Ο Κώστας Τσαλικίδης δεν μπορούσε να φανταστεί πως το βράδυ της Τρίτης, 8 Μαρτίου του 2005 θα ήταν το τελευταίο της ζωής του. Εγκατέλειψε το γραφείο του στην Vodafone στις 10:20 το βράδυ κι όταν έφτασε στον Κολωνό και πριν ανέβει στο διαμέρισμα του, αγόρασε δυο πάστες από τον φούρνο της γειτονιάς του. Είχε ζητήσει από τη μνηστή του Σάρα Γαλανοπούλου, καθηγήτρια πιάνου, να κλείσει ξενοδοχείο στην Καλαμπάκα για το τριήμερο της 25ης Μαρτίου. Λίγες εβδομάδες πριν τον θάνατό του της είχε εμπιστευτεί σε διάλογό τους ότι υπάρχει κίνδυνος να κλείσει η Vodafone αλλά να μην το πει σε κανέναν.
Μίλησε μαζί της γύρω στις 11 το βράδυ, την καληνύχτισε και κάθισε στον υπολογιστή. Στις 4:20 τα ξημερώματα, ο Κώστας Τσαλικίδης στέλνει στους Νικόλαο Μπάμπαλη και Κωνσταντίνο Βασιλείου, στελέχη της Vodafone ένα email. Ένα από τα μυστήρια είναι πως για δύο ώρες ο υπολογιστής του είναι συνδεδεμένος με το δίκτυο της εταιρείας με τον server με τηλεφωνικό αριθμό χωρίς ποτέ να αποσαφηνιστεί τι συνέβη εκείνες τις δύο ώρες μεταξύ του server της εταιρείας και του υπολογιστή του Τσαλικίδη από το σπίτι του και χωρίς ποτέ να θεωρηθεί αξιόποινο ότι η εταιρεία έσβησε το backup εκείνης της νύχτας. Ή ισχυρίστηκε ότι το έσβησε, καθώς ακόμα και όντως να σβήστηκε, οι εταιρείες έχουν δυο και τρία και τέσσερα backup στη πραγματικότητα.
Πολλά έχουν ειπωθεί, πολλές εικασίες έχουν γίνει για τους εκτελεστές, πολύ λίγα όμως έχουν ειπωθεί για το ποιοι ενδεχομένως προσπάθησαν να πνίξουν αυτή την ιστορία.
