Από το Άγιο Όρος στην Κρήτη: Πώς μαγειρεύει η Ελλάδα τον μπακαλιάρο

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του τελετουργικού μπακαλιάρου Facebook Twitter
Μπακαλιάρος παστός με μακαροναδα. Φωτ.: Νίκος Γ. Μαστροπαύλος/Eudemonia
0


ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΨΑΡΙ 
των δικών μας χωρικών υδάτων ο μπακαλιάρος, αλλά εγκλιματίστηκε τέλεια στη γαστρονομική μας παράδοση, και μάλιστα τελετουργικά, ως εξέχον φαγητό της ελληνικής cucina povera, της κουζίνας που με αλχημική σοφία μεταποιεί τα συνηθισμένα υλικά που τρέφουν τη ζωή και τα μετατρέπει σε απολαυστικά εδέσματα. Τα παστωμένα «χνάρια» (έτσι αποκαλούσαν στο νησί τα δυο φιλέτα του ακέφαλου παστού μπακαλιάρου), φερμένα από τα υπερβόρεια κλίματα, διατηρούνταν μέσα σε σακιά εκτός ψυγείου σε κάθε παντοπωλείο, πρόσφορα σε πρώτη ζήτηση, κάθε εποχή, πιο προσιτά από τα φρέσκα ψάρια, ακόμα και στα νησιά της αφθονίας του ψαρόθροφου πελάγους.

Ταξιδεύουμε στις ιδιαίτερες γεύσεις του παστού μπακαλιάρου από το ένα πέλαγος στο άλλο: στο Ιόνιο, στο μεγανησιώτικο παραδοσιακό φαγάκι, τον μπακαλιάρο με ξερά κουκιά και τις κεφαλλονίτικες πίτες, την μπακαλιαρόπιτα (χειροποίητο φύλλο με γέμιση ψάρι, ρύζι, σκόρδο, πελτέ ντομάτας, μυριστικά και μπαχαρικά) ή την αγκιναρόπιτα που περιέχει και μπακαλιάρο. Στο Αιγαίο, ξεκινώντας από τον Νοτιά, από την Κρήτη, με το εθιμικό ψαροπίλαφο, μπακαλιάρο πιλάφι στον φούρνο (φαγητό των πανηγυριών του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Νικολάου στα χωριά της ανατολικής Βιάννου), και τις ανοιξιάτικες τελετουργίες με γιαχνερά χόρτα και με χλωρά κουκιά και αγκινάρες, περνώντας από τις Κυκλάδες με τον μπακαλιάρο μακαρονάδα, ένα φαγητό του θέρους στη Μήλο, και φτάνοντας στον Βορρά, με τον αγιορείτικο λεμονάτο μπακαλιάρο με ολόκληρα κρεμμύδια.

Το κρεμμυδόζουμο είναι κάτι σαν «αγιασμός» στις κουζίνες των μοναστηριών του Αγίου Όρους, οι οποίες, αν και ο παστός μπακαλιάρος είναι πια αποικιακό εμπόρευμα με υψηλή τιμή «ντελικατέσεν», τον μαγειρεύουν ανελλιπώς, καθώς απέχουν εντελώς από το κρέας και το επίσημο φαγητό τους είναι το ψάρι, νωπό ή συντηρημένο στο αλάτι.

Στη Μήλο η κυρία Ανθούσα θυμήθηκε το φαγητό που μαγείρευε η γιαγιά της τον θεριστή Ιούνιο, και το σύστησε και σ’ εμάς, που το γευθήκαμε πρώτη φορά. Το μαγείρεψε όπως εκείνη και το έφερε στον Αϊ-Γιάννη τον Σιδεριανό στον Χάλακα, μέσα σε ένα σκεπαστό, πήλινο τσουκάλι, όπως ακριβώς το μετέφεραν και οι πρόγονοί της στο χωράφι με ασφάλεια, για να φάνε και να στυλωθούν εκείνοι που θέριζαν ασταμάτητα μέσα στο λιοπύρι. Η γιαγιά Ανθούσα έκοβε στο καζάνι φέτες τα κρεμμύδια –πολλά κρεμμύδια, κοντά μια οκά– και τα τσιγάριζε σε μπόλικο ελαιόλαδο. Αραίωνε το μηλέικο ντοματοζούμι με νερό και το έριχνε στο φαγητό, μαζί με το αλάτι και το πιπέρι, για να πάρουν όλα βράση. Συμπλήρωνε κι άλλο νερό και όταν έπαιρνε χόχλο έριχνε τα χειροποίητα μακαρόνια που είχαν ζυμώσει και κόψει οι κόρες της, ανάμεσά τους και η μητέρα της κυρίας Ανθούσας. Επάνω τους ακουμπούσε τα κομμάτια του ξαρμυρισμένου μπακαλιάρου, στεκάμενη για ένα τέταρτο περίπου πάνω από το τσουκάλι για να μην ξεφύγει από τον έλεγχό της η νοστιμιά του φαγητού.

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του τελετουργικού μπακαλιάρου Facebook Twitter
Χνάρι παστού μπακαλιάρου. Φωτ.: Νίκος Γ. Μαστροπαύλος/Eudemonia

Εγώ ξεστράτισα λίγο από τη συνταγή της κυρίας Ανθούσας. Τσιγάρισα τρία μεγάλα παλιά κρεμμύδια κομμένα φέτες στο ελαιόλαδο και πρόσθεσα και μπόλικες σκελίδες σκόρδο. Έβαλα επιπλέον άγριο θυμάρι, έτριψα πιπέρι και τσιγάρισα και τις μερίδες του ξαρμυρισμένου μπακαλιάρου. Έβγαλε υγρά και τον άφησα υπομονετικά να βράσει μέσα σε αυτά. Πρόσθεσα λίγο ξίδι και μετά αρκετό, αραιωμένο χυμό ντομάτας (αφού δεν είχα μηλέικο πελτέ), μέσα στον οποίο έβρασε καλά ο μπακαλιάρος. Τον απέσυρα –προσέχοντας μην έμειναν κόκαλα ανάμεσα στα κρεμμύδια– και έριξα στο τσουκάλι μια συσκευασία κοινό σπαγγέτι εμπορίου, το οποίο έβρασε μέσα στην παχύρρευστη, νόστιμη σάλτσα. Μετά πρόσθεσα αρκετές μαύρες ελιές μεγάλες, τις οποίες έκοψα στα δύο και αφαίρεσα το κουκούτσι τους, συμπληρώνοντας γευστική αξία στο ήδη πλούσιο σε γεύσεις φαγητό μας.

Και από το ένα πέλαγος στο άλλο, στο «μικρό» Ιόνιο, στο Μεγανήσι. Πολλές αντιθέσεις και στο κέντρο ένα φαγητό σαν έκλαμψη της φτωχικής κουζίνας: μπακαλιάρος παστός με κουκιά ξερά. Στο άκουσμά του κινητοποιήθηκαν όλες οι αισθήσεις μας. Αλλά τα ξερά κουκιά δεν είναι για όλους, γι’ αυτό τα αντικαταστήσαμε με τα ρεβίθια. Ο παστός μπακαλιάρος ξαλμυριζόταν ήδη από την προηγούμενη, όταν αποβραδίς του μαγειρέματος μούλιαζαν και ρεβίθια. Την επομένη μπήκαν στο τσουκάλι με κρύο νερό και όταν πήραν βράση και ξαφρίστηκαν καλά, τα αφήσαμε περίπου μισή ώρα για να μαλακώσουν και τα σουρώσαμε, κρατώντας κατά μέρος το χρήσιμο ζουμί τους.

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του τελετουργικού μπακαλιάρου Facebook Twitter
Μπακαλιάρος παστός με ρεβίθια. Φωτ.: Νίκος Γ. Μαστροπαύλος/Eudemonia

Στη φωτιά, τώρα, μπήκε το ελαιόλαδο μαζί με δυο φέτες λεμόνι, δυο κλαδάκια ροσμαρί και ένα ζεύγος φύλλα δάφνης, μέσα στο οποίο τσιγαρίστηκαν οι μερίδες του μπακαλιάρου μέχρι να ροδίσουν και από τις δύο μεριές, καρυκευμένες με πιπέρι. Αποσύρθηκαν και πήραν σειρά τα κρεμμύδια κομμένα φέτες, αρκετές σκελίδες σκόρδο και τα ρεβίθια, καρυκευμένα με αυθεντικό θαλασσινό αλάτι, πιπέρι, κάρι και ρίγανη ξερή, επιμελώς γυρισμένα και σβησμένα με λευκό κρασί, και το ρεβιθόζουμο, που είναι αρκετό για να ψηθούν μετά στον προθερμασμένο στους εκατόν ογδόντα βαθμούς φούρνο με τις μερίδες του μπακαλιάρου από πάνω, επί τριάντα πέντε λεπτά, για να αποκτήσουν ορεκτική κρούστα. Στο κοίνωμα ομόρφυνε το πιάτο ένα φρέσκο κλαδάκι ανθισμένου αυτή την εποχή δενδρολίβανου και το νοστίμεψε το ράντισμα με ωμό ελαιόλαδο.

Και από το Ιόνιο σε βόρεια ουράνια μονοπάτια. Το κρεμμυδόζουμο είναι κάτι σαν «αγιασμός» στις κουζίνες των μοναστηριών του Αγίου Όρους, οι οποίες, αν και ο παστός μπακαλιάρος είναι πια αποικιακό εμπόρευμα με υψηλή τιμή «ντελικατέσεν», τον μαγειρεύουν ανελλιπώς, καθώς απέχουν εντελώς από το κρέας και το επίσημο φαγητό τους είναι το ψάρι, νωπό ή συντηρημένο στο αλάτι. Αν και το φαγητό και η απόλαυσή του δεν κατέχουν κυρίαρχη θέση στον τρόπο ζωής και στην ιδεολογία τους, εντούτοις ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από τη νοστιμιά των φαγητών τους. Και δεν είναι μόνο η ατμόσφαιρα του τελετουργικού κοινώματος του φαγητού στις χιλιόχρονες Τράπεζες (συχνά ιστορημένες από εξαιρετικούς ζωγράφους της βυζαντινής παράδοσης) αλλά και η ίδια η γνώση που έχουν κερδίσει οι μάγειρες στην προσπάθειά τους να κάνουν το ενταγμένο στην αδιάκοπη λατρευτική ζωή φαγητό πολύ νόστιμο, χωρίς τη σημαντική βοήθεια του κρέατος και των ζωμών του. Έτσι κατέληξαν στο κρεμμυδόζουμο.

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του τελετουργικού μπακαλιάρου Facebook Twitter
Μπακαλιάρος παστός με κρεμμύδια και πράσα. Φωτ.: Νίκος Γ. Μαστροπαύλος/Eudemonia

Αυτό το φαγητό, ο μπακαλιάρος με πράσα, ολόκληρα κρεμμύδια και πράσινες ελιές, είναι έμπνευση Αγίου Όρους, και ξεκινά με το κρεμμυδόζουμο, δηλαδή δυο κρεμμύδια βρασμένα καλά σε νερό και πολτοποιημένα. Ή, πιο σωστά, όπως όλα τα φαγητά με παστό μπακαλιάρο, ξεκινά με το ξαρμύρισμα, που είναι πολύ αποτελεσματικό, αν οι μερίδες μείνουν επί δύο μέρες στο νερό, με αλλαγή τέσσερις φορές την ημέρα. Για το μαγείρεμα χρησιμοποιήσαμε την απλαϊνή κατσαρόλα που προσομοιάζει στους ταβάδες του Αγίου Όρους σε μικρογραφία, και μέσα σε αυτήν τσιγαρίσαμε στο ελαιόλαδο διαδοχικά, αφιερώνοντάς τους χρόνο, ολόκληρα κρεμμύδια, πράσα κομμένα σε μεγάλα κομμάτια, καρότα, μπόλικες σκελίδες σκόρδο (στον Άθωνα θεωρείται όχι μόνο νοστιμευτικό του φαγητού αλλά και αποτροπαϊκό ελιξίριο των ασθενειών) και ολόκληρα κλωνάρια σέλινο. Καρυκεύσαμε με φύλλα δάφνης, μπαχάρια ολόκληρα, καυτερό μπούκοβο, κουρκουμά και κάρι, και σβήσαμε με λευκό κρασί. Προσθέσαμε το κρεμμυδόζουμο και αφήσαμε το φαγητό να βράσει καλά. Καρυκεύσαμε με το ξύσμα ενός λεμονιού από το δέντρο που έχουμε στο μπαλκόνι μας (που είναι φυσικό και αράντιστο), βάλαμε στο φαγητό και τον χυμό του και μετά τις μερίδες του μπακαλιάρου. Πέρασε μισή ώρα για να γίνουν, και όταν αυτό συνέβη, σμίξαμε τον χυμό τριών λεμονιών με το ζουμί και περιχύσαμε το φαγητό.

Γεύση
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Χίλιες φορές μακαρόνια παρά σπανακόρυζο»

Οι γαστρονομικές απογνώσεις του Κυρίου Ρεμί / «Χίλιες φορές μακαρόνια παρά σπανακόρυζο»

Ο Κύριος Ρεμί στοχάζεται πάνω στα όρια της κριτικής εστιατορίων, μαγειρεύει τέσσερις παστιτσάδες μέσα στην εβδομάδα και δεν έχει κάτι προσωπικό με το σπανακόρυζο. Απλώς δεν είναι μακαρονάδα!
ΡΕΜΙ
«Όταν παραγγέλνεις delivery μαναβική, θα σου φέρουν ό,τι πιο άγουρο υπάρχει»

Οι γαστρονομικές απογνώσεις του Κυρίου Ρεμί / «Όταν παραγγέλνεις delivery μαναβική, θα σου φέρουν ό,τι πιο άγουρο υπάρχει»

Ο κύριος Ρεμί τρώει σπίτι του πιο συχνά απ' ότι νομίζεις, προτείνει να παίρνεις καλύτερες φακές και λέει αυτό που ξέρουμε όλοι και δεν λέμε για το delivery.
ΡΕΜΙ
Από τη Νεμέα στην Καλιφόρνια: Ο Άρης Τσέλεπος ταξιδεύει στην καρδιά του αμερικανικού κρασιού

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη Νεμέα στην Καλιφόρνια: Ο Άρης Τσέλεπος ταξιδεύει στην καρδιά του αμερικανικού κρασιού

Ο χαρισματικός οινοποιός Άρης Τσέλεπος μεταφέρει την Υρώ Κολιακουδάκη-Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη στη Napa Valley και στα αμπέλια της Καλιφόρνιας μέσα από μια συναρπαστική συζήτηση για το κρασί και τα μαθήματα που μπορεί να αντλήσει η Ελλάδα από μια από τις πιο εμβληματικές οινοπαραγωγικές περιοχές του κόσμου.
ΥΡΩ ΚΟΛΙΑΚΟΥΔΑΚΗ & ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ
Θύμηση, μια νέα κρεμερία στο Παγκράτι

Γεύση / Θύμηση: Ο Νίκος και ο πατέρας του έφεραν ξανά το γαλακτοπωλείο στο Παγκράτι

Παίρνει στοιχεία από τα παλιά γαλακτοπωλεία αλλά δεν στέκεται εκεί. Προσθέτει γλυκά –λευκά, όπως αυτά που του αρέσουν– και πίτες. Αυτή η κρεμερία είναι μία από τις καλύτερες ιδέες που έχουμε δει στο χώρο της ζαχαροπλαστικής φέτος.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Τα σαλιγκάρια και ένα λάθος αιώνων που οφείλει να διορθωθεί

Nothing Days / Τα σαλιγκάρια και ένα λάθος αιώνων που οφείλει να διορθωθεί

Από την πιο αρχαία καλλιέργεια στην ιστορία μέχρι τις γκουρμέ, ακριβές εκδοχές τους, τα σαλιγκάρια κατέληξαν από βασική τροφή να γίνουν υποτιμημένη και σπάνια, και η αφορμή για τοξικά σχόλια στα social media.
M. HULOT
Οι γεύσεις του καλοκαιριού που φυλάξαμε για το χειμώνα

Γεύση / Φρυγανισμένα, λιόκαφτα, παστά, ξιδάτα: Έτσι μένει η γεύση του καλοκαιριού

Η τέχνη της συντήρησης των τροφών πάει χιλιάδες χρόνια πίσω και έχει ακόμα λόγο ύπαρξης γιατί μεταμορφώνει τα υλικά σε κάτι άλλο. Και αυτό το «άλλο» έχει γαστρονομική και συναισθηματική αξία.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Το πρώτο ελληνικό ουίσκι: Όταν μια παρέα φίλων εμφιάλωσε το όνειρό της

Radio Lifo / Aυτό είναι το πρώτο ελληνικό ουίσκι

Μια ομάδα εννέα φίλων, χωρίς καμία επαγγελματική σχέση με την ποτοποιία, κατάφερε με πείσμα και πολλή αγάπη για το ουίσκι να δημιουργήσει το πρώτο ελληνικό single malt whisky. Δύο από αυτούς, ο Γιάννης Χριστοφορίδης και ο Ντίνος Οικονομόπουλος, μιλούν στη Μερόπη Κοκκίνη γι' αυτό το «ταξίδι» από το κριθάρι και το νερό του Ταΰγετου μέχρι τα βαρέλια vinsanto και τις αμέτρητες δυσκολίες.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
«Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Το κρασί με απλά λόγια / «Το 2025 είναι εξαιρετική χρονιά για τον οινολόγο, ο καλλιεργητής όμως κλαίει»

Πώς κύλησε ο φετινός τρύγος σε διαφορετικές γωνιές του κόσμου; Από τον βορρά ως τον νότο της Ελλάδας, αλλά και σε εμβληματικές περιοχές όπως το Μπορντώ, η Βουργουνδία και η Μεντόζα, οι Έλληνες οινολόγοι καταθέτουν την εμπειρία τους και μιλούν για τις προκλήσεις που φέρνει η κλιματική αλλαγή.
THE LIFO TEAM
Το Χάνι της Ρέρεσης είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδας

Γεύση / Παγόνια, αντίκες και μαγειρευτά σε ένα χάνι που αντέχει στον χρόνο

Το Χάνι της Ρέρεσης, ένα από τα τελευταία της Ελλάδας, παραμένει ανοιχτό για ταξιδιώτες και ντόπιους, με την κυρία Νίτσα να κρατά ζωντανή την παράδοση της φιλοξενίας σε ένα μαγειρείο που θυμίζει λαογραφικό μουσείο.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ