Αν και ξεκίνησε παίζοντας πιάνο στα 4 του χρόνια, ο Πέτρος Κλαμπάνης αποφάσισε να ασχοληθεί με το κοντραμπάσο στα 20. Δεν υπάρχει μέρα που να μη μελετά και εδώ και ζει ανάμεσα στη Νέα Υόρκη την καλοκαιρινή Ελλάδα και την Ευρώπη, γράφοντας και παίζοντας μουσική. Το περιοδικό «JazzTimes» χαρακτήρισε «έξοχο µπασίστα και συνθέτη» και έχουν κυκλοφορήσει 2 άλμπουμ του, το "Contextual" και το «Minor Dispute».
Ετοιμάζει την νέα του δουλειά Chroma, που θα παρουσιάσει σε παγκόσμια πρώτη στο Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Υόρκης τον Δεκέμβριο. Συναντηθήκαμε στη Νέα Υόρκη, περπατήσαμε από την Union Square μέχρι το West Village και πήγαμε στο Cornelia Street Café, ένα αγαπημένο του μέρος.
Μέσα μας κρατάμε μια μεγάλη ποσότητα «Χρωμάτων». Κάποια είναι ενεργά, κάποια είναι σβησμένα και κάποια άλλα νομίζουμε πως είναι σβησμένα. Όπως και να έχει, όμως αυτά αποτελούν μια προσωπική παλέτα που ορίζει το ποιοι είμαστε.
— Φεύγετε αύριο για Γαλλία;
Φεύγω επιστρέφω την επόμενη εβδομάδα και ξαναπηγαίνω στην Ευρώπη τον Ιανουάριο. Μετά, τον Απρίλιο, Μάϊο και καλοκαίρι με το γκρουπ μου κυρίως. Θα είμαι στον Καναδά το Νοέμβριο με τον Kinan Azmeh (Σύριο κλαρινετίστα) και στην Taiwan πάλι τον Νοέμβριο με την Yuhan Su (Ταϊβανέζα βιμπραφωνίστρια). Έχω εδώ 5 συναυλίες με το γκρουπ μου μέχρι τις γιορτές-μεταξύ αυτών και η Live ηχογράφηση του "Chroma" στο Οnassis Cultural Center.
— Τι ακριβώς είναι το Chroma;
To Chroma είναι αυτή μια μικρή περιοχή της ψυχής μας, που έχει υποστεί ένα είδος φόρτισης από μια εμπειρία ή ένα συναίσθημα, μια επιθυμία ή μια φαντασίωση. Είναι κάτι που θα έμοιαζε με ένα byte στον ανθρώπινο «σκληρό δίσκο». Μέσα μας κρατάμε μια μεγάλη ποσότητα «Χρωμάτων». Κάποια είναι ενεργά, κάποια είναι σβησμένα και κάποια άλλα νομίζουμε πως είναι σβησμένα. Όπως και να έχει όμως αυτά αποτελούν μια προσωπική παλέτα που ορίζει το ποιοι είμαστε. Chroma θα είναι και ο τίτλος του νέου μου album που θα ηχογραφηθεί και βιντεοσκοπηθεί Live στο Onassis Foundation ΝΥ τον Δεκέμβριο.
— Γιατί δώσατε αυτόν τον τίτλο;
Ο τρόπος που βλέπω τη μουσική μεταξύ άλλων, είναι μια προσπάθεια να επικοινωνήσουμε συναισθήματα και ιδέες. Άλλοτε πιο εμφανώς και άλλοτε με πιο abstract τρόπο. Έτσι και με το Chroma, επιχειρώ να εκφράσω μέσω της μουσικής μια προσωπική παλέτα, όπως την φωτογραφίζω μέσα μου αυτόν τον καιρό.
— Θα μου πείτε τις λεπτομέρειες του πρότζεκτ;
Η ιδέα ξεκίνησε όταν με προσκάλεσε το Onassis Foundation of NY για μια συναυλία, για το φεστιβάλ που οργανώνεται στο νέο τους χώρο εκδηλώσεων στο Olympic Tower. Στην ηχογράφηση θα συμμετέχουν οι συνεργάτες μου Gilad Hekselman (κιθάρα), John Hadfield (κρουστά), Μαρία Μανουσάκη (βιολί) οι οποίοι συμμετείχαν και στο Minor Dispute, καθώς και οι Shai Maestro (πιάνο), Μαυρουδής Κοντάνης (φωνή) Keita Ogawa (κρουστά) και ένα οκτέτο εγχόρδων. To μουσικό στοίχημα είναι να αποτυπώσουμε τον ενθουσιασμό και χαρά που νιώθουμε όταν παίζουμε Live. Για το λόγο αυτό όλη η συναυλία θα βιντεοσκοπηθεί από τον εξαιρετικό σκηνοθέτη Andy LaViolette, που είναι γνωστός από τη δουλειά του με το group Snarky Puppy. Στο project θα συμμετέχει και η Audiovisual artist Ελένη Κυρμιζάκη, η οποία θα επιμεληθεί και την σκηνογραφία.
— Πως επιχειρείτε να καταγράψετε το χρώμα της ελληνικότητάς σας στο άλμπουμ σας;
Στο άλμπουμ θα περιέχεται μια διασκευή στο Σμυρνέικο τραγούδι «Χαρικλάκι». Σε αυτό θα συμμετέχει ο ουτίστας και τραγουδιστής Μαυρουδής Κοντάνης. Είναι από τα αγαπημένα μου παραδοσιακά τραγούδια, το οποίο εδώ και καιρό υπάρχει στο ρεπερτόριο του γκρουπ. Με τον Μαυρουδή γνωριστήκαμε όταν πρωτομετακόμισα στη Νέα Υόρκη. Είναι βαθύς γνώστης της Ελληνικής μουσικής Παράδοσης και από τους αγαπημένους μου μουσικούς συνεργάτες.
— Θεωρείτε απαραίτητη την καταγραφή της εντοπιότητας για την καλλιτεχνική ταυτότητα ενός δημιουργού;
Θεωρώ πως το πολιτιστικό background είναι ένα πολύ σημαντικό «χαρτί» στα χέρια ενός δημιουργού. Αυτό μπορεί να κάνει το έργο του πολύ ιδιαίτερο και να το χρωματίσει με ένα πολύ προσωπικό τρόπο. Έχω ακούσει πολλά πετυχημένα όσο και αποτυχημένα τέτοια εγχειρήματα crossover. Ακόμα πιο πάνω από την εντοπιότητα, όπως λέτε, στην ιεραρχία της δημιουργίας βρίσκεται η ειλικρίνεια και η ευαισθησία. Για να απαντήσω εν τέλει στην ερώτησή σας, πιστεύω πως η εντοπιότητα δεν είναι απαραίτητη συνθήκη για την καταγραφή της μουσικής ταυτότητας ενός καλλιτέχνη. Ενδεχομένως όμως κάποια στιγμή της πορείας του να συνειδητοποιήσει πόσο η Μνήμη, ορίζει το ποιος είναι. Το αν αποφασίσει να το συμπεριλάβει αυτό στο έργο του, είναι μια τελείως υποκειμενική και προσωπική απόφαση.
H αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν παίζω με το group μου. Υπάρχουν αυτές οι στιγμές σύμπνοιας και επικοινωνίας με τους μουσικούς και τον κόσμο που δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα.
— Πόσο επηρεάζει τη δημιουργία σας το ότι δεν ζείτε στην Ελλάδα; Εννοώ είναι καλύτερο ή πιο δύσκολο;
Κατ’ αρχήν ζω στην Ελλάδα το περισσότερο μέρος των καλοκαιριών (αστείο). Νομίζω πως από τότε που πήρα την απόφαση να φύγω από την Ελλάδα, ταυτόχρονα έκανα την παραδοχή, πως η μουσική θα ορίζει περισσότερο από κάθε άλλο τη ζωή μου. Δεν ήταν εύκολη απόφαση, αλλά από τότε νιώθω πιο δημιουργικός.
— Είναι σαν ένα μάθημα μέσα στον κόσμο, αυτό;
Έχω μάθει πολλά πράματα ζώντας και ταξιδεύοντας σε διάφορες περιοχές του κόσμου. Ξέρετε, όλοι μας προσπαθούμε να προσεγγίσουμε την Αλήθεια από διαφορετικό δρόμο και είναι πολύ χρήσιμο να χρησιμοποιούμε ανοιχτό μυαλό όταν ερχόμαστε σε επαφή με κάτι νέο και διαφορετικό. Νιώθω πως στην Ελλάδα γίνονται πολλά ενδιαφέροντα πράγματα. Ο τόπος μας έχει πολύ μεγάλη δυναμική και είναι στο χέρι μας να δουλέψουμε προς τη σωστή ισορροπία ώστε αυτή η φόρτιση να μεταφραστεί σε έργο.
— Τι είναι για σας η Τζαζ;
Η Τζαζ είναι ένα μια μουσική γλώσσα που την διέπει ο αυτοσχεδιασμός, το ανοιχτό μυαλό, ο πειραματισμός και η μια διάθεση δανεισμού στοιχείων από άλλες μουσικές γλώσσες.
— Λένε πως η ζωή μοιάζει με την Τζαζ, αυτοσχεδιάζει κανείς. Δώστε μου μια εικόνα γιαυτό.
Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό πράγμα η γνώση και η βαθιά εσωτερίκευση των κανόνων (της Παράδοσης, αν θέλετε, με μια πιο γενική έννοια). Όταν έρχεται όμως η στιγμή να κάνεις ένα διάλογο με κάποιον ή να πάρεις μια απόφαση για τη ζωή σου ή για οτιδήποτε, πρέπει να είσαι σε μια θέση όσο το δυνατόν ουδέτερη και ευέλικτη γίνεται. Είναι πολύ σπουδαία η ικανότητα να διατηρείς το κέντρο βάρους της προσωπικότητας σου χωρίς όμως να φοβάσαι να ταλαντευτείς ή ενδεχομένως να αναθεωρήσεις ιδέες που θεωρείς σωστές. Ο εγωισμός και η ανασφάλεια είναι πολύ μεγάλοι εχθροί της Αλήθειας. Οπότε, με αυτή την έννοια, ναι, πιστεύω πως ο αυτοσχεδιασμός είναι ζωτικό στοιχείο της ζωής.
— Στη Νέα Υόρκη είσαστε στην καρδιά της τζαζ σκηνής. Πώς επιβιώνει, πώς δημιουργεί και με ποιούς συναντιέται ένας Έλληνας καλλιτέχνης;
Η Νέα Υόρκη είναι μια πολύ ανταγωνιστική πόλη, όχι μόνο στη μουσική, αλλά και στους περισσότερους επαγγελματικούς τομείς. Αυτό είναι ένας από τους λόγους που είναι τόσο γοητευτική και συνάμα σκληρή. Ένας καλλιτέχνης που έρχεται από μια άλλη χώρα, πρέπει να καταλάβει τι μπορεί να προσφέρει σε ένα τόσο κορεσμένο περιβάλλον. Ποιά είναι η «φωνή» του και ποιός ο λόγος για να την μοιραστεί. Αυτό είναι το concept, αν θέλετε, ορίζει τον τρόπο που δημιουργώ.
Με εντυπωσιάζει πάντα να βλέπω τον τρόπο με τον οποίο αλληλεπιδρούν οι διαφορετικές κουλτούρες στη Νέα Υόρκη. Σε ένα τόσο πολύχρωμο περιβάλλον μπορείς να συναντήσεις οποιονδήποτε και να μάθεις κάτι από αυτόν. Έτσι, επιδιώκω να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες και παραδόσεις. Είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του όταν ζει σε αυτήν την πόλη.
— Πέστε μου ένα τυπικό εικοσιτετράωρο στη Νέα Υόρκη.
Την μέρα μου την περνάω με αρκετές ώρες στο μπάσο και στο πιάνο. Ασχολούμαι αρκετά με τη διαχείριση των ιστοσελίδων μου γιατί μου ενδιαφέρει πολύ η επικοινωνία με τους ανθρώπους που παρακολουθούν αυτό που κάνω. Το subway είναι ένα άλλο περιβάλλον της καθημερινότητας μου. Όπως βλέπετε, οι αποστάσεις στη Νέα Υόρκη είναι πολύ μεγάλες. Το βράδυ συνήθως πηγαίνω να δω συναυλίες ή κάποια έκθεση κλπ, όταν δεν έχει υπερβολικό κρύο.
— Για να κλείσουμε: Ποιό είναι το αγαπημένο σας μέρος; Και η πιο αγαπημένη στιγμή σας όταν παίζετε;
Το αγαπημένο μου μέρος στη Νέα Υόρκη είναι το Cornelia Street Café, εδώ δηλαδή. Παίζω πολύ συχνά και συνήθως παρουσιάζω για πρώτη φορά τα νέα μου κομμάτια. Όπως βλέπετε είναι ένα μικρό, πολύ χαριτωμένο υπόγειο στην καρδιά του Village.
H αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν παίζω με το group μου. Υπάρχουν αυτές οι στιγμές σύμπνοιας και επικοινωνίας με τους μουσικούς και τον κόσμο που δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα.
Θαλασσάκι
