Σε αυτή την παράσταση η Στεφανία Γουλιώτη δεν είναι το αγρίμι που ήξερες

Σε αυτή την παράσταση η Στεφανία Γουλιώτη δεν είναι το αγρίμι που ήξερες Facebook Twitter
Νομίζω ότι παίζω έναν ώριμο άνθρωπο σε ρόλο, σε μια στιγμή που με βρίσκει κι εμένα, προσωπικά, σε μια φάση υποκριτικής ωριμότητας, που προσπαθώ λιγότερο να αποδείξω ότι είμαι καλή, και αυτό καλλιτεχνικά είναι ένα βήμα για μένα... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO
1

Η πρόβα έχει τελειώσει και οι τέσσερίς τους κάθονται σε μια άκρη της πλατείας του Θεάτρου Αθηνών και συζητούν. Ανά στιγμές, πετάγονται από το κάθισμα για να δείξουν κάτι ο ένας στον άλλο. Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, η Στεφανία Γουλιώτη, η Λουκία Μιχαλοπούλου και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος συναντιούνται για πρώτη φορά όλοι μαζί στη σκηνή για να υποδυθούν τα δύο ζευγάρια στο έργο της Γιασμίν Ρεζά, Ο Θεός της Σφαγής.


«Ανεβείτε και καθίστε στο σκηνικό, να φωτίζουμε κιόλας» μας λέει ο Κωνσταντίνος που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης. Η Στεφανία φοράει ταγέρ. Και πέρλες. Και δωδεκάποντες γόβες. Έχει κοντό καρέ. Μια επιτυχημένη γυναίκα καριέρας σε μια ευρωπαϊκή χώρα, σύζυγος μεγαλοδικηγόρου.


«Πρώτη φορά παίζω γυναίκα μεγαλύτερη σε ηλικία από εμένα» λέει η Στεφανία Γουλιώτη. «Μια γυναίκα πιο συγκροτημένη, με βήματα καθαρά. Κάθε φορά ήταν το αγρίμι, μια νεότερη κοπέλα, ένα κορίτσι. Αυτή είναι μια γυναίκα που κάνει διαχείριση κεφαλαίων, έχει μια πορεία και, φυσικά, το ξέσπασμά της. Και χρειάζεται πολλή καθαρότητα αυτό που παίζω, όχι μια γενική ενέργεια και ξεκινάω, όπως έχω συνηθίσει. Νομίζω ότι παίζω έναν ώριμο άνθρωπο σε ρόλο, σε μια στιγμή που με βρίσκει κι εμένα, προσωπικά, σε μια φάση υποκριτικής ωριμότητας, που προσπαθώ λιγότερο να αποδείξω ότι είμαι καλή, και αυτό καλλιτεχνικά είναι ένα βήμα για μένα».

Τα πράγματα κυλούν και ρέουν και από την άλλη ο άνθρωπος αντιστέκεται γιατί θέλει ασφάλεια και σταθερότητα. Αυτή η σύγκρουση που ενυπάρχει στην ανθρώπινη ύπαρξη προκαλεί τη συνεχή ανάγκη για προστασία έναντι της αλλαγής, κι αυτό μας κρατάει πίσω. Το βλέπω και στην υποκριτική αυτό.

— Δηλαδή, θέλεις να μου πεις ότι έχεις ανάγκη να το αποδεικνύεις αυτό; Δεν σου το έχουν πει, δεν το ξέρεις;

Είναι στον οργανισμό μου. Υπάρχει αυτό το σύμπλεγμα στο κεφάλι μου. Αν έχω μια τέτοιου είδους αποδοχή, αν μου πουν ότι είμαι καλή, αυτό σημαίνει ότι με αγαπάνε κιόλας. Αν δεν νιώσω αποδεκτή, σταματά ο κόσμος να με αγαπάει, σταματάω να υπάρχω. Αν κάποιος δεν με αποδεχτεί ως ηθοποιό, νιώθω ότι δεν με αγαπάει. Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Ένα κομμάτι που σου στερεί σοφία, γιατί λειτουργείς μόνο γι' αυτό, για να γίνεις αποδεκτός, και αυτό σε κρατάει πίσω. Εγώ πάντα λειτουργούσα σαν να είμαι σε αποστολή, λες και αυτό είναι αυτοσκοπός. Τώρα στρογγυλεύω λίγο και βαθαίνω.


— Και τώρα τι ζητάς;

Να εξαφανιστώ ανάμεσα στους τέσσερις.


— Και τι θέλεις να σου πουν;

Θέλω να μου πουν ότι είμαι καλή, αλλά λιγότερο. Θέλω περισσότερο να παρακολουθεί ο θεατής το πινγκ-πονγκ ανάμεσά μας.


— Εδώ βλέπω ότι λειτουργείτε κάπως σαν ομάδα.

Αυτό το επιτρέπει ο Κωνσταντίνος. Πρώτη φορά βλέπω κάποιον που φέρει την ευθύνη του αποτελέσματος να ακούει τόσο πολύ, χωρίς φίλτρο. Με ευχαριστεί πολύ αυτό. Ίσως είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει και σε αυτό το σημείο συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλο. Έχει την κατάρα να είναι με το ένα πόδι έξω από την παράσταση, για να σκηνοθετεί.


— Τι γνώμη έχεις γι' αυτούς τους τέσσερις ήρωες που συμπεριφέρονται πιο ανώριμα και πιο βάρβαρα από τα παιδιά τους;

Είναι αξιαγάπητοι οι καημένοι. Προσπαθούν πάρα πολύ, βρίσκονται σε μια σύγκρουση μεταξύ της θέλησής τους και αυτού που δείχνουν. Είναι ένα πρόβλημα του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος ναι μεν προφυλάσσει τα δικαιώματα και τη συμβίωση, αλλά έχει πολύ μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Δεν εμπερικλείει, και δεν μπορεί, τις πολύ βαθιές παρορμήσεις και τα ζωώδη ένστικτα που κουβαλάμε. Μπήκαμε σε μια μήτρα και βγήκαμε κάποια στιγμή από αυτήν σε σοκ. Δεν το λύσαμε αυτό ποτέ. Ενώ ο δυτικός πολιτισμός δεν επιτρέπει σε αυτά τα ένστικτα να υπάρχουν, αυτά παραμένουν και δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε. Τα έχουμε αγνοήσει, επιβάλλοντας έναν κανόνα καλής συμπεριφοράς.


— Για λόγους προστασίας;

Αυτήν τη στιγμή, για παράδειγμα, όλες οι χώρες αυτοπροστατεύονται και φοβούνται τον μετανάστη, τη γυναίκα με μπούρκα, το διαφορετικό χρώμα. Εμείς είπαμε πως όλη η Ευρώπη είναι ενωμένη, έχουμε αλληλεγγύη, έχουμε ανοιχτά σύνορα, αλλά υπάρχει μέσα μας και ένα ένστικτο αυτοπροστασίας. Βλέπεις, ας πούμε, ότι οι Ούγγροι χτίζουν τείχη. Δεν είναι μια δυσαρμονία αυτό;

Σε αυτή την παράσταση η Στεφανία Γουλιώτη δεν είναι το αγρίμι που ήξερες Facebook Twitter
Εγώ πάντα λειτουργούσα σαν να είμαι σε αποστολή, λες και αυτό είναι αυτοσκοπός. Τώρα στρογγυλεύω λίγο και βαθαίνω... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


— Και η οικογένεια;

Η οικογένεια είναι επίσης μια ζωώδης ανάγκη να ανήκεις κάπου. Πας, λοιπόν, να συνυπάρξεις σε μια πολύ μικρή κοινωνία, στην οποία είναι ουσιαστικά αδύνατον να ζήσεις αρμονικά, επειδή δεν μπορείς να κρύψεις ή να καταπιέσεις τα συμπλέγματά σου, όπως θα έκανες σε μια μεγαλύτερη κοινωνία, κυρίως γιατί δεν έχεις ελευθερωθεί από τα δικά σου θέματα.


— Είναι αποτυχημένο μοντέλο η οικογένεια;

Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Είναι αποτυχημένο μοντέλο για όσους δεν έχουν φτάσει σε έναν πρώτο βαθμό καλής επικοινωνίας με τον απέναντί τους. Τα προβλήματα της οικογένειας είναι προβλήματα επικοινωνίας. Σου λέω κάτι και δεν ακούς τα λόγια μου, ακούς την ανάγκη σου. Σου λέει η γυναίκα «σε αγαπώ» και δεν περνάει η πληροφορία, ακούς κάτι άλλο. Είναι μότο μου πια και το λέω παντού: να μπει η ψυχανάλυση στα σχολεία, να μάθεις από παιδί να παίρνεις τις πληροφορίες, χωρίς το φίλτρο των δικών σου πεποιθήσεων. Δηλαδή, να μάθεις με ποιον τρόπο λειτουργεί το σύστημά σου, για να μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Όπως μαθαίνουμε ανατομία, να μάθουμε κι αυτό, ότι υπάρχει. Αυτό θα διευκολύνει πραγματικά την επικοινωνία. Αλλιώς, συσσωρεύουμε ένα σωρό πράγματα και κάποια στιγμή σκάνε.


— Τι θέλει να πει η Ρεζά βάζοντας τέσσερις ενήλικες να συνεννοηθούν για ένα πρόβλημα των παιδιών τους;

Θέλει να διαχωρίσει τα παιδιά από τους ενήλικες. Να δείξει ότι εμείς, ως σαραντάρηδες, έχουμε φτάσει σε έναν βαθμό ωριμότητας και αυτογνωσίας και γι' αυτό δεν πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν αυτά τα παιδιά. Και σου αποδεικνύει ότι κάτι τέτοιο είναι μάταιο στον κόσμο αυτό. Ότι η αξιοπρέπεια και η ανωτερότητα είναι κάτι επιφανειακό. Στην πραγματικότητα, η φράση που υπάρχει κάτω από όλα αυτά είναι «ελάτε να πλακωθούμε, γιατί το παιδί σας χτύπησε το δικό μας», «θέλω να σου βγάλω τα μάτια, μωρή». Λοιπόν, αν δεν θέλεις μια κοινωνία που τα μέλη της να σφάζονται έτσι, αν θες να προφασίζεσαι πολιτισμό, κάνε πολλή ψυχοθεραπεία.


— Και οι άλλοι πολιτισμοί;

Λύνουν με τη βία αυτά τα προβλήματα. Δεν είναι σωστό, αλλά είναι αποδεκτό. Είναι όπως οι μονομαχίες και οι βεντέτες.


— Μα, είναι πολιτισμός αυτός που έχει τη γυναίκα με κουκούλα, με μπούρκα, και τη λιθοβολεί;

Δεν σου λέω ότι αυτό είναι καλό. Λέω ότι ο δυτικός πολιτισμός έπρεπε να έχει προβλέψει αυτή την εξέλιξη. Και ότι υπάρχει πολλή συσσωρευμένη βία που εκφράζεται με τρομακτικό τρόπο στο πλαίσιο ενός κώδικα καθωσπρεπισμού.


— Μπορούμε να έχουμε ανοιχτές και ειλικρινείς σχέσεις με τους γύρω μας;

Είναι κάτι πολύ δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, για έναν πολύ απλό λόγο, κι αυτός είναι η ασφάλεια. Εννοώ ότι έχουμε ανάγκη να προστατευτούμε επειδή φοβόμαστε, κυριαρχεί ο φόβος, τον έχουμε ανάγκη. Φοβόμαστε να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό και μαθαίνουμε να προστατευόμαστε στην ουσία από την απόρριψη.


— Μπορείς όμως να ζήσεις μια σχέση και να μη δείξεις τον αληθινό σου εαυτό;

Χρόνια μπορείς να ζήσεις έτσι. Άνθρωποι περνούν μαζί 30 και 40 χρόνια έτσι. Εθελοτυφλούν, γιατί η εναλλακτική είναι μια πολύ επώδυνη διαδικασία.


— Τι χρειάζεται;

Προσαρμοστικότητα. Υπάρχει μια αντίφαση. Τα πράγματα κυλούν και ρέουν και από την άλλη ο άνθρωπος αντιστέκεται γιατί θέλει ασφάλεια και σταθερότητα. Αυτή η σύγκρουση που ενυπάρχει στην ανθρώπινη ύπαρξη προκαλεί τη συνεχή ανάγκη για προστασία έναντι της αλλαγής, κι αυτό μας κρατάει πίσω. Το βλέπω και στην υποκριτική αυτό.


— Μπορείς να μου το εξηγήσεις αυτό;

Πρώτα περνάμε ένα στάδιο όπου ο καθένας είναι κουκουλωμένος στη γυάλα του και προσπαθεί να προστατέψει τον χαρακτήρα του, να φτιάξει τις ατάκες του, τον τρόπο που θα παρουσιαστεί, και μόλις έχουμε κάτι να παρουσιάσουμε, ουπς! Ανοίγουμε και μπορούμε να ανταποκρινόμαστε και στον άλλο.

Σε αυτή την παράσταση η Στεφανία Γουλιώτη δεν είναι το αγρίμι που ήξερες Facebook Twitter
Φοβόμαστε να δείξουμε τον πραγματικό μας εαυτό και μαθαίνουμε να προστατευόμαστε στην ουσία από την απόρριψη... Φωτό: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO


— Πόσα χρόνια δουλεύεις, Στεφανία;

Δεκαπέντε. Από το 2000.


— Φοβήθηκες ποτέ;

Δεν έχω φοβηθεί ακόμα. Ασυνείδητα, φυσικά, προστατεύομαι. Για παράδειγμα, σε αυτήν τη δουλειά η Λουκία κι εγώ ήρθαμε να βρούμε τον Κωνσταντίνο. Είχαμε κάποιες προτάσεις που δεν μας τρέλαναν. Λέγαμε με τη Λουκία να κάνουμε κάτι μαζί, έτσι, χωρίς να υπάρχει κάποια συγκεκριμένη πρόταση, ο Κωνσταντίνος μας είπε ότι σκεφτόταν να δουλέψει με τον Οδυσσέα και το αποφασίσαμε να παίξουμε όλοι μαζί. Κάπως έτσι λειτουργεί όλο αυτό, να προστατευόμαστε κι εμείς. Για να το πω λίγο χιουμοριστικά, ενώσαμε τις μοναξιές μας. Και, φυσικά, έπρεπε να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλο.


— Το καλοκαίρι είχες την εμπειρία του μονολόγου που έκανες. Μίλησέ μου γι' αυτό.

Σε αυτή την περίπτωση το κομμάτι της επικοινωνίας ήταν πολύ πιο βαθύ και δύσκολο και πολύ πιο χρονοβόρο. Θέλεις να απαλλαχθείς από την πρόθεση που έχει το εγώ σου. Γι' αυτό, αρχικά, το δοκίμασα μόνη. Δηλαδή να γίνει εγώ, ο ηθοποιός, σώμα και αγωγός του κειμένου πάνω στο οποίο θα σερφάρει ο θεατής. Μόνο αυτό. Πόσο γίνεται; Μπορεί να γίνει; Με αυτό έπαιξα. Συχνά χαίρομαι και δεν χαίρομαι για τον εαυτό μου, γιατί έμεινα συνεπής σε αυτό που ήθελα, ρισκάροντας την αποτυχία. Οπότε, θέλω να δω πόσο μπορεί να συνεχιστεί.


— Ποιο είναι το μεγαλύτερο ρίσκο που έχεις πάρει στη δουλειά;

Δεν έχω πάρει μεγάλα ρίσκα. Να, εδώ, με τη Λουκία, τζόγαρα. Δεν την ήξερα καθόλου σαν άνθρωπο, μόνο καλλιτεχνικά.


— Έχει σημασία αυτό στη δουλειά; Να είσαι φίλος;

Όχι, τελικά δεν έχει. Γιατί και με τους φίλους σου πατάς ένα κουμπί και σου βγάζουν μια εντελώς διαφορετική συμπεριφορά από αυτήν που θα περίμενες. Και λες, δεν μπορεί, είναι φίλος μου. Οπότε, γιατί να μην εμπιστευτώ έναν καλλιτέχνη που μου αρέσει; Γιατί από τους φίλους έχεις προσδοκίες. Και όταν έχεις προσδοκίες, έχεις πρόβλημα. Κάποια στιγμή δεν θα πληρούν όλη την γκάμα που έχεις στον νου σου. Η δουλειά είναι δουλειά.


— Μπορείς να μην έχεις προσδοκίες από τους ανθρώπους;

Εγώ εκεί έχω απογοητευτεί πάρα πολύ. Και στη ζωή και στη δουλειά. Μπορείς να μην έχεις προσδοκίες, αν ζεις τη στιγμή και αν εκπαιδευτείς γι' αυτό. Στην υποκριτική υπάρχει αυτή η εκπαίδευση, να μην έχεις προσδοκίες να φτάσεις την τάδε ατάκα. Έτσι θα 'πρεπε να είναι. Αν μου πεις δεν γίνεται, θα πάω να αυτοκτονήσω.


— Θυμώνεις;

Για να μην πορεύεσαι με αιώνιους θυμούς, πρέπει να έχεις την ικανότητα της παρατήρησης, να λες «όπα»! Και συνήθως δεν έχουμε αυτή την ικανότητα. Έχω πλημμυρίσει θυμό. Είναι σαν χείμαρρος και δεν ξέρεις πότε θα βγει. Ούτε ότι είσαι μέσα δεν έχεις καταλάβει. Ας πούμε, σήμερα θύμωσα πάρα πολύ. Αλλά αυτήν τη στιγμή έχω επιτέλους την ικανότητα να παρατηρήσω τον εαυτό μου και να μη βυθίζομαι στο χάος του θυμού.


— Τι είναι αυτό που σου δημιουργεί φοβερό θυμό;
Η αδικία. Επίσης, με θυμώνει όταν με αμφισβητούν άδικα και δεν έχω ανακαλύψει τι έχω κάνει και δεν με πιστεύει ο άλλος.


— Και τι σε χαροποιεί περισσότερο;

Η ηρεμία, τώρα πια.


— Εξαρτάσαι από τη δουλειά;

Νομίζω πως αν δεν έκανα αυτήν τη δουλειά, θα έπεφτα στα ναρκωτικά. Δεν μπορώ μακριά από αυτήν, την κάνω από επτά χρονών. Από το σχολείο. Και αυτό κράτησε για πάντα. Δηλαδή, την Ηλέκτρα πριν την κάνω και με μάθετε εσείς, την είχα κάνει. Ολόκληρη. Στα δεκάξι μου. Την ξανάκανα δέκα χρόνια αργότερα.


— Ως επίλογο, θα πεις κάτι για το πώς σας φαίνεται το έργο λίγες μέρες πριν από την πρεμιέρα;

Ο Κωνσταντίνος είπε πριν από λίγο ότι το έργο είναι πολύ δύσκολο. Απαιτεί μια πυκνότητα ενέργειας. Λίγο να αφεθείς και να χαλαρώσεις, έχει φύγει από τα χέρια σου και ο θεατής αναρωτιέται γιατί ήρθε να το δει. Νομίζω ότι κάτι πετυχαίνουμε από αυτό, δεν σε αφήνουμε να προλάβεις να αναρωτηθείς, είναι ένας χείμαρρος που σε παίρνει και σε βγάζει μετά από μιάμιση ώρα στο κενό. Σαν μια φανταστική τσουλήθρα που σε πετάει με ορμή εκεί έξω. Βγαίνεις εκεί και συνεχίζεις.

Info:

Ο Θεός της Σφαγής

Της Γιασμίν Ρεζά

Θέατρο Αθηνών
Βουκουρεστίου 10
210 3312343

Μετάφραση: Γιώργος Βούρος
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Αθανασία Σμαραγδή
Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος
Μουσική: Μίνως Μάτσας
Βοηθός σκηνοθέτη: Μανώλης Δούνιας
Παραγωγή: Κάρολος Παυλάκης
Τους ρόλους ερμηνεύουν: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Στεφανία Γουλιώτη, Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλος, Λουκία Μιχαλοπούλου

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ