Είναι μια σκωτσέζικη παμπ στο κέντρο της Αθήνας ή τουλάχιστον κοντά στο κέντρο, στην Πανόρμου, όχι εκεί που είναι το «νησί» της Πανόρμου όμως, αλλά σ’ ένα μέρος λίγο πιο πάνω, ανάμεσα σε πολυκατοικίες με απλωμένα ρούχα, οικογένειες που βλέπουν τηλεόραση στο μπαλκόνι και άντρες με λευκά φανελάκια που σκύβουν στα κάγκελα για να δουν ποιος περνάει από κάτω και ποιος παρκάρει στη γωνία του τετραγώνου. Ο Ross, Σκωτσέζος απ’ το Εδιμβούργο (την «Αθήνα του Βορρά»), φοράει το παραδοσιακό κιλτ του και σερβίρει μπίρες, ουίσκι από το Speyside και από το Campbelltown, ενώ μια κοπέλα με μια κιθάρα στο χέρι διασκευάζει το «I will survive», το «Killing me softly» και το «Zombie» των Cranberries, προσπαθώντας να πιάσει τα «ψηλά» της Ντολόρες Ο’Ρίορνταν. Μια οθόνη στον τοίχο πίσω απ’ το μπαρ παίζει σαν ψηφιακή κορνίζα φωτογραφίες από εξωτικές παραλίες της Ταϊλάνδης της Πολυνησίας, με ενδιάμεσες εικόνες από τα σκωτσέζικα Χάιλαντς. Σ’ έναν άλλο τοίχο μια γκάιντα και δίπλα καδράκια με γνωστούς Σκωτσέζους λογοτέχνες και ήρωες.
Και τότε η Άντζελα Δημητρακάκη, που μεγάλωσε στην Αθήνα (του Νότου) αλλά τα τελευταία τέσσερα χρόνια μένει στο Εδιμβούργο (του Βορρά) και διδάσκει στο πανεπιστήμιο της πόλης, λέει: «Δεν μου αρέσει το Εδιμβούργο. Αέρας και αέρας. Τ’ ανεμοδαρμένα ύψη». Η Άντζελα είναι η συγγραφέας που το 1997 κυκλοφόρησε το βιβλίο Ανταρκτική και που στην έβδομη σελίδα του, εκεί στις αφιερώσεις, έγραφε τη φράση του Αλτουσέρ «Αλλά κι εδώ για να καταλάβει κανείς πρέπει ακόμη μια φορά να διηγηθεί την ιστορία, όπως τη διηγούνται στα παιδιά, από την αρχή. Ήταν μια φορά κι έναν καιρό...» και μετά τους στίχους των Pillow, οι οποίοι έλεγαν «And I look out, the clouds in the sky, don’t know what’s here for me, think I ’m left without the basics».
Στην πλατεία Νέας Σμύρνης μεγάλωσε η Άντζελα, «τότε που τα πρεζάκια ήταν τα πιο ωραία παιδιά και σ’ όλες άρεσαν οι ψηλοί, αδύνατοι τύποι με τα παντελόνια-μαύρους σωλήνες, τότε που μπορούσες να πας με ασφάλεια σε όλα αυτά τα μέρη ακόμα κι αν ήσουν 14 ετών και τότε που το να αισθάνεσαι ότι ανήκεις κάπου ήταν το πιο τέλειο συναίσθημα»
Η Άντζελα διηγήθηκε τότε τις αθηναϊκές μυθολογίες των ’90s. Τα Εξάρχεια, τα μαγαζιά στα «κρυμμένα» κάθετα στενάκια της Σκουφά, πάρτι σε σπίτια που κράταγαν μέχρι το επόμενο μεσημέρι, συναυλίες, κασέτες με mixtapes που σου έκαναν δώρο οι φίλοι σου, φοιτητικά διαμερίσματα με αφίσες των Nirvana στους τοίχους και βόλτες στην πόλη κι έξω απ’ αυτήν. «Στη Little Wing, στα ηλεκτρονικά στο Αλεποχώρι, στο λούνα παρκ στην παραλιακή, στο ιρλανδέζικο μπαρ στην Παροικιά, στο φαράγγι της Σαμαριάς, στην πορεία του Πολυτεχνείου, στο βιβλιοπωλείο Παρά Πέντε, στο νερό διακόσια μέτρα απόσταση από την παραλία του Μυλοπότα, στην πλατεία Νέας Σμύρνης, στην πλατεία Νέας Σμύρνης (σε άλλο σημείο)».
Στην πλατεία Νέας Σμύρνης μεγάλωσε η Άντζελα, «τότε που τα πρεζάκια ήταν τα πιο ωραία παιδιά και σ’ όλες άρεσαν οι ψηλοί, αδύνατοι τύποι με τα παντελόνια-μαύρους σωλήνες, τότε που μπορούσες να πας με ασφάλεια σε όλα αυτά τα μέρη ακόμα κι αν ήσουν 14 ετών και τότε που το να αισθάνεσαι ότι ανήκεις κάπου ήταν το πιο τέλειο συναίσθημα». Στα ’80s, αμφιλεγόμενη δεκαετία, αθωότητα, synth pop και μετα-πανκ. «Για τη δεκαετία του ’80 έχω γράψει το καλύτερο πράγμα που έχω γράψει ποτέ. Έχει κυκλοφορήσει στα γερμανικά και στα γαλλικά και είναι η ιστορία τεσσάρων goth κοριτσιών απ’ το Περιστέρι που ανακαλύπτουν ένα υπόγειο ποτάμι, το οποίο δεν τρέχει. Όμως, κάποια στιγμή το ποτάμι τρέχει και τότε συμβαίνει κάτι τραγικό. Όλο αυτό είναι μια μεταφορά για εκείνη τη δεκαετία που ζήσαμε».
Μετά την Ανταρκτική, η Άντζελα κυκλοφόρησε το Άνοιγμα της μύτης, ένα βιβλίο με διηγήματα για ένα κορίτσι που ήταν επιρρεπές στα ατυχήματα, για παραισθησιογόνες ιστορίες σε μουσικά φεστιβάλ, κι ένα άλλο, που έχει τίτλο Φωτοφοβία και έκλειψη, και μετά την Αντιθάλασσα, το Μανιφέστο της ήττας (το απόλυτο αριστούργημά της, ένα βιβλίο με φιλοσοφική βάση και συναρπαστική μη γραμμική πλοκή) και πριν από δύο χρόνια το Μέσα σ’ ένα κορίτσι σαν κι εσένα (τα γράμματα απελπισίας, ανασφάλειας και υψηλής ευφυΐας μια Ελληνοαμερικανίδας λεσβίας).
«Γράφει κανείς συνήθως εμπνευσμένος απ’ τις ιστορίες των κοντινών του ανθρώπων, για τους κοντινούς του δαίμονες - για τι άλλο να γράψει; Αν ήμουν ο Πελέβιν, θα έγραφα για τους Σοβιετικούς... Όλοι οι άνθρωποι βγάζουν από μέσα τους αυτό που θέλουν να ξορκίσουν, αλλά παράλληλα θέλουν να στείλουν κι ένα μήνυμα σ’ ένα μπουκάλι προς τον εαυτό τους. Και το σχήμα αυτού του μπουκαλιού είναι το σχήμα ενός βιβλίου». Ένας DJ έχει αναλάβει τη μουσική. Παίζει το «Born to be wild» και μετά το «Whole lotta love». Μια παρέα μεταλάδων απ’ το διπλανό τραπέζι «χτυπάει» ρυθμικά το κεφάλι. Η Άντζελα θυμάται ξανά τη Νέα Σμύρνη, τον κωδικό supersalt, τους Λάτρεις του Δυσλεξικού Διαβόλου και το Νέο Πλήθος.
σχόλια