- Γεννήθηκα στο Τορόντο από Έλληνες γονείς κι έζησα εκεί μέχρι τα πέντε μου χρόνια. Θυμάμαι ακόμα τους μεγάλους δρόμους και τα αυτοκίνητα, μια αίσθηση παρόμοια με εκείνη που δημιούργησε η Αττική Οδός όταν φτιάχτηκε στην Αθήνα. Το όνειρο που είχα μέσα στην οικογένεια ήταν να γίνω δάσκαλος. Το μετα-όνειρο ήταν απλώς να μην ξυπνάω πρωί. Ο πατέρας μου ήταν ψάλτης και κλασικός τραγουδιστής, έτσι υπήρχε στο σπίτι πάντα ένα θέμα με τις ωραίες φωνές. Με αυτό μεγάλωσα. Σε γιορτές, γλέντια, πανηγύρια αλλά και στη δισκοθήκη, στις κασέτες, το θέμα ήταν η Βιτάλη, η ποιότητα της φωνής του Μάκη Χριστοδουλόπουλου, ο Διονυσίου, ο Γαβαλάς, η Αλεξίου.
- Tο '94 γνώρισα τη Μάρθα Φριντζήλα σε ένα τραπέζι - είχε μόλις τελειώσει τη Σχολή Βεάκη και τραγουδούσε στον Παππού, στην Κηφισιά. Της είπα ότι είμαι μουσικός και την επόμενη μέρα με κάλεσε να παίξω στο σχήμα της ακορντεόν! Από κει και πέρα άρχισε όλη αυτή η περιπέτεια στη μουσική και στο θέατρο.
Αυτό που άλλαξε μέσα στα χρόνια είναι ότι εξαφανίστηκαν κάποιοι μερακλήδες άνθρωποι. Νιώθω ότι πλέον άσχετοι άνθρωποι είναι σε άσχετα πόστα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν από μουσική βγάζουν δίσκους και άνθρωποι που ξέρουν μόνο να ντύνονται έχουν τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας. Μια σουπερμαρκετίλα ήρθε και στην τέχνη. Εδώ αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, η νύχτα δεν θα αλλάξει;
- Το ακορντεόν το ξεκίνησα στα οκτώ από ζήλια. Μέναμε στο Κορωπί, και στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου δύο συμμαθήτριές μου έπαιζαν ακορντεόν. Μαγεύτηκα και στο μάτι και στο αφτί, πήγα στη δασκάλα και τη ρώτησα πότε είναι η επόμενη γιορτή. Μου είπε «τα Χριστούγεννα» και λέω «ωραία, θα παίξω κι εγώ ακορντεόν». Την ίδια μέρα ο πατέρας μου με πήγε στο ωδείο και είπα «θέλω να μάθω να παίζω τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια στο ακορντεόν». Και πραγματικά, τα πρώτα κομμάτια που έμαθα ήταν τα «Κάλαντα» και ο «Μικρός Τυμπανιστής».
- Επικίνδυνα θεωρώ το φλερτ και την καψούρα, τον έρωτα όχι. Ίσα-ίσα, αυτό που ονομάζουμε αμοιβαίο έρωτα είναι το πιο ακίνδυνο πράγμα που μπορείς να ζήσεις. Γίνεται επικίνδυνο όταν κλονιστεί η ισορροπία, δηλαδή στην κατάσταση του μη έρωτα. Οι πρώτες μου καψούρες και τα ερωτικά μου στην εφηβεία ήταν για μένα όπως το τσιγάρο. Το έκανα επειδή το έκαναν και οι άλλοι. Μου πήρε χρόνια να βρω τον εαυτό μου, τόσο στην ερωτική πράξη όσο και στα ερωτικά ραντεβού. Πάντα ένα μέρος του μυαλού μου έπληττε λίγο με αυτά.
- Υπάρχουν πια πολλοί άνθρωποι που ψυχαναλύονται και από μόδα η ψυχανάλυση έγινε καθεστώς και βλέπεις ανθρώπους που συνεχώς ασχολούνται με τον εαυτό τους και αυτοπαρατηρούνται και τελικά κάνουν συλλογή από έρωτες, φλερτ, γράμματα των πρώην κι έχουν άλμπουμ με φωτογραφίες τους. Εγώ, όταν ερωτεύομαι, πεθαίνω εκεί. Το μέλλον το φαντάζομαι αποκλειστικά με αυτό που ζω την ώρα που το ζω και κλονίζομαι όταν σταματάει ένας έρωτας, γιατί δεν ξέρω πώς να ξανασυστηθώ στη ζωή μου χωρίς αυτόν. Μου έχει συμβεί δυο-τρεις φορές. Αλλά, όπως λέει και η Δημουλά, «όλοι οι έρωτες, έρωτες λέγονται». Άρα, και τα γκομενιλίκια και τα κερασματάκια, και αυτά έρωτες είναι.
- Η μουσική είναι ευχή και κατάρα, ένα νόμισμα με δύο όψεις. Όταν παιδεύεσαι να βγάλεις κάτι ή όταν σου αρέσει ένα τραγούδι να το παίζεις ή να το μελετάς, ξέρεις τον λόγο: είναι για να συγκινήσεις και να συγκινηθείς, κι αυτό έχει μία μελαγχολία μέσα του. Ενώ το να παίζω μουσική είναι κάτι χαρούμενο, είναι στενόχωρη για μένα η ωραία μουσική. Πέφτοντας, ανεβαίνω. Δηλαδή, αν πάω σε ένα live και συγκινηθώ με κάτι ή ανατριχιάσω ή στενοχωρηθώ ή πω «πω πω, αυτός ο στίχος με τσάκισε», ε, αυτή είναι η χαρά μου.
- Ο πιο μεγάλος φόβος μου είναι να μη με ξέρει και να μη με θυμάται κανείς. Είχε πάθει Αλτσχάιμερ η γιαγιά μου και μέσα στην πορεία της ασθένειας μας είχε ξεχάσει όλους. Κατάλαβα ότι με θυμάται και απευθύνεται στο ίδιο πρόσωπο που ξέρει, στον εγγονό της τον Παναγιώτη, σε σχέση με τα μούσια. Δεν της άρεσαν τα μούσια, μου έλεγε πάντα «Ξυρίσου, βρε, μην τα αφήνεις!». Όταν, λοιπόν, προχώρησε η αρρώστια, είχαμε συνεχώς τα «καλημέρα», «καλησπέρα», «πώς σε λένε», «ποιανού είσαι», όλη αυτήν τη συζήτηση του ανθρώπου που δεν θυμάται καθόλου. Μετά από λίγο μου έδειχνε τα μούσια κι έλεγε: «Ε, αυτά εδώ δεν είναι ωραία» κι εκεί καταλάβαινα ότι μάλλον σ' εμένα μιλάει. Και τότε έφαγα τη φλασιά. Φαντάσου να ξυπνήσεις ένα πρωί και να σου συμπεριφέρονται όλοι έτσι: «ποιος είσαι;», «πώς σε λένε;», «ποιανού είσαι;». Κατάλαβα ότι υπάρχουμε μέσα από τους άλλους. Νομίζω ότι μόνος μου δεν θα μπορούσα να υπάρξω - και δεν το λέω από ανασφάλεια ερωτική ή επαγγελματική ή λόγω φόβου για τη μοναξιά και τη μοναχικότητα, εννοώ γενικά, το να μη σε συνδέει κάτι με τον χώρο, με τον χρόνο και με τα πρόσωπα. Όλο αυτό θα μπορούσε να λέγεται και θάνατος.
- Την Αθήνα την κάνουν μοναδική οι αντιθέσεις της. Το έχει πει πολύ ωραία ο Χατζιδάκις: «η Αθήνα είναι μια άσχημη πόλη γύρω από την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό». Ζηλεύω την τάξη πραγμάτων σε άλλες πόλεις, αλλά, από την άλλη, μου αρέσει και όλο αυτό το οικοδομικό μπάχαλο το οποίο διατρέχει μια ιστορία χιλιάδων χρόνων, αν το ξεκινήσουμε από την Ακρόπολη και φτάσουμε μέχρι το σημερινό Μουσείο. Υπάρχει ένας πλούτος στο μάτι και αυτό το βρίσκω πιο ενδιαφέρον από την καθαρότητα που μπορεί να έχει μια ευρωπαϊκή πόλη πιο καλά οργανωμένη.
- Η νύχτα ποτέ δεν έμενε ίδια, γιατί, όταν κάτι εξαρτάται από την τσέπη του κόσμου, αλλάζει. Ξέρω από παλιούς τραγουδιστές ότι δεν προλάβαιναν τις διπλές και τριπλές παραστάσεις στις μπουάτ, κάτι που η γενιά μου δεν πρόλαβε. Από την άλλη, εγώ πρόλαβα το εξαήμερο ή εφταήμερο στα μαγαζιά. Τα χρόνια που έπαιζα στις μεγάλες πίστες με τις μεγάλες κυρίες πρόλαβα το τετραήμερο, δουλειά Πέμπτη έως Κυριακή. Τώρα πια τα live είναι ένα την εβδομάδα. Δεν ξέρω αν έχουν αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Θεωρώ ότι δεν έχει σημασία. Το καλό της εποχής είναι ότι είναι ανοιχτή αυτή η διαλυμένη αγορά και ο καθένας έχει τη δυνατότητα, το μέσο και τον τρόπο, μια υποδομή να φτιάξει στο σπίτι του έναν δίσκο, μια παράσταση, μια κατάσταση και να δημιουργήσει το μαγαζί του στο Ιnternet, αλλά και να βρει μια κρυμμένη μουσική σκηνή και να παίξει. Έτσι, το κοινό πιο εύκολα μπορεί να βρει αυτό που θέλει να ακούσει, ενώ παλαιότερα δεν είχε ποικιλία επιλογών. Εξαφανίστηκαν κάποιες επιτυχίες, αλλά εμφανίστηκαν άλλες. Αυτό που άλλαξε μέσα στα χρόνια είναι ότι εξαφανίστηκαν κάποιοι μερακλήδες άνθρωποι. Νιώθω ότι πλέον άσχετοι άνθρωποι είναι σε άσχετα πόστα. Άνθρωποι που δεν ξέρουν από μουσική βγάζουν δίσκους και άνθρωποι που ξέρουν μόνο να ντύνονται έχουν τα κεντρικότερα θέατρα της Αθήνας. Μια σουπερμαρκετίλα ήρθε και στην τέχνη. Εδώ αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι, η νύχτα δεν θα αλλάξει;
- Η ζωή μού έχει μάθει ότι τελικά είναι μικρή. Όταν ήμουν μικρότερος βιαζόμουν και ήθελα να κάνω παρέα με μεγαλύτερους, γιατί τους συνομηλίκους μου τους βαριόμουν. Τώρα που φτάνω στα σαράντα, λέω, χαλάρωσε, γιατί μεγαλώνουμε και είναι ωραία η ζωή. Μου έχει μάθει να κλαίω και να ευχαριστιέμαι.
σχόλια