Για το «παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο»*

Για το «παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο»* Facebook Twitter
Οι υψηλής πολιτικής διευθετήσεις για την προστασία παιδιών και εφήβων, όσο πολύτιμες κι αν είναι, δεν είναι επαρκείς.
0

ΤO OTI ΣΥΧΝΑ τα παιδιά και οι έφηβοι είναι τα πρώτα και μεγαλύτερα θύματα μέσα στον κόσμο των ενηλίκων αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα. Δεν πάνε πολλές δεκαετίες που στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου τα παιδιά είχαν δύσκολους ρόλους να διεκπεραιώσουν μέσα στην οικογένεια, στην κοινότητα και στην αγορά εργασίας που ήταν ασύμβατοι με την ηλικία τους και με μια υπό διαμόρφωση και εύθραυστη ψυχοδομή.

Παρότι εκθειάζονται νοσταλγικά οι «παραδοσιακές κοινωνίες», σε αυτές επικρατούσε αυθαιρεσία και σκληρότητα σε σχέση με τις μεθόδους ανατροφής και τις εξουσιαστικές ιεραρχίες που συνόδευαν το κυρίαρχο πατριαρχικό πρότυπο. Ο αυταρχισμός και η υπακοή είχαν κεντρική θέση μέσα σε αυτές τις κοινωνίες, ενώ τα δικαιώματα του παιδιού παρέμεναν μια άγνωστη θεματική.

Οι διεθνείς συμβάσεις και τα ειδικά πρωτόκολλα που υιοθετούνται από διεθνείς οργανισμούς (όπως ο ΟΗΕ) στον ύστερο μεταπολεμικό κόσμο και έχουν επικυρωθεί από πολλές χώρες επιχειρούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα παιδιά και οι έφηβοι, αναγνωρίζοντας δικαιώματα σε κάθε φάση της ανηλικότητας, κατοχυρώνοντας τρόπους φροντίδας και προστατεύοντας την ευαλωτότητα που συνδέεται με την ιδιότητα του ανήλικου ανθρώπου.

Δεν θέλω να γίνω μελό, αλλά δεν μου φαίνεται άστοχη η εικασία ότι τα κοινωνικο-οικονομικά χαρακτηριστικά του «αδύναμου» και «χαμένου» που αποδίδονται στον στενό οικογενειακό περίγυρο ήταν εκείνα που πιθανώς να έβαλαν φρένο στην κινητοποίηση ενός ουσιαστικού ενδιαφέροντος για τη φροντίδα αυτού του συγκεκριμένου παιδιού.

Ωστόσο, οι υψηλής πολιτικής διευθετήσεις για την προστασία παιδιών και εφήβων, όσο πολύτιμες κι αν είναι, δεν είναι επαρκείς. Όσοι στόχοι (εκπαιδευτικοί, κοινωνικής ευημερίας, εξάλειψης διακρίσεων, φτώχειας κ.ά.) κι αν τεθούν και όσες θεμελιώδεις αρχές κι αν καθιερωθούν σε επίπεδο διεθνών συμβάσεων, η αναγνώριση των προβλημάτων κάθε ανήλικου που βρίσκεται σε κατάσταση ανάγκης, ευαλωτότητας ή απειλής παραμένει περιορισμένη.

Η δημοκρατική πολιτεία και το κοινωνικό κράτος έρχονται να συνδράμουν προς την κατεύθυνση της προστασίας της ανηλικότητας τόσο σε επίπεδο έννομης τάξης όσο και σε ευρύτερο θεσμικό επίπεδο. Όμως, ακόμη κι έτσι η προστασία της ανηλικότητας, που έχει κυρίως επιδοματικά χαρακτηριστικά και είναι πρωτίστως οικογενειοκεντρική υπό την έννοια ότι το κράτος ενισχύει οικονομικά την οικογένεια για τη φροντίδα και την προστασία του ανηλίκου, αφήνει κενά σε φαινόμενα όπως εκείνα της ενδοοικογενειακής βίας, της παραμέλησης ή και της εκμετάλλευσης παιδιών από τον άμεσο περίγυρό τους.

Για την αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας που βασίζεται στην εγγύτητα και στην παροχή υπηρεσιών με τη διαμεσολάβηση ειδικών «πρώτης γραμμής», οι οποίοι χτίζουν σχέσεις εμπιστοσύνης με τα θύματα, θα μπορούσε να αποδειχθεί αποτελεσματικό στην έγκαιρη αντιμετώπιση των προβλημάτων ευαλωτότητας παιδιών και εφήβων, ιδίως όταν καταρρέει η γραμμή άμυνας της οικογένειας και του άμεσου κοινωνικού περίγυρου.

Μιλώντας γενικά για μορφές κοινωνικής προστασίας, η παροχή κοινωνικών υπηρεσιών σε επίπεδο «πρώτης γραμμής», παρά τις όποιες κριτικές, διασφαλίζει την προσωπική επαφή και εστιάζει στον εντοπισμό πραγματικών αναγκών που πολλές φορές είναι «αόρατες», κρυμμένες πίσω από συμβάσεις, αναστολές ή φόβους που κρατούν μακριά όσους έχουν πραγματικά ανάγκη τις υπηρεσίες κοινωνικής προστασίας.

Κάτι τέτοιο, το γεγονός δηλαδή ότι σε επίπεδο «πρώτης γραμμής» κοινωνικών υπηρεσιών θα ήταν δυνατό να ανιχνευτούν όσοι έχουν ανάγκη κοινωνικής φροντίδας, είναι κάτι που έχει περισσότερο σημασία για παιδιά και εφήβους.

Παρά τη συντήρηση μύθων για την κοινωνική προστασία και αλληλεγγύη που προσφέρεται μέσα από ένα άτυπο δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών που αναλαμβάνει να φέρει σε πέρας κυρίως η οικογένεια, η ανηλικότητα δεν μπορεί με ευθύνη και αποτελεσματικότητα να προστατευτεί χωρίς να υπάρχουν οργανωμένα τυπικά δίκτυα και θεσμοί κοινωνικής φροντίδας.

Η πολλαπλή κακοποίηση ενός 11χρονου παιδιού, υπόθεση που ήρθε πρόσφατα στην επιφάνεια αποκαλύπτοντας μια χωρίς όρια βαρβαρότητα στον αστικό ιστό της ελληνικής κοινωνίας καθώς και την κοινωνική εγκατάλειψη ενός ανήλικου θύματος, για την προστασία του οποίου δεν κινητοποιήθηκε κανένα άτυπο κοινωνικό δίκτυο αλλά και καμία κοινωνική υπηρεσία «πρώτης γραμμής», από το σχολείο, την Εκκλησία και τις ΜΚΟ μέχρι τις κοινωνικές δομές της διαμερισματικής κοινότητας, του δήμου και της χώρας.

Πρόκειται για μια υπόθεση που φανερώνει την αποτυχία τόσο του τυπικού συστήματος κοινωνικής προστασίας όσο και των άτυπων μηχανισμών ενός λεγόμενου «σκιώδους κοινωνικού κράτους». Η συγκεκριμένη υπόθεση καταδεικνύει επίσης πόσο αφελές και εν τέλει επικίνδυνο θα ήταν να θεωρήσουμε ότι απροϋπόθετα η οικογένεια και ο άμεσος περίγυρος μπορούν να συμπληρώσουν ή, πολλώ μάλλον, να υποκαταστήσουν θεσμικούς ρόλους στο πεδίο της κοινωνικής προστασίας της ανηλικότητας και ευαλωτότητας.

Ποτέ άλλοτε δεν ήρθαμε αντιμέτωποι ως ελληνική κοινωνία της Μεταπολίτευσης με μια τόσο φρικώδη υπόθεση κακοποίησης ανηλίκου και ποτέ άλλοτε η αδράνεια δεν ήταν τόσο εκκωφαντική. Δεν θέλω να γίνω μελό, αλλά δεν μου φαίνεται άστοχη η εικασία ότι τα κοινωνικο-οικονομικά χαρακτηριστικά του «αδύναμου» και «χαμένου» που αποδίδονται στον στενό οικογενειακό περίγυρο ήταν εκείνα που πιθανώς να έβαλαν φρένο στην κινητοποίηση ενός ουσιαστικού ενδιαφέροντος για τη φροντίδα αυτού του συγκεκριμένου παιδιού.

Σε μια περίοδο εγρήγορσης σε ζητήματα δικαιωμάτων και μεγαλύτερης διαθεσιμότητας στην καταγγελία κακοποιητικών συμπεριφορών προξενεί αν μη τι άλλο εντύπωση ότι ουδείς είδε ή, έστω, διαισθάνθηκε το πραγματικό δράμα μιας ανήλικης στην προεφηβεία.

Ανεξάρτητα από τη δικαστική πορεία της υπόθεσης, υπάρχει ένα μεγάλο κοινωνικό έλλειμμα από το οποίο απορρέει ένα ιδιαίτερο κοινωνικό χρέος απέναντι στο θύμα προκειμένου να επουλωθούν τα βαθιά τραύματα και να επιχειρηθεί να αντιστραφούν σκληρές εμπειρίες που αφήνουν ένα επώδυνο σωματικό και ψυχικό αποτύπωμα.

*Από το «Ήλιος ο Πρώτος» του Οδυσσέα Ελύτη

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ