Παρασκευή, 14.30, στοσούπερ μάρκετ
Καθώς προχωράω προς τοταμείο φορτωμένη με γιαούρτια, ακούωτο μουλλωχτό διάλογο της κοπέλας πίσωαπό το ταμείο με τον τύπο που φορτώνειτα καφάσια. «Aυτήείναι Αλβανίδα, μην της μιλάς» τηςψιθυρίζει. «Ποια, ποια;» του λέει αυτήκαι σμίγουν τα κεφάλια τους με γουρλωμέναμάτια πάνω από την γκρίζα ταμειακήμηχανή. «Να, αυτή εκεί με τη μεγάλη μύτη».«Ααααα» του λέει εκείνη. «Μακριά» τηςλέει αυτός. «Μείνε μακριά, ξέρεις, έχειαπό αυτά τα κόμπλεξ τα αλβανικά». «Σιγάμην κάναμε και παρέα με την Αλβανή» τουαπαντά. Τους περιεργάζομαι με ελαφριάαηδία - αυτός σχεδόν δεν μπορεί νασχηματίσει δύο προτάσεις, αυτή έχειπεινασμένο βλέμμα χαμηλών λιπαρών.Πρόκειται για ήρωες που θυμίζουν ταινίατου Γιάννη Οικονομίδη - μεγαλωμένουςμε την τηλεόραση να παίζει ανοιχτή στηδιαπασών και τις πόρτες τέντα ανοιχτές.Φαντάζομαι ότι στην επόμενη φάση θαέχουν πέσει στα τέσσερα και θα τρώνεσκουπίδια από το φωταγωγό.
Σάββατο, 17.30, στοπάρκινγκ-πάρκο Ζωοδόχου Πηγής, Ναυαρίνουκαι Χαριλάου Τρικούπη
Στα αριστερά ακούγονταιτα κομπρεσέρ, κάποιοι φυτεύουν, άλλοιτσαπίζουν, ένας μουσάτος σέρνει ένακαροτσάκι γεμάτο κοκκινόχωμα. Ανάμεσαστο πλήθος ξεχωρίζουν τα παιδάκια πουπαίζουν στη γωνία. Από τα μεγάφωναακούγεται ρέγκε - ένα ζευγάρι ακουμπάσπιτικό φαγητό στο τραπέζι. Είναι πολύσπάνιο να βλέπεις «γειτονικό» πνεύμαστην Αθήνα - κι ας λέμε όλοι πόσο πολύμας αρέσει η γειτονιά μας - εννοούμε πωςμας αρέσει το «καλημέρα» του περιπτεράκαι πως έχουμε έναν καλό φούρνο στηγωνία. Σε μια πόλη με πεντακάθαρα σπίτιακαι βρώμερούς δημόσιους χώρους πουθυμίζουν χωματερή, που οι άνθρωποιθεωρούν οικολογική πράξη το γεγονόςότι δεν πετάνε σκουπίδια στο δρόμο (τηνπρώτη φορά που άκουσα κάποιον να απαντά;«Δεν πετάω τα σκουπίδια στο δρόμο» στηνερώτηση «Τι κάνετε για το περιβάλλον;»νόμιζα ότι ήταν πλάκα, αλλά όχι, το λέειπολύς κόσμος τελικά) το γεγονός πωςαυτοί οι άνθρωποι έχουν οργανωθεί γιανα φυτέψουν δέντρα σε ένα κοινόχρηστοχώρο είναι σχεδόν συγκινητικό.
Taxitalk (συνομιλία μεένα ταξιτζή)
Tην ώραπου πληρώνω, απρόσμενα κι από το πουθενά(κουβέντα δεν έχουμε ανταλλάξει σε όλητη διαδρομή) έρχεται η ερώτηση: «Υπάρχειπερίπτωση να σε ξαναδώ για ένα ποτάκι;».«Δύσκολο» έρχεται η δική μου απάντηση.«Γιατί, είσαι δεσμευμένη;». «Παντρεμένη»απαντάω (φριχτό ψέμα). «Και ο γάμος είναιμια δέσμευση. Ε;» μου απαντάει ο σκεπτικόςφιλόσοφος «Ναι. Καληνύχτα» απαντάωστριμμένα εγώ και μετά χαζογελάω μέχριτην πόρτα μου.
σχόλια