ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΩ στα λουτρά Γκέλερτ, στους λόφους της Βούδας, αφήνω πίσω μου την Πέστη και την κεντρική της αγορά. Διασχίζω τον όχι-και-τόσο γαλάζιο Δούναβη από την καταπράσινη Γέφυρα της Ελευθερίας.
Η γέφυρα που εγκαινιάστηκε από τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ Α’ της Αυστρίας και διακοσμείται από πελώρια αγάλματα Τουρούλ, γερακιών της ουγγρικής μυθολογίας, είναι σήμερα ένα πολύβουο πέρασμα αυτοκινήτων, πεζών και τραμ. Τουρίστες φωτογραφίζονται με θέα το ποτάμι, που εμένα μου φαίνεται πως δεν έχει καμία φωτογένεια, ντόπιοι πηγαινοέρχονται βιαστικοί, και εγώ αποφασίζω να μην τραβήξω σέλφι, γιατί με τρομάζουν λίγο τα πατίνια και τα ποδήλατα που περνάνε σαν έντομα από κάθε μεριά. Αποφασίζω να φωτογραφίσω το κίτρινο τραμ, σήμα κατατεθέν μιας πόλης που δείχνει αποφασισμένη να διατηρήσει την προσωπικότητά της εν μέσω μιας συντεταγμένης επιδρομής τουριστών.
Σήμερα βυθίζομαι σε ένα αληθινό art nouveau μνημείο, σε ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. Η μεγάλη εσωτερική πισίνα περιστοιχίζεται από ψηφιδωτό διάκοσμο και κίονες. Από πάνω μας μπαλκόνια, φυτά, σιντριβάνια, η γυάλινη οροφή.
Η επίσκεψη στα λουτρά Γκέλερτ είναι το μόνο σχέδιο που έχω για τις δύο μέρες που θα περάσω μόνη μου στη Βουδαπέστη. Έχω κλείσει το εισιτήριο online, 10.900 φιορίνια, ήτοι κάτι παραπάνω από 29 ευρώ. Η τιμή είναι ελαφρώς αυξημένη γιατί είναι Κυριακή. Δεν έχω κλείσει καμπίνα για να αλλάξω, μόνο ένα λόκερ. Είμαι μόνη μου και δεν με απασχολεί ποιος θα με δει. Δεν έχω κανένα άλλο πλάνο για αργότερα, οπότε δεν χρειάζομαι ντους ή σεσουάρ, θα επιστρέψω για όλα αυτά στο ξενοδοχείο. Φτάνοντας, διαπιστώνω ότι οι περισσότεροι έχουν σκεφτεί το ίδιο.
Έχω διαβάσει προσεκτικά τις οδηγίες στην ιστοσελίδα των λουτρών, και έχω μαζί μου μαγιό, σαγιονάρες, μία πετσέτα που έφερα λαθραία από το ξενοδοχείο και ένα μπουκάλι νερό. Αλλάζω βιαστικά ανάμεσα σε δύο νεαρές Γαλλίδες και δύο ηλικιωμένους Αμερικανούς –τα λόκερ είναι μεικτά– και κατευθύνομαι αφηρημένα προς την κεντρική πισίνα.
Έχω κάνει μπάνιο στα πιο απίθανα μέρη: στην Αμοργό κάτω από το μοναστήρι, σε μια δημόσια πλαζ της Κούβας, μέσα στις σπηλιές των Παξών. Έχω βρεθεί στα χαμάμ της Κωνσταντινούπολης και σε γυάλινη σάουνα στα βουλγαρικά βουνά. Σήμερα όμως βυθίζομαι σε ένα αληθινό art nouveau μνημείο, σε ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. Η μεγάλη εσωτερική πισίνα περιστοιχίζεται από ψηφιδωτό διάκοσμο και κίονες. Από πάνω μας μπαλκόνια, φυτά, σιντριβάνια, η γυάλινη οροφή.
Η μακρόστενη, ψηλοτάβανη αίθουσα φιλοξενεί, εκτός από τη μεγάλη πισίνα, και μία φυσικά θερμαινόμενη μικρότερη. Ξεπλένω τα πόδια μου σύμφωνα με τις οδηγίες και μπαίνω. Το ιαματικό νερό έχει μια ανεπαίσθητη μυρωδιά. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι πως βρίσκομαι στην κοιλιά ενός λόφου, ημίγυμνη ανάμεσα σε ημίγυμνους ανθρώπους που δεν με ξέρουν και δεν τους ξέρω, που μιλούν γλώσσες που δεν καταλαβαίνω. Δεν ξέρω πόσο ιαματικό είναι πραγματικά το νερό, αλλά τα Γκέλερτ είναι σίγουρα για μένα ένας τόπος ίασης.
Βγαίνω από τις εσωτερικές πισίνες τρέμοντας από τη διαφορά θερμοκρασίας. Άγνωστο πού βρίσκω την τόλμη, αλλά ανεβαίνω στις εξωτερικές εγκαταστάσεις στην κορυφή του λόφου. Έχω παγώσει, έχει συννεφιά, περίπου 15 βαθμούς, και περιφέρομαι με το μαγιό ανάμεσα σε αγάλματα, μωσαϊκά και ξαπλώστρες, κάτω από ένα πευκοδάσος. Φτιάχνω μία πρόχειρη φαντασίωση και μπαίνω μέσα της ευθύς αμέσως: η άλλη μεριά του δάσους βγάζει στη Βίλα Μποργκέζε. Είναι ένα μυστικό πέρασμα από τη μία άκρη της Ευρώπης στην άλλη.
Η βουτιά στη μεγάλη, κρύα εξωτερική πισίνα με συνεφέρνει απότομα. Κολυμπώ πέρα δώθε με νευρικές κινήσεις, δεν χαλαρώνω ούτε αφότου ζεσταθώ. Είμαι μόνη μου σε ολόκληρη την πισίνα, ο κόσμος με κοιτάζει και προσπερνά χωρίς να σκεφτεί καν να με ακολουθήσει και αισθάνομαι ανεξήγητα παντοδύναμη.
Η ζεστή εξωτερική πισίνα στο παραπάνω επίπεδο είναι η δημοφιλέστερη. Παρέες τουριστών πίνουν ένα αφρώδες κρασί και τσαλαβουτούν γελώντας, ένα νεαρό ζευγάρι ανταλλάσσει αγκαλιασμένο λόγια αγάπης, εκείνη του γελάει και του βρέχει τα μαλλιά, μία μητέρα αφηγείται κάτι ακατανόητο στην κόρη της. Δεν καταλαβαίνω τίποτα και τα καταλαβαίνω όλα. Ιδρώνω πια, το νερό είναι σχεδόν καυτό, όταν αρχίζει να βρέχει. Το σώμα μου ζεσταίνεται, το κεφάλι μου δροσίζεται. Τα δέντρα μυρίζουν ωραία, ο κόσμος σταματά να μιλά για λίγα δευτερόλεπτα. Μυσταγωγία.
Δύο ώρες αργότερα αλλάζω πρόχειρα στα λόκερ ανάμεσα σε γυναίκες, άντρες και παιδιά. Βγαίνω από την πλαϊνή είσοδο και ξαναβρίσκομαι μπροστά στην πράσινη γέφυρα. Ο καιρός έχει κρυώσει, εξακολουθεί να ψιχαλίζει, είμαι ολομόναχη και ευτυχής. Η βρεγμένη τη βροχή δεν τη φοβάται, σκέφτομαι, και διασχίζω το ποτάμι.
