Στη Βραζιλία του αισθησιακού καρναβαλιού και των πιο αποκαλυπτικών μπικίνι στον κόσμο, οι γυμνιστές αντιμετωπίζουν μια άβολη κατάσταση: οι Βραζιλιάνοι δεν βγάζουν τα ρούχα τους δημοσίως. Καθώς έχει επικρατήσει σε αρκετά μέρη της χώρας ένας συντηρητισμός, η Oμοσπονδία Γυμνιστών προσέλαβε γυμνούς σεκιούριτι ώστε να απομακρύνουν τους ντυμένους λουόμενους από το Abricó, μια απομονωμένη παραλία στο Ρίο ντε Τζανέιρο, από τις τελευταίες παραλίες γυμνιστών της χώρας.
Ένας από αυτούς, ο 46χρονος οδηγός Uber Άντερσον ντε Ολιβέιρα, κάθε Σαββατοκύριακο προτρέπει όποιον βλέπει ντυμένο να «τα πετάξει». Φυσικά, είναι συνταγματικό δικαίωμα των λουομένων να φορούν ό,τι θέλουν, αλλά οι γυμνιστές αγωνίζονται να διατηρήσουν μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα. Φορώντας μόνο ένα καπέλο του μπέιζμπολ και με ένα γουόκι-τόκι να κρέμεται από τον λαιμό του, ο Ντε Ολιβέιρα φωνάζει σε έναν νεοεισερχόμενο «Έι, φίλε, βγάλ' τα!». Γνωστός ως «Ιησούς» λόγω ενός τεράστιου τατουάζ με τον Ιησού στο στήθος του, λέει: «Ποιο είναι το πρόβλημα; Έτσι μας έφτιαξε ο Θεός!».
Το δημαρχείο του Ρίο έδωσε για πρώτη φορά στους γυμνιστές το δικαίωμα να χρησιμοποιούν το Abricó το 1994, αλλά δύο εβδομάδες αργότερα αυτή η απόφαση ανακλήθηκε προσωρινά μέχρι το 2003.
Εν τέλει, το να γδυθείς στη Βραζιλία είναι πιο δύσκολο απ' ό,τι φαίνεται. Η τόπλες ηλιοθεραπεία γενικά απαγορεύεται και τιμωρείται με φυλάκιση έως και ενός έτους βάσει ενός νόμου του 1940 περί «πράξεων δημοσίας αιδούς» (μόνο στο Abricó επιτρέπεται, που είναι παραλία γυμνιστών). Η αστυνομία εφαρμόζει τον νόμο κατά περίπτωση. Δανές γυμνάστριες έγιναν πρωτοσέλιδο το 2013 επειδή έκαναν ηλιοθεραπεία στην παραλία Κοπακαμπάνα του Ρίο γυμνόστηθες, αγνοώντας ότι ήταν παράνομο. Τη γλίτωσαν με μια συγγνώμη.
Αλλά όταν πέρσι μια 36χρονη γυναίκα έβγαλε βόλτα τα σκυλιά της στην παραλία της Σάντα Καταρίνα τόπλες, η αστυνομία τής πέρασε χειροπέδες και τη συνέλαβε. Το 2010, ένα πανεπιστήμιο υποχρεώθηκε να καταβάλει σε φοιτήτρια αποζημίωση 7.200 δολαρίων επειδή την απέβαλε λόγω ενός φορέματος που φορούσε και θεωρήθηκε πολύ κοντό.
«Η Βραζιλία μπορεί να είναι εντελώς αντιφατική, από τη μια πλευρά φαινομενικά φιλελεύθερη και συγχρόνως εντελώς συντηρητική», δηλώνει ο Pedro Ribeiro, 66 ετών, δάσκαλος και γυμνιστής, ο οποίος έχει δώσει μάχη εναντίον διαδηλωτών και στα δικαστήρια επί δεκαετίες για να καθιερωθεί το Abricó ως παραλία γυμνιστών. Οι μαθητές του τώρα τον αποκαλούν με αγάπη «Mr. Big Naked Guy».
Το δημαρχείο του Ρίο έδωσε για πρώτη φορά στους γυμνιστές το δικαίωμα να χρησιμοποιούν το Abricó το 1994, αλλά δύο εβδομάδες αργότερα η απόφαση αυτή ανακλήθηκε προσωρινά μέχρι το 2003. Η αστυνομία έχει συλλάβει αρκετές φορές τον Ριμπέιρο.
Παρά τον νόμο του 2014 που καθιέρωσε το Abricó ως παραλία γυμνιστών, ο Ribeiro δήλωσε ότι τα μέλη της ομοσπονδίας γυμνιστών κάθε Σαββατοκύριακο δίνουν το «παρών» για να κρατήσουν μακριά τους διαδηλωτές και τους «περίεργους θεατές». Και συμπληρώνει «κάποιοι το αντιμετωπίζουν σαν ζωολογικό κήπο, έρχονται για να ρίξουν καλή ματιά».
Και μόνο στη θέα των γυμνών φρουρών του Abricó οι ντυμένοι λουόμενοι αρκετά συχνά oπισθοχωρούν γρήγορα, περνώντας μέσα από γιγάντιους ογκόλιθους, προς τη γειτονική παραλία. Άλλοι κάνουν ένα τολμηρό βήμα, γδύνονται και μπαίνουν στην παρέα των γυμνιστών που χαίρονται τα κύματα.
Η παραλία είναι σχετικά άδεια αυτές τις μέρες –είναι χειμώνας στο νότιο ημισφαίριο–, αλλά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τον Δεκέμβριο και τον Ιανουάριο, στη 250 μέτρων μεταξένια λευκή άμμο συνωστίζονται έως και 350 γυμνιστές.
Ο Douglas Coimbra, 38 ετών, οικοδόμος από το Σάο Πάολο που έχει έρθει για διακοπές με τη σύζυγό του, δηλώνει ότι το να κάνει ηλιοθεραπεία γυμνός τον βοήθησε να αποδεχτεί το πλαδαρό του σώμα. Λέει χαρακτηριστικά: «Εδώ δεν έχει σημασία πώς είναι το σώμα σου, μπορείς να είσαι χοντρός, αδύνατος, ελκυστικός ή όχι. Είναι απλώς ένα σώμα».
Άλλοι λένε ότι είναι απελευθερωτική η επαφή με τη φύση όταν το μαύρισμα είναι ομοιόμορφο. Ο Ribeiro υπενθυμίζει ότι το Abricó είναι από τις ασφαλέστερες παραλίες του Ρίο, καθώς η απόκρυψη όπλου ή κλεμμένου αντικειμένου είναι σχεδόν αδύνατη όταν είσαι γυμνός.
Η Βραζιλία διαθέτει χιλιάδες παραλίες κατά μήκος των 4.600 μιλίων της ακτογραμμής της, ωστόσο μόνο οκτώ είναι αποκλειστικά για γυμνιστές. Η Καθολική Εκκλησία υπερασπίζεται εδώ και καιρό τις συντηρητικές αξίες της βραζιλιάνικης κοινωνίας και λόγω της πρόσφατης ανόδου των ευαγγελιστών χριστιανών οι θέσεις της σε πολλά κοινωνικά ζητήματα έχουν σκληρύνει ακόμα περισσότερο, όπως εξηγεί η Laura Carneiro, βουλευτής που υποστηρίζει κοινωνικά φιλελεύθερες πολιτικές. Εδώ και έξι χρόνια πιέζει για έναν εθνικό νόμο που θα επιτρέπει στις τοπικές κυβερνήσεις να καθορίζουν ποιες παραλίες είναι γυμνιστών, αν και μέχρι τώρα δεν είχε και πολλή τύχη στο Κογκρέσο, όπου οι ευαγγελιστές αποτελούν πλέον σχεδόν το 40%. Όπως λέει: «Τις περισσότερες φορές πρέπει να εξηγήσω τι είναι ο γυμνισμός, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν καν περί τίνος πρόκειται».
Οι γυμνιστές πιέζουν επίσης τις τοπικές κυβερνήσεις να αποκλείσουν τμήματα της αμμουδιάς, όμως δεν τα καταφέρνουν πάντα. Aντ' αυτού, ψάχνουν να αγοράσουν ένα απομονωμένο αγρόκτημα στο Σάο Πάολο.
Κάθε απόγευμα, την ώρα του ηλιοβασιλέματος, στο Abricó οι γυμνιστές ντύνονται και κατευθύνονται προς το πάρκινγκ, αντιμετωπίζοντας συχνά τα περιφρονητικά βλέμματα των λουομένων στην άλλη πλευρά της παραλίας.
«Τα κρυφά μέρη πρέπει να παραμένουν κρυφά», δηλώνει μια 68χρονη γυναίκα που κάθεται στην άμμο. Τις πιο ζεστές ημέρες ευχαρίστως φοράει απλώς ένα string, αλλά δεν κάνει ποτέ γυμνισμό. «Σίγουρα, είναι ένα μικρό κομμάτι ύφασμα, αλλά είναι πολύ σημαντικό!» εξηγεί.
Οι ξένοι υποθέτουν εσφαλμένα, όπως λέει, ότι οι Βραζιλιάνοι χαίρονται να κάνουν γυμνισμό και αυτό το αποδίδει στο διάσημο καρναβάλι του Ρίο, όπου ελάχιστα ντυμένες χορεύτριες σάμπα παρελαύνουν ανάμεσα στα πλήθη. «Το καρναβάλι δεν είναι η καθημερινότητα αλλά η εξαίρεση», λέει και συμπληρώνει: «Ακόμα και οι άνθρωποι που δεν τους αρέσει να χορεύουν κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού χορεύουν!»
Ένας ναυαγοσώστης, ο Diogo Pacheco, συχνά αναλαμβάνει να ηρεμεί τα πνεύματα. «Μερικές φορές οι γυμνιστές χάνονται και περνάνε τα βράχια, οπότε πρέπει να τους καθοδηγήσω ευγενικά πίσω πριν τους δει κανείς», εξηγεί μέσα από την ξύλινη καλύβα του που βρίσκεται σε ένα ύψωμα με θέα και στις δύο παραλίες. Είναι μια δύσκολη δουλειά, αλλά η θέα τον αποζημιώνει, εξηγεί.
Από την άλλη, ο Jonatan de Souza καλύπτει με έναν ιδιαίτερο τρόπο και τις δύο πλευρές. Μικροπωλητής παγωτού, έχει εξασφαλίσει το μονοπώλιο στο Abricó ως ο μόνος άνθρωπος που είναι πρόθυμος, απ’ ό,τι λέει, να γδυθεί για να πουλήσει παγωτά στους γυμνιστές. «Ήμουν λίγο νευρικός στην αρχή, αλλά μετά κοίταξα γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε λόγος να ανησυχώ», προσθέτει γελώντας. «Η γυναίκα μου παραλίγο να με χωρίσει, αλλά οι δουλειές πάνε περίφημα».
