Losing my edge (ή, γιατί η ενηλικίωση είναι σκατά)

Losing my edge (ή, γιατί η ενηλικίωση είναι σκατά) Facebook Twitter
Η ενηλικίωση είναι σκατά, γεμάτη ευθύνες και θέλει και δουλειά, πολλή δουλειά για να γίνεις ο εαυτός σου..
0

ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΣΑΒΒΑΤΟ, την ώρα που κάναμε την καθιερωμένη βόλτα της πανδημίας, αυτήν που κάνουν όλοι όσοι έχουν παιδί και πρέπει κάπου να το πάνε, πέσαμε πάνω σε ένα τσούρμο ΜΑΤ μπροστά σε μια σειρά από παρκαρισμένες κλούβες που έκλειναν την Ηρώδου Αττικού. «Κοίταξέ τους, κοίταξέ τους» μου ψιθύρισε ο Θ. και συμπλήρωσε με νόημα, κουνώντας τα φρύδια του, «μας βλέπουν με το μωρό και θεωρούν ότι είμαστε ακίνδυνοι». Συνειδητοποίησα πως στις φαντασιώσεις του Θ. τα ΜΑΤ μας κοιτούσαν με ένα μείγμα φόβου και σεβασμού, υποψιασμένοι ότι κρύβουμε μολότοφ στη θήκη για τις πάνες, μαζί με τα μασητικά του μωρού. Στο μυαλό του, αντί για δύο μεσήλικες με ένα μωρό σε καρότσι, ήμασταν δύο έξαλλα εικοσάχρονα, έτοιμα να βάλουν φωτιά στον δρόμο της εξουσίας.

Όταν επέστρεψα πρώτη φορά στην Ελλάδα από την Αγγλία ήμουν είκοσι πέντε ετών. Οι συνομήλικοί μου εκεί είχαν αρχίσει ήδη να συγκατοικούν, να παντρεύονται και να παίρνουν το πρώτο τους στεγαστικό δάνειο. Τότε απαιτούσα από ανθρώπους κοντά στα σαράντα να κάνουν πράγματα που αρμόζουν στην ηλικία τους, όπως το να έχουν τουλάχιστον ένα αντιανεμικό μπουφάν, να μεγαλώνουν την πολυμελή οικογένειά τους, να συναρμολογούν παζλ και να πίνουν κακάο, φορώντας θερμαντικά καλτσάκια.

Η επιστροφή μου στην Αθήνα των αιώνιων εφήβων με ανακούφισε. Τα μπαρ ήταν γεμάτα με 35άρηδες που σέρνονταν στα πατώματα και τραγουδούσαν το «Losing my edge» των LCD Soundsystem, χωρίς ίχνος αυτοσαρκασμού: «Τα πιτσιρίκια είναι έτοιμα να με προσπεράσουν / Χάνω το προβάδισμά μου από πιτσιρίκια από τη Γαλλία και το Λονδίνο/ Αλλά ήμουν εκεί / Ήμουν εκεί το 1968 / Ήμουν εκεί στην πρώτη συναυλία των Can στην Κολωνία / Χάνω τα φυσικά μου προνόμια / Χάνω το προβάδισμά μου από πιτσιρίκια ‒ ακούω τα βήματά τους στα dj decks».

Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως στην Ελλάδα μπορείς να ξεχειλώσεις την εφηβεία σου όχι επειδή η κοινωνία είναι τόσο προοδευτική και χαλαρή, που σου επιτρέπει να κρεπαλιάζεις στα μπαρ ως τα βαθιά γεράματα, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο – επειδή η κοινωνία είναι τόσο συντηρητική που παραμένεις πάντα το παιδί των γονιών σου.

 

Σε ένα από τα πρώτα ρεπορτάζ που έκανα ως 25χρονη συντάκτρια είχα ζητήσει από αθηναϊκές γκαλερί να μου προτείνουν νέους καλλιτέχνες. Το σχέδιο ήταν να φωτογραφηθούν όλοι μαζί σε έναν βιομηχανικό χώρο και να πουν λίγες κουβέντες ο καθένας για τη δουλειά του. Αποδείχτηκε εξαιρετικά δύσκολο να βρω οποιονδήποτε κάτω των τριάντα, ενώ μία από τις γκαλερί με εξαπάτησε και μου είπε ότι ένας καλλιτέχνης είναι τριάντα πέντε και μου έστειλε έναν 42χρονο καραφλό κύριο. Αναγκαστήκαμε να τον φωτογραφίσουμε στο σκοτεινό βάθος της αίθουσας ‒ κάπου που να μη φαίνεται το γήρας του.

Τέυχος 678
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Με τα χρόνια συνειδητοποίησα πως στην Ελλάδα μπορείς να ξεχειλώσεις την εφηβεία σου όχι επειδή η κοινωνία είναι τόσο προοδευτική και χαλαρή, που σου επιτρέπει να κρεπαλιάζεις στα μπαρ ως τα βαθιά γεράματα, αλλά για τον αντίθετο ακριβώς λόγο – επειδή η κοινωνία είναι τόσο συντηρητική που παραμένεις πάντα το παιδί των γονιών σου. Η ενηλικίωση είναι σκατά, γεμάτη ευθύνες και θέλει και δουλειά, πολλή δουλειά για να γίνεις ο εαυτός σου, αλλά η εναλλακτική λύση, αυτός ο ανθρωπότυπος που υπάρχει παντού στην Ελλάδα, ο αιώνιος άντρας-παιδί ή αντίστοιχα η γυναίκα-παιδί, παραμένει κάπως χαριτωμένος στα τριάντα πέντε, αλλά βαθιά θλιβερός στα πενήντα.

Ακούω πως έχεις αγοράσει ένα synthesizer και ένα arpeggiator και πέταξες τον υπολογιστή σου έξω από το παράθυρο επειδή θέλεις να φτιάξεις κάτι «αυθεντικό» / Θέλεις να φτιάξεις ένα άλμπουμ των Yaz / Ακούω ότι εσύ και το συγκρότημά σου έχετε πουλήσει τις κιθάρες σας και έχετε αγοράσει πικάπ / Ακούω ότι εσύ και η μπάντα σου έχετε πουλήσει τα πικάπ σας και έχετε αγοράσει κιθάρες / Ακούω πως όλοι όσοι γνωρίζεις είναι πιο κουλ από όλους όσους γνωρίζω εγώ / Αλλά έχεις δει τους δίσκους μου;

Πιστεύω ακόμα πως το «Losing my edge» παραμένει το καλύτερο τραγούδι για τη σύγχρονη ενηλικίωση: μισο-πληγωμένο, μισο-σαρκαστικό και φανταστικά αστείο. Μέχρι να διαβάσει, βέβαια, κανείς τα σχόλια στο YouTube. Σταχυολογώ ενδεικτικά: «Ίσως το πιο μεσήλικο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ», «Έχω ενεργό λογαριασμό στο Hotmail», «Ο Φόρεστ Γκαμπ στον κόσμο του art rock», «Ο θρήνος του γερο-χίπστερ» και το τελειωτικό χτύπημα: «Αυτό το τραγούδι είναι σκατά. Το παίζουν στα Starbucks».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

CHECK Άδειασε ο Αλ Σίσι την ελληνική κυβέρνηση για τη Μονή Σινά ή μήπως όχι; 

Ρεπορτάζ / Άδειασε ο Αλ Σίσι την ελληνική κυβέρνηση για τη Μονή Σινά ή μήπως όχι; 

Η κυβέρνηση, υποστηρίζει ο Αλ Σίσι, είχε αποδεχθεί την κυριότητα της Μονής του Σινά επί των 71 ακινήτων της, αλλά η αιγυπτιακή προεδρία στις ανακοινώσεις της αναγνωρίζει μόνο το θρησκευτικό και όχι το ιδιοκτησιακό καθεστώς της.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Οι Φρουροί του Κηφισού: Mια γειτονιά υπερασπίζεται έναν φυσικό παράδεισο

Περιβάλλον / Οι Φρουροί του Κηφισού: Mια γειτονιά υπερασπίζεται ένα φυσικό παράδεισο

Το τελευταίο φυσικό τμήμα του Κηφισού ρέει ακόμη ελεύθερο, δημιουργώντας μέσα στον αστικό ιστό έναν κρυφό παράδεισο, τον οποίο κάποιοι άνθρωποι αγωνίζονται να κρατήσουν ζωντανό.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Βραβεία Ιδρύματος Μπότση: Πώς βραβεύεις κάποιον που έβγαλε fake news;

Οπτική Γωνία / Βραβεία Ιδρύματος Μπότση: Πώς βραβεύεις κάποιον που έβγαλε fake news;

Παρότι δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιες βραβεύσεις του ιδρύματος Μπότση αμφισβητούνται, μετά τις φετινές απονομές, ακούστηκε από αρκετά χείλη ότι «το κακό παράγινε». Δίκαιες ή «προϊόν φθόνου» οι ενστάσεις; 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
CHECK ΜΑΡΙΑ ΕΠΕΞ Ιμπραϊμ Τραορέ: Είναι άραγε ο φιλόδοξος πρόεδρος της Μπουρκίνα Φάσο ο «Αφρικανός Τσε Γκεβάρα του 21ου αιώνα» ή ένας ακόμα δικτατορίσκος με πολύ προσεγμένη δημόσια εικόνα;

Οπτική Γωνία / Ιμπραΐμ Τραορέ: O «Τσε Γκεβάρα της Αφρικής» ή ένας ακόμα δικτατορίσκος;

Για κάποιους είναι η «φωνή των κολασμένων» της Μαύρης Ηπείρου και η ενσάρκωση του αντιαποικιοκρατικού ιδεώδους. Για άλλους, πάλι, ένας ακόμα τυχοδιώκτης στρατιωτικός που έγινε «λαϊκός ήρωας» με τη συνδρομή της AI.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
«Κουράστηκα να τη φροντίζω, λυτρώθηκε»: Ποιος δικαιούται να δολοφονεί από οίκτο; 

Οπτική Γωνία / «Κουράστηκα να τη φροντίζω, λυτρώθηκε από τα βάσανά της»: Ποιος δικαιούται να δολοφονεί από οίκτο; 

Το πότε και υπό ποιες συνθήκες κατανοούμε και συμπάσχουμε με έναν δολοφόνο αποκαλύπτει πολλά για τις αξίες και τις προτεραιότητές μας. 
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
ΔΟΥΝΕΙΚΑ

Ρεπορτάζ / Σκάνδαλο παιδεραστίας στα Δουνέικα: Το αποκρουστικό πρόσωπο της «αγίας» ελληνικής κοινωνίας

Η υπόθεση παιδεραστίας στα Δουνέικα, ένα χωριό 900 κατοίκων κοντά στην Αμαλιάδα, τη δεκαετία του ’80, φέρνει στο φως όχι μόνο τα φρικιαστικά εγκλήματα «ευυπόληπτων πολιτών», αλλά και τη συνωμοσία της σιωπής και την υποκρισία που επικρατεί σε κλειστές κοινωνίες.
ΝΙΚΟΣ ΤΣΕΦΛΙΟΣ
σιούτη

Οπτική Γωνία / ΟΠΕΚΕΠΕ, μεταναστευτικό και Τέμπη ζορίζουν ξανά την κυβέρνηση

Το σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων και η πιθανή επιστροφή προσφύγων από τη Γερμανία στην Ελλάδα έρχονται να προστεθούν στα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Κοκέτα / Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Ένας σιωπηλός ιός, μια πανδημία για την οποία δεν μιλά κανείς: μανάδες, κρύψτε τα παιδιά σας από τη μάχη του creative direction. Η Δανάη Ιωάννου σε μια επιτόπια έρευνα για το επάγγελμα που σαρώνει γύρω μας τους ανθρώπους σαν κρυφή πανδημία.
ΔΑΝΑΗ ΙΩΑΝΝΟΥ