Ο θάνατος ενός ποδηλάτη σε μια επαρχιακή πόλη

Ο θάνατος ενός ποδηλάτη σε μια επαρχιακή πόλη… Facebook Twitter
Ζούμε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου μοιάζει οι αντοχές να έχουν εξαντληθεί λόγω της επανάληψης γεγονότων που παύουν πια να κάνουν εντύπωση. Εικονογράφηση: bianka/ LIFO
0

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ έχουν μεσολαβήσει αρκετές ημέρες, σίγουρα ικανές για να λησμονήσει κάποιος ένα μικρό, σχεδόν ασήμαντο συγκριτικά με τα υπόλοιπα, γεγονός όπως ο θάνατος από θερμοπληξία ενός άγνωστου ποδηλάτη σε μια επαρχιακή πόλη. Οι μνήμες όμως είναι ένα από τα όπλα μας, μας συνοδεύουν συνέχεια, καθορίζουν τις συμπεριφορές μας, αυτό που είμαστε, είναι ο οδηγός μας. Όπως έγραψε ο Μάρκες, αυτό που έχει σημασία στη ζωή δεν είναι τι σου συμβαίνει, αλλά τι θυμάσαι. Και εγώ από όλες αυτές τις ημέρες που προηγήθηκαν αυτό θυμάμαι πιο έντονα.

Προσπαθώ να αναμετρηθώ με τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες λίγες ημέρες. Δεν ήταν μερικές ανέφελες, έστω πολύ ζεστές καλοκαιρινές ημέρες, ήταν γεμάτες από τραγικά συμβάντα που καταγράφτηκαν με έντονο τρόπο στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας, αυτό φαντάζομαι. Τρομακτικές φωτιές σχεδόν παντού, που καταστρέφουν ακόμα περισσότερο το περιβάλλον, μικρές ή μεγάλες περιουσίες και οικονομικές δραστηριότητες, φωτιές που αφήνουν πίσω τους καμένα τοπία και προσωπικά δράματα. Γέφυρες που ξαφνικά πέφτουν και αφήνουν έναν νεκρό και αρκετούς τραυματίες, εγκλήματα, γυναικοκτονίες, πνιγμοί στις θάλασσες, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες συνέβησαν τόσα που έχουν δώσει πολλές αφορμές για να μιλάνε γι’ αυτά όλοι. Ήταν όντως σημαντικά.

Προσπαθώ να αναμετρηθώ με τα γεγονότα που συνέβησαν τις τελευταίες λίγες ημέρες. Δεν ήταν μερικές ανέφελες, έστω πολύ ζεστές καλοκαιρινές ημέρες, ήταν γεμάτες από τραγικά συμβάντα που καταγράφτηκαν με έντονο τρόπο στο συλλογικό υποσυνείδητο της κοινωνίας, αυτό φαντάζομαι.

Κι όμως, με έναν τρόπο περίεργο, στη μνήμη μου έχει αποτυπωθεί έντονα, σχεδόν ανεξίτηλα λες, ο θάνατος από θερμοπληξία ενός ποδηλάτη ΑμεΑ στη Χαλκίδα, ο οποίος έκανε θελήματα έναντι μικρής αμοιβής σε ένα συνοικιακό σουβλατζίδικο. Δεν μου έκανε εντύπωση πως κάποια από τα τοπικά Μέσα έγραψαν ότι δεν ήταν «ντελίβερι μπόι» αλλά ένας τύπος που έκανε ένα μεσημέρι με καύσωνα βόλτες στο κέντρο της πόλης. Ίσως είχαν λάθος πληροφόρηση, ίσως πάλι ήταν μια πληροφορία με σκοπιμότητες, όλα είναι πιθανά στον μαγικό χώρο των μίντια.

Δεν με εξέπληξε ούτε καν αυτή η ανεκδιήγητη και πρωτοφανής ανακοίνωση που έβγαλε ο διοικητής του νοσοκομείου, που υπογράμμιζε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν εργαζόταν ως διανομέας. Αγνοώ γιατί ένας διοικητής νοσοκομείου σπεύδει να βγάλει μια τέτοια ανακοίνωση και δεν περιορίζεται στις αιτίες που οδήγησαν αυτόν τον άνθρωπο στον θάνατο. Δεν μου προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε ότι ένας άνθρωπος με πολλά προβλήματα υγείας χρησιμοποιείται (αυτός είναι ο σωστός χαρακτηρισμός) για να κάνει μεταφορές φαγητού χωρίς να έχει ασφάλιση και την ελάχιστη προστασία που προβλέπουν οι νόμοι.

Ίσως τελικά όμως αυτό που οδήγησε στην προσωπική αποτύπωση του θανάτου ενός άγνωστου σε εμένα ανθρώπου ως ενός πολύ σημαντικού γεγονότος να είναι όλα αυτά μαζί, η επιβεβαίωση ότι συμβαίνουν και αποτελούν στοιχεία μιας άρρωστης κανονικότητας. Και κυρίως η συνειδητοποίηση ότι ζούμε σε μια χώρα όπου όλα λειτουργούν με έναν σχεδόν παρακμιακό τρόπο. Ένα Άτομο με Αναπηρία που προσπαθεί να επιβιώσει κάνοντας μεροκάματα με το ποδήλατο γιατί δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι για να επιβιώσει. Η μικρή τοπική κοινωνία που αποδέχεται το γεγονός και σωπαίνει, ο διοικητής του νοσοκομείου που ανενόχλητος συνεχίζει να το διοικεί, τα Μέσα Ενημέρωσης που ποτέ δεν ζητάνε συγγνώμη, οι συνδικαλιστές που περιμένουν έναν θάνατο για να πουν δυο λέξεις, ο υπουργός που όταν ένα θέμα προκαλεί αντιδράσεις τρέχει στις τηλεοράσεις για να αποποιηθεί τις ευθύνες.

Ζούμε σε ένα δυστοπικό περιβάλλον όπου μοιάζει οι αντοχές να έχουν εξαντληθεί λόγω της επανάληψης γεγονότων που παύουν πια να κάνουν εντύπωση, όπου οι ανοχές απέναντι στην παραβίαση δικαιωμάτων και των νόμων που τα προβλέπουν δείχνουν να είναι απεριόριστες και εν τέλει δεν βρίσκουμε καλούς λόγους για να σκεφτούμε ότι κάτι πάει πολύ λάθος σε αυτή την κοινωνία.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Οπτική Γωνία / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ