»Η ερώτηση ήταν καταπέλτης: «Κύριε πρωθυπουργέ, γιατί έφυγε ο Ίβανσιτς από τον Παναθηναϊκό;». Πονηρό γελάκι, τα χέρια αρχίζουν να μιλάνε μόνα τους, η γλώσσα ακολουθεί και η τεχνική ανάλυση έρχεται. Μια ελεγεία στα αριστερά πόδια, την τεχνική και την ντρίμπλα, ένα inside analysis που έκανε πολλούς διευθυντές αθλητικών εφημερίδων να θέλουν να τον προσλάβουν για σχολιαστή, δίπλα σε κάποιον παλαίμαχο ποδοσφαιριστή. Η όμορφη αυτή διασκέδαση προέκυψε μετά από μια άτσαλη προσπάθεια του τέως να έρθει κοντά στον πολίτη, να γίνει ο κολλητός που σου τρώει το σουβλάκι την ώρα που βλέπετε μαζί αγώνα, να περάσει στο υποσυνείδητο ως ένας Μπερλουσκόνι μείον τα ροζ σκάνδαλα. Η προσπάθεια απέτυχε.
»Πριν από λίγα χρόνια, ο Κώστας Καραμανλής, τότε άφθαρτος ηγεμόνας της αντιπολίτευσης, προσπαθούσε να φτιάξει το προφίλ του. Πρώτα επιχείρησε να κλοτσήσει μια μπάλα. Απέτυχε, σε πανελλαδική τηλεοπτική ταπείνωση. Μετά, στράφηκε στο σίγουρο άθλημα της ποδοσφαιρικής κουβέντας. Ένα βράδυ, μετά από αγώνες Champions League, πήγε σε αθλητική εκπομπή, ανέλυσε με ανατριχιαστική ακρίβεια τους αγώνες, γέλασε, διασκέδασε, κέρδισε κόσμο. Μόνο που κάποια στιγμή όλα αυτά τελειώνουν. Ο κόσμος πλέον θέλει τζόκινγκ.
»Ασφαλώς και υπάρχουν πιο δύσκολα πράγματα από την κριτική στον Καραμανλή αυτή την εποχή. Ίσως και να είναι άδικο να κρίνεται για ένα από τα λίγα πράγματα που έκανε με όρεξη και δημιουργικότητα: να βλέπει και να κρίνει την μπάλα. Η διακυβέρνησή του όμως στο θέμα διοίκησης του αθλητισμού ήταν άλλη μια οπισθοδρόμηση, μια συνεπής συνέχεια στην αδιαφορία των προηγούμενων, που είναι ήδη οι επόμενοι σε αυτό τον φαύλο κύκλο ανανέωσης, λόγω λήθης.
»Είναι εύκολο να σπαταλήσεις χρήματα για τον αθλητισμό. Εγκαινιάζεις αθλητικά κέντρα στην περιφέρειά σου, μοιράζεις ευρώ για πομπώδεις διοργανώσεις που δεν απασχολούν κανέναν, όπως οι διεθνώς ανύπαρκτοι Μεσογειακοί, που έρχονται να αλαφρύνουν λίγο ακόμα τα ταμεία, διορίζεις δημοσιογράφους, απομακρύνεις τους όποιους Ντέμηδες θέλουν να χαλάσουν την πιάτσα και όταν έρθουν τα σκούρα, μιλάς για τον «μαζικό αθλητισμό», στη χώρα που δεν έχει ούτε καν πεζοδρόμια, πόσο μάλλον χώρους δωρεάν άθλησης. Είναι μια τόσο κουραστικά φλου ουτοπία που κάνει ακόμα και το υμνημένο από τον τέως πρωθυπουργό αριστερό πόδι του Ίβανσιτς να μοιάζει με μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
σχόλια