Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Διαθέτουν ένα από τα πιο πρωτότυπα ονόματα που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική σκηνή, όμως τα Aγόριαstonilio δεν είναι μόνον όνομα – όπως ξέρουν όλοι όσοι ακούν τα τραγούδια τους, στο δίκτυο, τα τελευταία ενάμιση-δυο χρόνια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο.
0

Οπωσδήποτε διαθέτουν ένα από τα πιο πρωτότυπα ονόματα που ακούστηκαν τον τελευταίο καιρό στην ελληνική σκηνή, όμως τα Aγόριαstonilio δεν είναι μόνον όνομα – όπως ξέρουν όλοι όσοι ακούν τα τραγούδια τους, στο δίκτυο, τα τελευταία ενάμιση-δυο χρόνια. Είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι ένα ελληνικό σημερινό γκρουπ που επιχειρεί να περιγράψει τόσο με τη μουσική, όσο και με τους στίχους του, κάτι από την Βαβέλ της σύγχρονης ζωής, που δεν διαφέρει και τόσο από την… παρανόικα (είτε την γράψεις στα ελληνικά, είτε στ’ αγγλικά).

Ας πούμε λοιπόν πως την αφορμή, για ’κείνα που θα σημειώσουμε στη συνέχεια, μάς τη δίνει η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos & The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον πρόδρομο των Αγοριών.

Η πρόσφατη βυνιλιοποίηση του άλμπουμ τους «Paranoika / Παρανόικα» [B-other Side / Artracks Recording Studios] σε 300 αριθμημένα αντίτυπα, μιαν έκδοση που έρχεται να επεκτείνει –έτσι φρονώ– εκείνες των Socos & The Live Project Band, που αποτελούν οπωσδήποτε μιαν αφετηρία ή έστω τον πρόδρομο των Αγοριών.

Δεν ξέρω αν τα Aγόριαstonilio ταυτίζονται μ’ εκείνο το γνωστό απόφθεγμα τού Νίτσε, πως…. «η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας»… είναι όμως αλήθεια πως τα τραγούδια τού γκρουπ έχουν να κάνουν μ’ αυτού του είδους την (ομαδική) παράνοια – όπως διαπιστώνεται εξάλλου, συχνά-συχνότατα, και από τα λόγια τους.

Να, για παράδειγμα, στο «Από πτώση σε πτώση», όταν το συγκρότημα τραγουδά… «άλλη μια μέρα μεσ’ τον κόσμο των τεράτων/ την πόρτα κλείσε μήπως βγουν οι ξυπόλητοι στο δρόμο/ κι από χρόνο αναίτιο, με τρόμο πειραμάτων, σε μια νύχτα θανάτων/ χορέψουνε στις φλόγες» ή στο “DM” όταν τους ακούμε να λένε… «μες την πόλη τριγυρνάω με μια τρύπα αντί για μάτια(…)/ περιμένω στα σκοτάδια κάποια δράση» ή ακόμη και στην απρόσμενη, αλλά αληθινότατη διασκευή τού «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» των Πλέσσα-Παπαδόπουλου, με την εξεγερτική φωτιά να πρωταγωνιστεί και πάλι (και με το έξοχο γρήγορο ρεφρέν, με τις επικές διαστάσεις, ν’ ακούγεται «εμπλοκή»).

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Δεν ξέρω αν τα Aγόριαstonilio ταυτίζονται μ’ εκείνο το γνωστό απόφθεγμα τού Νίτσε, πως…. «η παράνοια σε άτομα είναι σχετικά σπάνια, όμως σε ομάδες, κόμματα, έθνη και εποχές είναι μάλλον ο κανόνας»… είναι όμως αλήθεια πως τα τραγούδια τού γκρουπ έχουν να κάνουν μ’ αυτού του είδους την (ομαδική) παράνοια – όπως διαπιστώνεται εξάλλου, συχνά-συχνότατα, και από τα λόγια τους.

Γιατί το θέμα με τ’ Aγόριαstonilio δεν είναι μόνο η καλλιτεχνική να-την-πούμε έτσι καταγραφή μιας κοινωνικής πραγματικότητας, είναι και η αγωνία να προσδιοριστεί ένας είδος απάντησης σ’ αυτόν τον κυκεώνα, που να μην αποδυναμώνει την ελπίδα και την αισιοδοξία για κάτι… ανυψωτικότερο («είμαι η κίνηση της πίστας στο μεγάλο χορό»).

Τα υλικά που χρησιμοποιεί το συγκρότημα (Μαρίνος Τζιάρος φωνή, Socos κιθάρες, λόγια, μουσική, Κυριάκος Βοργιάς μπάσο, Ντίνος Ξαρχάκος ντραμς) είναι τα κλασικά. Είναι το κάπως εκλεπτυσμένο ας-το-πούμε-έτσι punk, ένα punk δηλαδή στο οποίο έχουν παρεισφρήσει και πιο αναμενόμενα rock στοιχεία (progressive ή «μεταλλικά»), μα ακόμη dark ή και κάπως λιγότερο dark, και που σε συνδυασμό με τα πάντα εκφραστικά φωνητικά του Τζιάρου να προξενείται, αυτοστιγμεί, μιαν αυθόρμητη κινητοποίηση (των αισθήσεων πρώτα-πρώτα).

Το άλμπουμ που έγινε εξ αρχής με βινυλιακή προοπτική, ασχέτως αν αυτή άργησε κάπως να φανεί (και πώς να μην αργήσει; – κάλλιο αργά πάρα καθόλου όμως!) περιέχει πολύ δυνατά πρωτότυπα τραγούδια. Και ως τέτοια (ως τραγούδια που σε «πιάνουν» εξ αρχής) θα χαρακτήριζα το «Χάπι» («γύρω απ’ την ελιά/ φύτεψαν δυο φιλιά/ τι θα πει χαρά/ όλο τους έδειχνε η σκιά»), το “DM”, ή το «Από πτώση σε πτώση» – και τούτο παρά το γεγονός πως ελάχιστα κομμάτια τού «Paranoika / Παρανόικα» θα μπορούσε να βγαίνουν εκτός στόχου. Έξω από το σκληρό περίβλημα εννοώ, που σχετίζεται μ’ έναν συγκεκριμένο τύπο αντίδρασης έναντι της βίας των κυρίαρχων δομών.

Το σκληρό και αδυσώπητο punk-rock των Aγόριαstonilio Facebook Twitter
Το άλμπουμ που έγινε εξ αρχής με βινυλιακή προοπτική, ασχέτως αν αυτή άργησε κάπως να φανεί (και πώς να μην αργήσει; – κάλλιο αργά πάρα καθόλου όμως!) περιέχει πολύ δυνατά πρωτότυπα τραγούδια.

Χωρίς να μας διαφεύγει πως στην πορεία των βιομηχανικών κοινωνιών αυτά τα ζητήματα είναι λυμένα από τα χρόνια του Μαρξ και του Ένγκελς («Αντι-Ντίρινγκ» κ.λπ.), καθώς η λεγόμενη «επαναστατική βία» (που είναι κοινωνική και όχι ατομική) υπολείπεται (ως «μαμή της ιστορίας») των ούτως ή άλλως εγγενών και εσωτερικών αντιφάσεων των φθαρμένων δομών, δεν γίνεται να μην παραδεχθούμε πως τα συγκεκριμένα τραγούδια των Aγόριαstonilio μάς ξεκολλάνε απ’ τον τοίχο. Κι αυτό, στην εποχή μας, δεν μπορεί παρά να είναι ένα πρώτο ζητούμενο...

Επαφή: www.b-otherside.gr

 

 

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Έπαθα νευρολογική διαταραχή, είχα αυτοκτονικές σκέψεις» - Κι εκεί γεννήθηκε ο Ivy Robins

Μουσική / Πέτρος Βεντουρής: «Έγραψα τραγούδια για να μην πεθάνω»

Όταν ο Πέτρος Βεντουρής βυθίστηκε στη σιωπή της κατάθλιψης λόγω μιας νευρολογικής ασθένειας, γεννήθηκε ένας άλλος εαυτός, ο Ivy Robins. Περνώντας μέσα από το σκοτάδι, την απώλεια και την ψυχοθεραπεία, βρήκε στη μουσική τον τρόπο να ξανασταθεί στα πόδια του.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φεστιβάλ Ελάτειας: Εκεί που η μουσική στήνει φωλιά κάτω απ’ τα πλατάνια εδώ και 12 χρόνια

Φεστιβαλ Ελάτειας / «Δεν ήταν φεστιβάλ, δεν υπήρχε σκηνή, ούτε πρόγραμμα»

Ξεκίνησε ως ένα πάρτι στο δάσος. Σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, το Μουσικό Φεστιβάλ Ελάτειας έχει γίνει σημείο αναφοράς για όσους πιστεύουν στη δύναμη της κοινότητας, της αυθεντικότητας και της μουσικής που ενώνει.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Φιλιώ Πυργάκη (1939-2021) : «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

Μουσική / Φιλιώ Πυργάκη: «Το δημοτικό, παιδί μου, δεν είναι τραγούδι για να πλένεις τα πιάτα…»

«Λέω κουράστηκα, αλλά μόλις ανέβω εκεί πάνω στο παλκοσένικο γίνομαι αλλιώτικος άνθρωπος». Η κορυφαία των Ελληνικών πανηγυριών, που πέθανε σαν σήμερα το 2021, είχε μιλήσει στη LIFO για μιαν Ελλάδα που υπνοβατεί στο DNA μας.
M. HULOT
Fotis Benardo: «Εξάγουμε πολιτισμό, αλλά στην Ελλάδα δεν μας το αναγνωρίζουν»

Μουσική / Fotis Benardo: «Κανένα ΑΙ δεν μπορεί να εκφράσει αυτά που νιώθω, ούτε αυτά που έχω περάσει»

Είναι ο ντράμερ των Nightfall. Έκανε τη μουσική όχημα για τα ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοιράστηκε τη σκηνή με θρύλους της μουσικής όπως οι Black Sabbath, οι Iron Maiden οι Kiss και οι Motorhead. Πιστεύει πολύ στη νέα μουσική σκηνή της Ελλάδας και ότι ο άνθρωπος θέλει άνθρωπο και όχι ΑΙ. Είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Πόσο τελικά έχει ακυρωθεί ο Morrissey;

Μουσική / Morrissey: Η συναυλία ακυρώθηκε, το beef συνεχίζεται

Η πορεία ενός από τους πιο δημοφιλείς μουσικούς της εποχής μας έχει έχει στιγματιστεί από τις πολιτικές του τοποθετήσεις υπέρ ενός ακροδεξιού κόμματος, καθώς και από τις προκλητικές δηλώσεις του για ζητήματα όπως η μετανάστευση, η ισλαμοφοβία και η πολιτική ορθότητα. Το κοινό χωρίζεται στα δύο. Τι πιστεύει η κάθε πλευρά;
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Νταϊάνα Ρος, η βασίλισσα της μουσικής 

Μουσική / Νταϊάνα Ρος: «Θέλει χρόνο και δουλειά για να γίνεις Diva, δεν είναι τόσο απλό»

Μια από τις πιο μεγάλες τραγουδίστριες του πλανήτη, η ακαταπόνητη ερμηνεύτρια που με τη μαγνητική της παρουσία μαγεύει το κοινό, είναι ένα φαινόμενο πιο ασυνήθιστο από όσο νομίζετε. Έρχεται σε λίγες μέρες στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ