Ένας άνδρας αγκαλιά μ’ ένα δέντρο στο Άλσος Παγκρατίου

Ένας άνδρας αγκαλιά μ’ ένα δέντρο στο Άλσος Παγκρατίου Facebook Twitter
Οι προβολές για το άμεσο μέλλον είναι τόσο δυσοίωνες και επείγουσες που ο εναγκαλισμός του δέντρου μπορεί να μοιάζει και με πένθιμο αποχαιρετισμό.
0

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ το Άλσος Παγκρατίου, χθες το απόγευμα, είδα έναν άνδρα ακαθόριστης ηλικίας (νεαρό δεν τον έλεγες πάντως) με αθλητική περιβολή να έχει αγκαλιάσει τον κορμό ενός δέντρου.

Δεν ξέρω πόση ώρα βρισκόταν σ’ αυτήν τη στάση, ούτε αν αποτελούσε για τον ίδιο μια τακτική, καθημερινή ίσως, θεραπευτική τελετουργία, ένα είδους διαλογισμού, μια πολύτιμη επαφή με την αλήθεια του δάσους και της φύσης, έστω και μ’ έναν τηλεπαθητικό, μυστικιστικό τρόπο, απευθείας από την καρδιά μιας «τσιμεντούπολης». 

Τα μάτια του ήταν κλειστά και το πρόσωπο του φαινόταν ανέκφραστο καθώς περνούσα από δίπλα, ενώ πλάι του στεκόταν το σκυλί του, το οποίο περίμενε υπομονετικά την λήξη αυτής της διαδικασίας.

Φαντάσου να αρχίσει να κατουράει το σκυλί (και μάλιστα πάνω στο δέντρο!), σκέφτηκα, και κοντοστάθηκα για λίγο προσμένοντας μια τέτοια ενδιαφέρουσα τροπή, αλλά η σκέψη και μόνο μού προκάλεσε έντονο μειδίαμα, οπότε απομακρύνθηκα διακριτικά δαγκώνοντας τα χείλη, πριν κλιμακωθεί σε νευρικό γέλιο. 

Οι πλάκες εις βάρος των «γραφικών» κοπήκανε, το Κλίμα και το Περιβάλλον και η βιωσιμότητα και η επιβίωσή μας η ίδια θα μας πέσουν στο κεφάλι μόλις και όποτε ξεμπερδέψουμε με την πανδημία, και οι άνθρωποι αυτοί με τις ιδιαίτερες ευαισθησίες τους δεν μοιάζουν προ πολλού και τόσο λοξοί. 

Ανώριμη αντίδραση, το ξέρω, απλά δεν συμβαίνει κάθε μέρα να πετυχαίνεις μέσα στην Αθήνα έναν «tree hugger» – όρος που συχνά χρησιμοποιείται και υποτιμητικά, όχι μόνο για τους ανθρώπους που εναγκαλίζονται τα δέντρα, αλλά γενικώς για τους έχοντες οξεία περιβαλλοντική συνείδηση. Ασχέτως αν οι «αυθεντικοί» tree huggers ήταν άνθρωποι οι οποίοι αγκάλιαζαν τα δέντρα για να τα προστατέψουν από τις επιχειρήσεις άγριας και συστηματικής αποψίλωσης σε διάφορα σημεία του πλανήτη –από την Ινδία ως την Παταγονία– συχνά με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας.  

Ο φίλος μας στο Παγκράτι δεν έκανε αυτό ακριβώς, αναζητούσε απλώς μια στενή επαφή τρίτου τύπου με ξενιστή της Φύσης, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπορούμε να γελάμε εις βάρος του, ειδικά στις μέρες μας.

Οι πλάκες εις βάρος των «γραφικών» κοπήκανε, το Κλίμα και το Περιβάλλον και η βιωσιμότητα και η επιβίωσή μας η ίδια θα μας πέσουν στο κεφάλι μόλις και όποτε ξεμπερδέψουμε με την πανδημία, και οι άνθρωποι αυτοί με τις ιδιαίτερες ευαισθησίες τους δεν μοιάζουν προ πολλού και τόσο λοξοί. 

Οι προβολές για το άμεσο μέλλον είναι τόσο δυσοίωνες και επείγουσες που ο εναγκαλισμός του δέντρου μπορεί να μοιάζει και με πένθιμο αποχαιρετισμό. Εξίσου αυθαιρέτως, θα μπορούσε επίσης να αναγνώσει κανείς σ’ αυτήν τη σκηνή στοιχεία μοναχικότητας και δυσπιστίας (προς τους θεσμούς και την κοινωνία) – δύο από τα πιο κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα των χαλεπών καιρών μας. 

Το μόνο βέβαιο είναι ότι το περιβάλλον δεν θα σωθεί με μαρκετίστικα σλόγκαν (και καραμπινάτα οξύμωρα) όπως η «πράσινη ανάπτυξη» που ακούμε τόσα χρόνια και μοιάζει όλο και περισσότερο με πολυκαιρισμένο και κακόγουστο αστείο, από τη στιγμή που όλοι συνειδητοποιούν πλέον, χωρίς να είναι απαραίτητα μαρξιστές, οικολόγοι ή tree huggers, ότι όχι μόνο δεν υπάρχει καμία πράσινη ανάπτυξη, αλλά ότι η ανάπτυξη –και η όλο και πιο ασύδοτη και άπληστη οικονομική δραστηριότητα, και ο πλούτος στη διάθεση των ολίγων–  είναι αυτή που διαγράφει το πράσινο και τη ζωή από τον πλανήτη.

Daily
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ναι, το χρειάζεται η πόλη το μετρό, χρειάζεται όμως ακόμα περισσότερο το πράσινό της

Ρεπορτάζ / Ναι, το χρειάζεται η πόλη το μετρό, χρειάζεται όμως ακόμα περισσότερο το πράσινό της

Εργοτάξια, γερανοί, μηχανήματα, σιλό, πλατείες και πάρκα «στον γύψο»… Τι συνέπειες θα έχει στο λιγοστό πράσινο της πρωτεύουσας η επέκταση του μετρό, ενόσω η κλιματική αλλαγή δείχνει ήδη τα «δόντια» της;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο άνθρωπος που έφερε την μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Daily / Ο άνθρωπος που έφερε τη μαύρη μουσική κουλτούρα στο σαλόνι εκατομμυρίων σπιτιών

Το ντοκιμαντέρ «Sunday Best: The untold story of Ed Sullivan» αναδεικνύει τη συμβολή του Εντ Σάλιβαν και της δημοφιλέστατης τηλεοπτικής εκπομπής του στην ανάδειξη τεράστιων μορφών της μαύρης μουσικής, από τη Nίνα Σιμόν και τον Τζέιμς Μπράουν μέχρι την Tίνα Τέρνερ και τον Στίβι Γουόντερ.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Για τα πανηγύρια

Daily / Για τα πανηγύρια

Τα πανηγύρια είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος του πακέτου της καλοκαιρινής εμπειρίας. Δεν είναι κακό αυτό. Κι ας απορούμε κάποιοι με την «γιγάντωσή» τους, την οποία δεν θα μπορούσαμε να είχαμε προβλέψει με τίποτα λίγες δεκαετίες πριν.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Πανικοβληθείτε ελεύθερα

Daily / Πανικοβληθείτε ελεύθερα

Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε από το HBO το νέο ‘comedy special’ του πάντα εξαίρετου Μαρκ Μάρον, στη διάρκεια του οποίου το οικουμενικό γίνεται προσωπικό, το προσωπικό πολιτικό και το γέλιο ένα στιγμιαίο αλλά πολύτιμο βάλσαμο για τον πόνο και την σύγχυση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το καθαρτήριο των παλιών τηλεοπτικών σειρών

Daily / Το καθαρτήριο των παλιών τηλεοπτικών σειρών

Με μια λύπη παραπάνω πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του Μάλκολμ-Τζαμάλ Γουόρνερ, του «γιου» του Μπιλ Κόσμπι στην πιο διάσημη παγκοσμίως οικογενειακή σειρά της δεκαετίας του ’80, με τον οποίον μεγαλώσαμε συγχρόνως κάποτε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Ισχύει πράγματι ότι οι άνδρες δεν διαβάζουν λογοτεχνία;

Daily / Ισχύει πράγματι ότι οι άνδρες δεν διαβάζουν λογοτεχνία;

Το βιβλίο είναι ανάγνωσμα, είναι αναψυχή, αλλά μπορεί να είναι και μια προέκταση του κατόχου του, ένα στοιχείο και ένα αξεσουάρ που υποδηλώνει την «ταυτότητα» ή την «φυλή» του ατόμου που το διαβάζει (ή το περιφέρει νωχελικά στις διακοπές).
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Daily / «Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Η τελευταία ερευνητική δουλειά της βραβευμένης σκηνοθέτριας Πέτρα Κόστα, είναι ένα υποδειγματικό, υποβλητικό ντοκιμαντέρ με κεντρικό άξονα την καθοριστική συμβολή των Βραζιλιάνων Ευαγγελιστών στην άνοδο του «Τραμπ των Τροπικών» στην εξουσία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ