«Βρικόλακες» του Ίψεν: Η οικογένεια σκοτώνει την επιθυμία

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Η οικογένεια σκοτώνει την επιθυμία Facebook Twitter
Φαίνεται ότι επιμένουμε να κλείνουμε τους Βρικόλακες, όπως η ηρωίδα τον γιο της, σε αποστειρωμένα κουκούλια καταπνίγοντας τις επιθυμητικές ορμές τους, αποξηραίνοντας τους χυμούς της αγωνίας τους, φροντίζοντας μόνο για την όψη και όχι για την κόψη τους. Φωτ.: Γιώργος Καβαλλιεράκης
0

Ελάχιστοι συγγραφείς στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου έχουν υπάρξει τόσο αδυσώπητα τολμηροί όσο ο Ίψεν. Δυσκολευόμαστε ίσως ακόμη και σήμερα να τον σκεφτούμε κατ’ αυτόν τον τρόπο, δηλαδή ως μια ατρόμητη πολεμική «μηχανή» που επιτέθηκε στο κατεστημένο συστηματικά και συγκροτημένα, επιστρατεύοντας όλη τη δύναμη του αιχμηρού και αστραφτερού οπλισμού του, εισπράττοντας τα χτυπήματα το ένα μετά το άλλο.

Δυσκολευόμαστε όχι μόνο επειδή στεκόμαστε γοητευμένοι μπροστά στο εγνωσμένο κύρος, τις επιβλητικές φαβορίτες και το σοβαρό ύφος του, την περίοπτη, σχεδόν «ιερή» θέση του ως «πάπα» της σύγχρονης δραματουργίας. Αλλά και επειδή η στέρεη, καλοχτισμένη, αψεγάδιαστη δομή των έργων του εκπέμπει πάντοτε μια αίσθηση σταθερότητας και κατασκευαστικής τελειότητας που δεν συνηθίζουμε να  συνδέουμε με την έννοια του γκρεμίσματος, της υπονόμευσης ή της ανατροπής.

Κι όμως: πρέπει πάντοτε να θυμόμαστε πως πίσω από την αίσθηση ρεαλισμού που τυλίγει τα κείμενά του ένας επιμελώς κρυμμένος λυρισμός υφαίνει λαθραία τον άυλο ιστό του. Πως τα καλοβαλμένα τραπεζομάντιλα και τα πηγαινέλα της υπηρέτριας δεν εγγυώνται απαραιτήτως μια ρυθμισμένη τάξη πραγμάτων. Πως η φωτιά στο τζάκι μπορεί να γεννά θαλπωρή, η υγρή μελαγχολία των φιόρδ, όμως, στάζει σιωπηλά από τις χαραμάδες στο ταβάνι. Πως ένα βουβό καθημερινό αντικείμενο μπορεί να περικλείει παιδικές αναμνήσεις ύψιστης οδύνης. Πως οι επιφάνειες των επίπλων μπορεί να μοιάζουν καλογυαλισμένες, φέρουν όμως ανεξίτηλα τους λεκέδες της αλλοτινής λαγνείας του λοχαγού Άλβινγκ. Πως οι νεκροί δεν είναι ακριβώς νεκροί, αλλά μας αγγίζουν καθημερινά με τα ωχρά δάχτυλά τους προκαλώντας ανεξήγητες αναταραχές στην επιφάνεια του δέρματος και της ψυχής μας.

Απογυμνωμένες από τη γονιμότητα των συνειρμών, αποκομμένες από την άυλη, συμβολική διάσταση, οι λέξεις και οι κινήσεις συρρικνώνονται σε διεκπεραιωτικές, ασφαλείς, αυτονόητες διαμορφώσεις που δεν έχουν τίποτε να καταθέσουν στο αποθεματικό της φαντασίας μας.

Ήταν πράγματι δαιμόνια η στρατηγική του Ίψεν: μετέτρεψε σε αρχηγείο του το πολυτιμότερο οχυρό των αστών, το σαλόνι τους, και τους κάλεσε στις θεατρικές αίθουσες για να το δουν να δυναμιτίζεται συθέμελα.

Πιστεύετε, αγαπητοί, ότι η οικιακή εστία είναι το άσυλό σας;  Ότι η οικογενειακή ζωή συνθέτει έναν κλοιό ασφάλειας απέναντι στη σκληρότητα και στην ανηθικότητα του δημόσιου βίου; Ότι τα παιδιά σας θα αναπτυχθούν υγιώς υπό το άγρυπνο στοργικό βλέμμα του μπαμπά και της μαμάς, ώστε να γίνουν αυτόφωτα, ολοκληρωμένα όντα;

Όχι ακριβώς. Η οπτική του Ίψεν προτάσσει μιαν άλλη εκδοχή για τον περίοπτο μύθο της οικογένειας. Σύμφωνα μ’ αυτήν, ο πατέρας φροντίζει αμετροεπώς τα πάθη του, σπέρνει νόθα τέκνα στους κόλπους του εργατικού προσωπικού, μεθοκοπά στα δώματά του και καλεί τον γιο του για να του φυτεύσει, εν είδει αστεϊσμού, ένα «τσιμπούκι» στο στόμα (ο Ίψεν υπήρξε ανελέητος απέναντι στους άνδρες-πυλώνες της ευυπόληπτης κοινωνίας).

Αναπληρώνοντας με ζέση το κενό της πατρικής απουσίας, η μητέρα πασχίζει να ορθώσει γύρω από το σπιτικό ένα προστατευτικό, αποστειρωμένο κουκούλι αποσιώπησης και προσποίησης που όχι μόνον δεν θα προστατέψει το παιδί της από το κακό αλλά θα προκαλέσει ακραία ψυχική μόλυνση, επιφέροντας τον μεταφορικό και κυριολεκτικό θάνατό του. 

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Η οικογένεια σκοτώνει την επιθυμία Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Καβαλλιεράκης

Η οικογένεια σκοτώνει την επιθυμία. Το άτομο όχι μόνο δεν αναπτύσσεται ελεύθερο αλλά πρέπει διαρκώς να κρύβεται από τους άλλους και από τον εαυτό του.

Οι ελπίδες μας για αυτοπραγμάτωση παραμένουν καταδικασμένες, όσο επιμένουμε να υποκύπτουμε σε άσαρκα ιδανικά, σε ηθικούς νόμους θεσπισμένους από τους εχθρούς της ζωής, σε κληρονομημένες αξίες δίχως αντίκρισμα στο πεδίο της πραγματικότητας, σε αιμοδιψείς βρικόλακες που ρουφούν κάθε ζωτική ενέργεια, κάθε χαρά, εκθέτοντας το σώμα και το πνεύμα στον μαρασμό και τις δυνάμεις του θανάτου.

Γιατί όσο το κάνουμε αυτό, τόσο συχνότερα τα ορφανοτροφεία θα μεταλλάσσονται σε οίκους ανοχής, οι παραμελημένες, νόθες θυγατέρες θα οδηγούνται στην εκπόρνευση, οι άνθρωποι του Θεού θα δολοπλοκούν για να σώσουν το τομάρι τους εις βάρος αθώων και οι μητέρες που πάσχισαν για τη σωτηρία του «καλού» ονόματος της οικογένειάς τους θα καταλήγουν να θηλάζουν με μορφίνη τους ετοιμοθάνατους γιους τους.

Δεν είναι να απορεί, λοιπόν, κανείς που οι αξιοσέβαστοι θεατρικοί οργανισμοί της Σκανδιναβίας αρνήθηκαν αρχικά να παρουσιάσουν τους Βρικόλακες, όταν ο συγγραφέας κατέθεσε το κείμενο προς έγκριση το 1881 («ένα από τα πιο βρομερά πράγματα που γράφτηκαν ποτέ», το χαρακτήρισε ο επικεφαλής του Νέου Θεάτρου της Στοκχόλμης).

Κι αν σήμερα θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας, κι αν παραμένει αμείωτη η δύναμή του να κινεί το θυμικό μας, κι αν η έκκληση της κυρίας Άλβινγκ να απαλλαγούμε από τις «απαρχαιωμένες ιδέες και τις νεκρές αντιλήψεις» αναδύεται εξίσου καίρια με τότε, αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε μάθει, εκατόν σαράντα χρόνια μετά, πώς να ζωντανεύουμε τους Βρικόλακες.

Αντιθέτως, φαίνεται ότι επιμένουμε να τους κλείνουμε, όπως η ηρωίδα τον γιο της, σε αποστειρωμένα κουκούλια καταπνίγοντας τις επιθυμητικές ορμές τους, αποξηραίνοντας τους χυμούς της αγωνίας τους, φροντίζοντας μόνο για την όψη και όχι για την κόψη τους. Αυτό τουλάχιστον είναι το αίσθημα που αναδίδει η τρέχουσα παράσταση του Εθνικού Θεάτρου...

«Βρικόλακες» του Ίψεν: Η οικογένεια σκοτώνει την επιθυμία Facebook Twitter
Φωτ.: Γιώργος Καβαλλιεράκης

Αλήθεια, πώς να μιλήσεις για το «μέσα», όταν η έγνοια σου αρχίζει και τελειώνει με το «έξω» (κι αυτό επιπόλαια, όπως θα δούμε στη συνέχεια); Όταν η σκηνική εικόνα παραμένει ακατοίκητη, όταν η θεατρική πράξη αδυνατεί να καταστήσει αισθητό το εκρηκτικό ψυχικό υπόστρωμα της δράσης, τις μυριάδες αποχρώσεις της μνήμης, τη σεισμική δόνηση που προκαλεί η ανάσταση εκ νεκρών του ανίερου ζεύγους πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα της τραπεζαρίας, συνθλίβοντας κάθε απόσταση μεταξύ παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος;

Πώς να μιλήσεις για το «μέσα» που σαπίζει –ενώ την ίδια στιγμή λαχταρά με απροσμέτρητη ένταση μια τελευταία ευκαιρία–, όταν εσύ κωφεύεις απέναντι σε κάθε πνιχτό σπασμό του; Μα δεν συνιστά ενσάρκωση της προθανάτιας πάλης η κατάφωρη, θεατρινίστικη επίδειξη νευρικότητας εκ μέρους του ηθοποιού (Αργύρη Πανταζάρα - Όσβαλντ) που κάθεται, σηκώνεται, διπλώνεται ή στριφογυρίζει αλωνίζοντας το σαλόνι, αδειάζοντας στη σειρά τα ποτήρια της σαμπάνιας, όταν η φωνή του κολυμπάει στoν αφρό ενός περαστικού παραπόνου και μεθά με τον αβαθή, αταλάντευτο ήχο της!

Απογυμνωμένες από τη γονιμότητα των συνειρμών, αποκομμένες από την άυλη, συμβολική διάσταση, οι λέξεις και οι κινήσεις συρρικνώνονται σε διεκπεραιωτικές, ασφαλείς, αυτονόητες διαμορφώσεις που δεν έχουν τίποτε να καταθέσουν στο αποθεματικό της φαντασίας μας. Πόσο μακριά να μας πάει ο πάστορας-καρικατούρα του Περικλή Μουστάκη, όσο ανάλαφρα, διασκεδαστικά ή γλαφυρά κι αν αποδίδει ο ηθοποιός την κενοδοξία του ήρωά του; Και πόσο κόπο πρέπει να καταβάλουμε για να μπορέσουμε να συμπληρώσουμε εμείς όλα τα συναισθηματικά κενά που αφήνει στο διάβα της η ευσυνείδητη, αλλά τόσο στεγνή ερμηνεία της Ναταλίας Τσαλίκη στον ρόλο της κυρίας Άλβινγκ;

Η στιβαρή παρουσία της Κατερίνας Μαούτσου ως Ρεγγίνε, διψασμένη για ζωή –γνήσιο τέκνο του πατέρα της–, δεν αρκεί για να ανατρέψει τις εντυπώσεις.

Η αλληλοδιείσδυση φόρμας και περιεχομένου διευθετείται από τον σκοπό∙ όμως εδώ δεν υπάρχει κανένας απώτερος σκοπός που να οδηγεί τα πράγματα στην πλήρωσή τους, παρά μονάχα μια διάθεση εικονογραφικής αναπαράστασης: δύο έπιπλα, πέντε στοίβες βιβλίων, έξι κορμοί δέντρων και λίγα τόπια ύφασμα για τις κουρτίνες συνθέτουν μια καρτ-ποστάλ εποχής, τυποποιημένη και αδιάφορη. Το σαλόνι ως κυριολεξία και όχι ως πεδίο αναταράξεων.

Μηδαμινό παιχνίδι σκιάς και φωτός, παλιακή υπογράμμιση των «σημαντικών» φράσεων μέσω μουσικής υπόκρουσης, ασήμαντα πήγαινε-έλα-κάθισε, αποδεικνύεται αδύνατο για όλα αυτά τα πενιχρά σχήματα να διώξουν τους βρικόλακες του παρελθόντος και να αφυπνίσουν έναν νέο, ζωτικό παλμό στο μυαλό μας...  

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για τις ημέρες και ώρες παραστάσεων

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ