Στο νέο του πρότζεκτ ο Στέφανος Τσιβόπουλος καταπιάνεται με την Πλατεία Συντάγματος

Στο νέο του πρότζεκτ ο Στέφανος Τσιβόπουλος καταπιάνεται με την Πλατεία Συντάγματος Facebook Twitter
0
Στο νέο του πρότζεκτ ο Στέφανος Τσιβόπουλος καταπιάνεται με την Πλατεία Συντάγματος Facebook Twitter
Μια άλλη παρέμβαση είναι η περφόρμανς-χορογραφία με τίτλο One step forward, two steps back: Proposal for a new choreography, που πραγματοποιήθηκε μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εδώ, δύο περφόρμερ στέκονται μετωπικά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και πραγματοποιούν μια χορογραφία βασισμένη στη ρήση «ένα βήμα εμπρός και δυο βήματα πίσω». Κάνοντας αυτό τον επαναλαμβανόμενο βηματισμό οι δύο χορευτές απομακρύνονται σταδιακά από τη Βουλή και από τον χώρο του μνημείου.

— Τι συμβολίζει για σας η πλατεία Συντάγματος;

Η ιστορία της πλατείας είναι ταυτισμένη με την Νεότερη Ιστορία της Ελλάδας. Ένας χώρος που αντικατοπτρίζει την ιδιοσυγκρασία και το συλλογικό υποσυνείδητο του νεοέλληνα. Η Νεότερη Ιστορία μας στην κυριολεξία δημιουργείται και περνάει μέσα από την πλατεία Συντάγματος.

— Ποιες θα διαλέγατε ως κορυφαίες στιγμές της ιστορίας της;
Το πραξικόπημα του 1967, η του έλευση του Καραμανλή το 1974, οι πολιτικές συγκεντρώσεις της δεκαετίας του '80, τα Δεκεμβριανά του 2008, το δημοψήφισμα «Ναι/Όχι» του 2015. Αυτά είναι μόνο τα highlights. Θα έλεγα, όμως, ότι υπάρχουν δεκάδες άλλες μικρές και μεγάλες στιγμές που συμβάλλουν στη διαμόρφωση αυτής της πλατείας σε σύμβολο.

Πρόκειται για μια σειρά φωτογραφιών με πολιτικούς αρχηγούς της Μεταπολίτευσης που τύπωσα σε διαφορετικές αφίσες και επικόλλησα στους χώρους πέριξ του Συντάγματος για τρεις εβδομάδες. Οι αφίσες, σε αντίθεση με τους «κανόνες» της σωστής αφίσας, ήταν οριζόντιες και ασπρόμαυρες, χωρίς καμιά πληροφορία, και στόχο είχαν να αποσυντονίσουν και, κατά κάποιον τρόπο, να «χακάρουν» αισθητικά το δημόσιο τοπίο του κέντρου της Αθήνας.

  

 

— Η ίδια η περιοχή άλλαξε πολλές φορές φυσιογνωμία μέσα στα χρόνια, από παλάτι του Όθωνα σε τόπο διεκδίκησης δικαιωμάτων. Υπάρχει μια διασύνδεση με το σήμερα;

Φυσικά, υπάρχουν πολλές και διαφορετικές διασυνδέσεις, που όλες αντικατοπτρίζουν την παρούσα φάση που βρισκόμαστε ως κοινωνία. Θα ξεκίναγα με τους «Αγανακτισμένους» και θα έφτανα μέχρι το πρόσφατο δημοψήφισμα. Θα πρόσθετα, επίσης, τις δεκάδες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, πανελλαδικά συλλαλητήρια, πορείες κ.λπ. που έχουν γίνει από το 2010 με αφορμή τα τρία μνημόνια και, γενικότερα, την κατάρρευση της οικονομίας.

— Πείτε μας δυο λόγια για τα έργα που θα δούμε στην έκθεση.

Είναι μια σύνθετη έκθεση που αποτελείται, από τη μια μεριά, από ηχητικά και οπτικά ντοκουμέντα των πολιτικών συγκεντρώσεων των τριών κομμάτων της Μεταπολίτευσης, που όλες πραγματοποιήθηκαν στην πλατεία Συντάγματος. Και από την άλλη, από μια σειρά δράσεων-παρεμβάσεων που συνδέουν αυτά τα ντοκουμέντα με το παρόν.

Στο νέο του πρότζεκτ ο Στέφανος Τσιβόπουλος καταπιάνεται με την Πλατεία Συντάγματος Facebook Twitter
Οι πολιτικοί που έχουμε σήμερα είναι υποπροϊόντα της Μεταπολίτευσης και, φυσικά, διακατέχονται από τον λαϊκισμό. Είναι η πολιτική παρακαταθήκη που άφησαν οι προηγούμενοι Έλληνες πολιτικοί. Αλλά νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία, παρόλο που ρέπει επίσης συναισθηματικά προς το προφίλ του πολιτικού ως ηγέτη, αρχίζει να καταλαβαίνει, έστω και με μεγάλο κόστος, ότι σε αυτό τον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη η σοβαροφάνεια και το ύφος δεν είναι αρκετά.

— Η έκθεση «επεκτάθηκε» και στους δρόμους γύρω από το Σύνταγμα, σωστά;

Σωστά. Πρόκειται για μια σειρά φωτογραφιών με πολιτικούς αρχηγούς της Μεταπολίτευσης που τύπωσα σε διαφορετικές αφίσες και επικόλλησα στους χώρους πέριξ του Συντάγματος για τρεις εβδομάδες. Οι αφίσες, σε αντίθεση με τους «κανόνες» της σωστής αφίσας, ήταν οριζόντιες και ασπρόμαυρες, χωρίς καμιά πληροφορία, και στόχο είχαν να αποσυντονίσουν και, κατά κάποιον τρόπο, να «χακάρουν» αισθητικά το δημόσιο τοπίο του κέντρου της Αθήνας. Και νομίζω πως το πέτυχαν, γιατί αρχικά προκάλεσαν το ξάφνιασμα των περαστικών και των ντόπιων καταστηματαρχών, αλλά στη συνέχεια έντονο ενδιαφέρον λόγω του ότι έβλεπαν όλα αυτά τα πολιτικά πρόσωπα κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Μου έθεταν πολλά ερωτήματα, γεγονός που βρήκα πολύ ενδιαφέρον. Μια άλλη παρέμβαση είναι η περφόρμανς-χορογραφία με τίτλο One step forward, two steps back: Proposal for a new choreography, που πραγματοποιήθηκε μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Εδώ, δύο περφόρμερ στέκονται μετωπικά στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και πραγματοποιούν μια χορογραφία βασισμένη στη ρήση «ένα βήμα εμπρός και δυο βήματα πίσω». Κάνοντας αυτό τον επαναλαμβανόμενο βηματισμό οι δύο χορευτές απομακρύνονται σταδιακά από τη Βουλή και από τον χώρο του μνημείου.

— Ποιος είναι ο στόχος που έχετε θέσει;

Το κάθε έργο μου, πέραν της εικαστικής και καλλιτεχνικής εξέλιξης, με ενδιαφέρει και ως διαδικασία κατανόησης της πολιτικής και πνευματικής μου ταυτότητας. Μεγάλωσα με τις εικόνες τις Μεταπολίτευσης, με τις μεγάλες συγκεντρώσεις, τις πολιτικές αλλαγές, την κομματική πόλωση, με πολιτικά πρόσωπα που καθόρισαν την κοινωνία στην οποία ζούμε σήμερα. Στο έργο αυτό προσπαθώ να καταλάβω το «λεξιλόγιο», τα κομμάτια αυτής της περιόδου που δημιούργησαν αυτό που ονομάζουμε «Μεταπολίτευση» ή, τουλάχιστον, τη δική μου εκδοχή της Μεταπολίτευσης. Εξού και η προσπάθεια που κάνω να αποδομήσω αυτά τα κομμάτια. Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία της περιόδου είναι οι πολιτικές συγκεντρώσεις με τα ακραία κομματικά σλόγκαν, τα αμέτρητα σημαιάκια και τις άπειρες αφίσες. Ένα άλλο είναι ο δημόσιος πολιτικός λόγος, που εκφωνούνταν συνήθως από ένα μπαλκόνι μπροστά σε ένα τεράστιο, ανώνυμο πλήθος. Ένα ακόμα είναι η μετατροπή αυτών των συγκεντρώσεων σε τηλεοπτικό θέαμα. Το έργο «Crossfade», που είναι επίσης στην έκθεση, μιλάει για την τηλεοπτική τεχνική του crossfade, που παρουσιάζει τον αρχηγό του εκάστοτε κόμματος σε υπέρθεση πάνω στο πλήθος. Αυτή η τεχνική χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στην τηλεοπτική κάλυψη των τότε προεκλογικών ομιλιών.

— Ποια είναι η σχέση του πολιτικού με το κοινό στις μέρες μας;

Όταν έκανα τη σχετική έρευνα αρχείου πάνω σε εικόνες από τις πολιτικές συγκεντρώσεις της εποχής '74-'02, οι περισσότερες που βρήκα ήταν ασπρόμαυρες. Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν μπορούσα να ξεχωρίσω σε ποια κόμματα ανήκαν τα πλήθη, καθώς όλα φαίνονταν τα ίδια, ακόμα και τα σλόγκαν που χρησιμοποιούσαν. Μου άρεσε πολύ αυτή η απώλεια της όποιας κομματικής και πολιτικής σημειολογίας από την εικόνα. Πολύ απλά, για την Ιστορία δεν έχει σημασία το χρώμα τελικά. Η απόσταση της Ιστορίας αποκαλύπτει νέες συνθήκες ανάγνωσής της. Και αυτό που απομένει στην εικόνα είναι ένα ανώνυμο πλήθος, μια ασπρόμαυρη μάζα ανθρώπων που αποθεώνει ένα πρόσωπο. Στο σχετικό έργο με τίτλο «One Too Many» (2016), δύο περφόρμερ πραγματοποιούν μια ζωντανή περφόρμανς κάθε Παρασκευή στον χώρο της έκθεσης, όπου παρουσιάζουν αποσπασματικά μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφικών αρχείων που δείχνουν αυτό ακριβώς το ανώνυμο πλήθος διαφορετικών πολιτικών συγκεντρώσεων από προεκλογικές ομιλίες που έγιναν στην πλατεία Συντάγματος. Είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζω ένα αρχείο με αυτό τον τρόπο, ζωντανά. Οι πολιτικοί που έχουμε σήμερα είναι υποπροϊόντα της Μεταπολίτευσης και, φυσικά, διακατέχονται από τον λαϊκισμό. Είναι η πολιτική παρακαταθήκη που άφησαν οι προηγούμενοι Έλληνες πολιτικοί. Αλλά νομίζω ότι η ελληνική κοινωνία, παρόλο που ρέπει επίσης συναισθηματικά προς το προφίλ του πολιτικού ως ηγέτη, αρχίζει να καταλαβαίνει, έστω και με μεγάλο κόστος, ότι σε αυτό τον παγκοσμιοποιημένο πλανήτη η σοβαροφάνεια και το ύφος δεν είναι αρκετά.

Στο νέο του πρότζεκτ ο Στέφανος Τσιβόπουλος καταπιάνεται με την Πλατεία Συντάγματος Facebook Twitter
Στέφανος Τσιβόπουλος

— Κινείστε μεταξύ Άμστερνταμ, Νέας Υόρκης και Αθήνας. Τι κρατάτε από την κάθε πόλη;

Μου αρέσει ο τρελός παλμός της Αθήνας, η δημιουργική ησυχία του Άμστερνταμ και, φυσικά, η Νέα Υόρκη, επειδή έχει πολλά να δεις και να κάνεις, είναι ανεξάντλητη. Παρότι οι τρεις πόλεις βρίσκονται σε τεράστια γεωγραφική, πολιτική, οικονομική και πολιτισμική απόσταση, την ίδια στιγμή είναι και άρρηκτα συνδεδεμένες, όπως συμβαίνει με όλο τον πλανήτη, άλλωστε. Το σύστημα είναι τέτοιο, που οτιδήποτε συμβεί στην Αθήνα, περιβαλλοντολογικό, οικονομικό και πολιτικό, αφορά όλο τον κόσμο αλλά και το αντίστροφο. Άρα, ζούμε σε έναν κόσμο τόσο διασυνδεδεμένο ως προς τις βασικές αρχές του, που όλα τα υπόλοιπα απορρέουν από εκεί. Αυτό εν μέρει συμβάλλει και στην πολυπλοκότητα της κρίσης, στην οποία βρισκόμαστε για τόσο μεγάλο διάστημα.

Στο νέο του πρότζεκτ ο Στέφανος Τσιβόπουλος καταπιάνεται με την Πλατεία Συντάγματος Facebook Twitter
Πρόκειται για μια σειρά φωτογραφιών με πολιτικούς αρχηγούς της Μεταπολίτευσης που τύπωσα σε διαφορετικές αφίσες και επικόλλησα στους χώρους πέριξ του Συντάγματος για τρεις εβδομάδες...

«Project Syntagma (One step forward, two steps back)», Kalfayan Galleries, Χάριτος 11, Αθήνα, 25/2-16/4.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
"Η κούνια" του Φραγκονάρ: Στο φως τα ζουμερά μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Εικαστικά / «Η Κούνια» του Φραγκονάρ: Τα μυστικά και η ίντριγκα του πιο αυθάδικου έργου του ροκοκό

Η περίφημη «Κούνια» με τη σκηνοθεσία της συνεύρεσης των σωμάτων και των ψυχών με τρόπο ακόλαστο, πονηρό ή ανοιχτό σε μια νέα ηθική, έργο – σταρ της περίφημης συλλογής Wallace στο Λονδίνο, αποκαταστάθηκε φέρνοντας στο φως άτακτες λεπτομέρειες που ενισχύουν την αυθάδεια του έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ειρήνη Παναγοπούλου

Εικαστικά / Ειρήνη Παναγοπούλου: Η μεγάλη Ελληνίδα συλλέκτρια Τέχνης μιλά στη LIFO

Η γνωστή συλλέκτρια μιλά στη LiFO για το ταξίδι της στην τέχνη μέσα από τη συγκρότηση της μεγάλης και σπάνιας συλλογής της, μέρος της οποίας θα δούμε με αφορμή την έκθεση «Fernweh ή νοσταλγία για άγνωστους τόπους».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Εικαστικά / Μυρτώ Ξανθοπούλου: «Έχω ψίχουλα, έχω τα περισσεύματα; Με αυτά θα δουλέψω»

Η γεννημένη στο Ελσίνκι καλλιτέχνιδα που κέρδισε το βραβείο Young Artist της φετινής Art Athina μιλάει για το έργο της που βασίζεται στην αίσθηση του κατεπείγοντος, στη χειρωνακτική εργασία και στη σχέση της με τη γλώσσα. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα «χρονικό της αναισθησίας» με έργα υψηλής δόνησης 

Εικαστικά / Κωνσταντίνος Λαδιανός: «Πού πήγε όλη αυτή η επιδεξιότητα των χεριών που είχαν οι παλιότεροι»

Η παράδοση, η αγιολογική γραμματεία και η λαϊκή μυθολογία συνυπάρχουν στον κόσμο του ταλαντούχου καλλιτέχνη, εμπλέκοντας το προσωπικό βίωμα με καθηλωτικές αλληγορίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Εικαστικά / Ένας μνημειώδης φτερωτός ταύρος στο Μουσείο Ακρόπολης

Με το έργο του στον εξωτερικό χώρο του μουσείου ο Michael Rakowitz συνομιλεί με τα έργα της κλασικής αρχαιότητας και υπενθυμίζει τα μάταια ταξίδια ανθρώπων και πολιτιστικών αγαθών που «ξεσπιτώνονται».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Εικαστικά / Η Συλλογή Λέοναρντ Λόντερ θα δώσει το φιλί της ζωής στην αγορά της τέχνης;

Με πυρήνα της συλλογής του Λόντερ ένα από τα διασημότερα έργα του Κλιμτ, που εκτιμάται ότι η πώλησή του θα ξεπεράσει τα 150 εκατομμύρια δολάρια, η βραδιά της δημοπρασίας στον οίκο Sotheby’s φιλοδοξεί να προσελκύσει ξανά τους μεγάλους συλλέκτες. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζένη Μαρκέτου

Οι Αθηναίοι / Τζένη Μαρκέτου: «Οι καλλιτέχνες δεν έχουμε ανακαλύψει τον τροχό»

Στην Αμερική έμαθε πως η τέχνη είναι κοινωνική υπόθεση, πως ο κόσμος δεν εξαντλείται στις γκαλερί. Η πρώτη της παρέμβαση σε δημόσιο χώρο, που προκάλεσε αντιδράσεις, της δίδαξε ότι ένα έργο οφείλει να μοιάζει σαν να υπήρχε πάντα εκεί. Με τη νέα της εγκατάσταση στο Μέγαρο Μουσικής μάς υπενθυμίζει ότι δεν είμαστε οι πρωταγωνιστές της φύσης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σεπτέμβρης της Art Athina 2025

Εικαστικά / Art Athina 2025: Το τώρα και το μετά της σύγχρονης τέχνης

Ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφία, ψηφιακή τέχνη: Το ανάγλυφο του παγκόσμιου εικαστικού χάρτη έτσι όπως διαμορφώνεται μέσα από την ελληνική και ξένη παραγωγή, και αναδεικνύεται στην ετήσια φουάρ που πραγματοποιείται ξανά στο Ζάππειο.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης πέταξε τον Πλάτωνα σε ένα escape room για την Μπιενάλε

Εικαστικά / Ο Ανδρέας Αγγελιδάκης μετατρέπει το σπήλαιο του Πλάτωνα σε escape room

Με τo «Δωμάτιο Απόδρασης», μια εγκατάσταση ερευνητική και παιγνιώδη, βασισμένη στην ιδέα της φιλοσοφίας και την παραίσθηση του ψηφιακού κόσμου, θα μας εκπροσωπήσει στην 61η Μπιενάλε Βενετίας ο καταξιωμένος εικαστικός και αρχιτέκτονας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο συναρπαστικός εξπρεσιονισμός του Ζορζ Ρουό 

Εικαστικά / Ζορζ Ρουό: Ο μεγάλος λησμονημένος του εξπρεσιονισμού

Ο Γάλλος ζωγράφος και χαράκτης συνδέθηκε με τα κινήματα της μοντέρνας τέχνης στις αρχές του 20ού αιώνα αλλά ξεχάστηκε μετά τον θάνατό του. Μια έκθεση με σημαντικά του έργα τον επαναφέρει στο προσκήνιο.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ