Η Φόλκσμπυνε και ο Ρενέ Πόλλες: ένα από τα πιο αναμενόμενα αφιερώματα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών

Η Φόλκσμπυνε και ο Ρενέ Πόλλες: ένα από τα πιο αναμενόμενα αφιερώματα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Το θέμα του έργου που έρχεται στην Αθήνα αγγίζει έννοιες του σπιτιού και του μη-σπιτιού, όπως και την επικοινωνία και τη μη-επικοινωνία.
0

Το αφιέρωμα του Φεστιβάλ Αθηνών στο διάσημο θέατρο Φόλκσμπυνε, έναν πολιτιστικό οργανισμό του οποίου η ιστορία πάει πίσω στον 19ο αι. και συνδέεται τόσο με το εργατικό κίνημα όσο και με τη θεατρική και καλλιτεχνική πρωτοπορία του Βερολίνου, προσδοκά να προσφέρει στο κοινό του μια συνολική εμπειρία που δεν θα περιορίζεται στο θέατρο. Έτσι, πέρα από τρεις σημαντικές παραστάσεις που φέρνει, οι νύχτες στην Πειραιώς 260 την περίοδο 17-24 Ιουνίου θα εμπλουτιστούν από μια σειρά δράσεων που θα ολοκληρώσουν το «μωσαϊκό» του ιστορικού θεάτρου: ταινίες, εγκαταστάσεις, γερμανική μπίρα, πάρτι, συναυλίες, υπηρεσίες σιδερώματος, Βratwurst, περφόρμανς! Όλα με ελεύθερη είσοδο, σε μια γιορτή πολιτισμού και γνωριμίας με έναν θεατρικό οργανισμό που ανέκαθεν πρωτοστατούσε στα καλλιτεχνικά και θεατρικά δρώμενα του Βερολίνου, της Γερμανίας γενικότερα, και επηρέαζε το ευρωπαϊκό πνεύμα ευρύτερα.


Τρία βαγόνια του Rollende Road Show, από αυτά με τα οποία ο θίασος μετέφερε ανέκαθεν τις δράσεις του σε απομακρυσμένες περιοχές και γειτονιές, ταξίδεψαν μέχρι την Αθήνα και θα είναι στημένα στον προαύλιο χώρο του Φεστιβάλ, ώστε να στεγάσουν αυτές τις δραστηριότητες αλλά και να αποτελέσουν τη σκηνή θεατρικής παράστασης. Να σημειώσουμε ότι η Φόλκσμπυνε ήταν η πρώτη οργανωμένη σκηνή στην Ευρώπη που καθιέρωσε τη μετακίνηση των παραστάσεων.

Ο διαχωρισμός του ανθρώπου από το ζώο, η ένωση μυαλού και σώματος, κοντολογίς, «εκείνη η λευκή, αντρική, ετεροφυλόφιλη ορολογία που δεν αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως ορολογία αλλά ως κυρίαρχη και γενικώς εφαρμόσιμη γλώσσα».


Αφορμή του αφιερώματος είναι η αποχώρηση του Φρανκ Κάστορφ από τη διεύθυνση της Φόλκσμπυνε. Στη θέση αυτή βρίσκεται από το 1992, όταν το θέατρο απειλήθηκε με κλείσιμο κι εκείνος όχι μόνο το έσωσε αλλά το ανανέωσε, εκτινάζοντάς το στην πρώτη γραμμή των θεάτρων της Ευρώπης. Έτσι, χάρη στο αφιέρωμα οι Αθηναίοι θεατρόφιλοι θα βιώσουν μια μοναδική εμπειρία. Θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τη μεταφορά του Παίκτη του Ντοστογιέφσκι στη σκηνή από τον δεξιοτέχνη σκηνοθέτη Κάστορφ, τη μαύρη κωμωδία Μουρμουρητό του Ντίτερ Ροτ, σε σκηνοθεσία του ηθοποιού και σκηνοθέτη Χέρμπερτ Φριτς, και το Σ' αγαπώ, αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση του τρομερού παιδιού του γερμανικού θεάτρου Ρενέ Πόλλες. Σχετικά με τη δουλειά του τελευταίου θα προβληθεί στις 20 Ιουνίου η ταινία του René Pollesch - Bad Decisions.


Ο Ρενέ Πόλλες παραμένει τα τελευταία 30 χρόνια ένας από τους πιο χαρισματικούς ανθρώπους του γερμανικού θεάτρου. Γεννημένος στο Έσεν και σπουδαγμένος σε μία από τις σημαντικότερες σχολές με δασκάλους όπως ο Χάινερ Μίλερ, ο Τζορτζ Ταμπόρι και ο Τζον Γερούσουν, πειραματίζεται ήδη από τα φοιτητικά του χρόνια με τη συγγραφή έργων και την αντισυμβατική σκηνοθετική τους προσέγγιση. Σήμερα είναι καταγεγραμμένα περί τα 150 θεατρικά έργα τα οποία έχει σκηνοθετήσει ο ίδιος όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και διεθνώς. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι το masterclass που θα πραγματοποιηθεί στη Σχολή Καλών Τεχνών από τον σημαντικό θεωρητικό Χανς-Τις Λέμαν βασίζεται σε αυτόν κι έχει τίτλο «Το μεταδραματικό θέατρο, ο Ρενέ Πόλλες και η βερολινέζικη Φόλκσμπυνε».


Παρ' όλα αυτά, ο Πόλλες δεν αντιμετωπίζει τα έργα του ως «αιωνίως έγκυρες αλήθειες» αλλά περισσότερο ως υλικό το οποίο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει ώστε να οριοθετήσει τον εαυτό του. Αυτό που κυρίως τον απασχολεί είναι η αποφυγή στο θέατρο της στεγνής αναπαράστασης της ζωής. Το ζητούμενό του είναι να επιμένει σε έναν λόγο που θα αποκαλύπτει την κανονικότητα ως κατασκευή και θα μας ωθεί καθημερινά να μην αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα ρεαλιστικά.

Το θέμα του έργου που έρχεται στην Αθήνα αγγίζει έννοιες του σπιτιού και του μη-σπιτιού, όπως και την επικοινωνία και τη μη-επικοινωνία. «Καθόμουν εδώ τις προάλλες, η ατμόσφαιρα ήταν ευχάριστη, είχα την αίσθηση ότι είμαι σαν στο σπίτι μου, όταν ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι αυτό ακριβώς το πράγμα, το σπίτι ως χώρος διαβίωσης, δεν σήμαινε τίποτα για τον συνομιλητή που είχα απέναντί μου. Ξαφνικά, αρχίζω να βρίσκω την έννοια του σπιτιού κάπως εξωφρενική. Είμαι πάντα πρόθυμος να κάνω εποικοδομητικό διάλογο με τον άλλον. Προφανώς, είναι δύσκολο για τον συνομιλητή μου να συλλάβει την έννοια του βιώσιμου χώρου υπό παραδοσιακούς όρους: άλλωστε, δεν έχει σπίτι. Ωστόσο, δεν είναι ούτε άστεγος. Καθώς προσπαθώ να στρέψω αλλού την κουβέντα, θίγω το ζήτημα του "μέλλοντος". Κι εδώ ισχύουν τα ίδια: το μέλλον δεν σημαίνει τίποτα για εκείνον». Μια ξεκαρδιστική παράσταση που θέτει επί τάπητος μείζονα φιλοσοφικά ζητήματα.

Η Φόλκσμπυνε και ο Ρενέ Πόλλες: ένα από τα πιο αναμενόμενα αφιερώματα του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών Facebook Twitter
Φωτο: Lenore Blievernicht


Στο L' Affaire Martin θέτει τα εξής ερωτήματα: Για ποιο πράγμα μιλάει κάποιος όταν γράφει ένα θεατρικό έργο τις μέρες μας; Τι είδους ιστορίες είναι αυτές που εμείς αισθανόμαστε πιο κοντινές μας, εντούτοις εμείς οι ίδιοι δεν εμφανιζόμαστε πλέον σε αυτές; Τι είδους ξεφτισμένη αυθεντικότητα μας φράζει διαρκώς τον δρόμο; Με ποιον τρόπο μεμονωμένα άτομα «χτίζουν» από την αρχή τον εαυτό τους και αναπτύσσουν στρατηγικές επιβίωσης, οι οποίες δεν έχουν να κάνουν πια καθόλου με τη σκέψη της παλιάς Ευρώπης; Θα ήταν δυνατόν να εξασφαλίσουμε κάποια συναισθηματικά κέρδη από την απομόνωση; Θα μπορούσε να μην είναι δυνατό να συνδυάζουμε επιτυχία και σύμπτωση, έρωτα και χρήμα; Κάθε έκθεση δεν βασίζεται εν τέλει σε ρατσιστικές και σεξιστικές εικόνες που είναι ξεκάθαρες ακριβώς επειδή ανταποκρίνονται στις επικρατούσες οπτικές; Και δεν είναι πολύ πιο ευοίωνο να διαδώσεις όλη τη γνώση που έχεις αποκομίσει παντού; Και να συνδέεις τα συναισθήματα με αυτό που συγκινεί μόνο εμάς τους ίδιους;


Αυτά τα ερωτήματα θέτει ο Πόλλες ως βάση γι' αυτήν τη θεατρική εργασία. Ιδέες/απόψεις που συμπεραίνουν ότι δεν μπορούμε πια να επαναπαυόμαστε σε μια γλώσσα στην οποία λέμε ιστορίες που δεν μας ανήκουν. Ο διαχωρισμός του ανθρώπου από το ζώο, η ένωση μυαλού και σώματος, κοντολογίς, «εκείνη η λευκή, αντρική, ετεροφυλόφιλη ορολογία που δεν αντιμετωπίζει τον εαυτό της ως ορολογία αλλά ως κυρίαρχη και γενικώς εφαρμόσιμη γλώσσα». Αντ' αυτού, πρόκειται για μια οπτική που περικλείει τη δυναμική επιρροή της οικονομίας σε κάθε πτυχή της ζωής και δεν διακρίνει πουθενά ούτε ένα αυτόνομο άτομο. Το να υπηρετούμε εικόνες που για την ώρα παραμένουν άπιαστες ίσως είναι το μότο του Ρενέ Πόλλες. Ή, όπως λέει ο ίδιος, «τα έργα μου δημιουργούν έναν τύπο σκέψης και εικόνες από τις οποίες εξακολουθούμε να εξαρτιόμαστε και σύμφωνα με τις οποίες θέλουμε να δρούμε. Αλλά δεν είναι δυνατόν να το κάνουμε αυτό πια. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτή η σύγκρουση. Αν, στην περίπτωσή μου, υπάρχει οποιοσδήποτε αποπροσανατολισμός στις κοινωνικές σχέσεις, τότε ξαναβρίσκω τον προσανατολισμό μου μέσα από τα έργα μου».

Ιnfo:

Σ' αγαπώ, αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση

Ρενε Πολλες

17-18 Ιουνίου

Πειραιώς 260, Προαύλιο

22:00 

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ