Από τα «κοινωνικά» λαμπραντόρ έως τα «επιθετικά» πίτμπουλ, τα στερεότυπα που σχετίζονται με τη συμπεριφορά των σκύλων δεν έχουν τέλος. Ωστόσο, σύμφωνα με νέα έρευνα, τέτοιου είδους γνωρίσματα ίσως συνδέονται λιγότερο με τη ράτσα απ'ό,τι πιστευόταν μέχρι σήμερα.
Οι σύγχρονες ράτσες σκύλων άρχισαν να εμφανίζονται τη βικτωριανή εποχή και συνήθως διαφέρουν ως προς τα σωματικά χαρακτηριστικά -για παράδειγμα οι μολοσσοί είναι πελώριοι και τα τσιουάουα μικροσκοπικά. Ωστόσο, υπήρχε και η πεποίθηση πως συχνά η ράτσα μπορεί να σχετίζεται και με τη συμπεριφορά.
Τώρα οι ερευνητές υποστηρίζουν πως λίγες ενδείξεις υπάρχουν για αυτό.
Η έρευνα αποκάλυψε τεράστια διαφορά συμπεριφοράς σε άτομα της ίδιας ράτσας, σημειώνει η δρ. Έλινορ Κάρλσον, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης και συνεπικεφαλής της έρευνας. «Ακόμη κι αν ο μέσος όρος διαφέρει, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ένας σκύλος να μην ταιριάζει με αυτό που σύμφωνα με τους ανθρώπους επιτάσσει η ράτσα του» αναφέρει η ίδια.
Δημοσιεύοντας στην επιστημονική επιθεώρηση Science, οι Αμερικανοί ερευνητές αναφέρουν πώς ανέλυσαν τα στοιχεία σωματικών γνωρισμάτων και συμπεριφοράς από 18,385 σκύλους, εκ των οποίων οι μισοί καθαρόαιμοι.
Η ανάλυση των αποτελεσμάτων από τα καθαρόαιμα υποδείκνυε περίπου 9% συμπεριφορική διαφοροποίηση στην ίδια ράτσα.
«Στο μεγαλύτερο μέρος δεν είδαμε φοβερές διαφορές στις ράτσες, όμως υπάρχαν συμπεριφορές που συνδέονται με τη ράτσα πιο πολύ απ'ό,τι σε άλλες» εξηγεί η Κάρλσον.
Παρότι καμία συμπεριφορά δεν αποτελούσε αποκλειστικότητα μιας ράτσας, το αλύχτισμα ήταν πιο κοινό μεταξύ των μπιγκλ ενώ πίτμπουλ και ρετρίβερ ήταν πιο «κοινωνικά σε ανθρώπινους όρους» ή άνετα με αγνώστους.
Υπήρχαν επίσης κάποιες διαφορές βάσει των κληρονομικών λειτουργιών. Για παράδειγμα, τα τσοπανόσκυλα είναι, μεταξύ άλλων, πιο υπάκουα.
Όμως, υπήρχε μεγάλος βαθμός διαφοροποίησης μεταξύ ατόμων, που σημαίνει πως είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς τη συμπεριφορά του σκύλου με βάση τη ράτσα του.
Για να ανακαλύψουν αν η γενετική εξηγούσε τις συνδέσεις, η ομάδα ανέλυσε τη συμπεριφορά των ημαίμων που είχαν διαφορετικό κληρονομικό μπαγκράουντ και στοιχεία από διάφορες ράτσες. Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν πως κάποια γνωρίσματα έχουν ισχυρότερο γενετικό αποτύπωμα σε σχέση με άλλα.
Σύμφωνα με την ομάδα επιστημόνων, η έρευνα έχει συνέπειες για τους κηδεμόνες ζώων: «Δεν πρέπει να δίνουν τόση προσοχή σε όλες αυτές τις ιστορίες για το λέει η ράτσα του σκύλου τους για τη συμπεριφορά και την προσωπικότητά του, και να προσέχουν τον σκύλο που έχουν» λέει η Κάρλσον.
Ο Ντάνιελ Μιλς, καθηγητής κτηνιατρικής συμπεριφορικής ιατρικής στο πανεπιστήμιο του Λίνκολν -που δε συμμετείχε στην έρευνα- σημειώνει πως η γενετική μπορεί να δώσει μια γενική άποψη για τους πληθυσμούς, αλλά συχνά αποκαλύπτει λίγα για τα άτομα.
Με πληροφορίες από Guardian
σχόλια