"Oταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη της..."

"Oταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη της..." Facebook Twitter
0

"Οταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη της/ βρίζει την υηρέτριά της.

Την υπηρέτριά της που έχει σχολάσει/ την υπηρέτριά της που την πληρώνει

για να κάνει υπερωρίες χωρίς λόγο.

Απλά και μόνο για να μην σχολάει.

Οταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη της και παύει να βρίζει την υηρέτριά της

κλαίει".

Με αυτά περίπου τα λόγια ξεκινά το σκληρό και σχεδόν παραληρηματικό κείμενο που είχε γράψει το 2000 ο Γιάννης Κοντραφούρης, επτά χρόνια πριν από τον πρόωρο θάνατό του. Το έργο, αυτό, κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή στο Θέατρο Αγγέλων Βήμα. Η ηθοποιός Κωνσταντίνα Τάκαλου, που στο παρελθόν έχει αναμετρηθεί με ένα ακόμα κείμενο του Γ.Κοντραφούρη το "Στεφάνι" που είχε ανεβάσει ο Θόδωρος Τερζόπουλος το 1999, θα ερμηνεύσει τον έναν και μοναδικό ρόλο: της Μέριλιν. Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Ιρις Χατζηαντωνίου.

"Οπως και σε όλα τα έργα του Κοντραφούρη έτσι και στη Μέριλιν υπάρχει η συντριβή ενός προσώπου. Οι πρωταγωνιστές του ποτέ δεν βγαίνουν νικητές. Εμένα δεν με συγκινεί η Μέριλιν, με συγκινεί το κείμενο του Κοντραφούρη. Η γυναίκα που φτιάξαμε είναι μια λεηλατημένη γυναίκα. Αλλωστε τον συγγραφέα δεν τον ενδιαφέρει η πόρνη. Τον ενδιαφέρει η πορνεία", λέει η ηθοποιός.

Η φράση "Oταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη της" είναι μια λούπα που επαναλαμβάνεται συνέχεια. Από την αρχή ως την τελευταία σελίδα. Σαν μανία που σαρώνει το έργο και υπενθυμίζει συνεχώς το πρόσωπο που υπήρξε συνώνυμο της κατάθλιψης, της μοναξιάς, της σκοτεινιάς, του προδιαγεγραμμένου τέλους.

Βιογραφικά στοιχεία της Μέριλιν στο κείμενο υπάρχουν πολλά. Αλλά βιογραφία δεν είναι. Σε ένα σκηνικό γεμάτο κούκλες παρακολουθούμε την κραυγή μιας γυναίκας που αποχαιρετά την αθωότητά της και διαλύεται προσπαθώντας να ζήσει τη ζωή του οι άλλοι της ορίζουν.

"Το έργο είναι ένας μονόλογος. Στο πρώτο μέρος η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο. Στο δεύτερο, που είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, η Μερίλιν πια παίρνει το λόγο και εξομολογείται. Σε αυτό το σημείο το κείμενο αυτομάτως αποκτά μια άρνηση. Μόνη της στη σκηνή διηγείται όλα αυτά που δεν ήθελε, που μισούσε, που δεν ανεχόταν να της υποδεικνύουν", λέει η Κωνσταντίνα Τάκαλου.

"Οταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη της και ξεχνάει το παιδί που δεν έκανε/

και τσαντίζεται με τα γουρούνια που θέλουν να την κατασπαράξουν/ και πετά τα βιβλία της από 'δω κι από ΄κει/ διαλέγει και παίζει μεγάλους ρόλους".

-Δηλαδή στο πρώτο μέρος, που μιλά σε τρίτο πρόσωπο αναφέρεται σε άλλη γυναίκα;


"Οχι. Απλώς η βασανισμένη αυτή γυναίκα χρησιμοποιεί ένα τρίτο πρόσωπο για να μπορέσει να εξομολογηθεί την αλήθεια. Είναι σαν αυτό το πολύ ανθρώπινο που έχουμε κάνει όλοι στη ζωή μας: αναφερόμαστε σε μια δική μας στιγμή αλλά την μεταφέρουμε στους άλλους σαν να πρόκειται για κάτι που συνέβη σε κάποιον γνωστό μας. Χρησιμοποιεί, δηλαδή, μια άλλη γυναίκα σαν εκθετικό μοντέλο. Δυστυχώς δεν καταφέρνει να πείσει κανέναν ότι μιλά για μια άλλη. Την καταλαβαίνουμε. "Καρφώνεται" καθώς καταθέτει λεπτομέρειες -όπως το πότε γδύνεται, πότε ντύνεται, πότε πίνει χάπια- που δεν μπορείς να ξέρεις παρά μόνο για τον εαυτό σου. Εν ολίγοις όταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη της μιλά για την Μέριλιν".

Η επίμονη επανάληψη της φράσης "Οταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη" τι εξυπηρετεί;


"Αισθάνομαι ότι αυτή είναι η μουσική του έργου. Η εμμονή δημιουργεί αλλεπάλληλες εμμονές που τρελαίνουν το πρόσωπο και το κάνουν να στροβιλίζεται σε αυτή τη δύνη της υπερέκθεσης. Είναι η ίδια επανάληψη που βιώνουμε ανοίγοντας ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό και με καταιγιστικούς ρυθμούς μαθαίνουμε ποιος ταξίδεψε πού, τι αγόρασε στο παιδί του, με ποιον βγαίνει αυτήν την εβδομάδα και πότε συνέλαβε παιδί. Η επανάληψη είναι λίγο σαν την πλύση εγκεφάλου της εποχής μας".

"Προτιμούσα τα χάπια/ Οχι να τα τρώω/ Να τα καταπίνω.

Με νερό/ Εμφιαλωμένο ή της βρύσης/ Δεν με πείραζε/ Νεράκια του Θεού ήταν και τα δύο

Τα χάπια βέβαια που ήταν δικά μου/ με πείραζε να 'ναι λιγότερα από δύο

Πάντα έπαιρνα όσα μπορούσα περισσότερα/ Δεν ήθελα να τα τσιγκουνευτώ".


-Την Μέριλιν την μελέτησες πριν καταπιαστείς με το κείμενο;


"Οταν έκανα τη Φρίντα (Κάλο) είχα μπει επί μήνες σε διαδικασία να ανιχνεύσω πράγματα από το χαρακτήρα και τη ζωή της. Διάβασα και είδα την παραμικρή λεπτομέρεια. Στην περίπτωση της Μέριλιν δεν είδα ούτε ένα βιντεάκι. Ηταν σαν να μην χρειάστηκε. Ολοι έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα μιας γυναίκας απολύτως εκτεθειμένης και κακοποιημένης. Ο,τι έχει παίξει, ό,τι έχει δηλώσει κι έχει γράψει θα τα δω μετά. Δεν με αφορούσε να ασχοληθώ με την ίδια αλλά με ένα πρόσωπο που τυχαίνει να ξέρουμε το όνομά του. Την τραγική της ιστορία δεν την έψαξα γιατί τα όσα συνέβησαν στην Μέριλιν, τα έχουν αντιμετωπίσει και χιλιάδες ακόμα γυναίκες. Και μάλιστα χωρίς να ζήσουν τη ζωή της".

"Οταν η Μέριλιν Μονρό μένει μόνη της/ επειδή δεν θέλει να την χρησιμοποιούν/ θυμάται την μαμά της και τον μπαμπά της.

Τους θυμάται και δεν θέλει να τους ενοχλήσει/ ούτε ξέρει πώς να το κάνει.

Φοβάται. Την αγάπη τους.

Δεν την κατάλαβε ποτέ".

Είναι γοητευτική η ηρωϊδα σας;


"Είναι μια γυναίκα που βρίσκεται στον προθάλαμο του θανάτου και απολογείται για όλα εκείνα στα οποία δεν ήθελε ποτέ να υποκύψει. Η Μέριλιν δεν ήθελε να γίνει σταρ. Για την ακρίβεια δεν ήθελε να γίνει σταρ αν έπρεπε να θυσιαστεί. Υπάρχει μέσα στο έργο μια φράση που λέει ότι προσπαθεί να φερθεί σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Να διαβάσει, να κάνει ένα μπάνιο, να δει τηλεόραση -αν δεν την έχει σπάσει. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος αγώνας της ζωής της: να ζει φυσιολογικά. Αγώνας στον οποίο φυσικά ηττήθηκε παταγωδώς".

Είναι ένα φεμινιστικό έργο;


"Οχι κάθε άλλο. Αναφέρεται σε γυναίκες που θέλουν να σερβιριστούν στους άνδρες σαν έτοιμο φαγητό με γόβες, κόκκινα χείλη, σέξι βλέμμα και πλαστικά πρόσωπα. Αν πας στα μπουζούκια το βράδυ θα δεις πολλές κόπιες τέτοιων κοριτσιών που παραδίδονται στην κατανάλωση και τα πρότυπα που προστάζει η κοινωνία".

"Πέφτει στο πάτωμα. Κυλιέται πέρα- δώθε/ παίρνει εμβρυακές στάσεις ή ανοίγει τα χέρια της διάπλατα και κάνει την εσταυρωμένη ή επίσης πηγαίνει στο ψυγείο και τρώει.

Απαγορεύεται να τρώει από την METRO- GOLDWYN -MAYER αλλά το κάνει για λίγο.

Τρώει ψωμί μακαρόνια πίνει και καμιά μπίρα.

Δεν πρέπει να παχύνει/ το συμβόλαιό της το απαγορεύει ρητά".


-Τελικά με τί συναίσθηματα θα αποχωρήσει κανείς από την παράσταση: θα τη λυπάται ή θα την παραδέχεται;

"Δυστυχώς οι άνθρωποι είμαστε όντα που αρέσκονται να παρακολουθούν την συντριβή ενός ανθρώπου. Πολύ περισσότερο όταν αυτός είναι επιτυχημένος, λαμπερός και έχει το πρόσωπο μιας κούκλας. Μας συγκινεί και μας προκαλεί η συντριβή. Είναι σαν να απαιτούμε από αυτούς την αιώνια τιμωρία".

Info:

Στο Αγγέλων Βήμα απο 25 Οκτωβρίου για 10 παραστάσεις
"Οταν η MARILYN MONROE μένει μόνη της", του Γιάννη Κοντραφούρη
Ερμηνεύει: Κωνσταντίνα Τάκαλου

Σκηνοθεσία: Ιρις Χατζηαντωνίου
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Φωτισμοί: Γιώργος Μιχελής
Mουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς
Sound Design: Γιώργος Στεφανακίδης

* Την Κωνσταντίνα Τάκαλου θα δούμε την άνοιξη και στο "Μεφίστο" του Κλάους Μαν που θα σκηνοθετήσει ο Νίκος Μαστοράκης στο Εθνικό Θέατρο.

*****

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ