Η Θέμις Μπαζάκα, βαθιά ειλικρινής, μιλά για τις αρρώστιες της οικογένειας

Η Θέμις Μπαζάκα, βαθιά ειλικρινής, μιλά για τις αρρώστιες της οικογένειας Facebook Twitter
0

Όποιος επιχείρησε θεατρικά, κινηματογραφικά ή λογοτεχνικά να μιλήσει για τις «αρρώστιες» της οικογένειας –στο ελληνικό έδαφος, τουλάχιστον- κυνηγήθηκε πολύ. Στην Ελλάδα, ο θεσμός της οικογένειας, η μάνα ως αγία και κυρίαρχος, ο πατέρας ως μεγάλος απών ή δυνάστης, είναι ακόμη ψηλά, δεν σηκώνει αυτό το οικοδόμημα προσβολές, ούτε καν κριτική.


Ωστόσο, εδώ και δύο σεζόν, στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» ανεβαίνει ένα τέτοιο έργο, που αποκαθηλώνει την οικογένεια από τα παραδεισένια ύψη της, απογυμνώνει τη μητρική φιγούρα από κάθε αγιοποιημένο πέπλο, μιλά για ό,τι σάπιο μπορεί να κρύβεται κάτω από το φαινομενικά πρόσχαρο οικογενειακό τραπέζι και οι θεατές φεύγουν ξέπνοοι, αλλά και λυτρωμένοι.


Ίσως επειδή πρόκειται για ξένο κείμενο, τον βραβευμένο με Πούλιτζερ «Αύγουστο» του Τρέισι Λετς, ένα έργο – παγίδα, υποδόριο, όμως, διανθισμένο με χιούμορ, κανονικότητα και πρωταγωνιστές απλούς ανθρώπους: πίσω του κρύβεται όλο το σκοτάδι, η βία και η πίεση που πολύ συχνά συνεπάγεται το να ανήκεις σε μία οικογένεια.

Το θέμα είναι το πώς διαχειρίζεσαι χαρακτηριστικά που δεν σ' αρέσουν, τα είχες δει στη μάνα σου και στον πατέρα σου, τα βλέπεις, έχεις δει το αποτέλεσμα και λες θα το αλλάξω, θα το απαλύνω, θα το διώξω. Επιλογές έχεις κάθε μέρα, κι αυτές είναι δικές σου αποκλειστικά.


Στο κέντρο της, η Βάιολετ Ουέστον, μια μάνα – δυνάστης σωμάτων και ψυχών, μία βιρτουόζος του χειρισμού, ένας απολύτως αρνητικός ήρωας που υποδύεται η Θέμις Μπαζάκα. Γι' αυτόν τον μισητό ήρωα, η παράσταση δικαίως θεωρείται η παράσταση της χρονιάς. Κάθε βράδυ το καμαρίνι της σπουδαίας ηθοποιού γεμίζει με προσωπικά δώρα, με άντρες και γυναίκες που ακόμη και κλαίγοντας, ομολογούν ότι είδαν ένα κομμάτι του εαυτού, της μητέρας και της οικογένειας τους επί σκηνής...

— Γιατί, λέτε, συμβαίνει αυτό; Γιατί τέτοια ταύτιση;

Καταρχάς γιατί έχουμε να κάνουμε με το πορτρέτο μιας οικογένειας, έστω και δυσλειτουργικής, οπότε μέσα σ' αυτό ο καθένας μπορεί να δει ή να αρνηθεί να δει πράγματα που τον αφορούν προσωπικά.


— Δεν μιλάς, όμως, εύκολα για την οικογένεια και τα θέματά της σε ελληνικό περιβάλλον...

Ναι, το πιστεύω. Δες τι έγινε με τον «Κυνόδοντα» και τον Λάνθιμο.

Η Θέμις Μπαζάκα, βαθιά ειλικρινής, μιλά για τις αρρώστιες της οικογένειας Facebook Twitter
Τον φόβο του χρόνου τον έχουν όλοι. Κι εγώ τον έχω. Κυρίως, φοβάμαι μη γίνω ανήμπορη, μήπως και δεν προλάβω να κάνω αυτά που θέλω, να δω όλες αυτές τις ταινίες που δεν έχω δει, να διαβάσω τα βιβλία που δεν διάβασα. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO.. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Εσείς, πώς κατορθώσατε να θίξετε δύσκολα πράγματα (σχέσεις μητέρας – κόρης, ενδο-οικογενειακή βία, θανάσιμα μυστικά, αλκοολισμός, κ.α), όχι μόνο χωρίς να προκύψει δυσφορία, αλλά με την απόλυτη ανταπόκριση των θεατών;

Σου κάνει πιο εύκολη την παρακολούθηση της παράστασης το ότι έχει τρομερό χιούμορ. Αυτά είναι μικρά διαλείμματα ανακούφισης για τον κόσμο. Το ότι γελάει και μετά ξαναπαίρνει όλη αυτή τη βία και τη σκοτεινιά του έργου. Αυτός είναι ένας πάρα πολύ έξυπνος τρόπος να πεις πράγματα για την οικογένεια, χωρίς όλο αυτό να κουβαλά πάνω του μια δραματικότητα. Πιστεύω ότι η παράσταση κερδίζει τον κόσμο, λόγω του τρόπου που την ανέβασε ο Κωνσταντίνος (σ.σ.: Μαρκουλάκης). Δεν έχει σχέση με την ταινία. Μας το έλεγε από την αρχή ότι δεν ήθελε να ξεστρατίσει το κείμενο στη δραματικότητα. Αυτό έχει το προσόν να μην κάνει ένα σκληρό κείμενο ακόμη πιο απωθητικό για τον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι ο θεατής να χαλαρώνει, να ξεχνιέται και μετά να παγιδεύεται.

— Πώς ένας αρνητικός χαρακτήρας καταντά συμπαθής; Ποια είναι αυτή η γυναίκα και γιατί γεννά στους θεατές τόσο ετερόκλιτα συναισθήματα;

Η Βάιολετ είναι ένα καμένο κεφάλι από τα ναρκωτικά. Αλλά όλο αυτό που συμβαίνει κυρίως συμβαίνει από το μίσος προς τον εαυτό της. Το πιο πληγωτικό είναι ότι έκανε μια οικογένεια, μεγάλωσε παιδιά, έγινε όλη αυτή η ιστορία για να μη μείνει τελικά κανείς δίπλα της. Τρεις κόρες και οι τρεις καμένες. Ο κόσμος –είτε θεατής, είτε αναγνώστης- δεν ξέρει τι να κάνει με τη Βάιολετ: να την αγαπήσει ή να τη σιχαθεί; Είναι μία μάνα κυριαρχική και χειριστική, ένας άσος στο μανιπουλάρισμα. Αν κάπου ταυτίζεται κανείς είναι γιατί όλοι έχουμε υπάρξει χειριστικοί στη ζωή μας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: με πολλή αγάπη και με την επίφαση ότι «πολύ σ' αγαπώ»; Με ωμότητα και με κυνισμό; Ακόμη κι εγώ που μιλάω, είμαι σίγουρη ότι έχω φερθεί έτσι στο παιδί μου. Ευτυχώς, όχι συνειδητά. Η Βάιολετ το κάνει συνειδητά. Ξέρει τι κάνει. Πρόκειται, όμως, για μία μάνα που καθ' όλη τη διάρκεια του έργου δεν λέει ψέματα. Και φυσικά ξέρει όλη την αλήθεια και εκεί ξεκινά ένα παιχνίδι εξουσίας. Εκείνος ξέρει ότι εκείνη ξέρει, δεν μιλάει κανείς, κυρίως δεν μιλάει εκείνη για να μην τα τινάξει όλα στον αέρα, εκείνος καταλήγει στο αλκοόλ, εκείνη στα χάπια. Καταλήγουμε στο να έρχονται οι άνθρωποι στο καμαρίνι συγκλονισμένοι. Έχω γεμίσει από δώρα: μαντήλια και κολιέδες. Ακούω –και ξέρω τι σημαίνει- εκείνο το «είναι ίδια η μάνα μου!». Όλα αυτά για έναν αρνητικό χαρακτήρα, που, όμως γεννά συμπάθεια.


— Γιατί; Θέλω να πω είναι απολύτως χθόνια η συμπεριφορά της απέναντι σε όλους...

Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως αναγνωρίζουν αυτή τη μοναξιά. Μα τω Θεώ, δεν ξέρω. Εγώ δεν δούλεψα αυτή την ηρωίδα για να τη συμπαθήσουν. Δούλεψα έναν αρνητικό ήρωα. Και με έλκουν αυτοί οι ήρωες. Ο καλός είναι καλός. Έχει την καλοσύνη του. Αλλά στους αρνητικούς ψάχνεις το «γιατί». Αναζητάς τη ρίζα, το από πού ξεκίνησε και έγινε έτσι. Γιατί αυτή η γυναίκα στυλώνει τα πόδια και είναι έτοιμη να τους διαλύσει όλους, να τους πετάξει όλους έξω; Και πρόσεξε: ο άντρας της όλα αυτά τα ξέρει. Ξέρει ότι θα μείνει μόνη, απογυμνωμένη από παιδιά, γι' αυτό και προσλαμβάνει κάποιον να τη φροντίσει. Είναι μια ακραία περίπτωση, ναι, αλλά μπορεί να τη δει και συμβολικά κάποιος αυτή τη γυναίκα: δηλαδή, παιδιά, λίγο αγάπη και λίγο φροντίδα γιατί χανόμαστε. Και κάπως αλλιώς να βλέπουμε τη ζωή μας. Αν είσαι θεατής, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι «Θεέ μου, μη γίνω ποτέ έτσι. Μη γίνω τέτοιος γονιός». Γιατί είναι πάρα πολύ δύσκολο να είσαι γονιός, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Οι άνθρωποι κάνουν παιδιά πολύ επιπόλαια. Και μιλάω και για εμένα. Όταν έμεινα έγκυος, η φάση μου ήταν «α, έμεινα έγκυος από τον άνθρωπο που αγαπάω. Α, θα κάνω παιδί. Τέλεια!». Όμως, αυτό είναι δεν είναι part time job, είναι για πάντα. Και πάνω σ' αυτό το μωρό που έρχεται μπορείς να γίνεις από σούπερ προστατευτικός έως σούπερ αδιάφορος, από το «θα είμαστε φιλαράκια», μέχρι δεν ξέρω εγώ τι... Όμως, δεν έχει φιλίες εδώ. Θέλει εκπαίδευση το να είσαι μάνα. Εγώ είχα επιλέξει να είμαι ειλικρινής. Ας πούμε, με ρώταγε κάτι η κόρη μου και της έλεγα «δεν ξέρω τι πρέπει να σου απαντήσω ή πώς πρέπει να φερθώ αυτή τη στιγμή, δεν έχω σπουδάσει μαμά, τώρα το μαθαίνω. Δεν είχα πέντε παιδιά πριν». Είχα αγωνία μην κάνω κανένα λάθος και δώσω μια απάντηση αυθόρμητη χωρίς να έχω ψαχτεί για να απαντήσω υπεύθυνα. Γιατί τα παιδιά σε κοιτάνε, εκεί που παίζουν, για παράδειγμα και σου λένε «μαμά, πού πάμε, όταν πεθαίνουμε;», «μαμά, τι είναι Θεός;» και άντε απάντα, όπως νομίζεις.

Η Θέμις Μπαζάκα, βαθιά ειλικρινής, μιλά για τις αρρώστιες της οικογένειας Facebook Twitter
Σου κάνει πιο εύκολη την παρακολούθηση της παράστασης το ότι έχει τρομερό χιούμορ. Αυτά είναι μικρά διαλείμματα ανακούφισης για τον κόσμο. Το ότι γελάει και μετά ξαναπαίρνει όλη αυτή τη βία και τη σκοτεινιά του έργου. Φωτο: Studio Kominis


— Θεωρείτε ότι η συμπεριφορά της είναι απόρροια του φύλου των παιδιών της; Θεωρείτε ότι θα φερόταν το ίδιο αν, για παράδειγμα, είχε τρεις γιους;

Αυτή είναι μια ερώτηση που δεν την έχω κάνει στον εαυτό μου. Πολύ ενδιαφέρον αυτό που λέτε. Σίγουρα ο χειρισμός θα ήταν ο ίδιος. Ωστόσο, ναι, πιστεύω ότι αυτό είναι ένα θέμα. Η σχέση μάνας – γιου, αυτό το «η μάνα μου» και «η μάνα μου» και ο τρόπος που ανατρέφονται τα αγόρια είναι μια ψυχοπάθεια εξαπλωμένη σε όλον τον κόσμο, ο δεσμός που έχουν τα αγόρια με τη μάνα τους είναι παθογενής. Εκεί που η μάνα πρέπει να είναι αυστηρή, λογική, καθοδηγητική, εκεί που πρέπει να είναι οδηγός δηλαδή στο μεγάλωμα ενός αγοριού, να είναι χυμένη. Δεν έχω αγόρι, δεν ξέρω, αλλά θέλει διαφορετικό τρόπο από τα κορίτσια.


— Εξηγείτε, όμως, κάπως τη μανία που έχει με τις κόρες;

Οι κόρες! Η μία της μοιάζει, η άλλη είναι πιο δειλή και η τρίτη είναι ένα κορίτσι χαμένο που αγωνίζεται να βρει κάποιον να την παντρευτεί για να σωθεί. Και νιώθει περιφρόνηση για τα ίδια της τα παιδιά. Σα να μονολογεί «μα, καμία;». Καμία να μην της μοιάζει, δηλαδή. Αυτό συμβαίνει πάρα πολύ συχνά στις οικογένειες. Είναι οι γονείς και τα χαμένα τους όνειρα αυτή η υπόθεση. Οι γονείς που μεγαλώνουν παιδιά, πιστεύοντας ότι θα γίνουν αυτό που εκείνοι δεν κατάφεραν. Όχι παιδιά που θα γίνουν αυτόνομες οντότητες με δική τους σκέψη και δική τους κρίση, που θα είναι ευχαριστημένα με αυτό που κάνουν από το πιο ταπεινό μέχρι το πιο μεγάλο, που θα μπουν δυνατά μέσα στη ζωή.


— Είναι και ένα κείμενο που θίγει τον χρόνο και τη μοναξιά, ένα δίπολο που απασχολεί τους πάντες...

Τον φόβο του χρόνου τον έχουν όλοι. Κι εγώ τον έχω. Κυρίως, φοβάμαι μη γίνω ανήμπορη, μήπως και δεν προλάβω να κάνω αυτά που θέλω, να δω όλες αυτές τις ταινίες που δεν έχω δει, να διαβάσω τα βιβλία που δεν διάβασα. Με πιάνει ένα τέτοιο πράμα, τύπου, «στάσου, σε λίγο δεν θα μπορώ να διαβάσω;», όχι μην κυκλοφορήσω στον δρόμο και δεν με κοιτάνε γιατί δεν είμαι κουκλάρα. Ξέρεις, το ζωτικό, να είμαι γερή μέχρι το τέλος, το οποίο είναι αναπόφευκτο. Ε, μα με αυτό το πράγμα αναμετριούνται όλοι οι άνθρωποι στη ζωή. Όσο πιο πολύ διαβάζεις, όσο πιο πολύ συζητάς, όσο πιο πολύ περιβάλλεσαι από κόσμο που έχει κάτι να σου πει, τόσο μεγαλύτερη δύναμη παίρνεις. Κατά καιρούς τρως και τις ήττες σου. Ας πούμε, όταν η κόρη μου μου είχε πει, «α, έγινα 30», της είχα πει γελώντας, «έλα, σοβαρά;!». Και μιλάμε για ένα κορίτσι απλό που ούτε βάφεται, ούτε έχει κανένα ναρκισσισμό. Αλλά αυτό δεν το γλιτώνει κανείς. Αρκεί να μη γίνεται εμμονή.

Η Θέμις Μπαζάκα, βαθιά ειλικρινής, μιλά για τις αρρώστιες της οικογένειας Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO


— Σε αρκετές κριτικές έχει γραφτεί ότι πρόκειται για ένα διδακτικό έργο. Συμφωνείτε;

Εγώ δεν πιστεύω στον διδακτισμό στο θέατρο. Εγώ πιστεύω στους ανθρώπους που βλέπουν και παίρνουν ό,τι θέλουν. Έχω ακούσει και το τι κακό έργο είναι αυτό. «Δεν με συγκίνησε, είστε πάρα πολύ καλοί, αλλά δεν μου άρεσε». Δεν δουλεύω λοιπόν με αυτή την πρόθεση, παρά μόνο με ειλικρίνεια. Εγώ είμαι ο αγωγός. Το τι θα δει ο καθένας είναι δικό του θέμα.

Τι μένει, λοιπόν, απ' όλο αυτό το σφαγείο;

Ότι πάνω απ' όλα είναι η αγάπη. Η καθαρή αγάπη, αυτή που δεν περιμένεις ανταπόκριση. Έτσι πρέπει να αγαπάς το παιδί σου. Ακόμη κι αν σε παρατήσει; Δεν έχει σημασία. Ακόμη και τότε. Αυτό πιστεύω ότι είναι το μόνο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για το παιδί του. Ότι θα είσαι εκεί ό,τι κι αν γίνει, ότι θα είσαι στο πλάι του μέχρι να πεθάνεις, οτιδήποτε κι αν συμβεί. Είναι βασικό να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σ' αγαπάνε, που σ' εκτιμάνε. Δεν έχεις έναν άντρα βλάκα που κοιτάζει νεότερα κορίτσια, δεν έχεις μια μάνα που σου λέει «πώς είσαι έτσι; Πάχυνες! Μη φας». Το πιο δύσκολο πράγμα είναι να μη σ' αγαπάνε γι' αυτό που είσαι. Θα σου πω κάτι που έλεγα πάντα στην κόρη μου: «Όποιος σου πει ότι είσαι αδύνατη, χοντρή, αργή, δύστροπη, όποιος χαρακτηρισμός κι αν σε βρει, εσύ θα λες ''μμμ, έτσι είμαι. Κι εμένα μου αρέσει. Δεν θα νιώσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο υποτίμηση. Γιατί οι άνθρωποι και κυρίως αυτοί που βρίσκονται σε θέσεις ανώτερες από εσένα, είναι έτοιμοι να πουν ό,τι θέλουν, που φυσικά μαρτυρά τη νεύρωσή τους και τη συναισθηματική τους αστάθεια. Εκεί, λοιπόν, λες «τέλεια, είμαι διαφορετική, είμαι μία και μοναδική». Αυτό, θέλω να σου πω, το λέω 15 φορές την ημέρα και στον εαυτό μου.


— Είναι η μάνα, λέτε, ο μοναδικός υπεύθυνος για την πορεία μας στη ζωή;

Το πρώτο και μεγαλύτερο σημείο αναφοράς για όλους τους ανθρώπους είναι η μάνα τους. Είναι μια σχέση που μας προσδιορίζει για όλη την υπόλοιπη μας ζωή. Όμως, η ευθύνη μιας μάνας δεν είναι για «ό,τι γίνει», δεν είναι μόνο αυτή στην όλη ιστορία του καθενός. Μπορεί, δηλαδή, να έχεις τραύματα, αλλά αν είσαι ανοιχτός, αν διαβάζεις, αν μπορείς να κρίνεις, να σκεφτείς και να δουλέψεις τον εαυτό σου, τα καλύπτεις. Δεν μπορούμε να πούμε ότι ο γονιός είναι ο απόλυτος υπεύθυνος για την πορεία ζωής ενός ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε και τα γονίδια, υπάρχει κληρονομικότητα σε πάρα πολλά πράγματα, από ασθένειες, μέχρι συμπεριφορές. Το θέμα, όμως, δεν είναι ούτε σε αυτά. Είναι εσύ τι κάνεις με αυτά. Το θέμα είναι το πώς διαχειρίζεσαι χαρακτηριστικά που δεν σ' αρέσουν, τα είχες δει στη μάνα σου και στον πατέρα σου, τα βλέπεις, έχεις δει το αποτέλεσμα και λες θα το αλλάξω, θα το απαλύνω, θα το διώξω. Επιλογές έχεις κάθε μέρα, κι αυτές είναι δικές σου αποκλειστικά. Ας πούμε, αυτό που κάνει η Μπάρμπαρα στο έργο, που συνειδητοποιεί ότι η μάνα της τη μανιπιουλάρει και πάει να τη ρίξει ακόμη πιο βαθιά στη λάσπη, ότι τελικά θα τη φάει ζωντανή και σηκώνεται και φεύγει και την αφήνει μόνη, είναι η πιο αισιόδοξη νότα στο έργο. Είναι η ελπίδα η ίδια, είναι η απόδειξη ότι όποιος κι αν σ' έφερε στον κόσμο, ό,τι γονίδια κι αν κουβαλάς κι όποιο παρελθόν, έχεις πάντα την επιλογή.

Η Θέμις Μπαζάκα, βαθιά ειλικρινής, μιλά για τις αρρώστιες της οικογένειας Facebook Twitter
Πάνω απ' όλα είναι η αγάπη. Η καθαρή αγάπη, αυτή που δεν περιμένεις ανταπόκριση. Έτσι πρέπει να αγαπάς το παιδί σου. Ακόμη κι αν σε παρατήσει; Δεν έχει σημασία. Ακόμη και τότε. Αυτό πιστεύω ότι είναι το μόνο που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για το παιδί του. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Ιnfo:

Αύγουστος

Θέατρο Χορν

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης

Σκηνικά: Αθανασία Σμαραγδή

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική σύνθεση: Μίνως Μάτσας

Πρωταγωνιστούν: Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Πρωτόπαππα, Βίκυ Βολιώτη, Μαρίνα Ασλάνογλου, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνος Βακούσης, Μαρία Κατσιαδάκη, Νίκος Αλεξίου, Θύμιος Κούκιος, Κώστας Ανταλόπουλος, Aurora Marion, Αλίκη Κακολύρη

Στο ρόλο του σερίφη ο Αλέξανδρος Λουίζος

ΑΓΟΡΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ