→ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΒΡΑΔΥ ΜΕ JAHATARI. Η Soom T είναι μικροσκοπική, μαυριδερή (ινδικής προέλευσης) και πίνει μόνο νερό. Το τελευταίο που μπορείς να φανταστείς είναι ότι είναι Σκοτσέζα. Ο Disrupt, απ' την άλλη, είναι ξεκάθαρα Γερμανός (δείγμα της νέας φυλής που δεν πίνει μπίρα αλλά ρέντμπουλ: ξανθός, ψηλός και ροδομάγουλος, με το joystick του Nintendo κολλημένο στους αντίχειρες). Οι δυο μαζί είναι ένα εκρηκτικό δίδυμο (και αταίριαστο ζευγάρι) που μπορεί να μην σου γεμίζει το μάτι, αλλά όταν αρχίσουν να πέφτουν τα πρώτα κοφτά μπάσα εξαφανίζουν και αμφιβολίες και καχυποψίες. Η Soom T είναι «διάολος μεταμορφωμένος», εκκεντρική περσόνα και χαρισματική MC, τη χαζεύουμε να τραγουδάει με αυτή την απίθανη φωνή και σχολιάζουμε πόσο άδικος είναι αυτός ο κόσμος: αν ήταν ψηλή, ξανθιά και κακάριζε σαν κότα ίσως σήμερα να γέμιζε στάδια. Η «digital laptop reggae» τους έκανε το Bios να μοιάζει με μάζωξη ρασταφάριανς στο Κίνγκστον (χωρίς τα ντρέντλογκς και το ganja), ενώ τη στιγμή που ακούστηκε το «Dirty Money» ο κόσμος παραληρούσε.
→ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ, GAZ Α L' EAU. Η καρδιά των μητροπόλεων χτυπάει συνήθως στα καταγώγια και στους χώρους όπου δεν πατάει κανείς ανυποψίαστος (στα μέρη που γίνεται λαϊκό προσκύνημα παθαίνει ανακοπή). Στο πατάρι της Τεχνόπολης το ξημέρωμα βρίσκει τον πιο όμορφο κόσμο της Αθήνας σε στιγμές μεγαλείου (σαρωτικά beat, αγγελικές φωνές, μελωδίες που σου τρυπάνε τα σωθικά). Χορός μέχρι τελικής πτώσης. To παλιό drum'n'bass, το garage και το dubstep στο μπλέντερ του El-B με τον Crazy D να παρλάρει ασταμάτητα, μεταφέροντας την ατμόσφαιρα των κλαμπ του Brixton και του Shoreditch σε μια Αθήνα ανέλπιστα black. Πώς το έλεγε ο Link Larkin στο Hairspray, «Τρέισι, οι ψυχές μας είναι μαύρες, κι ας είναι άσπρο το πετσί μας»; Κάπως έτσι. Το πρωί που το κρύο του δρόμου μας ξυπνάει συνειδητοποιώ ότι η «μαύρη μουσική» του 2010 είναι αυτή που φτιάχνεται κυρίως από λευκούς! Στον νέο δίσκο του El-B που κυκλοφορεί τον Απρίλιο με τίτλο «Nu Levels» υπάρχουν συνεργασίες του με Zed Bias, MRK-1 και Burial.
→JAMIE LEE CURTIS (with balls). Ο Jamie Taete είναι ένας 25χρονος Άγγλος φωτογράφος που καταγράφει με τον φακό σπαρταριστά στιγμιότυπα της καθημερινότητάς του. Μετά ανεβάζει τις εικόνες στο μπλογκ του (jamietaete.blogspot.com). Μπορεί το ίδιο να κάνουν κι εκατομμύρια άλλοι νεαροί σε ολόκληρο τον κόσμο, αυτοί όμως δεν έχουν αλλάξει επίσημα το όνομά τους σε Jamie Lee Curtis Taete και η καθημερινότητα που επιλέγουν να αποτυπώσουν στις φωτογραφίες τους δεν είναι τόσο ασυνήθιστα ακραία - στο σημείο που να σε πιάνει δέος ή αηδία, εξαρτάται από ποια σκοπιά θα τις δεις. Η δουλειά του (που περιλαμβάνει εικόνες από βρόμικες τουαλέτες, ερωτικές περιπτύξεις μεταξύ ανδρών και «λοιπές δραστηριότητες ως συνέπεια καταχρήσεων») έχει παρουσιαστεί στην «Guardian», στο «Chief», στο PerezHilton.com, ενώ είναι τακτικός συνεργάτης στο «Vice», για το οποίο έχει κάνει κι ένα εντυπωσιακό εξώφυλλο: είναι αυτός ο τύπος που πνιγόταν σε μια σακούλα με χρυσόψαρα. Συμμετείχε, επίσης, στην περιφερόμενη έκθεση Tiny Vices που ταξίδεψε στο Μεξικό, τη Γαλλία, την Αγγλία, τη Βόρεια Αμερική και την Ιαπωνία. Ο Jamie βαριέται να εξηγεί γιατί άλλαξε το όνομά του και το έκανε ν' ακούγεται σαν πανκ συγκρότημα («σκέφτηκα ότι είχε πλάκα», λέει, «το έκανα online όταν ήμουν μεθυσμένος, είναι απίστευτα εύκολο»), αλλά δεν βαριέται καθόλου να φωτογραφίζει τον φίλο του Jordan Santschi σε ξεκαρδιστικά ενσταντανέ δίπλα σε σταρ του Χόλιγουντ, ή μαζί με κάθε είδους διασημότητες. Οι δυο τους ήταν εραστές εξ αποστάσεως (μέσω ίντερνετ) για αρκετό διάστημα, πριν ο Jordan μετακομίσει απ' το Σικάγο στην Αγγλία, και λένε ότι «τους ένωσε η κοινή αγάπη τους για το King of the Hill και τα μαγειρευτά». Από τότε είναι αχώριστοι και ρεμπελεύουν στο Λονδίνο, κάνοντας stalking σε celebrities. Στο «Vice» που κυκλοφορεί οι ατελείωτες περιπέτειές του έχουν γίνει ένα μεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα με πολλές στιγμές από το μπλογκ.
→ΑΝΑΝ (ήψεις). «Δόξα τω θεώ, υπάρχουν κι οι μαλάκες. Όταν η αυτοεκτίμηση παίρνει την κάτω βόλτα, πάντα υπάρχει κάποιος που μπορείς να κοιτάξεις και να πεις: "ευτυχώς, τουλάχιστον δεν είμαι σαν κι αυτόν", και να νιώσεις καλύτερα για την πάρτη σου. Είναι ο βασικός μηχανισμός χάρη στον οποίο επιβιώνουν τόσα χρόνια οι εκπομπές με αντικείμενο την καλόπιστη δημόσια διαπόμπευση ατόμων με σωματική ή ψυχική αναπηρία. Ταυτόχρονα με το "μα δεν ντρέπονται;" που αναφωνείς, κάπου πολύ βαθιά μέσα στο μυαλό σου περνάει σε τρέιλερ η φράση "πω πω, κοίτα χάλια ο τύπος, εμείς καλά είμαστε τελικά"». Η επιστροφή του Κωστάκη Ανάν -και μάλιστα σε χορταστικές δόσεις- στο νέο διμηνιαίο περιοδικό «mov.» (που βγαίνει από την ομάδα της πρώην Βαβέλ) τον βρίσκει το ίδιο κυνικό και αιρετικό, με χιούμορ που τσακίζει: «Ο Νόμος του Μέρφι λέει πώς, όταν είσαι κολλημένος στην κίνηση και αλλάζεις λωρίδα, αυτή που ήσουν μέχρι τότε και μόλις εγκατέλειψες αρχίζει να κινείται περισσότερο. Η ελληνική εκδοχή, ο Νόμος του Μέρφη, λέει ότι όχι μόνο κινείται περισσότερο, αλλά και το αμάξι που τελικά σταματάει δίπλα σου είναι σπορ, πειραγμένο με αεροτομή πίσω («αεροτομή στ' αμάξι, σκατά στου οδηγού την κεφαλή» λέει μια τούρκικη παροιμία - σοφός λαός οι Τούρκοι!), και από το ανοιχτό παράθυρο ξεχύνεται άθλιο σκυλάσμα που ταλαιπωρεί τα αυτιά των γύρω. Επιβεβαιώνοντας απόλυτα το τον παραπάνω νόμο, ένα τέτοιο πράγμα ήρθε ξαφνικά και σταμάτησε δίπλα μου εκείνο το πρωί που τα Μέσα Μαζικής Αποφοράς απεργούσανε και γινότανε στους δρόμους της κοινής γνώμης». Τα δύο βιβλία του Κωστάκη Ανάν «Κι ύστερα ήρθες και μ' έλυσες» και «Η τελική λήθη (Δε φάιναλ θολούθιον)» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βαβέλ.
→200 MOTELS. Η ιδέα για το 200 Motels (οι εμπειρίες από την περιοδεία ενός ροκ γκρουπ) μπορεί να ανήκε ολοκληρωτικά στον Φρανκ Ζάπα, στην MGA όμως δεν το ρίσκαραν να τον αφήσουν να το σκηνοθετήσει ο ίδιος, έτσι ανέλαβε να κινηματογραφήσει το σενάριό του ο Tony Palmer. Μετά από περιπετειώδη γυρίσματα και αλλαγές των πρωταγωνιστών η ταινία κυκλοφόρησε τελικά το 1971, με ένα θρυλικό στόρι να τη συνοδεύει και cameo εμφανίσεις από τον Keith Moon ντυμένο καλόγρια και τον Ringo Starr στο ρόλο ενός νάνου. Σαράντα χρόνια μετά κυκλοφορεί σε DVD, αποκατεστημένη από τον ίδιο τον σκηνοθέτη (στις 8/3). Για πρώτη φορά σε DVD κυκλοφορεί επίσης το Blank Generation, η κλασική πανκ ταινία του '80 που σκηνοθέτησε ο Ulli Lommell με πρωταγωνιστή τον Richard Hell και τους υπόλοιπους Voidoids (ο κλασικός δίσκος τους του '77 έδωσε και τον τίτλο στο φιλμ), ενώ παίζουν μέλη των Ramones και ο Andy Warhol. O Richard Hell (που κάνει μια 45λεπτη αναδρομή στα extra στις μέρες που το πανκ μεσουρανούσε) είναι ένας νεαρός πανκ μουσικός που ξελογιάζει μια Γαλλίδα δημοσιογράφο και τη παρασύρει «στον βούρκο του νεοϋορκέζικου underground».
•TEN FOR MY I-POD: άγγελος κυρίου-ξεδίψασε απ' την αναγνώριση, amanaz-africa, prins thomas-prins thomas, gonjasufi-a sufi and a killer, el-b-the roots of el-b, polar bear-peepers, billy green-stone ost, loops haunt-rubber sun grenade ep, the witch-lazy bones, kuedo-dream sequence ep.
σχόλια