Δενυπάρχουν πάρα πολλά πράγματα να δεις.Περισσότερα να σχολιάσεις, να γελάσεις,να οργιστείς, να ξεχαστείς. Αλλά, ακόμα,λίγα να δεις. Ο Ολυμπιακός ζει στοναστερισμό του Ντιόγκο. Ενόςπανάκριβου και χαμογελαστού Βραζιλιάνουπου μόλις έβγαλε τα σιδεράκια και δενχορταίνει να δείχνει δόντια. Είναικαλός, φέρνει κόκκινες ονειρώξεις καιπουλάει φύλλα. Κανείς δεν είναιπαραπονεμένος. Αν συνεχιστεί έτσι ηκατάσταση, η ποδοσφαιρικά εγκληματικήαμέλεια του προέδρου του, που κόστισετην ταπείνωση στο Τσάμπιονς Λιγκ, θαχαθεί μέσα στα συννεφάκια προσδοκίας.Πάντα έτσι συνέβαινε, όταν έφταιγε οπρόεδρος. Διαφορετικά είχαμε κεφάλιαπου έπεφταν από το βάρος της προεδρικήςοργής και περάσματα από το λογιστήριογια αποζημιώσεις.
»ΣτονΠαναθηναϊκό,μεταξύ Τσάμπιονς Λιγκ και μακάριαςπολυμετοχικότητας, η ισορροπία δεν έχειακόμα βρεθεί. Τι είναι η ομάδα; Η νέαμόδα, που υπό τους ήχους του Χατζηγιάννη(τραγικό λάθος οπαδικού στιγματισμούστους μάγκες της εξέδρας) θα τα σαρώσειόλα; ‘Η ένα πείραμα που μακροπρόθεσμαθα αποδώσει; Ο κόσμος δεν ξέρει τι νααποφασίσει, αλλά πάντα κάπως έτσι πήγαινεη «πράσινη» ιστορία.
»Λίγοπιο βόρεια, στην ΑΕΚ,η καθημερινότητα έπαψε να κινείται γύρωαπό το μουστάκι (το νέο trend, σύντομα δίπλασας) του προέδρου που θα παραιτηθεί στομέλλον και συγκεντρώνεται προς τοαγωνιστικό ερωτηματικό μιας ομάδας πουστήθηκε πρόχειρα και δείχνει να είναικαλύτερη από τις χαμηλές προσδοκίεςτης αρχής.
»Γενικώς,και η μπάλα κλείνεται σε μια μιντιακήοχλαγωγία που δημιουργεί την καθημερινότητα.Η ασημαντότητα γιγαντώνεται, οιπανηγυρισμοί πολλαπλασιάζονται και οστόχος επιτυγχάνεται: Τα προβλήματαξεστρατίζουν. Δεν είναι οι ανίκανεςκυβερνήσεις, το ζοφερό μέλλον και ηυποκρισία των δημοκρατικών δικτατόρωντο θέμα μας. Είναι η ποιότητα τηςντρίμπλας. Μέχρι στιγμής και αυτήμοιάζεικακή.
σχόλια