Η αξέχαστη Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή

Η αξέχαστη Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή Facebook Twitter
Λευτέρης Βογιατζής και Αμαλία Μουτούση. Φωτ.: Εύη Φυλακτού/Eurokinissi
0

Είναι καλοκαίρι του 2006, μια ζεστή βραδιά στον Αργολικό Κάμπο με χιλιάδες θεατές να συρρέουν στην Επίδαυρο για την πολυαναμενόμενη Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή. Μέχρι σήμερα έτσι έχει μείνει στην ιστορία, και όχι τυχαία, ως η «Αντιγόνη του Βογιατζή», ως φόρος τιμής σε έναν σκηνοθέτη που σφράγισε με την παρουσία και το έργο του το ελληνικό θέατρο.

Ήταν σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα παράσταση εκείνου του καλοκαιριού, αυτή που γέννησε μια μεγάλη συζήτηση για την ανάγνωση, την ερμηνεία και την ανανέωση της παράστασης του αρχαίου δράματος, ένα καλλιτεχνικό γεγονός πρώτου μεγέθους, υψηλής αισθητικής και δημιουργικής δύναμης. 

Η Επίδαυρος γέμισε από θεατές και τα δύο βράδια –στο τέλος της παράστασης σηκώνονταν σαν κύμα και χειροκροτούσαν όρθιοι οι θεατές–, κι αυτό ήταν ενδεικτικό της επίδρασης που είχε στο κοινό που είχε διαμορφώσει ως σκηνοθέτης στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων ο Λευτέρης Βογιατζής. Ίσως επρόκειτο για τη μόνη παράστασή του της οποίας η πρεμιέρα δεν αναβλήθηκε εξαιτίας της τελειοθηρίας του. 

Με αυτή την παράσταση να αποτελεί μέρος της θεατρικής μας ιστορίας πια, ο Βογιατζής πιάνει ξανά τον μίτο της Αντιγόνης, μετατρέποντας την Επίδαυρο σε τοπίο μαγικό, τοπίο ελληνικό, άνυδρο, σεφερικό και ποιητικά λιτό

Για τον Βογιατζή, που ζούσε στον αέναο κύκλο των έργων που σκηνοθετούσε, τίποτα δεν ήταν έτοιμο εντελώς για να ξεκινήσει, η διαδικασία των δοκιμών ήταν κάτι το εξαντλητικά συνεχές και βασανιστικά μακροχρόνιο για τον ίδιο και τους συνεργάτες του. Δεν υπήρχε τέλος, δεν υπήρχε τελειότητα, υπήρχε μόνο το κυνήγι της, αυτό που έκανε τις σκηνοθεσίες του σημαντικές και ανεπανάληπτες, και ήταν ο τρόπος με τον οποίο αμφέβαλλε για το έργο του. «Αυτό που θυμάμαι», έλεγε για τη Σπασμένη στάμνα, την πρώτη του σκηνοθεσία το 1982, «είναι η απορία μου πώς μια δουλειά όχι μόνο δεν τελειώνει με το που ανεβαίνει ένα έργο αλλά πιθανώς να αρχίζει. Αυτό δεν το έχω λύσει μέχρι σήμερα».

Μετά τη θερμή υποδοχή της Αντιγόνης το 2016, το 2017, κατ’ εξαίρεσιν στην ιστορία του Φεστιβάλ, η παράσταση επαναλήφθηκε∙ άνοιξε τα Επιδαύρια και βιντεοσκοπήθηκε. Όταν τον Απρίλιο του 2020, μέσα στην καραντίνα, η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Αθηνών και βοηθός του Λευτέρη Βογιατζή στην ιστορική αυτή παράσταση Κατερίνα Ευαγγελάτου αποφάσισε να προβληθεί από το κανάλι του Φεστιβάλ Αθηνών στο YouTube η ψηφιοποιημένη εκδοχή της, ήταν χιλιάδες οι θεατές που οσμίστηκαν την ατμόσφαιρα εκείνης της βραδιάς στην Επίδαυρο. Είναι ένα υλικό που μας άφησε ο Βογιατζής και που αποτέλεσε πρότυπο, παράδειγμα για τους μεταγενέστερους σκηνοθέτες, δημιουργούς και ηθοποιούς. 

Η αξέχαστη Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή Facebook Twitter
Φωτ.: Αναστασία Βουτυροπούλου/LIFO

Η Αντιγόνη του Βογιατζή έχει αποκτήσει διαστάσεις θρύλου. Ακόμα και σήμερα, δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρεμιέρα της, αποτελεί για πολλούς μια ζωηρή ανάμνηση. Φέτος θα συνεχίσει το ταξίδι της στον χρόνο και θα προβληθεί ξανά με αφορμή τα ογδόντα χρόνια από τη γέννηση του αξέχαστου θεατρικού δημιουργού. Το αφιέρωμα στη μνήμη του που οργανώνει το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου περιλαμβάνει την προβολή της παράστασης και στις 22 Ιουνίου μια συζήτηση με τη συμμετοχή συντελεστών της παράστασης, που μιλούν για το ανεξίτηλο ίχνος του μοναδικού αυτού καλλιτέχνη στη σύγχρονη ελληνική σκηνή.

Πάμε πίσω σε εκείνη τη νύχτα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Λευτέρης Βογιατζής καταπιανόταν με την Αντιγόνη του Σοφοκλή. Η πρώτη Αντιγόνη στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων είχε γράψει ήδη ιστορία, ήταν μία από τις πιο αυθεντικές εκδοχές όσον αφορά την ερμηνεία και τη σκηνική παρουσίαση αρχαίας τραγωδίας. Το σκαμμένο πάτωμα της σκηνής, η παλιά λιθοδομή, η τοιχογραφία με το ελληνιστικό ανάκτορο, η ιωνική πύλη, μια ομάδα εξαιρετικών νέων ηθοποιών, η σκηνοθετική καθοδήγηση του Βογιατζή, ήταν στοιχεία που έκαναν το έργο σταθμό ως ολοκληρωμένη, αποτελεσματική σκηνοθετική ερμηνεία και εικαστική προσέγγιση της αρχαίας τραγωδίας στο σύγχρονο θέατρο.

Η αξέχαστη Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή Facebook Twitter
Αμαλία Μουτούση Φωτ.: Αναστασία Βουτυροπούλου/LIFO

Με αυτή την παράσταση να αποτελεί μέρος της θεατρικής μας ιστορίας πια, ο Βογιατζής πιάνει ξανά τον μίτο της Αντιγόνης, μετατρέποντας την Επίδαυρο σε τοπίο μαγικό, τοπίο ελληνικό, άνυδρο, σεφερικό και ποιητικά λιτό, με ένα «μη σκηνικό» της Χλόης Ομπολένσκι, με υπολείμματα ανασκαφών, αρχαία σπαράγματα, χωμάτινους λόφους και χρυσαφένια στάχυα, αγριόχορτα ξερά, πατημένα από τον επισκέπτη του 20ού αιώνα, με το παρελθόν να συγχωνεύεται με το παρόν.

Σε αυτά τα ερείπια του χρόνου και των μύθων φτάνει ο Χορός, απόλυτος πρωταγωνιστής της παράστασης, άνθρωποι ντυμένοι στα χρώματα της γης, σαν ήρωες που φέρουν τη μνήμη μιας μεταπολεμικής Ελλάδας∙ με τα φώτα της πλατείας ακόμα ανοιχτά, συνωθούνται, σκοντάφτουν, πέφτουν, σμίγουν, αρχίζουν να προφέρουν τα λόγια της μετάφρασης του Νίκου Παναγιωτόπουλου: οι λέξεις βγαίνουν από το ένα στόμα και τις αρπάζει το άλλο. Από τα σπλάχνα τους θα αποσπαστούν η Αντιγόνη και η Ισμήνη και γύρω από αυτές θα ξεδιπλωθεί όλη η παράσταση, σαν να γεννιέται το είδος της τραγωδίας.

Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που η Αντιγόνη λέει στον Κρέοντα «γεννήθηκα για να ενωθώ με την αγάπη», συγκλονιστική και η σκηνή όπου η σύγκρουση Κρέοντα και Αίμονα κορυφώνεται −περπατούν κυκλικά, σαν να ακολουθούν μια φυγόκεντρο δύναμη που τους καταπίνει−, αλησμόνητος και ο σπαραγμός του βασιλιά με το σώμα του νεκρού γιου του στην αγκαλιά, ενώ από τον πεσμένο στο χώμα και τα φωτισμένα ρόδινα στάχυα Χορό ακούγεται το «Έρωτα ανίκητε στη μάχη». Σαν ανάμνηση με κυκλώνει η αίσθηση μιας διαρκώς κινούμενης εικόνας που την αγκαλιάζουν οι a cappella ήχοι των φωνητικών, βγαλμένων λες από ιερουργία, ενώ μια πηχτή σαν σκοτάδι σιωπή τα τυλίγει όλα, αφήνοντας τη γεύση του θανάτου και αναμετρήσεων χωρίς νικητές. Αν σκεφτώ παραστάσεις με όραμα και άποψη, από αυτές που φεύγεις με συγκινησιακή φόρτιση και θα ήθελες να δεις ξανά και ξανά, η Αντιγόνη του Βογιατζή στο κλειστό του Κυκλάδων και στην Επίδαυρο πρωταγωνιστεί μέσα μου.

Η αξέχαστη Αντιγόνη του Λευτέρη Βογιατζή Facebook Twitter
Φωτ.: Εύη Φυλακτού/Eurokinissi

Οι συντελεστές της παράστασης

Μετάφραση: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Σκηνοθεσία: Λευτέρης Βογιατζής
Σκηνικά – Κοστούμια: Χλόη Ομπολένσκι
Φωνητικά σχήματα: Σπύρος Σακκάς
Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Παίζουν: Αμαλία Μουτούση (Αντιγόνη), Λευτέρης Βογιατζής (Κρέων), Νίκος Κουρής (Αίμων), Δημήτρης ΄Ημελλος (Φύλακας), Εύη Σαουλίδου (Ισμήνη)
Χορός: Δημήτρης Αγαρτζίδης, Αθανάσιος Βλαβιανός, Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, Αθανάσιος Δόβρης, Αλεξία Καλτσίκη, Γιάννης Κλίνης, Παναγιώτης Κλίνης, Κωνσταντίνος Κορωναίος, Ειρήνη Κυριαζή, Βέρα Λαρδή, Ευστράτιος Μενουτής, Νικόλαος Παπαγιάννης, Αγλαΐα Παππά, Απόστολος Πελεκάνος, Δημήτρης Σδρόλιας, Αμαλία Τσεκούρα,  Μενέλαος Χαζαράκης, Αθανάσιος Χαλκιάς, Χαράλαμπος Χαραλάμπους.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ποια παράσταση του Βογιατζή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη σας; 5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες θυμούνται

Θέατρο / Ποια παράσταση του Βογιατζή έμεινε χαραγμένη στη μνήμη σας; 5 ηθοποιοί και σκηνοθέτες θυμούνται

Σαν σήμερα, το 1944 γεννιέται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες σκηνοθέτες και ιδρυτής του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων: 5 καλλιτέχνες ανακαλούν στη μνήμη τους τον τρόπο που το έργο του τους σημάδεψε
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Η μεγαλύτερη θεατρική απώλεια της δεκαετίας ήταν αυτή του Λευτέρη Βογιατζή

Σαν σήμερα / Λευτέρης Βογιατζής: Ο οραματιστής του απόλυτου

Σαν σήμερα, 2 Μαΐου 2013, πεθαίνει ο μεγάλος καλλιτέχνης που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στο ελληνικό θέατρο. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: η μεγαλύτερη θεατρική απώλεια της περασμένης δεκαετίας ήταν αυτή του Λευτέρη Βογιατζή, του τελειοθήρα της ελληνικής σκηνής.
ΜΑΤΟΥΛΑ ΚΟΥΣΤΕΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ