οι θεατές να κινηθούν σε ένα φυσικό περιβάλλον που κάποιες φορές θυμίζει τα χωριά από τα οποία ξεκίνησαν τα παιδιά πρόσφυγες». Παράλληλα, μικρές δράσεις και ιστορικά σχόλια θα οδηγήσουν τον θεατή στην κυρίως παράσταση, που θα συνεχιστεί στην αίθουσα του Γεωργικού Μουσείου που βρίσκεται μέσα στη Γεωπονική Σχολή, όπου ξετυλίγονται οι προσωπικές μαρτυρίες των τότε παιδιών-προσφύγων. Επίσης, θα γίνουν εικαστικές παρεμβάσεις από την εικαστικό και σκηνογράφο Μαρία Καραθάνου στους χώρους αυτούς και θα δημιουργηθεί ένα μουσικό τοπίο με τη συμβολή της μουσικού Αγγελικής Τουμπανάκη.
Ένας ακόμα ιστορικός χώρος, που ελάχιστοι παλιοί Αθηναίοι γνωρίζουν, καθώς χρησιμοποιείται σπανίως και ποτέ για θεατρικές δράσεις, είναι το νεοκλασικό οικοδόμημα του Μικρού Χρηματιστηρίου, με την εντυπωσιακή εσωτερική διακόσμηση. Εκεί θα φιλοξενηθούν δύο παραστάσεις: το Στο στόμα του λύκου από την Ομάδα Πλεύσις σε σκηνοθεσία Αντώνη Κουτρουμπή και οι «Κόρες - Η νέα ποιητική της Αθήνας» από την ομάδα bijoux de kant σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη.

4 θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν όχι σε θέατρα Facebook Twitter
Η Μαρία Σάββα εξηγεί: «Για το κτίσιμο της παράστασης "Το ξύπνημα της μνήμης. Παιδιά - πρόσφυγες του ελληνικού Εμφυλίου" βασιστήκαμε σε ιστορικά σχόλια, αλλά κυρίως στις προφορικές μαρτυρίες παιδιών προσφύγων που αφηγούνται την ιστορία τους, όντες ενήλικες πια.

Ο Αντώνης Κουτρουμπής μίλησε για το Στο στόμα του λύκου. «Έχοντας ως ερέθισμα το Μικρό Χρηματιστήριο, έναν χώρο με τόσο έντονο συμβολισμό σε σχέση με τον πλούτο και την υλική ευμάρεια, δημιουργήσαμε μια ισχυρή αντίθεση, παραθέτοντας μια σύνθεση με επίκεντρο τη μνήμη, τη φαντασία, το οικείο και την ποίηση της μικρής καθημερινής στιγμής. Χωρίς εκφερόμενο κείμενο αλλά με μια ευδιάκριτη σωματική αφηγηματικότητα, οι ερμηνευτές σκιαγραφούν καταστάσεις, σχολιάζοντας με μαύρο χιούμορ τα αδιέξοδα της ύπαρξης, πραγματεύονται τα όρια της ηθικής και της ανάγκης του ανθρώπου για μια ζωή που συνδιαλέγεται με το όνειρο του "ανέφικτου". Οι ερμηνευτές δημιουργούν ποιητικές φιγούρες κλείνουν το μάτι στη σκληρή όψη της πραγματικότητας, προτείνοντας έναν στοχασμό και ίσως την ελπίδα για έναν άλλο, φαντασιακό κόσμο».


Η Πλεύσις χρησιμοποιεί μια σύνθετη αφηγηματική γλώσσα στα όρια θεάτρου και χορού, μια σωματικότητα η οποία συμπληρώνεται από μια live electronics σύνθεση, δημιουργώντας ηχοτοπία όπως και video με graphic animation. Έτσι αναπτύσσεται μια δραματική φόρμα της κίνησης με εύληπτη απεικόνιση των επιμέρους καταστάσεων και συναισθημάτων που διαπερνούν την παράσταση.
Τέλος, ο παλιός μας γνώριμος Γιάννης Σκουρλέτης και η ομάδα bijoux de kant ανεβάζουν την παράσταση Οι κόρες - Η νέα ποιητική της Αθήνας που βασίζεται σε μια ποιητική ανθολόγηση του Χριστόφορου Λιοντάκη και σε κείμενο της Γλυκερίας Μπασδέκη, όπου παίζουν η Λένα Δροσάκη και η Άλκηστις Πουλοπούλου, ενώ σε φιλική συμμετοχή εμφανίζεται και η Μαρία Κίτσου. Ο σκηνοθέτης διευκρινίζει: «Οι Κόρες είναι οι μοσχοθυγατέρες της Αρχαίας Μητέρας που λέγεται Αθήνα. Νύφες πολύφερνες, με προίκα τα Προπύλαια και τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Ελαφρώς Παρθένες και αγρίως Ανέγγιχτες. Η Νανά φοβάται να φύγει, η Νούλα φοβάται να μείνει. Όλη μέρα παίζουν "Μητέρα", το πιο αγαπημένο τους παιχνίδι. Η Μητέρα μονίμως απούσα και πανταχού παρούσα, μέχρι που τα προικιά θα τιναχτούν στον αέρα. Η πόρτα θ' ανοίξει για να κλείσει η Ιστορία. Κι όλα αυτά επί της Πεσμαζόγλου 1, στο κτίριο όπου η Μητέρα Αθήνα πουλούσε κι αγόραζε την αίγλη της μισοτιμής. Σ' αυτό το σπίτι-μαυσωλείο που κάποτε ήταν Χρηματιστήριο θα σφαχτεί το παλιό για να χορτάσει τις φλέβες του το νέο».

4 θεατρικές παραστάσεις που ανεβαίνουν όχι σε θέατρα Facebook Twitter
Στο στόμα του λύκου του Αντώνη Κουτρουμπή. Φωτο: Ζαφείρω Βλάχου

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ 

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η Φόλκσμπυνε και ο Ρενέ Πόλλες: ένα από τα πιο αναμενόμενα αφιερώματα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών

Θέατρο / Η Φόλκσμπυνε και ο Ρενέ Πόλλες: ένα από τα πιο αναμενόμενα αφιερώματα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών

Η Αθήνα θα γνωρίσει ένα «μωσαϊκό» του ιστορικού θεάτρου μέσα από τρεις σημαντικές παραστάσεις, ταινίες, εγκαταστάσεις, γερμανική μπίρα, πάρτι, συναυλίες, υπηρεσίες σιδερώματος, Βratwurst και περφόρμανς!
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Το Democracy In America του Ρομέο Καστελλούτσι, μια σκηνοθετική αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών

Οδηγός Θεάτρου / Το Democracy In America του Ρομέο Καστελλούτσι, μια σκηνοθετική αποκάλυψη του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών

Ο κορυφαίος ιταλός σκηνοθέτης σ' ένα έργο που πραγματεύεται δύσκολα ζητήματα, όπως η γλώσσα της επικοινωνίας, η θρησκεία και η έννοια της κοινότητας
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ