Τα βουνά
στην έρημο του Σινά,
στις 6 το πρωί.
Στενό ταξίδι σ' έναν απέραντο κόσμο
Τα βουνά στην έρημο του Σινά, στις 6 το πρωί. Άδεια κι αυτά. Σπανίως ένα δέντρο. Τσιμεντόλιθοι με λάσπη και καλάμια. Καμήλες και ντάτσουν. Διαρκείς έλεγχοι από βαρυεστημένους φαντάρους. Τρεις ώρες από το Σαρμ Ελ Σέϊχ. Ο Ισλάμ, ένας οδηγός που μεγάλωσε σε αυτά τα μέρη, ακούει στη διαπασών νεολαϊκά της Αιγύπτου, δεν θέλω να τον κακοκαρδίσω.
Μ' αρέσει η γύμνια και το σχήμα αυτών των βουνών. Σαν τα βουνά στις αγιογραφίες, ίδιες ζάρες, ίδιες πτυχές, ίσως όμως και πάω γυρεύοντας: ανέκαθεν με γοήτευαν οι Γνωστικοί, οι τρελοί ασκητές που κρύφτηκαν γυμνοί και συντετριμμένοι σ΄αυτές τις σκόνες, το «Ένα πάθος στην έρημο», οι ένθεοι, οι αιρετικοί, τα ήμερα λιοντάρια στα πόδια ενός δια Χριστόν σαλού. Ίσως λοιπόν μιλά η λόξα μου κι είναι απλώς βουνά μεγαλειώδη με ωραία φωτοσκίαση. Τα βάδισε λέει ο θεός. Οπότε βιβλικά.
Νομαδικές φυλές που σιγά-σιγά έφτιαξαν πρόχειρη φωλιά, ενδιαιτήματα από άμμο, φοινικόκλαδα και λάσπη, στρουθία του ουρανού με τα ελάχιστα (« έχει ο θεός»), κοράκια με μια μπουκιά ψωμί στο ράμφος τους στη σπηλιά του ερημίτη, μαύρες φυλές με χρυσή καρδιά και άσπρα δόντια ― Γκεμπελέγια, Τάμπουρ, Αμπάμπσα.. ― μάς προσπερνάνε σανιδωμένοι σηκώνοντας τα χέρια, στο πρώτο φως της μέρας.
•
Ι love Sinai
Πίστευα ότι θα προλάβω το μοναστήρι πριν το κρατικό σχέδιο της «Μεγάλης Μεταμόρφωσης», αλλά δεν. Ήδη στο δρόμο είδα μια φαραωνική πύλη που στην αψίδα ανέγραφε Διεθνές Αεροδρόμιο του Σινά. «Υπάρχει κάτι τέτοιο;», ρώτησα. Ο ψωραλέος αεροδιάδρομος που ως σήμερα εξυπηρετούσε στη χάση και στη φέξη κάποιο ιδιωτικό τζετ, επεκτείνεται, χτίζονται τα λάουντζ του θρησκευτικού τουρισμού· η Αλ Αχράμ έχει δημοσιεύσει τα 12 βήματα του θηριώδους τουριστικού σχεδίου για την περιοχή― σύντομα στις θεοβάδιστες ερημιές μυώδη αγόρια με πνευματικές ανησυχίες ή και όχι, θα κάνουν hiking και trekking, mountain biking, ίσως και bouldering. Oι άνεμοι της αλλαγής ιδρώνουν στο σβέρκο μου, καθώς ο Ισλάμ παρκάρει το σαράβαλό του δίπλα στα 35 λεωφορεία και μού ζητάει να του βγάλω μια σέλφι με φόντο τη Μονή. Ποζάρει με τα χέρια χιαστί― βεδουίνος ράπερ. Ένα πολυφυλετικό πλήθος, απροσδιόριστο, ανεβαίνει το διάδρομο προς την πύλη, μερικοί φοράνε πόντσο με λόγκο Sinai σε comic sans. Χαζεύουν, φωνάζουν, φωτογραφίζονται εντατικά, ελάχιστοι μπαίνουν στην εκκλησία, ελαχιστότεροι στο Μουσείο με τις εικόνες και τα χειρόγραφα. Eδώ ο πρώτος Χριστός που ζωγραφίστηκε ποτέ, το μισό πρόσωπο δείχνει τον αυστηρό Κριτή, το άλλο μισό τον χαμογελαστό άνθρωπο. «Δείτε τη διαφορά στο ένα του μάτι από το άλλο», λέει ο νεαρός δόκιμος με το χθαμαλό υπoγένειο που κόβει εισιτήρια στην είσοδο. Προεόρτια Σαντορίνης με ανατολή αντί για ηλιοβασίλεμα.
Φύλαγε τουαλέτες. Χάρισε στον Ισλάμ το δαχτυλίδι του. Τον κοίταζε στα μάτια τρυφερά και σαν ανυπεράσπιστος. Μιλούσαν μια γλώσσα που δεν καταλάβαινα. Καταλάβαινα όμως. «Τι σου έλεγε;» ρώτησα μετά. «Τίποτα. 'Οτι έχει ταξιδέψει στο Ελ Σαλβαδόρ. Κι ότι είμαι όμορφος πολύ, χα χα χα... »
Πολλοί Ρώσσοι. Με κάτι στα μάτια μεταξύ κούρασης κι απάθειας. Μαζεύονται κάτω από την Φλεγόμενη Βάτο. Γράφουν σε χαρτάκια ευχές και τις αφήνουν στις κόγχες της λιθοδομής. Αγγίζουν τις πέτρες και ψιθυρίζουν. Ανέκφραστοι πάντα. Δεν σημαίνει ότι είναι αναίσθητοι. Τα μεγάλα δράματα είναι βουβά.
•
Σαρμ Ελ Σέιχ, all inclusive
Το βράδι, πίσω στο Σαρμ Ελ Σέιχ, με το βραχιόλι του all inclusive και τα ζευγάρια που βαδίζουν σα νεκροζώντανοι ο ένας δίπλα στον άλλο ― αναρρωτιέσαι, θα αποκολληθούν και μένα οι σάρκες μου αν τους καλησπερίσω; Και μένεις μόνος πίνοντας μέχρι να περάσει η ώρα ως την πτήση σου, αύριο.
Στη νέκρα του θέρετρου, ένα μπαρ ξενυχτάει. Ρωσσίδες χορεύουν οριεντάλ, χειροκροτούν η μία την άλλη, να κάνουν κέφι ώσπου να ναρκωθούμε όλοι από ανία.
Aνήθικο δίδαγμα: Δεν την παλεύεις πια με τον υπερτουρισμό. Όλοι όλα παντού πάντα. Δεν λέει πια πουθενά στον πλανήτη. Πράγματα που θέλουν ειδικό χειρισμό, τρυφερό ας πούμε, τα έχουν κατσιάσει με τις μονοκοτυλήδονες χερούκλες τους αυτά τα παράξενα όντα που ταξιδεύουν για να κάνουν τικ στα μπόξες τους ― πέφτουν σε γκρεμούς για να τραβήξουν μια σέλφι, γελοίοι επιδειξίες, εναγώνιοι νάρκισσοι, αστείοι τελικά. Είναι θέμα χρήματος βέβαια στη ρίζα του, πολλοί κάνουν δουλίτσα, αλλά στο μεταξύ δεν καταστρέφεται μόνο η ομορφιά, κάνουν και fist fucking στις τελευταίες παρθένες φύσεις― έπρεπε να γίνει και η Ανάφη νταρκ ρουμ, πουτάνα όλα, όλα Smut.
Shit happens.
