Την προηγούμενη φορά που είχα συναντήσει την Ελένη, θαύμαζε την Grimes και άκουγε μανιωδώς το «Come to me» της Μπιορκ. Ήταν ήδη ένα κορίτσι με ακαδημαϊκές μουσικές γνώσεις και τσαμπουκά, αλλά στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν η περσόνα της ως Lou έγινε ακόμα πιο δυναμική∙ ασχολήθηκε με την καγκούρικη πλευρά του εαυτού της, «την αληθινή», όπως την περιγράφει η ίδια, και απελευθερώθηκε. Η έρευνά της πάνω στο «queering kaguras subculture» στο Βερολίνο τής έδωσε την ευκαιρία να ασχοληθεί με το ρεγκετόν και το τραπ, που έχουν γίνει πλέον το όχημα για να πει αυτά που θέλει και να περάσει τα δικά της μηνύματα.
Το «Costa Rica», που κυκλοφόρησε πριν από δύο μήνες από την Kiki Music, είναι ένα τολμηρό, θαρραλέο τραγούδι με στίχους που δεν ακούς εύκολα από γυναίκα στην ελληνική μουσική, το ίδιο και το καινούργιο της κομμάτι, «Έχει ταλέντο», στο οποίο κριτικάρει τον καθωσπρεπισμό του high class, της ελίτ, και σχολιάζει τη γοητεία που ασκεί το lifestyle της μιας κοινωνικής τάξης στην άλλη. Αυτό που κάνει είναι γνήσιο και μοναδικό∙ είναι μια δυνατή γυναικεία φωνή που έχει πολλά να πει μέσα στον ακραία σεξιστικό κόσμο του τραπ.
«Να σου πω τι συμβαίνει με μένα: το Lou βγαίνει από το τζιβιτζιλού (σ.σ. slang όρος για τη γυναίκα που προτιμά ερωτικά τις γυναίκες)», απαντάει όταν τη ρωτάω αν μια περσόνα είναι πιο απελευθερωτική για να εκφράσει πράγματα που δεν μπορεί να εκφράσει ως Ελένη. «Ποτέ δεν το έλεγα, όταν είχαμε κάνει την πρώτη συνέντευξη μαζί ήμουν in the closet. Μπορεί στο πρώτο μου single να έλεγα “you’re a very special girl but I haven’t fucked you yet”, αλλά κανείς δεν το άκουσε ποτέ. Είναι μαλακία να μην ακούς τι λένε οι στίχοι, γιατί ο στίχος κρύβει πράγματα και εγώ μέσα από τους στίχους μου λέω αλήθειες. Με χαρακτηρίζουν μεγάλες αντιθέσεις ως άνθρωπο, κάτι που βλέπω τώρα, μετά από πέντε χρόνια ψυχοθεραπείας. Καταρχάς αισθάνομαι πιο κοντά σε μένα από ποτέ, αρχίζω να με καταλαβαίνω, και μιλάμε για ένα κορίτσι που μεγάλωσε στο Μενίδι και πήγε στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου, όπου είχαμε μάθημα “Ευρωπαϊκή χορωδία και θεωρία” αλλά στο διάλειμμα παίζαμε ΛεΠα με τα τουμπερλέκια.
Πιστεύω ότι τα παιδιά τα οποία δεν έχουν υψηλού προφίλ κοινωνικό background, όπως εγώ, πρέπει να σπουδάζουμε και να ασχολούμαστε με την τέχνη, γιατί έτσι αποκτάμε εφόδια κι αυτά θα είναι τα όπλα μας για να εκφραστούμε.
Τα πρώτα κομμάτια που έπαιζα στο πιάνο ήταν Μπαχ και Σατί, αλλά μετά άκουγα στο ραδιόφωνο Βανδή και έπαιζα αυτό που άκουγα. Χωρίς να το καταλάβω, ακολούθησα καλές σπουδές στη μουσική, ακαδημαϊκές σπουδές, κι έχω να πω ότι εκμεταλλεύτηκα ό,τι μου έδωσε η δημόσια εκπαίδευση στο έπακρο. Ξεκίνησα να πηγαίνω στο Ωδείο του Μενιδίου, μετά έδωσα εξετάσεις στο Μουσικό Σχολείο και πέρασα επειδή ήμουν το μοναδικό παιδί που έπαιζε πιάνο. Μετά μπήκα στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών Κέρκυρας, και στη συνέχεια ήμουν τυχερή και πήγα στην Ακαδημία Sibelius του Ελσίνκι με δημόσια υποτροφία. Τώρα, στα 30 μου, βρήκα κάποια λεφτά και πήγα στο Βερολίνο για να κάνω μάστερ στη μουσική έρευνα του “queering kaguras subculture”.
Costa Rica
Μεγάλωσα στο Μενίδι σε εποχές που η καγκουρίλα θεωρούνταν κάτι κακό, δεν έπρεπε να φαίνομαι καγκούρισσα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι μου ήταν δύσκολο να πω ότι είμαι απ’ το Μενίδι∙ όλο αυτό μου δημιουργούσε ενοχές, γιατί στη σχολή γνώριζα και παιδιά από ανώτερα κοινωνικά στρώματα, που οι γονείς τους ήταν μαέστροι και έρχονταν από φημισμένα ωδεία της Θεσσαλονίκης. Όποτε ανέφερα το Μενίδι τούς φαινόταν exotic, με ρωτούσαν για τα ναρκωτικά και τους Ρομά. Η καγκουριά μου, λοιπόν, ανακατεύτηκε με τζαζ σπουδές και κάπως βρήκε προσωρινό καταφύγιο εκεί. Μετά, την τζαζ τη βαρέθηκα, γιατί ήταν ένα εντελώς ανδροκρατούμενο περιβάλλον∙ την ελευθερία με αυτήν τη μουσική φόρμα δεν την ένιωσα σχεδόν ποτέ, αντιθέτως, έβλεπα τους οργανοπαίκτες να παίζουν σόλο για να δείξουν ότι ξέρουν. Μου φαινόταν μια ατελείωτη φλυαρία και πολύ macho, οπότε, με το που πήρα το πτυχίο μου, πήρα τα συνθεσάιζέρ μου και έκανα το πρώτο μου άλμπουμ.
Όσο περνούσε ο χρόνος, ωρίμαζε η Lou, και κάπως ήρθε μόνος του ο ελληνικός στίχος – κατάλαβα ότι δεν με εξέφραζε αυτό που έκανα. Έγραφα tunes που ήταν hyper pop και κατάλαβα ότι δεν έκανα απόλυτα αυτό που αισθανόμουν. Έτσι είπα αυτό που δεν έλεγα τόσα χρόνια, και μου βγήκε αβίαστα: “Ο θείος μου ο Σοκ έχει το καλό κοκό, πίνω λίγο Κάπα σαν να πίνω αγιασμό”…
Θέλω να περάσω ένα μήνυμα με τα βιντεοκλίπ μου, με το νέο μου καλλιτεχνικό project “queering kagouras subculture”: πιστεύω ότι τα παιδιά τα οποία δεν έχουν υψηλού προφίλ κοινωνικό background, όπως εγώ, πρέπει να σπουδάζουμε και να ασχολούμαστε με την τέχνη, γιατί έτσι αποκτάμε εφόδια κι αυτά θα είναι τα όπλα μας για να εκφραστούμε.
Θα ήμουν το ίδιο αληθινή και ως Ελένη Παπαλίτσα, απλά κάπως με καύλωνε το “Lou”, και μπορεί να φοβόμουν να το πω στην αρχή –ούτε στις συνεντεύξεις το έλεγα ανοιχτά–, αλλά το λέω τώρα: είναι queer. Αυτά που λέει η Lou θα τα έλεγε και η Ελένη, η Lou είναι ένας υπερτονισμός της Ελένης, κι αυτά που λέω στους στίχους μου τα έχω ζήσει, δεν λέω κάτι που δεν το έχω βιώσει. Π.χ., στο Βερολίνο ήμουν με ένα κορίτσι που ήταν όντως από την Κόστα Ρίκα και πίναμε ποτό σε ένα μπαρ, όπως λέω στο “Costa Rica’. Φυσικά, το βίντεο έχει και τη φαντασίωση, ωστόσο δεν θα πω κάτι που δεν το έχω ζήσει ή δεν το έχω μυρίσει».
Της ζητάω να σχολιάσει το γεγονός ότι ενώ το «Costa Rica» είναι ένα τραγούδι με ξεκάθαρο μήνυμα, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν το τοποθετεί στο queer, το θεωρεί περισσότερο απεικόνιση της ανδρικής φαντασίωσης. «Αυτό που κάνω το έχω μελετήσει πάρα πολύ», λέει, «δεν προσπαθώ για το male gaze, το βίντεο δείχνει ξεκάθαρα ένα κορίτσι που δεν ενδιαφέρεται για το ανδρικό φύλο, μιλάει για σεξουαλική απελευθέρωση, για queer έρωτα. Δεν με νοιάζουν οι άντρες, παρότι ξέρω ότι δεν μπορώ να αποφύγω το male gaze, αλλά ο καθένας εισπράττει αυτό που θέλει βάση των βιωμάτων και των προτιμήσεών του. Λέω ότι το κοριτσάκι είναι “αλλού”, αλλά όταν ανέβηκε το βίντεο είχα φρικάρει γιατί μου έστελναν dick pics. Μου έστελναν μηνύματα άντρες ότι θέλουν να τους πηδήξω με strap-on! Ήταν φοβερό».
― Οι γονείς σου σού έκαναν σχόλια για την εξέλιξη που είχες στη μουσική μετά από τόσα χρόνια κλασικών σπουδών; Τι είπαν για το «Costa Rica»;
Δεν το πήραν καλά. Το παιδί τους έκανε μια ζωή μουσικές σπουδές – με ρώτησαν «γι’ αυτό σε σπουδάσαμε μουσικό; Για να λες αυτά τα πράγματα;». Προσπαθούν να το καταλάβουν επειδή με αγαπάνε, αλλά μου λένε «γιατί πρέπει να τονίζεις το ότι είσαι γκέι; Γιατί πρέπει να το φωνάζεις τόσο δυνατά;». Δεν θεωρώ ότι το φωνάζω, με αυτό εκφράζομαι. Μου έχουν πει στρέιτ γυναίκες ότι αισθάνονται άβολα όταν λέω «ξέρει πώς θέλει να τη στήνω» – τους έκανε τρομερή εντύπωση. Λέω στην Τάμτα και στον Κασιδόκωστα «ας εκπαιδεύσουμε την ελληνική κοινωνία, γιατί δεν είναι τόσο ανοιχτόμυαλη όσο πιστεύουμε». Δεν είναι η πραγματικότητα αυτή που ζούμε στους μικροκόσμους μας και στους καλλιτεχνικούς κύκλους. Κριντζάρουν όταν λέω «θέλει στο στόμα της να χύνω», σοκάρονται, γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχουν ανάλογοι στίχοι στην ελληνική μουσική που να βγαίνουν από το στόμα ενός κοριτσιού. Μπορεί να μην το έχει πει άλλη, αλλά δεν λέω κάτι διαφορετικό από αυτό που λέει ο Snik ή ο Light.
Τον κάγκουρα τον υποτιμούν άνθρωποι που ο λόγος τους έχει αξία στο πεδίο της τέχνης, τον σνομπάρουν, στην ουσία όμως όλοι τον έχουν κατακλέψει. Έχω παρατηρήσει καλλιτέχνες να θαυμάζουν αυτά τα τραγούδια, να εμπνέονται από τον κάγκουρα και το lifestyle τους, να τον βάζουν και στη μουσική τους και σε ό,τι κάνουν, αλλά τι γίνεται όταν ο κάγκουρας θέλει, αντί να είναι το αντικείμενο της τέχνης, να πάει σε αυτούς τους χώρους ως καλλιτέχνης; Όταν θέλει να πάει στα ραδιόφωνα, στα live shows, να μπει μέσα στην γκαλερί; Του λένε «δεν είσαι τέχνη».
O στίχος των τράπερ είναι μισογύνικος και αυτό από τη μία οφείλεται στο ότι όντως ο εκάστοτε τράπερ είναι μισογύνης, αλλά ίσως παίζει ρόλο και το ότι οι περισσότεροι δεν έχουν την εκπαίδευση που θα τους δώσει στιχουργικά και μουσικά εργαλεία για να βάλουν στα κομμάτια τους. Ίσως αν ο Sin Boy είχε σπουδάσει Κοινωνιολογία να ήταν διαφορετικοί οι στίχοι του, τότε όμως μπορεί και να μην ήταν ο Sin Boy. Σε κάθε περίπτωση, η τέχνη θα πρέπει να διδάσκεται και να μην αποτελεί προνόμιο. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να περάσω, ότι τα παιδιά των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων πρέπει να εκπαιδεύονται. Νιώθω ότι είμαι τυχερή γιατί κατάφερα να βγω από τον κύκλο, όπως και η αδελφή μου, η οποία διδάσκει βιολοντσέλο σήμερα στο μουσικό σχολείο που φοιτήσαμε. Κάπως βγήκα από την αφήγηση και ενώ έγινα ακαδημαϊκός, γύρισα πίσω σε αυτό που αισθανόμουν ότι είναι αληθινό, σε αυτό που αισθάνομαι σπίτι μου. Αυτά που λέω μου είναι οικεία, για ποιο λόγο να τραγουδάω στα αγγλικά;
Το τραπ είναι πολύ «αγέλη», γι’ αυτό κι εγώ το κάνω queering, βάζω queer κάγκουρα και κάνω queer trap. Εγώ δεν τη νιώθω αυτήν τη διαδικασία, το process ότι οι τράπερ γράφουν με τους φίλους τους στο στούντιο και επηρεάζει ο ένας τον άλλο∙ είναι λίγο μοναχικό αυτό που κάνω. Κάθομαι στο home studio μου μόνη μου και λέω αυτά που θέλω. Δεν έχω κανέναν να μου λέει τι να πω και τι να μην πω. Όμως το νέο μου τραγούδι, το «Έχει ταλέντο», το γράψαμε μαζί τον Christian Cherry. Τον Αύγουστο, που εκείνος ήταν στην Κύπρο και εγώ στο Βερολίνο, μού έστειλε ένα ντέμο και έπαθα σοκ με τη μουσική και τους στίχους που είχε γράψει. Πάτησα στη μελωδία και τους στίχους του, πρόσθεσα τα δικά μου και είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτήν τη συνεργασία. Ο Christian είναι queer μουσικός από την Κύπρο, οπότε κατάλαβε αμέσως τι πάει να πει queering. Όταν προέρχεσαι από μια βαθιά συντηρητική και θρήσκα χώρα, το καταλαβαίνεις.
― Υπάρχει χώρος για ένα κορίτσι ανάμεσα στους κάγκουρες;
Έβλεπα την Ghetto Queen και την Kimi να «σκοτώνονται» και έκανα stories: «Κορίτσια, μη σκοτώνεστε, σας αγαπάω και τις δύο, μην παίζετε αυτό το παιχνίδι». Δεν μ’ άρεσε που έλεγε η Ghetto Queen «θα σ’ τον φάω, bitch». Σε αυτή την περίπτωση ανακυκλώνεις αντρικά πρότυπα, beef, βία. Όσο για την ανταπόκριση των τράπερ, πήρα κάνα δυο follows από τυπάδες που είναι στη σκηνή αυτή και χάρηκα, αλλά δεν είχα κάποιο DM τύπου «έλα να γράψουμε μαζί», αν και θα το ήθελα.
Στο εξώφυλλο του «Έχει ταλέντο» έβαλα τη Μαρία Κάλλας. Η Κάλλας ήταν θεά, ήταν από οικογένεια Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική, η μάνα της δεν τα πήγαινε καλά με τον πατέρα της, έτσι την πήρε και ήρθαν στην Ελλάδα. Επειδή είχε ωραία φωνή η κόρη της και ήθελε να ανέβει κοινωνικά, τη χρησιμοποίησε: την πήγε στο Ωδείο Αθηνών για να πάρει υποτροφία, είπε ψέματα ότι είναι 18 για να της τη δώσουν, την πίεζε πάρα πολύ να μελετάει, έκανε ό,τι μπορούσε. Η Μαρία τα κατάφερε στο τέλος, κι αυτό με συγκινεί πολύ· και καταστράφηκε από τον έρωτα. Είναι καμάρι μας η Κάλλας, όπως είναι και το ελαιόλαδο, γιατί «Greeks made it».
Στο κομμάτι κριτικάρω τον καθωσπρεπισμό του high class, της ελίτ, και σχολιάζω τη γοητεία που ασκεί η ντεκαντάνς στην ανώτερη τάξη και το πώς έλκονται τα κατώτερα στρώματα από τα ανώτερα. Λέω «Μαρία Κάλλας μού έχει τραγουδήσει, αγία, μα τον λαιμό μου θέλει να τον πνίξει, λατρεία, τον σταυρό μου κάνω, είναι μια κυρία, πήγε στα καλύτερα σχολεία και ωδεία, μαζί μου παίζει σε ταινία, σκίζει τα πτυχία, καγκουρέισιον τελεία». Για μένα η καγκουριά είναι η ασπίδα ενάντια σε οτιδήποτε είναι fake, ψευδο-spiritual, ψευτο-intellectual. Για μένα καγκουρέισιον ίσον θρησκεία. Tελεία. Μιλάω για αυτούς τους χώρους όπου το dinner και το κρασί είναι πράγματα πολύ artsy. Τέλος πάντων, κάτι βλέπουν όλοι αυτοί από το lifestyle του κάγκουρα και έλκονται, όπως και εμείς από το δικό τους, γιατί αυτό θέλει να κάνει ο κάγκουρας, να ανέβει. Φαντάζομαι ότι όλοι οι τράπερ γουστάρουν τα λεφτά, γουστάρουν τα αμάξια των πλουσίων, κι εγώ τα γουστάρω. Όταν δεν τα έχεις, θέλεις να τα αποκτήσεις, ενώ όταν τα έχεις, ίσως είσαι λίγο πιο chill, δεν ξέρω.
Πόσες ανοιχτά λεσβίες ξέρεις αυτήν τη στιγμή στην ελληνική μουσική σκηνή; Πόσες εταιρείες ήθελαν τα προηγούμενα χρόνια ανοιχτά λεσβίες στο ρόστερ τους; Άλλαξαν άραγε οι εποχές και για να είναι η Lou στο Kiki label σημαίνει ότι κάτι πάει καλά; Μου έχουν στείλει μήνυμα που λέει «μάλλον δεν σου έχουν ρίξει κανέναν καλό, γι’ αυτό είσαι λεσβία». Δεν πιστεύει ο κόσμος στο lesbian identity, πιστεύουν ότι είναι μια φάση. Και δεν ξέρω ποιος κάνει queer baiting, αλλά βλέπω ότι εκμεταλλεύονται αρκετά άτομα το queer. Είναι κάνα δύο ονόματα κάτω των 30 που έχουν προσποιηθεί ότι είναι queer ενώ δεν είναι, βλέπω cis στρέιτ άντρες να οικειοποιούνται τα queer βιώματα, έχουν εκμεταλλευτεί πολλοί το queerness και το queer lifestyle. Υπάρχουν άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονται queer ενώ είναι σε ετεροκανονικές σχέσεις επειδή θεωρούν ότι είναι queer το lifestyle τους – δεν ζουν σύμφωνα με τα πρότυπα της ετεροκανονικότητας. Οπότε, τι είναι queer πια; Τι είναι κάγκουρας και τι δεν είναι; Είναι πράγματα για τα οποία κι εγώ συνεχώς διερωτώμαι. Έχω κι άλλη μια απορία: τα gay icons γιατί ποτέ δεν είναι gay;
Χρησιμοποιώ τη φόρμα του τραπ για να πω αυτά που θέλω. Μου φαίνεται οικεία, μπορώ να μιλήσω για το Μενίδι, για το σεξ που με ενδιαφέρει, και κάπως έτσι κάνω queering τα πράγματα. Θέλω να κάνω queering τον κάγκουρα. Θα ήθελα να γίνω πλούσια, εννοείται, θα ήθελα να πληρώνομαι γι’ αυτά που γράφω και να κάνω streamings. Το music genre «κάγκουρας» είναι εντελώς δικό μας, είναι κάτι ελληνικό. Αν ακούσεις τραγούδι τραπ να μιλάει για Prada, Gucci, πουτάνα, μωρό, κόκα, είναι «kaguras» music genre.
Πιστεύω πολύ στο label μου, την Kiki, το βλέπω σαν οικογένεια, αισθάνομαι πολύ όμορφα. Η Τάμτα, ο Κασιδόκωστας και η μάνατζέρ μου GAIA έχουν αγκαλιάσει όλο αυτό που κάνουμε και τους αισθάνομαι κοντά μου. Είχα κάποια άσχημα σχόλια και μου έστειλε ο Πάρις μήνυμα «μη μασάς». Πιο πολύ support έχω από το label, παρά από την οικογένειά μου.
Κοιτάζω μόνο τι κάνω εγώ και δέχομαι μόνο ανθρώπους που μου κάνουν καλό, οπότε κάπως έχω κάνει τη δικιά μου φούσκα και δεν βγαίνω έξω από αυτή. Όποτε κάποιος με πλησιάζει με ωραίο τρόπο, ναι, ανοίγω, διαφορετικά είμαι κλειστή, δεν θα ασχοληθώ. Στο κάτω-κάτω εγώ μουσική κάνω, κάθομαι και παίζω στο πιάνο μου Σατί, από εκεί ξεκίνησα και νομίζω ότι όταν πάω πενήντα χρονών, πάλι κλασικό πιάνο θα παίζω.
Το νέο single της Lou «Έχει ταλέντο» κυκλοφορεί στις 22/10 από την Kiki Music.
Pre-Save: bfan.link/exei-talento
@oooooooooolou
@kikimusicofficial
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
