Πατρίσια Απέργη: «Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε οι "τρελοί του χωριού"»

Πατρίσια Απέργη: Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε «οι τρελοί του χωριού» Facebook Twitter
0

H Πατρίσια Απέργη, χορογράφος της γενιάς της κρίσης, όπως έχει χαρακτηριστεί, με τα έργα της σε διαρκή διάλογο με την εποχή και τα κοινωνικοπολιτικά δεδομένα, μετά τα έργα της στα οποία έχει καταγράψει την έλλειψη της προοπτικής, τη δυστοπία του αστικού περιβάλλοντος, επιχειρεί για ακόμα μια φορά την ανανοηματοδότηση της λέξης «ουτοπία» μέσα από το έργο «U(R)TOPIAS» που θα παρουσιάσει με την ομάδα χορού την οποία έχει ιδρύσει από το 2006, τους Αερίτες. Το έργο θα παρουσιαστεί σε παγκόσμια πρεμιέρα από τις 12 έως τις 21 Νοεμβρίου στο ιστορικό Θέατρο Ολύμπια.

Η παράσταση, με αφορμή την επέτειο για τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, επιχειρεί να ανιχνεύσει τις σύγχρονες ουτοπίες με αναφορά στην ουτοπία της Επανάστασης του 1821, που σήμερα, 200 χρόνια μετά, μας φαίνεται αδιανόητη.

Έχοντας ως άξονα την ουτοπία και τα συστατικά της, το έργο επιδιώκει να ανακαλύψει τις ιδέες αυτές, βασιζόμενο όμως στη γνώση του παρελθόντος. Και σε αυτό το σημείο, η ουτοπία γίνεται Ur-topia, με το πρόθεμα -Ur, που σημαίνει αρχαίο, πρωτόγονο, πρωτότυπο, να συμβολίζει τον στόχο για τον ορισμό μιας νέας ουτοπίας, που επισκέπτεται την ιστορία μας. 

Στο έργο «U(R)TOPIAS» μέσα από την ανακάλυψη των θραυσμάτων του παλιού κόσμου αναδύεται η συνέχειά τους στο σήμερα, η φαντασία της ανεξαρτησίας, η αντίληψη της μάχης, η αντοχή στην πτώση, σε μια επανάσταση που δεν φωνάζει ηχηρά για τις ιδέες της αλλά θα επιβάλει ότι το αύριο ανήκει σε όλους και θα κατασκευάζει το είδος των ανθρώπων που μας αξίζουν.

Στο έργο «U(R)TOPIAS» μέσα από την ανακάλυψη των θραυσμάτων του παλιού κόσμου αναδύεται η συνέχειά τους στο σήμερα, η φαντασία της ανεξαρτησίας, η αντίληψη της μάχης, η αντοχή στην πτώση, σε μια επανάσταση που δεν φωνάζει ηχηρά για τις ιδέες της αλλά θα επιβάλει ότι το αύριο ανήκει σε όλους και θα κατασκευάζει το είδος των ανθρώπων που μας αξίζουν.

Για την ιδέα του ηρωισμού και την αναλογία του στο σήμερα, τους ελεύθερους πολιορκημένους του 21ου αιώνα, τον σπόρο της αισιοδοξίας και την έννοια της σύγχρονης επανάστασης και για τις νέες ουτοπίες μιλήσαμε με την Πατρίσια Απέργη, λίγο πριν την πρεμιέρα του έργου της.

— Το πρώτο που θα ήθελα να μάθω είναι η σχέση που έχετε εσείς με την Επανάσταση του 1821 και αν αυτή άλλαξε όταν αρχίσατε να μελετάτε για να δημιουργήσετε αυτό το έργο.

Για τη δημιουργία του έργου το θέμα της Ελληνικής Επανάστασης ήταν για εμάς η αφορμή. Το έργο μιλάει για σύγχρονες ουτοπίες που όμως εμπνέονται από το παρελθόν, την ιστορία. Έτσι προκύπτει και ο τίτλος urtopias. (ur=παλιό, αρχέγονο, πρωτόγονο+ουτοπίες).

Για εμάς η Ελληνική Επανάσταση ήταν μια ουτοπία που έγινε πραγματικότητα. Όπως και πολλές άλλες επαναστάσεις της ιστορίας. Το πιο ενδιαφέρον για εμάς σημείο σε αυτήν τη θεματική είναι ότι πριν κάποιος ονομαστεί νικητής μπορεί να έχει υπάρξει πολλές φορές ηττημένος. Έτσι, πριν η ιστορία αποφασίσει το αποτέλεσμα ενός αγώνα, η προοπτική μιας νίκης μπορεί να θεωρείται ανεδαφική, ουτοπική. Και το παράδειγμα της Ελληνικής Επανάστασης δίνει έμπνευση για να τολμήσουμε να ονειρευτούμε όποιον αγώνα δεν τολμάμε ούτε καν να συλλάβουμε με τη λογική μας.

— Πιστεύετε ότι αυτός ο σπόρος της επανάστασης περνάει και στην εποχή μας; Ζούμε μια εποχή επαναστατική και αν ναι, σε ποια πεδία; 

Ζούμε μια εποχή μεγάλης σιωπής και ακινησίας με μικρές εκλάμψεις ηρωισμού από λίγους, που όμως έχουν τη δύναμη να σπείρουν σπόρους αισιοδοξίας και δύναμης στις «παλάμες όλων των ελεύθερων πολιορκημένων».

Πατρίσια Απέργη: Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε «οι τρελοί του χωριού» Facebook Twitter
Η Πατρίσια Απέργη | Φωτο: Τάσος Βρεττός

— Ποια είναι η μεγαλύτερη αρετή μιας ουτοπίας;

Η δυνατότητα να κατασκευάζουμε «τόπους» που ξεκινούν από τη φαντασία μας (μη-τόποι/ου-τοπίες), έχοντας ως βάση το καλό και την ευημερία μιας κοινωνίας και στη συνέχεια οδηγούν σε όλα εκείνα τα κινήματα/ρεύματα/προσπάθειες/απόπειρες που άλλαξαν τον κόσμο. 

Η ουτοπία είναι δηλαδή το πνευματικό, υπαρξιακό και συναισθηματικό κατασκεύασμα που μας επιτρέπει να αντιστεκόμαστε, να διεκδικούμε, να ονειρευόμαστε. Κυρίως όμως μια ουτοπία μας βοηθάει να τολμήσουμε, να πιστέψουμε και να δράσουμε.

— Ο άξονας του έργου σας είναι οι ουτοπίες, όπως αναφέρετε. Τι είναι για εσάς ουτοπία και πώς μεταφράζεται στη σύγχρονη ζωή;

Ουτοπία είναι το ανέφικτο που γίνεται εφικτό. 

Έτσι, για εμένα αποτελείται από όλες μου τις ευτοπίες μαζί. Όλα τα άπιαστα όνειρά μου για ένα πιο φωτεινό αύριο. Όλα τα ταξίδια μου. Όλα τα πιστεύω μου. Όλοι μου οι αγώνες. Όλες μου οι σχέσεις. Όλα σε έναν τόπο. Ελεύθερα και μαζί.

— Αυτήν τη στιγμή, σε μια άλλη ιστορική στιγμή της ανθρωπότητας, υπάρχουν οι ουτοπίες, ή οι δυστοπίες έχουν καταλάβει τον μεγαλύτερο χώρο;

Η εποχή που ζούμε είναι απολύτως δυστοπική. Γι' αυτό και δεν υπάρχει πιο κατάλληλη εποχή από το να καταφύγουμε στην κατασκευή μιας νέας ουτοπίας…

Πατρίσια Απέργη: Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε «οι τρελοί του χωριού» Facebook Twitter
U(R)TOPIAS | Φωτο: Τάσος Βρεττός

— Πώς μπορούμε να συντονιστούμε και να βαδίσουμε προς μια νέα ουτοπία και τι είναι αυτό που την ορίζει;

Η ανάγκη μας να φτιάξουμε έναν κόσμο που μας αξίζει. Αν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτό που έχουμε, τότε δεν χρειαζόμαστε καμία ουτοπία. Αναρωτιέμαι πραγματικά αν στον 21ο αιώνα θα καταφέρουμε να προτείνουμε νέους κόσμους, νέους τόπους, που θα ανταποκρίνονται στις αξίες και στις ποιότητες που μας αξίζουν και δικαιούμαστε, τιμώντας τις μάχες και τους αγώνες εκείνων που κάποτε τόλμησαν να διεκδικήσουν.

— Ποιες είναι οι δικές σας ιδέες με τις οποίες επανεφεύρετε νέους τρόπους μάχης και αντίστασης και ποιοι είναι αυτοί;

Στο έργο αυτό η βασική ιδέα με την οποία συνδιαλεγόμαστε είναι αυτό που εγώ ονομάζω «η ουτοπία της πτώσης». Πώς δηλαδή μπορούμε να αλλάξουμε/αντιστρέψουμε την προδιαγεγραμμένη πορεία της βαρύτητας που συμβαίνει στο σώμα κατά τη διαδικασία μιας πτώσης και να τη μετατρέψουμε σε όπλο, δύναμη, εργαλείο αντίστασης και υπέρβασης. Με αυτόν τον κινητικό τρόπο χτίζουμε τη δική μας ουτοπία.

Αν σκεφτούμε ότι είμαστε μια κοινωνία σε διαρκή πτώση, από την οικονομική και ανθρωπιστική κρίση μέχρι τον κορωνοϊό, τότε για εμάς έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να χρησιμοποιήσουμε αυτή την πτώση, τη ροή προς τα κάτω, την κατρακύλα, την κατάρρευση, την ανισορροπία σε ένα μέσο που μπορεί να μας επιτρέψει να σκεφτούμε το μέλλον αλλιώς.

Για εμάς στο «U(R)TOPIAS» η επανάσταση έρχεται από κάτω. Από αυτούς που έπεσαν. Από τους φαινομενικά ηττημένους. Από αυτούς που αντέχουν να ξανασηκωθούν. Εξάλλου, όλα τα λουλούδια του κόσμου ανθίζουν σε στιγμές ταραχής. Και έτσι ξυπνάει η ιδέα του ηρωισμού. Είναι καιρός να πολεμήσουμε για ό,τι δεν προλάβαμε. Και ας πέσουμε. Σίγουρα πάντα θα υπάρχει κάποιος να φωνάξει: «Πάμε!»

Πατρίσια Απέργη: Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε «οι τρελοί του χωριού» Facebook Twitter
U(R)TOPIAS | Φωτο: Τάσος Βρεττός

— Όταν χορογραφείτε, με ποιον τρόπο θέλετε να συνδέσετε τον θεατή μέσα από την κίνηση με την ιδέα σας;

Για να μπορέσουμε με την ομάδα να φτιάξουμε το κινητικό λεξιλόγιο της παράστασης, τον κόσμο στον οποίο αυτά τα σώματα θα δρουν και θα αντιδρούν, πρέπει να ανακαλύψουμε με απόλυτη ειλικρίνεια την κίνηση που θα «μιλάει» για τις ιδέες με τις οποίες συνδιαλεγόμαστε. Εξάλλου, αυτό για εμένα είναι και ο σύγχρονος χορός. Δεν είναι τεχνική. Είναι η γλώσσα που γεννιέται και δημιουργείται σήμερα. Η γλώσσα που μιλάνε τα σώματα των σύγχρονων ανθρώπων, των σύγχρονων πολιτών. Ανεξαρτήτως φύλου, ικανότητας, διαστάσεων, ταυτότητας κ.λπ. Και αυτή είναι και η μεγαλύτερη κατά τη γνώμη μου πρόκληση στη δουλειά μας.

— Είναι ο χορός η τέχνη που μπορεί να δώσει ένα απελευθερωτικό μήνυμα σήμερα και με ποιον τρόπο;

Αν το σώμα, που όλο αυτό τον καιρό έχει υποστεί όλη αυτή την καταπίεση, τον φόβο, την ανασφάλεια, τον εγκλεισμό, την αποστασιοποίηση, δεν είναι αυτό που μπορεί να εκφράσει την αλήθεια της εποχής, τότε τι;

Ο χορός ακριβώς αυτή την ελευθερία δίνει. Να επιτρέπει στο σώμα, το μοναδικό ουσιαστικό και πραγματικό «περιουσιακό στοιχείο» που έχουμε, να εκφράζεται, να ανοίγει διάλογο, να προτείνει, να αντιδρά και να συμπορεύεται.

— Ποια είναι η πιο δύσκολη μάχη που δίνει σήμερα ένας καλλιτέχνης;

Η μάχη να προσπαθεί να πείσει ακόμη και σήμερα την υπόλοιπη κοινωνία ότι δεν είναι «ο τρελός του χωριού». Ότι αυτό που κάνει είναι επάγγελμα, ότι δεν είναι επάγγελμα πολυτελείας και ότι μαζί με την υγεία και την παιδεία ο πολιτισμός είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια κάθε ενεργού πολίτη. Η έλλειψη και η ευκολία με την οποία ο πολιτισμός «κουτσουρεύεται» κάθε χρόνο όλο και πιο πολύ προδίδει τις προθέσεις εκείνων που αναγνωρίζουν τη δύναμή του. 

Ας φανταστούμε τι θα γινόταν αν από τη ζωή μας έλειπαν τελείως η συγκίνηση, η σκέψη, ο προβληματισμός, η επαφή, ο διάλογος, η μελαγχολία, ο σαρκασμός, η διακωμώδηση.

Πατρίσια Απέργη: Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε «οι τρελοί του χωριού» Facebook Twitter
U(R)TOPIAS | Φωτο: Τάσος Βρεττός
Πατρίσια Απέργη: Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε «οι τρελοί του χωριού» Facebook Twitter
U(R)TOPIAS | Φωτο: Τάσος Βρεττός
Πατρίσια Απέργη: Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε «οι τρελοί του χωριού» Facebook Twitter
U(R)TOPIAS | Φωτο: Τάσος Βρεττός
Πατρίσια Απέργη: Να πείσουμε την κοινωνία ότι δεν είμαστε «οι τρελοί του χωριού» Facebook Twitter
U(R)TOPIAS | Φωτο: Τάσος Βρεττός

U(R)TOPIAS

Από την ομάδα σύγχρονου χορού Αερίτες, σε σύλληψη και χορογραφία της Πατρίσιας Απέργη

12-21 Νοεμβρίου

Ολύμπια – Δημοτικό Μουσικό Θέατρο Μαρία Κάλλας

Συντελεστές:

Σύλληψη – Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη

Δραματουργία: Roberto Fratini Serafide

Μουσική σύνθεση: Δημήτρης Καμαρωτός

Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος

Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος

Κοστούμια: Ειρήνη Γεωργακίλα

Βοηθός Χορογράφου: Εμμανουέλα Σακελλάρη

Εκτέλεση Παραγωγής: Έφη Πανουργιά

Παραγωγή: Τεχνηχώρος, Αερίτες.

Χορευτές: Σεβαστή Ζαφείρα, FuerzaNegra, Γιάννης Οικονομίδης, Κώστας Phoenix, Σοφία Πουχτού, Χάρης Χατζηανδρέου, Ηλίας Χατζηγεωργίου

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΠΕΜΠΤΗ Μερς Κάνιγκχαμ: Μια ταινία για τον δημιουργό που έδωσε άλλη διάσταση στην ανθρώπινη κίνηση

Χορός / Μερς Κάνιγκχαμ: Μια ταινία για τον δημιουργό που έδωσε άλλη διάσταση στην ανθρώπινη κίνηση

Μια επεισοδιακή, μυθιστορηματική ζωή, ακαταπόνητη δημιουργία, χορογραφίες που αψηφούν τη βαρύτητα, κίνηση που βυθίζεται στον χρόνο, ένας φόρος τιμής στον άνθρωπο που έδωσε άλλη διάσταση στον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ