«Ηδονή στον κρόταφο»: Η Μαριαλένα Σπυροπούλου για τη Ζυραννα Ζατέλη

Ηδονή στον κρόταφο Facebook Twitter
Το βιβλίο, μέσα από τις διαφορετικές θεματικές της, λογοτεχνικά ιδωμένες, ενδεχομένως μερικώς επινοημένες, περιγράφει τις μικρές ή μεγάλες αποφάσεις και στιγμές που την οδήγησαν, την πιστοποίησαν, την έστρεψαν προς τον δρόμο της συγγραφής.
0

Μαριαλένα Σπυροπούλου
Μαριαλένα Σπυροπούλου

ΠΩΣ «ΑΝΔΡΩΝΕΤΑΙ» ΑΡΑΓΕ ΕΝΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ; Από τι υλικά είναι φτιαγμένο ένα υποκείμενο όταν αποφασίζει εκείνο (ή η μοίρα του) να γίνει συγγραφέας; Ποιες οι αναμνήσεις, οι μυρωδιές, οι άνθρωποι, η γονεϊκή σκιά που ορίζουν το συγγραφικό πεπρωμένο;

Αυτό το ερώτημα απασχολεί διαχρονικά τους αναγνώστες, τη γραφή, τους κριτικούς, τους ίδιους τους συγγραφείς και εν τέλει τη ζωή, αν θεωρήσουμε ότι τα βιβλία, η λογοτεχνία, βρίσκονται στην υπηρεσία της ζωής, πασπαλίζοντας με μπόλικη αστρόσκονη τη ματαιότητά της. Όμως το ρήμα «ανδρώνομαι» χτυπάει σε τοίχο, αποδεικνύεται μονομερές και στερεοτυπικό στην περιγραφή του, ιδίως όταν η συγγραφέας είναι γυναίκα. Θα μπορούσαμε σήμερα, στις εποχές που διανύουμε, αν δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε, να καταθέσουμε μιαν ωραιότατη καταγγελία στον δυναμικό ανώνυμο λεξιπλάστη, προκειμένου να βρεθεί το ρήμα για να περιγράψει καλύτερα και ορθότερα τη μετάβαση του «αντικειμένου-γυναίκα συγγραφέας». Γιατί εάν η λογοτεχνία είναι η τέχνη της επινόησης, ο συγγραφέας έχει ένα σώμα, μια ιστορία και ενίοτε πολλές μέσα σε αυτή, έχει αριθμό κατοικίας, νούμερο τηλεφωνικό, σίγουρα γονείς και παιδική ηλικία. Πώς «γεννιέται» όμως μια συγγραφέας; Πώς, εν προκειμένω, ένα κορίτσι περνάει από την παθητικότητα του βιώματος στην ενεργητικότητα της αφήγησης; Πώς «θηλυκοποιείται» και, τελικά σωστά εκ παραδρομής, πώς «ανδρώνεται»; Διότι η μετάβαση του ανώνυμου παρατηρητή προς την κατεύθυνση του επώνυμου αφηγητή ενδιαφέρει την ίδια τη γραφή. Και αν το σημαντικό, όπως λέει η Μποβουάρ, είναι ότι γυναίκα δεν γεννιέσαι, γίνεσαι, κάτι που σήμερα ίσως θέταμε σε αμφισβήτηση, ιδίως όταν μιλάμε για μερικές πολύ συγκεκριμένες γυναίκες που γράφουν με τον τρόπο τους μικρή ή μεγάλη Ιστορία (διότι απλώς γεννήθηκαν), το ρήμα «ανδρώνομαι» είναι ταιριαστό –παρά τα περιθώρια που αφήνει για παρεξηγήσεις– σε μια γυναίκα συγγραφέα. 

Η ελληνικότητα στη γραφή της Ζατέλη δεν περιέχει τίποτα από τη μιζέρια της επαρχίας που αναβιώνουν συγκαιρινοί της συγγραφείς, καμία μίρλα, ή διάθεση για εμφυλιακές αναβιώσεις, καμία χαμένη πατρίδα και καμία κερδισμένη.

Ας αναρωτηθούμε από πού προκύπτει η έμπνευση. Από πού προκύπτει η ανάγκη κάποιου και κυρίως κάποιας να μιλήσει, να γράψει ιστορίες, να επιδοθεί στη λογοτεχνία. Οι απαντήσεις πολλές και ποικίλες. Και εάν για τον άνδρα είναι βέβαιο ότι πρέπει –άραγε οι άνδρες γεννιούνται ή γίνονται;– να εγκαταλείψει τη μονολιθική σχέση με τον εαυτό του και να εμπιστευτεί τις αισθήσεις και τα αισθήματά του, για να μπορέσει να παρατηρήσει και να αφουγκραστεί το περιβάλλον του, να γίνει παθητικός σε έναν κόσμο που του ζητά να παραμένει πρωταγωνιστής, για το κορίτσι που μεγαλώνει και γίνεται συγγραφέας, εκτός από γυναίκα, η διαδρομή είναι ανάποδη. Ο άνδρας, για να γίνει συγγραφέας, πρέπει να εμπιστευτεί τα θηλυκά του χαρακτηριστικά, να ταυτιστεί με την ευρύτερη έννοια της μητρικής γεννοποιού λειτουργίας, η κόρη πρέπει κυριολεκτικά να «ανδρωθεί». Να εγκαταλείψει την παθητικότητά της και να εμπιστευτεί τη δύναμή της, τη φαλλικότητά της. Να απενοχοποιηθεί για να ορίσει εκείνη την αφήγηση της ζωής της και τις αφηγήσεις που πηγάζουν από αυτή.

ΗΔΟΝΗ ΣΤΟΝ ΚΡΟΤΑΦΟ
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Ζυράννα Ζατέλη, Ηδονή στον κρόταφο, εκδόσεις Καστανιώτη, σελ.: 168

Στη Ζυράννα Ζατέλη και στο απολαυστικό βιβλίο της Ηδονή στον κρόταφο, το πιο αυτοβιογραφικό από τα βιβλία της (ένας, θα λέγαμε, πρόδρομος του auto-fiction), η αφήγησή της αποτυπώνει το εν λόγω επιχείρημα. Το βιβλίο, μέσα από τις διαφορετικές θεματικές της, λογοτεχνικά ιδωμένες, ενδεχομένως μερικώς επινοημένες, περιγράφει τις μικρές ή μεγάλες αποφάσεις και στιγμές που την οδήγησαν, την πιστοποίησαν, την έστρεψαν προς τον δρόμο της συγγραφής. Η κεντρική αυτή αρτηρία εμπεριέχει τους δύο παράλληλους δρόμους. Ο πρώτος είναι ο δρόμος του «φευγιού», ένας δρόμος που μάλλον την επέλεξε, από νωρίς έψαχνε να «πετάξει» και όχι να ριζώσει. Ο δεύτερος είναι του καπνού, συμβολισμός που συνδέεται με τη γενέτειρά της, την ενασχόληση της οικογένειας με τα καπνά, τη δική της έξη, έλξη και απόλαυση, ένας συνδυασμός συναισθηματικής εξαρτητικότητας και δύναμης μαζί. Και τους δύο δρόμους τους παραχώρησε με τον τρόπο του ο πατέρας της, αναγκασμένος να υποταχθεί στο αερικό που ήταν η μικρή του κόρη, που έψαχνε στους ύπνους και στους ξύπνιους της να δραπετεύει. Ίσως κάτι να καταλάβαινε και εκείνος από φευγιό και έτσι μπόρεσε να νιώσει στο πετσί του την κόρη του, παρά τις κοινωνικές, μικροαστικές στο σύνολο της χώρας, επιταγές. 

Από την άλλη, η κόρη αυτή, που σιγά σιγά έπαυε να είναι κόρη, μεταμορφωνόταν από φάντασμα σε πεταλούδα, ζούσε στις σκιές, τη νύχτα, στις σκέψεις και στα όνειρα, και βήμα βήμα επιλέγει μόνη της το παράδοξο σύμπαν μέσα στο οποίο θα αναπνέει. Αν και ομιχλώδες, όπως είναι πάντα οι ζωές που ολοκληρώνονται μέσα σε κύκλους καπνού, η Ζυράννα Ζατέλη καταθέτει στο βιβλίο Ηδονή στον κρόταφο τις κρυφές και φανερές αγάπες της. Ο ρόλος του έρωτα στη ζωή της, ο έρωτας που κυνηγάς και σε κυνηγάει, «ο γιορτινά ντυμένος θάνατος» που λέει εκείνη. Τα τσιγάρα, σήμα κατατεθέν της βλαβερής «υγείας» της, φιλήδονη, αυτοερωτική, αναρχική επίμονη σε έναν κόσμο που επιθυμεί να πεθάνει «υγιής». Οι φίλοι της, κάτι παράξενα αγόρια, σαν «σύννεφα με παντελόνια», που λέει και ο ποιητής. Οι γάτες, που ήρθαν αργότερα με πάθος στη ζωή της να αντικαταστήσουν τους εραστές της. Και πάντα στο κάδρο η πόλη –οι πόλεις– η Θεσσαλονίκη, η Αθήνα, το Παρίσι. Τα γράμματα που αντάλλαζε, η αλληλογραφία, μια επιβεβαίωση ότι υπάρχει στη ζωή και στο χαρτί, δεν είναι μόνον αποκύημα της φαντασίας.  

ζατελη Facebook Twitter
Σε εποχές όπου οι χώρες, οι άνθρωποι, οι συνήθειες διαποτίζονται από την ίδια ανάγκη, το κυνήγι του χρήματος, η Ζατέλη, με την Ηδονή στον κρόταφο, αποτυπώνει μιαν άλλη ζωή εφικτή.

Η ΖΥΡΑΝΝΑ ΖΑΤΕΛΗ ανήκει στις πεζογράφους που από πολύ νωρίς διεκδίκησαν την ελευθερία της  γραφής και της ζωής, ανεξαρτήτως φύλου, πολιτικής τοποθέτησης και κοινωνικών κατασκευών. Είναι από τις πρώτες σύγχρονες Ελληνίδες συγγραφείς για τις οποίες ο φεμινισμός δεν είναι μια κοινωνική ταμπέλα, πίσω από την οποία αναζητά ταυτότητα και στράτευση, είναι βαθιά επιλογή που προκύπτει αυτονόητα, αβίαστα, από το είδος της ψυχοσύνθεσής της και τη συνέπεια της ζωής της. Δείχνει να γράφει στα παλιά της υποδήματα –και δικαίως– τη γνώμη που έχουν οι άλλοι για εκείνη, και δεν επιθυμεί να γίνει κάτι μόνον και μόνον επειδή εξυπηρετεί ένα σύστημα. Το πιο σημαντικό, έχει χιούμορ, υπονομεύοντας κυρίως τις δικές της βεβαιότητες.

Από νωρίς, από τα πρώτα αλαφροΐσκιωτα βήματά της στα καπνά έξω από τη Θεσσαλονίκη, η δική της νικοτίνη ήταν συνώνυμο με την ελευθερία της. Ακόμα και με κόστος. Οπότε και οι ιστορίες της είναι η διεκδίκηση της δικής της μοναδικής αυθεντικής ταυτότητας, ενός τύπου ανθρώπου που είναι όντως «διαφορετικός», όχι επειδή το επιδιώκει αλλά επειδή απλώς είναι. Γυρίζει την πλάτη στο χρήμα και στη βαρύτητα, στο μεγάλωμα που φέρνει φθορά. 

Και εάν εμείς στην Ελλάδα κάποτε, τη δεκαετία του ’80, διαβάσαμε ξενόφερτα την υπερτιμημένη Φρανσουάζ Σαγκάν, ή τη φεμινίστρια Σιμόν ντε Μποβουάρ, ακόμα και τον μαγικό ρεαλισμό της Ιζαμπέλ Αλιέντε τη δεκαετία του ’90, την ίδια περίοδο, όσο μεγαλώναμε, ευτυχήσαμε να έχουμε μια Ζυράννα Ζατέλη εγχωρίως. Διότι η λογοτεχνία της Ζατέλη διαποτίζεται από υλικά που χάνονται, όπως χάνονται, αλλοιώνονται, μεταμορφώνονται προς το χειρότερο σχέσεις, στέκια, άνθρωποι. Η ελληνικότητα στη γραφή της Ζατέλη δεν περιέχει τίποτα από τη μιζέρια της επαρχίας που αναβιώνουν συγκαιρινοί της συγγραφείς, καμία μίρλα, ή διάθεση για εμφυλιακές αναβιώσεις, καμία χαμένη πατρίδα και καμία κερδισμένη. Οι έρωτες, ακόμα και εάν είναι αδιέξοδοι, δεν βιώνονται με αδιέξοδο στη γραφή, το σημαντικό είναι η λεπτομέρεια που κάνει έναν άνθρωπο ανθρώπινο, που τον κάνει μύστη του θαύματος, και ηδονικό μέσα στις αγίες επαναλήψεις του. Το τραύμα συμπλέει ωραιότατα με το θαύμα, και η ικανότητά της να υπερασπίζεται την ιδιαιτερότητα της ύπαρξής της είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Σε εποχές όπου οι χώρες, οι άνθρωποι, οι συνήθειες διαποτίζονται από την ίδια ανάγκη, το κυνήγι του χρήματος, η Ζατέλη, με την Ηδονή στον κρόταφο, αποτυπώνει μιαν άλλη ζωή εφικτή. Τον χρόνο της τον κερδίζει μέσα από τη βίωσή του, η ευτυχία δεν είναι πρόσταγμα, η απελπισία δεν είναι πια και του θανάτου. Η μοναξιά παλεύεται και γίνεται χάρη, ιδίως όταν κάποιος βρίσκει τον εαυτό του και τον αντέχει ολοκληρωτικά. Δεν γλιτώνουμε ποτέ από αυτό που δεν μπορούμε να διαχειριστούμε μόνοι μας και η Ζατέλη γράφει, δείχνοντας –χωρίς καθόλου να το επιδιώκει– τον δρόμο για πολλές από εμάς. Η γυναικεία γραφή και η γραφή γενικότερα θέλει κότσια. Θέλει αίμα και κυρίως σώμα. Το σώμα μας εν τέλει, το γυναικείο σώμα, πολύπαθο, λατρεμένο, παραπονούμενο, παρατημένο. Το σώμα που κάτι έχει να πει, αν του επιτραπεί να μιλήσει. Οι γυναίκες ξέρουν πολύ καλά στο πετσί τους πότε ριγούν και πότε βαριούνται. Και βαριούνται, γιατί υποκρίθηκαν καλά για αρκετό καιρό. Όσο πιο κοντά στο ενδιαφέρον του πυρήνα μας ακουμπήσουμε, τόσο καλύτερα έργα θα αφήσουμε. Η Ζυράννα Ζατέλη έχει ήδη πετάξει τα χαλίκια στον δρόμο μας.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Η Μαριαλένα Σπυροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Εργάζεται ιδιωτικά ως ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Έχει γράψει τη νουβέλα Ρου, το ψυχαναλυτικό παραμύθι Ο μαγικός καθρέφτης και το μυθιστόρημα Τάισέ με (Μεταίχμιο). Η Κόρη χωρίς πλάτη είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Ποιήματα, διηγήματα και βιβλιοκρισίες της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Βιβλίο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Άγνωστα αριστουργήματα και άφθονα δοκίμια

Fall Preview 2021 / Book Preview: Άγνωστα λογοτεχνικά αριστουργήματα και άφθονα δοκίμια

Σπάνια αριστουργήματα από την αμερικανική και την ισπανόφωνη λογοτεχνία, δοκίμια για τα σημεία των καιρών, ιστορικά βιβλία για τις σκοτεινές πτυχές του παγκόσμιου γίγνεσθαι, πολλή φιλοσοφία αλλά και η επιστροφή Ελλήνων συγγραφέων, όπως της Ζυράννας Ζατέλη και της Μαρίας Μήτσορα, είναι τα κεντρικά σημεία της προσεχούς εκδοτικής παραγωγής.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η Λυδία Κονιόρδου διαβάζει τον μονόλογο της Λούλας Αναγνωστάκη «Ο oυρανός κατακόκκινος»

Lifo Videos / «Ιδού εγώ»: Η Λυδία Κονιόρδου ερμηνεύει το «Ουρανός Κατακόκκινος» της Λούλας Αναγνωστάκη στο LIFO.gr

O απολογισμός ζωής μιας γυναίκας που βλέπει γύρω της τον κόσμο να διαλύεται, η προσωπική εμπλοκή στη συλλογική μνήμη, μια ποιητική εκδοχή της δυστυχίας που γεννά η σύγχρονη πραγματικότητα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Βιβλίο / Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων: Τόπος συνάντησης για τη λογοτεχνία και τις ιδέες

Με ένα πλούσιο πρόγραμμα με καλεσμένους από 16 χώρες και τιμώμενο πρόσωπο τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο, το φετινό φεστιβάλ σημείωσε τη μεγαλύτερη προσέλευση στην ιστορία του.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

The Review / Γιατί μας γοητεύει ακόμα ο «Καβγατζής της Βρέστης»;

Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου, με αφορμή τη νέα έκδοση του έργου του Ζαν Ζενέ, εξετάζουν τους λόγους που μπορεί να μας αφορά ακόμα και σήμερα το θρυλικό βιβλίο του 1945. ― ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΤΟΛΜΗΡΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ