Αν θεωρήσουμε πως είναι μια-δυο χούφτες μπάντες που, ανεξάρτητα από τη μουσική τους πορεία στον υπόλοιπο κόσμο, δημιουργούν «παβλόφιες» αντιδράσεις αγάπης στο ελληνικό κοινό, τότε οι Madrugada στέκουν «βασιλιάδες» της υπόθεσης, αν λάβουμε υπόψη τη διαχρονική πίστη των Ελλήνων ακροατών στα μουσικά βήματα των Νορβηγών.
Από τις μέρες που ξεκινούσαν στο Όσλο έχουν περάσει σχεδόν 30 χρόνια, όμως το 1999 με το ντεμπούτο τους «Industrial Silence» οι Madrugada συστήθηκαν και επίσημα στο ευρύ κοινό με όπλο τους την εναλλακτική ροκ μελαγχολία.
Έναν χρόνο αργότερα, έδωσαν και το πρώτο ραντεβού με το ελληνικό κοινό, στη σκηνή του Ρόδον, του λαϊβάδικου της οδού Μάρνη που όσοι πέρασαν από αυτό με τον έναν ή τον άλλο τρόπο έχουν να το λένε. Έκτοτε η μουσική αυτή σχέση συνέχισε με συνέπεια και ένταση – ακόμα και στα χρόνια της παύσης του νορβηγικού σχήματος, όταν ο frontman τους Sivert Høyem έδινε το «παρών» σόλο.
Νιώθουμε μεγάλη πίστη στο ελληνικό κοινό, λόγω του τρόπου με τον οποίο μας έχει αντιμετωπίσει μέσα στα χρόνια. Ήταν το πρώτο μέρος στο οποίο παίξαμε ζωντανά και νιώσαμε πως οι άνθρωποι μας εκτιμούν πραγματικά και παίρνουν τη μουσική μας στα σοβαρά, παθιάζονται με αυτή.
Μετά από μια περιοδεία που σήμανε την 20ή επέτειο από το «Industrial Silence» αλλά και την επανένωση της μπάντας, οι Madrugada μπήκαν και πάλι στο στούντιο για να φτιάξουν, μετά Covid εμποδίων, τον δίσκο «Chimes At Midnight», τον πρώτο δηλαδή δίσκο τους μετά από 14 χρόνια. Αλλά και τον δίσκο που ενώνει νοητά το νήμα με το ντεμπούτο τους, όπως εξηγεί ο Sivert Høyem, περιεργαζόμενος μια κούπα καφέ στο στούντιο της μπάντας στο Όσλο, στην άλλη πλευρά του Zoom.
Το πρώτο live των Madrugada από την έναρξη της πανδημίας στο Oslo Spektrum είναι λίγες μέρες μακριά κι ο «αρχηγός» τους μοιάζει να ανυπομονεί για να ξανασυναντηθεί με το κοινό. Όσο για το αθηναϊκό κοινό, θα χρειαστούν λίγοι μήνες ακόμα (24/9/22, Παναθηναϊκό Στάδιο) για να «τα πει» με τους Νορβηγούς – πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή, στα πάρτι της πόλης που τόσο έχουν λείψει στον Sivert Høyem.
Call My Name
— Οι Madrugada ξεκίνησαν το 1993, τη χρονιά που γεννιόμουν. Παρ’ όλα αυτά, ξέρω πολλούς ανθρώπους στην ηλικία μου που ακούνε και αγαπούν τη μουσική σας. Όταν ξεκινούσατε, «βλέπατε» το μέλλον των Madrugada 30 σχεδόν χρόνια μπροστά;
Όταν είσαι σε αυτή την ηλικία, δεν κοιτάς πραγματικά τόσο μπροστά. Επικεντρωνόμασταν σε αυτό που κάναμε εκείνη τη στιγμή. Απλά προσπαθούσαμε να γράψουμε τα καλύτερα δυνατά κομμάτια, ό,τι είχαμε ξεκινήσει. Από την άλλη βέβαια, πολλοί από τους μουσικούς μας ήρωες τότε ήταν μεγαλύτεροι ηλικιακά. Βλέπαμε πως η μουσική έχει την προοπτική της καριέρας. Ο Johnny Cash, ο Nick Cave, ο Leonard Cohen ήταν αρκετά μεγαλύτεροί μας και συνέχιζαν να κάνουν μουσική.
— Είστε πολύ αγαπητοί στο ελληνικό κοινό. Νιώθετε πως χρωστάτε μεγάλο μέρος της επιτυχίας σας σε αυτό;
Νιώθουμε μεγάλη πίστη στο ελληνικό κοινό, λόγω του τρόπου με τον οποίο μας έχει αντιμετωπίσει μέσα στα χρόνια. Ήταν το πρώτο μέρος στο οποίο παίξαμε ζωντανά και νιώσαμε πως οι άνθρωποι μας εκτιμούν πραγματικά και παίρνουν τη μουσική μας στα σοβαρά, παθιάζονται με αυτή. Εντυπωσιαστήκαμε από την πρώτη φορά που βρεθήκαμε στην Ελλάδα. Ήταν το καλοκαίρι του 2000 – όταν ήσουν 7 ετών! Δεν μπορώ να πω τι είναι αυτό που συμβαίνει με το ελληνικό κοινό, πάντως είναι σίγουρα κάτι ξεχωριστό.
— Είσαι μεν ο frontman των Madrugada αλλά έχεις κυκλοφορήσει και σόλο υλικό. Εκφράζεσαι διαφορετικά στην κάθε περίπτωση;
Ως σόλο καλλιτέχνης, γράφω εξ ολοκλήρου τα κομμάτια, σε αντίθεση με τους Madrugada που κάποια κομμάτια διαμορφώνονται από όλους μαζί. Υπάρχει μια διαφορετική αίσθηση όταν είσαι σε ένα συγκρότημα με άλλους ανθρώπους. Θα τολμούσα ως σόλο καλλιτέχνης να κάνω εντελώς διαφορετική μουσική από αυτή που κάνουμε στους Madrugada. Η δυναμική και μόνο σε μια μπάντα αλλάζει τα πράγματα.
— Οι Madrugada έχουν αναπτύξει έναν αρκετά χαρακτηριστικό ήχο. Σκεφτήκατε όμως ποτέ να κάνετε κάτι εντελώς διαφορετικό;
Θα συμφωνήσω ότι έχουμε κάπως χαρακτηριστικό ήχο, δουλέψαμε πολύ για να βρούμε τον ήχο μας και είχε πολύ να κάνει με τις κιθάρες του Robert (σ.σ.: Burås, πρώην κιθαρίστας των Madrugada) ή με το reverb στη φωνή. Χρειαστήκαμε πολύ χρόνο για να βρούμε αυτόν τον ήχο. Γίναμε βέβαια για λίγο punk μπάντα στον τρίτο δίσκο μας, αλλά δεν νιώθουμε πως υπάρχουν είδη που θέλουμε να εξερευνήσουμε και δεν το έχουμε κάνει. Όταν επανενωθήκαμε για την επετειακή περιοδεία του «Indrustrial Silence» το 2019, ανακαλύψαμε χαρακτηριστικά του ήχου μας που μας άρεσαν πολύ, ήμασταν καιρό χώρια. Και κάποια από αυτά τα χαρακτηριστικά τα καλλιεργήσαμε και στον νέο δίσκο μας, «Chimes at Midnight», είναι σαν να υπάρχει μια σύνδεση του «Industrial Silence» με το νέο άλμπουμ κι αυτό σίγουρα σχετίζεται και με την περιοδεία – παίζαμε για έναν χρόνο τον δίσκο και μετά μπήκαμε κατευθείαν στο στούντιο.
— Πριν περάσουμε στον καινούργιο δίσκο, κάτι ακόμα: το γεγονός ότι αναπτύξατε έναν αρκετά χαρακτηριστικό ήχο με τον οποίο σαν γνώρισε το κοινό, σας έκανε ποτέ να νιώσετε «παγιδευμένοι» σε αυτόν, πως πρέπει να τον «υπηρετήσετε»;
Δεν φοβηθήκαμε ποτέ να «σπάσουμε» αυτό το πράγμα. Υπάρχει στον πρώτο και τον δεύτερο δίσκο, στον τρίτο άλλαξαν τα πράγματα, εκεί δεν νοιαστήκαμε για τίποτα από όλα αυτά – προσωπικά νιώθω πως ίσως χάσαμε και λίγο τον εαυτό μας τότε. Αλλά αυτό το λέω απλά εγώ, σε κάποιους από τους υπόλοιπους άρεσε. Κάποιες φορές νιώθαμε πως θέλαμε να είμαστε μια άλλη μπάντα, δοκιμάσαμε πολλά. Αλλά το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε νομίζω πως είναι το να είμαστε ο εαυτός μας.
— To «Chimes at Midnight» ετοιμάστηκε το διάστημα της πανδημίας. Πόσο δυσκόλεψε αυτό τα πράγματα;
Βασικά γράφτηκε πριν την πανδημία. Ξεκινήσαμε να το ηχογραφούμε και το πρώτο lockdown μας βρήκε στη μέση περίπου των ηχογραφήσεων, στο Λος Άντζελες. Οπότε έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Γυρίσαμε στο Όσλο και προσπαθήσαμε να τελειώσουμε το άλμπουμ μέσω Zoom με τον Αμερικανό παραγωγό μας (Kevin Ratterman). Τα θέματα πάντως που αγγίζει ο δίσκος δεν έχουν να κάνουν με την πανδημία.
— Στο κομμάτι «Nobody Love You Like I Do» χρησιμοποιείς τη φράση «In the wee small hours» που έχει δώσει το όνομα και σε έναν δίσκο του Frank Sinatra, του θρυλικότερου crooner που υπήρξε ποτέ. Αρκετές φορές βέβαια έχουν χαρακτηρίσει κι εσένα crooner για τον τρόπο που τραγουδάς…
Αλήθεια, είναι τίτλος δίσκου του Frank Sinatra; Δεν είχα αυτό στο μυαλό μου, όχι, απλά μου ήρθε η φράση όπως έγραφα. Αγαπώ, παρ’ όλα αυτά, τον Frank Sinatra, ακόμα κι αν δεν γνωρίζω κάθε τι γι’ αυτόν. Οι συγκεκριμένοι στίχοι γράφτηκαν λίγο συνειρμικά, έγραφα τις λέξεις που μου έρχονταν στο μυαλό και μου ταίριαζαν να τις τραγουδήσω. Σίγουρα πάντως υπάρχουν crooner αλλά και jazz στοιχεία σε αυτό το τραγούδι.
Nobody Love You Like I Do
— Αν έπρεπε να περιγράψεις τον νέο δίσκο σας με λίγα λόγια, τι θα έλεγες;
Είναι παθιασμένο άλμπουμ. Με έναν τρόπο, είναι ένας δίσκος για κάθε τι, κάθε στιγμή. Δεν ασχολείται με πολύ συγκεκριμένα ζητήματα, αλλά με τη ζωή με μια ευρεία έννοια.
— Τον Σεπτέμβριο θα επιστρέψετε στην Αθήνα, για μια συναυλία στο Καλλιμάρμαρο, έναν χώρο με ιδιαίτερη ιστορική σημασία για την Αθήνα – αντίστοιχα, στο παρελθόν είχες παίξει ζωντανά σε άλλο έναν τέτοιο χώρο, το Ηρώδειο. Πώς σε επηρεάζει ο ίδιος ο χώρος σε ένα ζωντανό show;
Στο Ηρώδειο νιώσαμε παίζοντας με τους μουσικούς πως αυτό που συμβαίνει είναι πολύ ξεχωριστό, όπως και ο χώρος. Θέλαμε να δώσουμε ένα πραγματικά καλό show. Φαντάζομαι πως κάπως έτσι θα είναι και στο Καλλιμάρμαρο. Θα είναι μια μοναδική εμπειρία: ένας ιστορικός χώρος και το καλύτερο κοινό.
— Έχεις βρεθεί στο Καλλιμάρμαρο ως επισκέπτης;
Για να είμαι ειλικρινής, έχω περάσει μόνο απ’ έξω. Τον Οκτώβριο θα ερχόμασταν για να κάνουμε promo για τη συναυλία, κάτι που δεν συνέβη λόγω της κατάστασης.
— Και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θες να κάνεις όταν έρθεις τελικά στην Ελλάδα;
Θέλω να πάω σε κάποιο από τα after parties που πηγαίνουμε πάντα. Μου έχει λείψει να γνωρίζω κόσμο σε πάρτι και στην Αθήνα ξέρετε πώς να διασκεδάζετε.
Το «Chimes at Midnight» των Madrugada κυκλοφορεί από τη Warner.
Οι Madrugada θα εμφανιστούν ζωντανά στην Αθήνα και το Παναθηναϊκό Στάδιο το Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου του 2022. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.
