«ORFEAS2021»: Κριτική για την queer βίντεο-όπερα των Φυτών

«ORFEAS2021»: Κριτική για την queer βίντεο-όπερα των Φυτών Facebook Twitter
Φωτ.: Έρρικα Ζαχαροπούλου
0

Το έργο ξεκινάει με γκρο πλαν της Έλενας Ακρίτα να λέει: «Είμαι η Λογική». Για την ακρίβεια, δεν πρόκειται για ένα απλό γκρο πλαν αλλά για την απόπειρα να φαντάζει το κεφάλι της σαν πλανητικό σώμα ή θεϊκή μορφή που πλανάται στο σύμπαν, κάτι που προκύπτει από το φόντο γύρω της, που θα μπορούσε να θεωρηθεί αστρική σκόνη ή διαστημική κινηματογραφική λήψη του ουράνιου στερεώματος. 

Η συμμετοχή της κ. Ακρίτα στο καλλιτεχνικό αυτό πρότζεκτ είχε εξαρχής κεντρίσει την περιέργεια, επειδή, προτού αναβληθεί λόγω Covid το ανέβασμά του στην Εναλλακτική, είχε διαρρεύσει η πληροφορία ότι τα ΦΥΤΑ σχεδίαζαν να την παρουσιάσουν στη σκηνή ως ένα μεγαλειώδες ολόγραμμά της που θα δέσποζε στον χώρο και θα κέρδιζε με το σπαθί του μια μπαρόκ-μη-μπαρόκ διάσταση.

Τώρα όμως που η κωμωδία με ένα «ήλθον, είδον, ενίκησα» κατακτά την οθόνη σε λιγότερο από ένα λεπτό από την έναρξη του έργου, ο θεατής σχηματίζει την εντύπωση ότι η «τρολιά» δεν θα έχει τέλος σ’ αυτή την παραγωγή και τρίβει τα χέρια του προκαταβολικά από την ευχαρίστηση.

Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που του φρενάρει την απόλαυση: τα λόγια, τα οποία παραμένουν μέχρι το τέλος του έργου προβληματικά και βάζουν τρικλοποδιά σε κάθε έξαψη και προσδοκία. Η αιτία είναι ότι το λιμπρέτο είναι γραμμένο σαν κοινό, πρόχειρο κείμενο, του επιπέδου μιας απλής δημοσίευσης σε προσωπικό μπλογκ, άνευ ειδικής επεξεργασίας, χάρη στην οποία θα μπορούσε κάποιος να ελπίζει ότι το κείμενο θα συνδεόταν τονικά με τη μουσική για την οποία γράφτηκε και ότι αυτό θα του συμβεί διασώζοντας τις λέξεις του από διαστρέμματα και στραμπουλήγματα. 

Είναι κρίμα να έχεις την ελευθερία (και τη χρηματοδότηση) να ασχοληθείς με ένα θέμα τόσο ευαίσθητο, τόσο καίριο πολιτικά και τόσο συγκινητικό, για το οποίο ως δημιουργική ομάδα έχεις εξαρχής αποδεχτεί ότι θα το εντάξεις στη φόρμα μιας εξαιρετικής παλαιάς και άκρως υποβλητικής δραματικής μουσικής, και τελικά το αποτέλεσμα να μην πετυχαίνει τον στόχο του να συγκινήσει πραγματικά το κοινό. 

Πέραν αυτών των δυσλειτουργιών, το λιμπρέτο είναι παραγεμισμένο και με ανοικονόμητες ξυλώδεις εκφράσεις – εκείνα τα τρομερά λεκτικά κλισέ του queer ακτιβιστικού λόγου που είναι δύσμοιρα έρμαια αγγλισμών δίχως έλεος. Κι έτσι, ακόμη κι αν καταφέρεις να συγκεντρώσεις την προσοχή σου για να ακούσεις τα λόγια, εξακολουθείς να αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να κοπιάζεις τόσο πολύ για να το πετύχεις και ποιο είναι το νόημα τού να «καλουπώνονται» όλα αυτά στη μουσική του Μοντεβέρντι. Κατ’ επέκταση, αναρωτιέσαι και γιατί οι δημιουργοί, εφόσον ήθελαν να δουλέψουν με αυτό το λιμπρέτο, δεν έγραψαν πρωτότυπη μουσική για το σύνολό του, η οποία δεν θα τους το ροκάνιζε. 

Το αποτέλεσμα όλων αυτών των ζητημάτων είναι ότι, στα σημεία όπου η μουσική «αποτραβιέται» προς όφελος του στίχου, ακούς το λιμπρέτο και ανατριχιάζεις. Ενώ στα σημεία όπου η μουσική θριαμβεύει επί του στίχου, σου περνά από το μυαλό η ιδέα ότι το λιμπρέτο είναι γραμμένο σε κάποια ξένη γλώσσα, την οποία αναγνωρίζεις ως οικεία με έναν τρόπο, αλλά, επειδή δεν τη μιλάς, δεν καταλαβαίνεις τίποτα. 

Ωστόσο, τα σημεία όπου ακούς μεν τα λόγια, αλλά δεν τα παρακολουθείς, είναι εκείνα που σου αποκαλύπτουν πόσο πραγματικά καλοί είναι οι μουσικοί και οι τραγουδιστές – αλάνθαστοι τελειοθήρες, προικισμένοι και ταλαντούχοι - αιχμάλωτοι. 

Είδαμε τα ΦΥΤΑ να ανθίζουν Facebook Twitter
Κυριαρχεί η πρόθεση διακωμώδησης των πάντων κατά τον τρόπο με τον οποίο το κάνουν συνήθως τα ΦΥΤΑ, δηλαδή χωρίς ενδοιασμούς. Φωτ.: Γιάννης Δρακουλίδης

Το χάσμα μεταξύ της μουσικής και του λιμπρέτου μικραίνει ή και κλείνει κατά σημεία, όπως είναι ας πούμε το «επαναστατικό ιντερλούδιο», όπου τα λόγια πατούν σε πρωτότυπες συνθέσεις για την περίπτωση και έχουν περισσότερη συγγένεια με την οπερέτα απ’ ό,τι με την όπερα. 

Σε ό,τι αφορά τα εικαστικά ερεθίσματα που προσφέρει το έργο, τα πράγματα είναι σαφώς πιο βατά. Κυριαρχεί η πρόθεση διακωμώδησης των πάντων κατά τον τρόπο με τον οποίο το κάνουν συνήθως τα ΦΥΤΑ, δηλαδή χωρίς ενδοιασμούς. Αυτό προσφέρει τις πιο ευχάριστες νότες του καλλιτεχνικού εγχειρήματος, καθώς και μικρο-εκπλήξεις που συχνά ξεπηδούν από χαιρέκακες-χαριτωμένες μικρο-προσβολές συμβόλων, με ιδιαίτερη προτίμηση στα εθνικά και τουριστικά.

Ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον ευδιάθετο κανιβαλισμό τουριστικών συμβόλων, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι τα ΦΥΤΑ είναι οι μόνοι σπεσιαλίστες του είδους και θα άξιζε να τους βγάλει κάποιος το καπέλο.

Ωστόσο, το πιο καλοδουλέμενο και εμπνευσμένο στοιχείο της παράστασης είναι τα κοστούμια που δημιούργησε η σπουδαία drag πολυ-καλλιτέχνις Daglara. Με αναφορές στη space age, στο glam rock αλλά και στην disco, μεταπλάθει ταυτόχρονα όλα αυτά τα στοιχεία σε κάτι εντελώς άλλο και κυρίως σε κάτι απολύτως απροσδόκητο και εκκεντρικό. Πρόκειται για ένα μοτίβο που ξαφνιάζει ευχάριστα και φτιάχνει το κέφι. Είναι μάλλον εμπνευσμένο από το δικτυωτό μέρος μιας κεντρικής μάσκας αυτοκινήτου Audi και έχει τυπωθεί σε ύφασμα από το οποίο είναι φτιαγμένο το μπούστο και τα μανίκια  των τεσσάρων βασικών κοστουμιών, τα οποία, χάρη σ’ αυτό, στέκονται άψογα και ως φουτουριστικό σχήμα μεταφοράς ενός μπαρόκ φρουφρού.

Το κοστούμι του Ορφέα, που είναι το πιο επιτηδευμένο σε διάκοσμο, στολίζεται επίσης με το σήμα της Audi καθώς και με κάτι από το σήμα της Honda, ενώ έχει τα πιο εντυπωσιακά μπαρόκ-μη-μπαρόκ μανικέτια.

Γενικότερα, όμως, το ενδυματολογικό έργο στο σύνολό του έχει συνοχή, στυλ, έπαρση και φαντασία αντάξια μιας συλλογής της haute couture. Επιπλέον, έχει δραματουργικό ρόλο, που είναι η ουσιωδέστερη κατάκτηση κάθε ενδυματολογικής δουλειάς. Και επίσης δεν λειτουργεί «ξεκάρφωτα» σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία του έργου – τουναντίον, τα στηρίζει κατά σημεία, όταν εκείνα τρεκλίζουν.

Είδαμε τα ΦΥΤΑ να ανθίζουν Facebook Twitter
Ελλάδα

Η απόφαση της Εναλλακτικής Λυρικής Σκηνής να ανεβάσει σε queer εκδοχή τον «Ορφέα» του Μοντεβέρντι ήταν πολύ τολμηρή, ρηξικέλευθη και για τους λόγους αυτούς αξιοθαύμαστη. Επίσης, ήταν σωστή η επιλογή της να εμπιστευτεί την ιδιοφυή ιδέα που πρότειναν τα ΦΥΤΑ για μια queer μετάπλαση του μύθου του Ορφέα, ο οποίος, ως γνωστόν, κατεβαίνει στον Άδη για να αναζητήσει και να διεκδικήσει να φέρει πάλι στη ζωή την αγαπημένη του Ευρυδίκη.

Αυτό που παρακολουθεί, λοιπόν, ο θεατής είναι μια ιστορία έρωτα σε ένα υποθετικό, απώτερο μέλλον, στο οποίο ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι ανοικτά ομοφυλόφιλος και επιχειρεί να επαναφέρει στη ζωή τον άδικα σκοτωμένο σύντροφό του (ο οποίος χάθηκε με έναν τρόπο βάναυσο και εξοργιστικό, όπως ο δολοφονημένος Ζακ Κωστόπουλος).

Όμως, κατά την πορεία από τον θεωρητικό σχεδιασμό του πρότζεκτ προς την υλοποίησή του, πολλά πράγματα μάλλον πρέπει να λοξοδρόμησαν και να χάθηκαν. 

Είναι κρίμα να έχεις την ελευθερία (και τη χρηματοδότηση) να ασχοληθείς με ένα θέμα τόσο ευαίσθητο, τόσο καίριο πολιτικά και τόσο συγκινητικό, για το οποίο ως δημιουργική ομάδα έχεις εξαρχής αποδεχτεί ότι θα το εντάξεις στη φόρμα μιας εξαιρετικής παλαιάς και άκρως υποβλητικής δραματικής μουσικής, και τελικά το αποτέλεσμα να μην πετυχαίνει τον στόχο του να συγκινήσει πραγματικά το κοινό. 

Γιατί το κοντινότερο που νιώθει ο θεατής σε συγκίνηση είναι μια ξηροστομία, επειδή, κάθε τόσο, ενόσω βλέπει τη βιντεο-όπερα, του πέφτει το σαγόνι και μένει εκεί πεσμένο σαν παράλυτο για πολλή ώρα, με αποτέλεσμα να στεγνώνει το στόμα του. 

Είδαμε τα ΦΥΤΑ να ανθίζουν Facebook Twitter
Tο πιο καλοδουλέμενο και εμπνευσμένο στοιχείο της παράστασης είναι τα κοστούμια που δημιούργησε η σπουδαία drag πολυ-καλλιτέχνις Daglara. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ωστόσο, ας διατυπωθεί και μια εικασία, η οποία ίσως αποτελεί κίνητρο για να επιδιώξει κάποιος να δείξει ενδιαφέρον γι’ αυτή την ταινία. Ο «ORFEAS2021», για τα δεδομένα της ΕΛΣ, δεν έχει προηγούμενο και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα έχει συνέχεια. Αυτή η απομόνωσή του σε μια στιγμή του χρόνου τον κάνει ακόμα πιο μοναδικό και «ανάδελφο» απ’ όσο είναι έτσι κι αλλιώς. Επίσης, είναι βέβαιο –σε καθένα λεπτό του– ότι εκλαμβάνει τον εαυτό του ως κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είναι. Τα παραπάνω σημαίνουν ότι πληροί τα βασικά κριτήρια για να θεωρηθεί cult. 

Θα ήταν πιθανό, λοιπόν, μέσα στα επόμενα χρόνια να δημιουργηθεί ένα ρεύμα υπέρ της και με τον καιρό να αποδειχθεί ότι είναι κάτι σαν το ιδιωτικό «Rocky Horror Picture Show» της ΕΛΣ, τηρουμένων των αναλογιών και με προσαρμογές στα μέτρα, στα σταθμά και στην παράδοσή της.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν είναι λίγο να έχεις πετύχει ένα δυνατό cult. 

Βιντεο-όπερα «ORFEAS2021», βασισμένη στην όπερα «L’Orfeo» του Κλαούντιο Μοντεβέρντι.

Προβολή στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, στις 19 & 26 Ιανουαρίου 2022, ώρα έναρξης: 21.30 (με αγγλικούς υπότιτλους).

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Με τον Αντρέα Σενιέ ανοίγει το 2022 για την Εθνική Λυρική Σκηνή - Από τις 20 Ιανουαρίου

Πολιτισμός / Με τον Αντρέα Σενιέ ανοίγει το 2022 για την Εθνική Λυρική Σκηνή - Από τις 20 Ιανουαρίου

Η όπερα αναφέρεται στη ζωή του διάσημου Γάλλου ποιητή Αντρέ Σενιέ (1762-1794). Το 1789 στους αριστοκρατικούς κύκλους του Παρισιού ο Σενιέ υποστηρίζει την Επανάσταση και συντάσσεται με τον Ζεράρ στο επαναστατικό κίνημα
THE LIFO TEAM
«Έχουμε πόλεμο, μην το ξεχνάς μωρό μου»

Θέατρο / «Έχουμε πόλεμο, μην το ξεχνάς, μωρό μου»: Στην παράσταση του Ηλία Αδάμ που θα ταξιδέψει στη Μαδρίτη

Η εικονοκλαστική, άγρια τρυφερή queer παράσταση «We are in the army now» που σκηνοθετεί ο Ηλίας Αδάμ ετοιμάζεται για την πρώτη της «επίσημη» τέλος του μήνα στη Μαδρίτη. Ιδού οι εντυπώσεις από την παρακολούθηση μίας από τις τελευταίες πρόβες της στη Στέγη.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ