Ινουίτ της Γροιλανδίας ζητούν αποζημίωση για το αποτυχημένο κοινωνικό πείραμα των «μικρών Δανών»

Έξι αυτόχθονες Γροιλανδοί που μεταφέρθηκαν ως παιδιά στη Δανία σε ένα αποτυχημένο κοινωνικό πείραμα το 1951 ζητούν αποζημίωση από το δανέζικο κράτος.

Οι Ινουίτ, πάνω από 70 ετών σήμερα, είναι τα επιζώντα μέλη της ομάδας 22 παιδιών που απομακρύνθηκαν από τις οικογένειές τους για να μορφωθούν ως «μικροί Δανοί».

Όταν αργότερα επέστρεψαν στη Γροιλανδία, τους έβαλαν σε ορφανοτροφείο και πολλοί δεν είδαν ποτέ ξανά τις οικογένειές τους.

Οι έξι επιζώντες ζητούν τώρα αποζημίωση 37.800 δολάρια ο καθένας, σύμφωνα με τον δικηγόρο τους.

Οι αρχές της Δανίας μέχρι στιγμής δεν έχουν σχολιάσει δημόσια το θέμα.

Πέρυσι, η πρωθυπουργός της Δανίας Mette Frederiksen ζήτησε επίσημα συγγνώμη εκ μέρους της χώρας της.

«Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που συνέβη. Μπορούμε όμως να αναλάβουμε την ευθύνη και να ζητήσουμε συγγνώμη από αυτούς που έπρεπε να φροντίσουμε αλλά δεν το κάναμε», είπε.

Ένα από τα παιδιά, η Helene Thiesen, η οποία είπε την ιστορία της στο BBC το 2015, αποδέχτηκε την συγνώμη.

Η Γροιλανδία είναι μια αυτόνομη περιοχή εντός του βασιλείου της Δανίας και βασίζεται στην Κοπεγχάγη για τη διαχείριση του νομίσματος, των εξωτερικών σχέσεων και της άμυνας, καθώς και για την παροχή μεγάλης ετήσιας επιδότησης.

Το πείραμα των «μικρών Δανών»

Το 1951, οι αρχές της Δανίας αποφάσισαν ότι ένας τρόπος για τον εκσυγχρονισμό της Γροιλανδίας θα ήταν η δημιουργία ενός νέου τύπου Γροιλανδών.

Ζητήθηκε από δάσκαλους και ιερείς να εντοπίσουν παιδιά που θα μπορούσαν να επανεκπαιδευτούν και να τους δοθεί μια «καλύτερη ζωή» στην ηπειρωτική Δανία και στη συνέχεια να επιστρέψουν ως πρότυπα για τις σχέσεις Γροιλανδίας-Δανίας.

Πολλές οικογένειες ήταν απρόθυμες, αλλά κάποιες υποχώρησαν, και τον Μάιο του 1951, το πλοίο MS Disko απέπλευσε από το Nuuk με 22 παιδιά.

Η Helene Thiesen είπε ότι η μητέρα της, η οποία είχε μείνει μόνη με τρία παιδιά μετά τον θάνατο του πατέρα τους, της είπε ότι η Δανία ήταν «όπως ακριβώς ο παράδεισος. Δεν χρειάζεται να είσαι λυπημένη».

Κατά την άφιξή τους τα παιδιά στερήθηκαν την επαφή με συγγενείς, είχαν δυσκολίες στην εκμάθηση της γλώσσας και τοποθετήθηκαν σε ανάδοχες οικογένειες.

Η Helene ανακάλυψε γιατί την είχαν πάρει από την οικογένειά της μόλις το 1996, όταν ήταν 52 ετών, και δεν ξαναέχτισε ποτέ τη σχέση της με τη μητέρα της.

Είπε ότι είχε μιλήσει με μερικά από τα άλλα παιδιά κατά καιρούς και όλα τους είχαν βαθιά την «αίσθηση απώλειας και έλλειψης πίστης στον εαυτό τους».

Με πληροφορίες του BBC