Τη δεκαετία του ’70 δούλευα κειμενογράφος.
Είχα ένα Creative Shop και συνεργαζόμουν με διαφημιστικές εταιρείες και διαφημιζόμενους.
Είχα την ευχέρεια και την άνεση να επιλέγω δουλειές χωρίς υπαλληλική σχέση ή πρόσθετες υποχρεώσεις.
Μια γνωστή διαφημιστική εταιρεία είχε αναλάβει την ενημερωτική εκστρατεία για την εξοικονόμιση ενέργειας της ΔΕΗ και την ανέθεσε σε μένα.
Για κάποιους λόγους που αγνοούσα, η ΔΕΗ ήθελε στην καμπάνια να πρωταγωνιστεί οπωσδήποτε ο Γιάννης Γκιωνάκης.
Συναντήθηκα με τον αρμόδιο διευθυντή της ΔΕΗ στο γραφείο του και μπήκα την ώρα που έπινε καφέ με τον ηθοποιό.
Μάλλον από ευγένεια μας ρώτησε αν γνωριζόμαστε, και εγώ εντελώς μπουμπούνας από τα τερτίπια του χώρου, πετάχτηκα κι είπα «όχι».
Όμως ο Γκιωνάκης γάτος σε αυτά, το έσωσε αμέσως, και τον καθησύχασε «πώς, και βέβαια, τον γνωρίζω πολύ καλά τον κύριο Χαριτόπουλο» (μόνο η μάνα μου με ήξερε).
Προχώρησε η συζήτηση για τις ταινίες που έπρεπε να γίνουν και ο Γκιωνάκης πρότεινε να ζωντανέψει τον κινηματογραφικό χαρακτήρα του Μπρίλη.
Τον τύπο που υποδύεται στην ταινία «Τα κίτρινα γάντια» και λέει «λεμονάδα από λεμόνια; πορτοκαλάδα από πορτοκάλια;».
Ο διευθυντής συμφώνησε πανευτυχής γιατί του άρεσε πολύ η συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας.
Εγώ είχα αντίρρηση.
Θα μιλάγαμε στον κόσμο για οικονομία στο ηλεκτρικό. Έπρεπε να μην τους κάνουμε απλώς να γελάσουν.
Ήθελα τον Γκιωνάκη, όπως τον έβλεπα.
Καλοντυμένο με το κουστούμι του, οικείο και ικανοποιημένο καταναλωτή ρεύματος που είδε οικονομικά οφέλη από τη σωστή χρήση των ηλεκτρικών συσκευών.
Με τον Μπρίλη θα έφευγε αλλού η καμπάνια.
Ο Γκιωνάκης το έπιασε και δεν επέμεινε.
Έγραψα τα σενάρια, γυρίσαμε μια σειρά ταινιάκια με σχεδόν ακίνητη την 35mm μηχανή κι ο ηθοποιός έκανε ακόμα μια επιτυχία, όπως έλεγε.
Αυτό που δουλέψαμε αρκετά ήταν στην εκφορά τής αποφώνησης με το slogan, κλείνοντας σκερτσόζικα το μάτι στον θεατή:
«Είδες η ΔΕΗ;»
σχόλια