Γιατί δεν μου είπε κανείς πόση μοναξιά θα νιώθω ως νέα μητέρα;

TRIVOLI Facebook Twitter
Δεν υπάρχει κατηγορία ανθρώπων για την οποία να απέκτησα μεγαλύτερο σεβασμό από τότε που έγινα μητέρα από αυτούς που μεγαλώνουν παιδιά μόνοι τους – από επιλογή ή όχι. Εικονογράφηση: bianka/LIFO
0


«ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ είπατε τίποτα; Κανείς δεν λέει τίποτα», μου είπε μια φίλη μου πρόσφατα μεταξύ αστείου και σοβαρού. Από πίσω ακουγόταν το κλάμα της κόρης της που είναι τεσσάρων μηνών. Σκέφτηκα πόσο δίκιο είχε. Ένα από τα μεγάλα παράδοξα της πρώτης μητρότητας, αυτής που περνάς όταν πρωτοπαίρνεις ένα μωρό στα χέρια σου, είναι το πόσο μοναχική είναι. Και το αναφέρω ως παράδοξο γιατί περνάς κάτι που έχουν περάσει εκατομμύρια γυναίκες πριν από σένα, μαζί με σένα, αλλά και πάλι νιώθεις μόνη. 

Μπορώ ήδη να φανταστώ τα σχόλια τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, κάτι σαν Χορό σε αρχαία τραγωδία, αν αποτελούνταν από καραφλούς μεσήλικες με τσαντάκια σε καφενείο («Έλα, κούκλα μου, γεννούσανε γυναίκες στα χωράφια δίπλα στην κατσίκα κι ακούμε κι εσένα τώρα»). 

Κανείς δεν σου λέει πόσο παράξενος είναι αυτός ο πρώτος χρόνος της μητρότητας. Πως δεν έχεις ιδέα τι να περιμένεις, όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, όσα Instagram videos και να δεις, όσες ιστορίες και να ακούσεις. Δεν τα γράφει κανείς; Τα γράφει και τα αγνοούμε; Είναι η συνθήκη τόσο μοναδική που κάπως μας αφοπλίζει; 

Δεν υπάρχει κατηγορία ανθρώπων για την οποία να απέκτησα μεγαλύτερο σεβασμό από τότε που έγινα μητέρα από αυτούς που μεγαλώνουν παιδιά μόνοι τους – από επιλογή ή όχι. Δεν είναι μόνο η ευθύνη –να πρέπει να πάρεις όλες τις αποφάσεις ολομόναχος–, είναι και η αληθινά τρομακτική συνειδητοποίηση πως πρέπει να είσαι καλά για να φροντίζεις κάποιον που είναι απόλυτα εξαρτημένος από σένα. Εγώ μόνο μόνη δεν ήμουν, αλλά και πάλι δεν μου έφτανε. Τα βράδια έμοιαζαν ατέλειωτα.

Υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο είδος ζωώδους απόγνωσης που συνοδεύει τους πρώτους μήνες ενός μωρού. Η ζωή μοιάζει με όνειρο πυρετού: είσαι ξύπνια 24 ώρες το 24ωρο με ένα σώμα σμπαράλια από τον τοκετό και μια αϋπνία που τη νιώθεις σαν κούραση ως το μεδούλι για εβδομάδες, πιθανόν και μήνες, με ένα μωρό στο στήθος σαν βεντούζα, μια εμπειρία υπέροχη και φρικώδης ταυτόχρονα. Δεν θυμάσαι τι ώρα ή τι μέρα είναι, δεν θυμάσαι το όνομά σου, το βιαστικό πεντάλεπτο για ψώνια είναι μια υπέροχη βόλτα – παρατηρείς για ώρα τις συσκευασίες των noodles στον διάδρομο με τα ασιατικά κάτω από τα νέον φώτα σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά.

Η δική μου στιγμή απόλυτης δοκιμασίας πρέπει να ήταν ένα βράδυ όταν ο γιος μου ήταν τριών μηνών. Ήμουν ήδη άυπνη τρεις μήνες. Έκλαιγε πέντε ώρες; Μπορεί περισσότερο, μπορεί λιγότερο. Δεν κοιμόταν ούτε κάτω από απορροφητήρα (ο αγαπημένος του), ούτε με ελαφρύ κούνημα μπρος πίσω, ούτε με τραγουδάκια για κουνέλια στα μπιζέλια. Δεν είχε ακόμα ξημερώσει και, αλήθεια, νόμιζα ότι θα φάω το δέρμα μου. Βγήκα στη βεράντα. Κρατούσα το μωρό σφιχτά και πήγαινα πάνω κάτω σαν λύκος σε κλουβί. Ήταν Οκτώβριος, αλλά δεν έκανε ψύχρα ακόμα. Το μωρό κοιμήθηκε την ώρα που χάραζε.

Κανείς δεν σου λέει πόσο παράξενος είναι αυτός ο πρώτος χρόνος. Πως δεν έχεις ιδέα τι να περιμένεις, όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, όσα Instagram videos και να δεις, όσες ιστορίες και να ακούσεις. Δεν τα γράφει κανείς; Τα γράφει και τα αγνοούμε; Είναι η συνθήκη τόσο μοναδική που κάπως μας αφοπλίζει; 

Δεν είναι ότι αυτή η περίοδος δεν έχει ευτυχία ή χαρά και όλη αυτή την απορία που έχεις όταν κοιτάς ένα μωρό και αναρωτιέσαι: «Εμείς το φτιάξαμε αυτό;». Αυτός ο πρώτος καιρός είναι μια αποκάλυψη. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα πελώριο κενό σε αυτές τις διηγήσεις. Τα δύσκολα είναι μόνο για τσατ και τηλεφωνήματα με άλλους άγρυπνους γονείς στις 3 το πρωί. Αυτή ήταν τελικά και η μεγαλύτερη παρηγοριά μου εκείνους τους πρώτους μήνες. Κατάλαβα πως δεν κοιμούνται όλοι. Πως κάποιοι ξενυχτούσαν την ίδια ώρα με μένα αγκαλιά με ένα μωρό, μικρά αναμμένα φώτα σε όλη την πόλη.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ