Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Facebook Twitter
Τι κι αν η όμορφη σύζυγος βάζει αρχικά σκοπό να παγιδεύσει και να ξεσκεπάσει τον εισβολέα: στην πορεία αλλάζει γνώμη και στην Τρίτη Πράξη συνευρίσκεται μαζί του σεξουαλικά. © Tar Richelieu
0

O Ταρτούφος όπως τον γνωρίζουμε, δηλαδή ο Ταρτούφος που βλέπουμε κάθε χρόνο στο θέατρο, δεν είναι το έργο που είχε γράψει αρχικά ο Μολιέρος και που παρουσίασε με τον θίασό του στο Παρίσι σε μια θυελλώδη πρεμιέρα το 1664.

Λόγω των σφοδρών αντιδράσεων της Εκκλησίας και της παρέμβασης του Λουδοβίκου 14ου, ο Μολιέρος αναγκάστηκε να ετοιμάσει μια ηπιότερη, λιγότερο «προσβλητική» εκδοχή, με κεντρικό ήρωα όχι πλέον, όπως ήταν αρχικά, έναν πιστό Χριστιανό που γελοιοποιεί τις αρχές του (και τη θρησκεία του) αλλά έναν επικίνδυνο απατεώνα που υποδύεται τον θεοσεβούμενο.  

Στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου (στις 15 Ιανουαρίου 1622), η Comédie Française και ο διευθυντής της Éric Ruf πήραν μια τολμηρή απόφαση: ανέθεσαν στον ξακουστό Βέλγο σκηνοθέτη Ivo van Hove να παρουσιάσει το (ανακατασκευασμένο) κείμενο του 1664. Πώς όμως βρέθηκε το εν λόγω κείμενο που είχε απαγορευτεί στην εποχή του και θεωρούνταν διά παντός χαμένο;

Ο Van Hove βλέπει το έργο περισσότερο ως κοινωνικό δράμα και λιγότερο ως κωμωδία. Τοποθετεί στην καρδιά της δράσης μια κρίσιμη, φρενήρη μάχη μεταξύ των δυνάμεων της οπισθοδρόμησης και αυτών της ελευθερίας.

Η «ανακάλυψη» αυτή πραγματοποιήθηκε χάρη στην επιχείρηση «θεατρικής γενετικής» που έφερε εις πέρας, μετά από εξαντλητική έρευνα, ο Georges Forestier, ομότιμος καθηγητής Γαλλικής Λογοτεχνίας στη Σορβόνη, ιστορικός του θεάτρου του δέκατου έβδομου αιώνα και συγγραφέας της πρόσφατης βιογραφίας του Μολιέρου που βραβεύτηκε από τη Γαλλική Ακαδημία (Μεγάλο Βραβείο Βιογραφίας της Γαλλικής Ακαδημίας, 2019). 

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Facebook Twitter
© Tar Richelieu

Όταν ο Forestier παρουσίασε την πρότασή του στον Van Hove, ο τελευταίος συμφώνησε ενθουσιασμένος να σκηνοθετήσει τον Ταρτούφο, πράγμα που είχε επιμελώς αποφύγει στο παρελθόν, επειδή τον ενοχλούσε το τέλος του. «Η Πέμπτη Πράξη είναι αυτό που πάντοτε με εμπόδιζε να αναλάβω το έργο», εξομολογήθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή του. «Η ιδέα του από μηχανής Θεού που σώζει την οικογένεια Οργκόν και τιμωρεί τον Ταρτούφο δεν παρουσιάζει για μένα κανένα δραματουργικό ενδιαφέρον ∙ όλοι ξέρουν ότι η Πέμπτη Πράξη γράφτηκε από τον Μολιέρο προκειμένου να δώσει ο βασιλιάς το πράσινο φως».

Στην «αρχική» εκδοχή, όμως, δεν υπάρχει Πέμπτη Πράξη (οι πράξεις είναι μόνο τρεις) ούτε και ξεκάθαρη λύση του δράματος. Ο Ταρτούφος αποπέμπεται, αλλά, ταυτόχρονα, «μας δίνεται όλο το περιθώριο να φανταστούμε τι πρόκειται να συμβεί στους Οργκόν μετά την αποχώρησή του», λέει ο Van Hove. Επιπλέον, η σύγκρουση μεταξύ του Οργκόν και του γιου του Νταμί καθίσταται πιο δριμεία.

Η εντυπωσιακότερη διαφοροποίηση, όμως, φαίνεται να αφορά τη σχέση Ταρτούφου και Ελμίρας, παραμελημένης συζύγου του Οργκόν. Στην παράσταση του Van Hove το παράνομο ζευγάρι μπαίνει στο επίκεντρο. Τι κι αν η όμορφη σύζυγος βάζει αρχικά σκοπό να παγιδεύσει και να ξεσκεπάσει τον εισβολέα: στην πορεία αλλάζει γνώμη και στην Τρίτη Πράξη συνευρίσκεται μαζί του σεξουαλικά. «Για μένα, η Ελμίρα και ο Ταρτούφος ερωτεύονται», εξηγεί ο Van Hove. 

Μια κρίσιμη μάχη

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Facebook Twitter
© Tar Richelieu

Ο Ταρτούφος είναι ένας ζητιάνος που ζει από ελεημοσύνες. Για έναν ανεξήγητο λόγο ο Οργκόν τον καλεί σπίτι του, όπως θα κάναμε με έναν άστεγο που θέλουμε να τον «υιοθετήσουμε». Όμως ο Οργκόν του προσφέρει μια θέση κεντρική στην οικογενειακή εστία, πιο κεντρική ακόμα και από τη δική του, ενώ δεν διστάζει να τον ορίσει κληρονόμο της περιουσίας του. «Ο Ταρτούφος οικειοποιείται αυτήν τη θέση για λόγους επιβίωσης», υποστηρίζει ο σκηνοθέτης. «Δεν έχει τίποτα, ενώ οι Οργκόν έχουν τα πάντα. Δεν θα μπορούσαμε εύκολα να τον χαρακτηρίσουμε εκμεταλλευτή, εφόσον το ζήτημα είναι να μην πεθάνει από την πείνα. Η θρησκευτική πίστη την οποία διακηρύσσει καταλήγει γι’ αυτόν μια αληθινή υπόθεση, όπως θα γίνει και με τα συναισθήματά του για την Ελμίρα». 

Ο Van Hove βλέπει το έργο περισσότερο ως κοινωνικό δράμα και λιγότερο ως κωμωδία (γεγονός που προκάλεσε τη δυσαρέσκεια και την γκρίνια των «New York Times»).

Τοποθετεί στην καρδιά της δράσης μια κρίσιμη, φρενήρη μάχη μεταξύ των δυνάμεων της οπισθοδρόμησης και αυτών της ελευθερίας. Οι πρώτες εκπροσωπούνται από την επικεφαλής της οικογένειας, τη μαντάμ Περνέλ, μητέρα του Οργκόν, που παλεύει με νύχια και με δόντια για τη διατήρηση του status quo, όπως αυτό ενσαρκώνεται διαχρονικά από την κλασική οικογένεια: ένας πατέρας, μία μητέρα και τα υπάκουα παιδιά τους.

Η οικογένεια αυτή, όμως, συνειδητοποιούμε πως είναι μάλλον δυσλειτουργική. Η Ελμίρα περνάει τις μέρες της στο κρεβάτι, ο σύζυγός της απουσιάζει στην εξοχή, ο γιος νιώθει υποτιμημένος, ο κουνιάδος μιλάει με πάθος για να έναν καινούργιο κόσμο, η υπηρέτρια έχει κυριευτεί από τις νέες ιδέες: όλα προμηνύουν μια σφοδρή σύγκρουση μεταξύ του παλιού και του καινούργιου με φόντο τη θρησκεία, που ζωντανεύει στο πρόσωπο του Ταρτούφου. 

Μίσος, επιθυμία, ζήλια

Ένας άγριος/παθιασμένος «Ταρτούφος» διά χειρός Ivo van Hove Facebook Twitter
© Tar Richelieu

«Διάλεξα συνειδητά έναν νέο και, θα λέγαμε, όμορφο ηθοποιό για τον ρόλο του Ταρτούφου (σ.σ. τον Christophe Montenez που γνωρίσαμε το 2019 ως Ορέστη στην παράσταση της Επιδαύρου)», λέει ο Van Hove. «Το έκανα επειδή ήθελα να λειτουργήσει ως μια λευκή οθόνη, όπου όλοι οι ήρωες προβάλλουν τις ανάγκες τους, όπως συμβαίνει στο Θεώρημα του Παζολίνι». Ο νεαρός πλανόδιος, τον οποίο ο Οργκόν (Denis Podalydès) μαζεύει από τους δρόμους, αποκαλύπτει το τέλειο σώμα του, όταν οι κάτοικοι του σπιτιού συγκεντρώνονται για να τον γδύσουν και να τον κάνουν μπάνιο επί σκηνής.

Ο φρεσκοπλυμένος Ταρτούφος προσφέρει λίγο αργότερα ένα πειστικό θέαμα της αρετής του, καθώς αυτομαστιγώνεται μέχρι να ματώσει. Προκαλεί στους γύρω του τα πιο βίαια συναισθήματα: μίσος, επιθυμία, οργή, ζήλια, όλα ξυπνούν απότομα, μετατρέποντας την οικογενειακή φωλιά σε πεδίο μάχης. 

Αν η μεταμόρφωση του κεντρικού ήρωα είναι ένα πείραμα, τότε η σκηνογραφία του Jan Versweyveld επιχειρεί να αφηγηθεί την εξέλιξη του πειράματος αυτού. Ένας περίπλοκος μηχανισμός τίθεται σε λειτουργία, αλλά η ίδια η σκηνή παραμένει γυμνή, καλυμμένη από λευκό φύλλο χαρτιού – εκεί όπου θα γραφτεί η ιστορία του Ταρτούφου. Την περιβάλλει μια «αιωρούμενη» γέφυρα που «κόβεται» από μια σειρά σκάλες, ενώ δυο επιβλητικοί καθρέφτες, τοποθετημένοι δεξιά και αριστερά, αντανακλούν και πολλαπλασιάζουν τον χώρο αλλά και την αίσθηση του κενού. 

Η παραγωγή αυτή του Ταρτούφου που θα δούμε στην Αθήνα τον Ιούνιο έκανε πρεμιέρα στο Παρίσι ανήμερα της επετείου των γενεθλίων του Μολιέρου (στις 15 Ιανουαρίου). Σηματοδοτεί την επανένωση του διακεκριμένου Βέλγου καλλιτέχνη με τον θίασο της Comédie Française, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν σε δύο εξαιρετικά επιτυχημένες περιπτώσεις, στους Καταραμένους του Βισκόντι (2016) και στο Ηλέκτρα/Ορέστης που είδαμε στην Επίδαυρο το 2019.

ΥΓ.: Στο πλαίσιο του εορτασμού των 400 χρόνων από τη γέννηση του Μολιέρου, την παράσταση συνοδεύει συζήτηση με επίτιμο προσκεκλημένο τον Georges Forestier. Η εκδήλωση, που διοργανώνεται σε συνεργασία του Φεστιβάλ με το Γαλλικό Ινστιτούτο, θα πραγματοποιηθεί στο Auditorium του Γαλλικού Ινστιτούτου την Τρίτη 14 Ιουνίου στις 19:00.

Comédie-Française – Ivo van Hove
Ταρτούφος 'η ο υποκριτής / Le Tartuffe ou l’Hypocrite του Μολιέρου
Πειραιώς 260 (Δ)
16/6-18/6, 21:00

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

21’ με την Ιζαμπέλ Ιπέρ

Θέατρο / Ιζαμπέλ Ιπέρ στη LiFO: «Ακούγομαι κουλ; Μα τι άλλο θα μπορούσα να είμαι;»

Η «καλύτερη εν ζωή ηθοποιός», όπως έχει χαρακτηριστεί, μας μίλησε λίγο πριν από την άφιξή της στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, όπου θα υποδυθεί την Αμάντα στον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Ίβο Βαν Χόβε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Η Comédie-Française γιορτάζει τα 400 χρόνια του Μολιέρου με Ίβο βαν Χόβε και ένα πανόραμα των έργων του

Πολιτισμός / Η Comédie-Française γιορτάζει τα 400 χρόνια του Μολιέρου με Ίβο βαν Χόβε και «Ταρτούφο»

Το παρισινό «σπίτι» του Μολιέρου τιμά τον δραματουργό του 17ου αιώνα με ένα πανόραμα των έργων του, στα οποία συμπεριλαμβάνεται και ο «Ταρτούφος» που εξόργισε την Καθολική Εκκλησία και παραλίγο να καταστρέψει την καριέρα του.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ