Μπορεί όντως η Αθήνα να γίνει καλλιτεχνικό hub;

Μπορεί όντως η Αθήνα να γίνει καλλιτεχνικό hub; Facebook Twitter
Πώς θα κρατήσει η Αθήνα τους δημιουργούς που ήδη ζουν ή περνούν μεγάλο μέρος του έτους εδώ και πώς θα τραβήξει κι άλλους, χωρίς να χάσει τον εαυτό της;
0

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή, αλλά περπατώντας στο κέντρο ένα πρωί είχα ακριβώς αυτή την αίσθηση, ότι κάτι μαγικό συμβαίνει. Τα γκράφιτι, το φως του Οκτωβρίου, οι πολλές γκαλερί, οι αφίσες που καλούσαν σε κάτι, μια αναγνώστρια σε καφέ, κάμποσα περίεργα ντυμένα τυπάκια, με έκαναν να σκέφτομαι ότι κάτι όμορφο γίνεται.

Πώς, όμως, θα κρατήσει η Αθήνα τους δημιουργούς που ήδη ζουν ή περνούν μεγάλο μέρος του έτους εδώ και πώς θα τραβήξει κι άλλους, χωρίς να χάσει τον εαυτό της; Μιλώντας με άτομα ή ομάδες που εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα για να δημιουργήσουν, ακούω συνήθως όλα τα γνωστά κλισέ. Οι άνθρωποι, το φαγητό, η φθηνή (σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες) στέγη, το ομορφάσχημο χάος, η ζωτικότητα, το φως, ο εξωστρεφής τρόπος ζωής, αυτά τους αρέσουν. Με κάποιον τρόπο πρέπει να εξασφαλιστεί ότι θα υπάρχει ο χώρος.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε να προστατεύεται ο/η δημιουργός, ώστε το στούντιο-σπίτι του/της να μη γίνει Αirbnb ή να μην καταλαμβάνεται σταδιακά απ’ όλο και πλουσιότερους καλλιτέχνες. Το πρόβλημα του gentrification σε περιοχές τύπου Εξάρχεια αναπαράγει και στην περίπτωση της τέχνης ανισότητες, που έτσι κι αλλιώς είναι πολλές, μεταξύ άλλων και εξαιτίας της φύσης της δουλειάς.

Κάποιοι είναι πιο ταλαντούχοι/όμορφοι/δικτυωμένοι/τυχεροί και βρίσκουν ευκολότερα στούντιο/σπίτι/προώθηση/κοινό από άλλους. Αυτοί οι άλλοι δεν χρειάζεται να εκδιωχθούν πλήρως από τα σπίτια τους μέχρι να κάνουν επιτυχία.

Όσοι θέλουν να στήσουν τη ζωή τους στην Αθήνα, ανεξαρτήτως ιδιότητας, φρικάρουν με απλά πράγματα: το σύστημα υγείας, τη γραφειοκρατία, τις υποδομές.

Βασικό, πάγιο έξοδο των δημιουργικών ανθρώπων είναι το κόστος ενοικίασης ενός χώρου. Γι’ αυτό συγκεντρώνονται συχνά σε μέρη με κτίρια που δεν θέλει κανείς και όχι μόνο για τη μελαγχολική γοητεία των ερειπίων. Έτσι γίνεται να προσελκύσει κανείς καλλιτέχνες, εάν τους δώσει χώρο και χρόνο.

Όταν λέω χρόνο εννοώ χρήματα, δηλαδή την ευκαιρία να ασχολείται κανείς με μία ή δύο καλά πληρωμένες αναθέσεις και όχι με πέντε. Μέρη απείρως πιο βαρετά απ’ την Αθήνα έχουν κατορθώσει να προσελκύσουν καλλιτέχνες μέσα από προβλέψιμα και διαφανή προγράμματα χρηματοδοτήσεων, παροχών (πρώτων υλών, μηχανημάτων) και διευκολύνσεων. 

Ας μην ξεχνάμε αυτούς που μεσολαβούν μεταξύ δημιουργού και κοινού. Χωρίς αυτούς δεν υπάρχει και πολλή τέχνη, παρά τις φαντασιώσεις περί του αντιθέτου. Όταν ξεπηδάνε σε μια πόλη γκαλερί, art spaces και βιβλιοπωλεία, προφανώς υπάρχει η σχετική κουλτούρα, μια αίσθηση, ή μόδα, ή τάση, αλλά κάπου υπάρχει και ιδιωτικός ή δημόσιος πλούτος που στηρίζει την (επιχειρηματική) προσπάθεια αυτών που εντοπίζουν και αναδεικνύουν έργα.

Αυτές τις επιχειρήσεις χρειάζεται να προσελκύσει ή να διευκολύνει η πόλη, προκειμένου να σπάσει η κατάρα του καφέ-brunch-μπαρ που ’χει κυκλώσει το κέντρο. Αλλάζει ο αέρας γύρω από τέτοιους χώρους. Αρκεί να σκεφτεί κανείς πώς νιώθει μπροστά σε μια γκαλερί ή ένα όμορφο βιβλιοπωλείο. Δεν είναι ίδιο με το να προσπερνάς εναλλάξ τράπεζες και καφετέριες. 

Τέλος, οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι, όπως όλοι, όχι νεράιδες και αερικά. Συνεκτιμούν τις υπηρεσίες στην αξιολόγηση ενός μέρους. Όσοι θέλουν να στήσουν τη ζωή τους στην Αθήνα, ανεξαρτήτως ιδιότητας, φρικάρουν με απλά πράγματα: το σύστημα υγείας, τη γραφειοκρατία, τις υποδομές. Μια πιο περιποιημένη Κυψέλη δεν θα θύμιζε ξαφνικά στους διεθνείς δημιουργούς το γερμανικό χωριό απ’ όπου κατάγονται. Οι καλύτερες υποδομές δεν θα έκαναν τον Σταθμό Λαρίσης βαρετό η αδιάφορο. 

Φυσικά, για να καλλιεργηθεί με αξιώσεις η αίσθηση ότι σ’ ένα μέρος παράγεται πολιτισμός χρειάζονται τα καλά έργα. Την ευθύνη γι’ αυτό φέρουν και οι άνθρωποι του πολιτισμού. Η γκρίνια, η μιζέρια και η ηττοπάθεια («τίποτα καλό δεν κάνουμε», «κατάντια», «αχ! βαχ!», «χάλια όλα», «το ’κανε ο τάδε στη Νέα Υόρκη, δεν είναι πρωτότυπο») είναι εύκολες, αστείες και καλτ. Ο σωστός δρόμος, όμως, περνά μάλλον από αλλού και περιλαμβάνει σκληρή δουλειά. 

Ήδη ζουν και δημιουργούν στην Αθήνα άνθρωποι που δεν γεννήθηκαν εδώ και που απλώς ερωτεύτηκαν αυτήν τη χαοτική σαπίλα, τους ανθρώπους και την όλη αίσθηση. Δίνουν στην πόλη άλλη χροιά με τα έργα και την παρουσία τους και κυρίως προτείνουν μια αφήγηση που δεν έχει σχέση με τον Παρθενώνα και τα δρομολόγια προς τα νησιά. Είναι όμορφο. 

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Πού οφείλεται το booming της τέχνης στην Αθήνα;

Εικαστικά / Δεκάδες νέες γκαλερί στην Αθήνα – Πού οφείλεται το booming της τέχνης;

Από την Κυψέλη, τον Νέο Κόσμο και το Κουκάκι μέχρι τον Πειραιά, μια έκρηξη δημιουργίας καλλιτεχνικών χώρων τα τελευταία χρόνια βάζει την Αθήνα πολύ ψηλά στον παγκόσμιο καλλιτεχνικό χάρτη.
M. HULOT
Ονάσις αιρ

Εικαστικά / Οι καλλιτέχνες του Onassis AiR παρουσιάζουν την έρευνά τους στο πρώτο Open Day

Η μετακίνηση του Onassis AiR στις νέες εγκαταστάσεις φέρνει κοντά καλλιτέχνες κάθε γενιάς από διαφορετικά σημεία του πλανήτη, που βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια δημιουργικών διαδικασιών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μπρους Κλαρκ: «Οι μικρογειτονιές της Αθήνας και οι μικροκοινωνίες τους είναι από τα γοητευτικότερα στοιχεία αυτής της πόλης»

Βιβλίο / Μπρους Κλαρκ: «Τα μικρά χωριά της Αθήνας είναι το γοητευτικότερο στοιχείο της»

Οι αέναες αλλαγές της Αθήνας, η βρετανική μοναρχία αλλά και ο πόλεμος στην Ουκρανία σε μια απολαυστική συζήτηση με έναν εκλεκτό δημοσιογράφο, συγγραφέα και διάπυρο φιλέλληνα με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου του βιβλίου «Athens, City of Wisdom» (εκδ. Head of Zeus) και τη βράβευσή του από την ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Οπτική Γωνία / Αμπντελά Ταϊά: «Η γενιά αυτή τολμά όσα δεν τολμήσαμε εμείς και της αξίζει κάθε στήριξη!»

Ο Μαροκινός συγγραφέας και σκηνοθέτης, κάτοικος Γαλλίας πλέον και γνωστός στην Ελλάδα από το υπέροχο μυθιστόρημα «Η ζωή με το δικό σου φως», μιλά με θαυμασμό για την εξέγερση της νεολαίας που συνταράσσει την πατρίδα του.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Συνέντευξη / Νίκος Χασαπόπουλος: «Παραλίγο να πεθάνω από τη σκευωρία της Novartis»

Μετά από μισό αιώνα στο «Βήμα», ο Νίκος Χασαπόπουλος μιλά για πρώτη φορά για την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του, τις στιγμές που έζησε δίπλα σε Λαμπράκη, Ψυχάρη και πρωθυπουργούς, αλλά και για το μεγάλο λάθος του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Οπτική Γωνία / Ένας άλλος «Μεσοπόλεμος»: Το μένος για τα θύματα (που γίνονται φωνή)

Έχουμε ένα καινούργιο συναίσθημα, όχι το κλασικό της εποχής των φασισμών, δηλαδή τον φόβο μη βρεθεί κανείς στη θέση των κατώτερων, όσων έμειναν πίσω ή «από κάτω». Πλέον βλέπει κανείς μένος για τα θύματα που μιλάνε.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ