Η ματιά του Γιώργου Κουτλή στη ρωσική δραματουργία

Γιώργος Κουτλής: Αναμένοντας τα καλύτερα Facebook Twitter
Στον «Άνθρωπο του Παντόλσκ», βέβαια, η συνθήκη δεν αφορά έναν μελλοντικό δυστοπικό κόσμο αλλά δικές μας, οικείες μορφές κατ(ψυχ-)αναγκασμών. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης
0

Η πιο ενδιαφέρουσα από κάθε άποψη παράσταση του καλοκαιριού που πέρασε, εξ όσων παρακολούθησα τουλάχιστον, ήταν η απόδοση του έργου Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι του Μάριους φον Μάγενμπουργκ από τον Γιώργο Κουτλή.

Στον απολύτως ταιριαστό, άλλοτε βιομηχανικό Χώρο Η της Πειραιώς 260 κατάφερε να δημιουργήσει έναν κόσμο αποσπασμένο από εφιάλτη, όταν η πόλη και οι άνθρωποι έχουν επιστρέψει στην εποχή των λύκων, το ωμό και άγριο μοιάζει να έχει κυριαρχήσει και η ηθική της ζούγκλας, του πιο δυνατού που επιβιώνει, διεκδικεί πλέον όχι τη μεταφορική αλλά την κυριολεκτική παντοδυναμία της.

Δεν είχα δει τους Παίχτες του Νικολάι Γκόγκολ, δεύτερη παράσταση του Γ. Κουτλή στην Αθήνα, με την οποία έγινε αμέσως γνωστός. Γι’ αυτό και ήταν εξαιρετικά ευχάριστο να διαπιστώνω ότι πρόκειται για κάποιον που ξέρει τι κάνει εξαρχής (και δεν ανακαλύπτει εμπειρικά, στην πορεία, την τέχνη της σκηνοθεσίας, όπως συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις των νέων σκηνοθετών), κάτι που αυξάνει καθέτως και επί της ουσίας τη δημιουργικότητα όλων όσοι συμμετέχουν κατά τον χρόνο προετοιμασίας.

Με τη συμβολή της Εύας Γουλάκου στη σκηνογραφία (μ’ αυτή την τεράστια σκοτεινή χοάνη-τούνελ να κυριαρχεί, έναν χώρο μετάβασης, αλλά άγνωστο από πού και προς πού, πάντως στο τέλος του πολιτισμού ως σύλληψη προόδου της ανθρωπότητας), με εξαιρετική μουσική και sound design του Τζεφ Βάνγκερ και φωτιστικό σχεδιασμό του Τάσου Παλαιορούτα, το σκηνικό αποτέλεσμα ήταν αυτό που περιμένει κανείς από μια φεστιβαλική παραγωγή ισάξια με τις πολύ καλές παραστάσεις που έρχονται στο Φεστιβάλ Αθηνών από την Ευρώπη.

Και βέβαια με εκπληκτικές ερμηνείες από τον Βασίλη Μαγουλιώτη, τον Θάνο Λέκκα και τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου, ένα δεμένο σύνολο ηθοποιών που με το σώμα και την κίνησή τους έδωσαν τη μέγιστη δυναμική και στην ερμηνεία του λόγου.

Σε μια εποχή σαν τη δική μας, που πλέον οι σκηνοθέτες δεν δεσμεύονται από τις συγγραφικές οδηγίες, οι επιλογές τους μπορούν να μειώσουν ή να απογειώσουν το πρωτότυπο έργο.

Ήταν φυσικό, λοιπόν, στο άνοιγμα της σεζόν να σπεύσω να δω τους Παίχτες που επέστρεψαν στο θέατρο Κιβωτός και τον Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ, την καινούργια παράστασή του στο Εθνικό Θέατρο. Και οι δύο επιβεβαίωσαν την προσδοκία για τις επόμενες παραστάσεις του που (μου) προκάλεσε ο τρόπος που απέδωσε το δύσκολο έργο του Φον Μάγερμπουργκ. Χωρίς να λείπουν, όμως, στοιχεία που επωάζουν κρίσιμες αστοχίες.

Το έχει παραδεχθεί και ο ίδιος, η ορμή των πρώτων παραστάσεων, που συμπιέστηκε λόγω καραντίνας, είναι ανυπέρβλητη. Το ίδιο και η επιθυμία του νέου δημιουργού να κατοχυρώσει τη θέση και το όνομά του στον ρευστό χώρο της θεατρικής αγοράς ‒ δύο ακόμη παραστάσεις μέσα στο 2022 έφεραν την υπογραφή του: το Τalk Show, έργο του Β. Μαγουλιώτη, και το Όνειρο ενός γελοίου του Φ. Ντοστογιέφσκι, με τον Νίκο Χανακούλα, που έκανε πρεμιέρα στο ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και αυτές τις μέρες φιλοξενείται στο θέατρο Πορεία.

Αλλά τόσο πυκνός χρόνος προετοιμασίας παραστάσεων δεν επιτρέπει συχνά την αναγκαία απόσταση ως χρόνο σπουδής και εμβάθυνσης στο επόμενο έργο, εν προκειμένω τον «Άνθρωπο απ’ το Παντόλσκ» (2016).

Γιώργος Κουτλής: Αναμένοντας τα καλύτερα Facebook Twitter
«Οι Παίχτες» του Νικολάι Γκόγκολ, η δεύτερη παράσταση του Γ. Κουτλή στην Αθήνα, με την οποία έγινε αμέσως γνωστός. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Έργο βραβευμένο με τη Χρυσή Μάσκα το 2018, το πιο σημαντικό θεατρικό βραβείο στη Ρωσία, ο Άνθρωπος του Παντόλσκ του Ντμίτρι Ντανίλοφ αμέσως ανέβηκε σε διάφορα θέατρα και εκτός ρωσικής επικράτειας (π.χ. το ανέβασε ο Οσκάρας Κορσουνόβας τον Μάιο του 2019 στο Βίλνιους) και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο (το 2020 από τον Σεμιόν Σερζίν).

Ένας άνδρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο αστυνομικό τμήμα χωρίς να έχει πράξει κάτι παράνομο. Η αναφορά του Ντανίλοφ στη Δίκη (1914, εκδόθηκε το 1925) του Κάφκα είναι άμεση. Σε αντίθεση με το μυθιστόρημα, ωστόσο, στο θεατρικό, κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, μαθαίνουμε ποιο είναι το αδίκημα του συλληφθέντος: ο Νικολάι Φρολόφ είναι τριάντα ενός ετών, γεννήθηκε και ζει σε μια πόλη που δεν του αρέσει (στο Παντόλσκ, βιομηχανική πόλη στα νότια στης Μόσχας), σπούδασε Ιστορία, που δεν τον ενδιέφερε, δουλεύει ως δημοσιογράφος σ’ ένα έντυπο που κανείς δεν διαβάζει, παίζει ηλεκτρονική μουσική για την οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται, δεν αγαπάει τη γυναίκα με την οποία έχει σχέση.

«Η ζωή περνάει από δίπλα σου. Στην ουσία ζεις σα ζώο. Καταλαβαίνεις; Είσαι ζώο. Τα ζώα επίσης ζουν στον αυτόματο. Το πιο αστείο όμως είναι ότι είσαι ζώο που συνθέτει ηλεκτρονική μουσική. Καλύτερα να είσαι απλά ζώο απ’ το να είσαι ζώο που παίζει noise και industrial μουσική στο συγκρότημα “Υγρή Μητέρα”», του λέει ο ένας από τους τρεις αστυνομικούς που ανέλαβαν την «αναμόρφωσή» του.

Την αναμόρφωσή του; Μα ναι, οι πολίτες οφείλουν να είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, ακόμη και αν δεν υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Δεν μπορεί να λέει ο συλληφθείς ότι του αρέσει το Άμστερνταμ και όχι το Παντόλσκ. «Το Παντόλσκ δεν είναι λιγότερο όμορφο από το Άμστερνταμ», του λένε, «είναι απλώς διαφορετικό».

Γιώργος Κουτλής: Αναμένοντας τα καλύτερα Facebook Twitter
Τα καίρια ζητήματα που θίγει το έργο του Ντανίλοφ δεν αναδείχθηκαν στην παράσταση του Γιώργου Κουτλή. Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Είναι σαφές ότι η δεύτερη βασική αναφορά του έργου είναι ο Θαυμαστός καινούργιος κόσμος (1932) του Άλντους Χάξλεϊ. Εκεί, στο Παγκόσμιο Κράτος, εν έτει 632 μετά Φορντ, παρέχεται στους πολίτες το soma, μια ουσία χάρη στην οποία παραμένουν ευτυχείς και ήρεμοι, άρα σε διαρκή κατάσταση υπακοής. Επιπλέον, απαγορεύεται η ανάγνωση βιβλίων που μπορούν να διεγείρουν τα διανοητικά και συναισθηματικά αντανακλαστικά τους, τα έργα του Σαίξπηρ φέρ’ ειπείν.

Στον Άνθρωπο του Παντόλσκ, βέβαια, η συνθήκη δεν αφορά έναν μελλοντικό δυστοπικό κόσμο αλλά δικές μας, οικείες μορφές κατ(ψυχ-)αναγκασμών. Η ευτυχία είναι υποχρέωση και στην κατεύθυνση αυτή κυκλοφορούν ένα πλήθος βιβλίων αυτοβελτίωσης και new age «μεθόδων» που βοηθούν, υποτίθεται, τους ανθρώπους να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους και τη ζωή τους, ακόμα και ελλείψει των ικανών και αναγκαίων προϋποθέσεων.

Κι έπειτα υπάρχει όλη αυτή η «ιδεολογία» της πολιτικής ορθότητας που καναλιζάρει την κριτική σκέψη σε ελεγχόμενους δρόμους, αμβλύνοντας τη σημασιοδότηση των λέξεων μέσω της σχετικοποίησης των προσδιορισμών και «απαγορεύοντας» τη διάκριση: ο υπέρβαρος, λ.χ., δεν χρειάζεται να νιώθει άσχημα βλέποντας τον εαυτό του στον καθρέφτη, δεν είναι πιο όμορφος ο αδύνατος, είναι απλώς διαφορετικός. Ναι, εντάξει, είναι όμορφο το Άμστερνταμ, αλλά σημασία έχει να μπορείς να δεις την ομορφιά του Παντόλσκ – ακόμα και αν δεν υπάρχει.

Τα καίρια ζητήματα που θίγει το έργο του Ντανίλοφ δεν αναδείχθηκαν στην παράσταση του Γιώργου Κουτλή. Η οδηγία του συγγραφέα («Η δράση εκτυλίσσεται σ’ ένα συνηθισμένο μοσχοβίτικο αστυνομικό τμήμα») που ακολούθησε ο σκηνοθέτης με ρεαλιστική αληθοφάνεια δρα σαφώς περιοριστικά – οι αστυνομικοί και η ανάκριση παρέπεμπαν στα γνωστά, τη βία του κράτους και των μηχανισμών του που επιδιώκουν τον έλεγχο της συνείδησης και των αντανακλαστικών των πολιτών ‒ κοινότοπο.

Γιώργος Κουτλής: Αναμένοντας τα καλύτερα Facebook Twitter
Φωτ.: Χρήστος Συμεωνίδης

Επιπλέον ο Κουτλής επέλεξε να εντείνει την εγγενή κωμικότητα προσώπων και καταστάσεων. Παρότι όλοι οι ηθοποιοί (Δημήτρης Ήμελλος, Ελένη Κουτσιούμπα, Παναγιώτης Μανουηλίδης, Άρης Μπαλής, Αλέξανδρος Σιάτρας, Γιλμάζ Χουσμέν) ερμηνεύουν άψογα τους ρόλους τους, ο Μπαλής παίζει το ίδιο πρόσωπο που υποδύθηκε στο Τalk Show και ο Ήμελλος θυμίζει κάπως τον Μεγάλο Δικτάτορα.

Όσο για τον «αναμορφωμένο» Άνθρωπο από το Μίτις του Γιλμάζ Χουσμέν, μοιάζει σαν να υπάρχει μόνο και μόνο για να προκαλέσει το γέλιο του κοινού. Από την ελληνική Ιστορία γνωρίζουμε καλά, ωστόσο, ότι, εκτός από το δράμα όσων «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», υπάρχει και το δράμα όσων υπέγραψαν «δηλώσεις μετανοίας», αυτών που περιφρονητικά αποκαλούνταν «δηλωσίες».

Σε μια εποχή σαν τη δική μας, που πλέον οι σκηνοθέτες δεν δεσμεύονται από τις συγγραφικές οδηγίες, οι επιλογές τους μπορούν να μειώσουν ή να απογειώσουν το πρωτότυπο έργο. Οι Παίχτες του Γκόγκολ στη σκηνοθεσία του Κουτλή και το Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι επιβεβαιώνουν το δεύτερο. Αντιθέτως, στην περίπτωση του Ανθρώπου απ’ το Παντόλσκ η εντελώς συμβατική σκηνική ανάγνωση δεν δικαίωσε την επιλογή του έργου.

Αν φανταστεί κανείς τη δράση τοποθετημένη σ’ έναν σκηνικό χώρο χωρίς ρεαλιστικά στοιχεία και τους αστυνομικούς σαν τους κακούς στο Μatrix, αντιλαμβάνεται, νομίζω, πόσο διαφορετική θα ήταν η πρόσληψη του έργου – μπορεί λιγότερο κωμική, αλλά πολύ πιο συμβατή προς τα κρίσιμα ζητήματα που θίγει. Χωρίς να αποκλείει το ένα το άλλο, το παράλογο και το double think είναι περισσότερο τρομακτικό απ’ ό,τι κωμικό.

Δείτε εδώ ώρες και μέρες παραστάσεων για την παράσταση «Οι Παίχτες».

Δείτε εδώ ώρες και μέρες παραστάσεων για την παράσταση «Ο άνθρωπος απ΄ το Παντόλσκ».

Δείτε εδώ ώρες και μέρες παραστάσεων για την παράσταση «Το όνειρο ενός γελοίου».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

«Ρε Κουτλή, θα μας κάνεις να μας αρέσει το θέατρο!»

Θέατρο / «Ρε Κουτλή, θα μας κάνεις να μας αρέσει το θέατρο!»: Backstage στην παράσταση του καλοκαιριού

Η LiFO βρέθηκε στα παρασκήνια της τελευταίας παράστασης του έργου «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι», που σκηνοθέτησε ο Γιώργος Κουτλής στο Φεστιβάλ Αθηνών και μέσα σε τέσσερα βράδια έγινε το απόλυτο θεατρικό viral της χρονιάς, ειδικά ανάμεσα στο νεαρό κοινό.
M. HULOT
Λίγα λεπτά με δυο νέους, ταλαντούχους ηθοποιούς

Βασίλης Μαγουλιώτης - Θάνος Λέκκας / Λίγα λεπτά με δυο νέους, ταλαντούχους ηθοποιούς

Ο Βασίλης Μαγουλιώτης και ο Θάνος Λέκκας συνεργάζονται για πρώτη φορά στη νέα παράσταση του Γιώργου Κουτλή «Ο σκύλος, η νύχτα και το μαχαίρι» που θα παρουσιαστεί στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ