Αδειάζει το λιωμένο κερί σε ένα μακρύ δοχείο.
Βουτάει μέσα τη σχάρα. Δυο παράλληλες σανίδες που ενώνονται με σχοινιά.
Ο πατέρας του, ο παπα-Αντώνης, ήταν και κηροπλάστης. Στον Κτικάδο της Τήνου, φρόντιζε τους ενορίτες, φρόντιζε την εκκλησία. Τα απογεύματα έπλαθε κεριά. Πηγές φωτισμού. Και τις Κυριακές άναβαν στα μανουάλια φλόγες πίστης και αγάπης.
Ο γιος του, ο Χρήστος συνεχίζει την τέχνη της κηροπλαστικής. Πολλά χρόνια βοηθός του μπαμπά, βοηθός του παπά. Βοηθός στο οικογενειακό κηροπλαστείο. Από φέτος όμως είναι αυτός που πλάθει τα κεριά.
Το κερί είναι εύπλαστο. Το κερί είναι πολύ ευαίσθητο. Θέλει φροντίδα.
Στην πράξη καταλαβαίνω, όσο τον παρακολουθώ, πως είναι η αγάπη για το κερί που δεν αφήνει χώρο στην κούραση.
Τα περιγράφει όλα σα μια ευχάριστη και εύκολη διαδικασία. Στην πράξη καταλαβαίνω, όσο τον παρακολουθώ, πως είναι η αγάπη για το κερί που δεν αφήνει χώρο στην κούραση.
«Εάν κρυώσει το κερί πάμε πάλι από την αρχή», μου λέει και τον αφήνω να συνεχίσει.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 26.12.2017
σχόλια