Με τον Dreamer στην ταράτσα του A for Athens Hotel

Με τον Dreamer στην ταράτσα του A for Athens Hotel Facebook Twitter
0

Στο λόφο του Λυκαβηττού, εκεί πάνω, γύρω απ’ το εκκλησάκι, έχει μερικά ζευγάρια κιάλια που τους ρίχνεις ένα κέρμα και μπορείς να δεις ποιος κάνει μπάνιο στις πισίνες των ταρατσών των γύρω πολυκατοικιών (ένας πίνει ένα κοκτέιλ, ένα ζευγάρι κάνει σεξ, ένας ηλικιωμένος κύριος κρατάει τη μύτη του κάθε φορά που βουτάει κατακόρυφα στο νερό). Από το μπαρ της ταράτσας του νεοσύστατου (και υπέροχου) ξενοδοχείου A for Athens, η θέα στην Ακρόπολη, στο Αστεροσκοπείο, στον Ναό του Ηφαίστου, στην πλατεία Μοναστηρακίου με το πολύχρωμο ψηφιδωτό δάπεδο (που όσο και αν πολλοί κατηγορούν τους αρχιτέκτονες ότι αντέγραψαν μια αντίστοιχη του Ρίο, είναι η πιο ωραία πλατεία της Αθήνας) και στον λόφο του Λυκαβηττού είναι αυτό που λένε οι Άγγλοι breathtaking.

Μια 360° εμπειρία, κάπως σαν να την έχει τραβήξει κάποιος φωτογράφος με ευρυγώνιο φακό. Στο πίσω μέρος της υπέροχης ταράτσας, το γνωστό γκράφιτι του Αλέξανδρου Βασμουλάκη στον τοίχο της πολυκατοικίας πάνω απ’ τον σταθμό του μετρό κι άλλο ένα του ίδιου που αχνοφαίνεται από την πλατεία του Ψυρρή. Ένας φωτισμένος όροφος με μια κρεμάστρα με ρούχα κι ένα νυφικό, ένα διαμέρισμα με το φως της τηλε- όρασης να τρεμοπαίζει στην αθηναϊκή νύχτα και το κτίριο στη γωνία της Ερμού με την πλατεία που μοιάζει να βγήκε από ταινία του Αλαν Πάκουλα συνθέτουν το σκηνικό της μαγικής ταράτσας. Ο Dreamer, αυτός ο 20χρονος τύπος που έγινε γνωστός απ’ τις πειραγμένες στο photoshop φωτογραφίες των προγόνων του με τη λογοτύπηση Dreamer στα μάτια τους (αντί γι’ αυτές τις μαύρες μπάρες που έβαζαν παλιά οι εφημερίδες για να κρύψουν την ταυτότητα κάποιου), κοιτάζει αποσβολωμένος τη συγκλονιστική θέα και μου λέει για το σπίτι του στα Σπάτα, απ’ όπου περνάνε τα αεροπλάνα σε απόσταση αναπνοής κι αυτός κάθεται και παρατηρεί τις επιγραφές που έχουν κολλημένες στο κάτω μέρος της ατράκτου τους, που μόνο αν δουλεύεις στην πίστα του αεροδρομίου ή είσαι φανατικός planespotter μπορείς να παρατηρήσεις.

«Πριν από μερικά χρόνια, βρήκα στο γκαράζ του σπιτιού μου ένα κουτί με οικογενειακές φωτογραφίες και κόλλησα παρατηρώντας τες επί πολλές ημέρες. Μετά έβαλα τη γιαγιά μου να μου διηγηθεί την ιστορία πίσω από κάθε φωτογραφία. Η αγαπημένη μου είναι αυτή που απεικονίζει τον θείο Κούλη με σχεδόν αδαμιαία περιβολή, που φοράει ένα μικροσκοπικό μαγιό τραβηγμένο μέχρι πάνω στον μηρό, έχει ένα μουστάκι που μοιάζει με αυτό του Φρέντι Μέρκιουρι και μια στάση σαν μασίστας της εποχής. Η πλάκα είναι ότι ο συγκεκριμένος θείος ήταν γνωστό μέντιουμ της εποχής κι έφυγε στη Βραζιλία για να κάνει καριέρα στη μαντική. Δεν τα κατάφερε και γύρισε γρήγορα πίσω».

Ο Dreamer έκανε τον θείο Κούλη μπλουζάκι (σαν αυτά που τύπωνε μετά μανίας και τα πουλούσε στα Meet Market και αλλού, όπως σε κάποια μαγαζιά στο Παρίσι, όταν έκανε εκεί το εξάμηνο του Erasmus). Μικρός δούλευε υπάλληλος σε βιντεοκλάμπ κι έβλεπε δεκάδες ταινίες κάθε εβδομάδα, ενώ ονειρευόταν ότι θα γινόταν ο νέος Ταραντίνο, παρόλο που το κόλλημά του ήταν (και είναι) τα γιαπωνέζικα manga και anime, οι πίνακες του Άντι Γουόρχολ και του Τακάσι Μουρακάμι αλλά και οι street artists που κατάφεραν και μπήκαν στις γκαλερί και τις μπιενάλε αυτού του κόσμου. «Λατρεύω τον D*Face και τους Faile, οι οποίοι ξεκίνησαν με μεταξοτυπίες κι αφισοκολλήσεις και τελευταία φτιάχνουν από video games μέχρι ναούς». Στην πάνω ταράτσα του A for Athens, τα φλας των φωτογραφικών μηχανών δημιουργούν ένα αυτο- σχέδιο στροβοσκόπιο, οι Γιαπωνέζοι φωτογραφίζουν σαν να βλέπουν το ηλιοβασίλεμα της Οίας, το σκοτάδι πάνω απ’ τα όμορφα παρατεταγμένα τραπέζια πέφτει ιδανικά και το παρατηρητήριο (που είναι εκεί για ν’ ανεβαίνεις ακόμα πιο ψηλά και να έχεις καλύτερη θέα της Ακρόπολης - σύντομα θα μπει εκεί ένα τηλεσκόπιο) μοιάζει με βάθρο νικητών σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το αστεροσκοπείο από εδώ μοιάζει με ρώσικη εκκλησία. Η Αθήνα με μια άλλη μαγική πόλη, ανέγγιχτη, λες, από τη λαίλαπα της κρίσης και της κατήφειας του ιστορικού κέντρου. Μια άλλη πόλη είναι εδώ. Και μετά ο Dreamer μου λέει για το τελευταίο του πρότζεκτ, αυτό που θα γεμίσει το κέντρο της Αθήνας με αφίσες από φωτογραφίες ελληνικών παραλιών, ένας τεχνητός θαλασσινός παράδεισος σε μια πόλη-ζόμπι. «Ζήτησα, μέσω των social media που είμαι μέλος, να μου στείλουν μια αγαπημένη φωτογραφία παραλίας. Μου έστειλαν πάνω από 100 και από αυτές διάλεξα τις 14 καλύτερες, τις οποίες τύπωσα σε αφίσες που θα κολλήσω τις επόμενες ημέρες στους τοίχους του κέντρου. Όλο το πράγμα θα κλείσει μ’ ένα πάρτι στο Pop, όπου θα γεμίσουμε τον πεζόδρομο της Κλειτίου με άμμο, πλαστικούς φοίνικες και ντεκόρ παραλίας».

Τ’ αγαπημένα του μέρη στην Αθήνα είναι ο πεζόδρομος της Ερμού από την εκκλησία των Αγίων Ασωμάτων μέχρι την Πειραιώς, η μαρίνα Φλοίσβου και το τοιχάκι όπου ανταλλάσσουν υγρά φιλιά τα ερωτευμένα ζευγαράκια και το πάρκινγκ έξω απ’ τον σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας, γιατί «όταν είναι άδειο, είναι το πιο ρομαντικό μέρος στην Αθήνα, έτσι λουσμένο απ’ τις δεκάδες κίτρινες λάμπες που το φωτίζουν τη νύχτα. Επίσης, τρελαίνομαι για παγωτό μηχανής απ’ τον Κρίνο της Ερμού, για τη μερέντα και το Τόκιο». Απ' τα ηχεία ακούγεται το «Koop island blues» των Koop και μια βουή απ’ το πλήθος που αγναντεύει τη θέα και το οποίο, αν ήταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, θα έβγαζε κάθε τόσο κραυγές ενθουσιασμού όπως «αααα» και «ωωωω».

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι ιδιαίτερες γεύσεις του καλοκαιριού στο Αιγαίο

Γεύση / Σαρδέλες Καλλονής, Φούσκες, Σκίζα. Αυτή είναι η γεύση του Αιγαίου

Οι μένουλες Καρπάθου, το σπινιάλο Καλύμνου, η σκίζα της Μήλου και η μόστρα της Μυκόνου: Από τον ιωδιούχο αφρό του Αιγαίου ως τα μητάτα των Κυκλάδων, η γεύση του καλοκαιριού αποτυπώνεται σε προϊόντα που φέρουν την ιστορία και το φως των νησιών.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Ελένη Σαράντη

Γεύση / Ελένη Σαράντη: «Κυνήγησα πράγματα που τελικά δεν είχαν σημασία»

Μετά από μια δύσκολη στιγμή, κατάλαβε πως η μόνη επιβράβευση που μετρά δεν είναι τα αστέρια, αλλά το “φάγαμε καταπληκτικά”. Όταν την αποκαλούν σεφ, απαντά απλά: «Εγώ μαγειρεύω». Η υπερήφανη μαγείρισσα που προκαλεί ουρές στην οδό Σαλαμίνος, στον Κεραμεικό, είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Το κρασί με απλά λόγια / Από τη γαλλική bistronomie στο σαμιώτικο αμπέλι: Η συναρπαστική διαδρομή του Βασίλη Αλεξίου

Ο σεφ και οινοποιός μας ταξιδεύει από τη Σαντορίνη στο Παρίσι, στο Μarais, όπου είχε μια πολύ επιτυχημένη μακρόχρονη πορεία ως ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του bistronomie. Τώρα βρίσκεται στη Σάμο όπου φτιάχνει κρασιά τα οποία εκφράζουν την προσωπικότητά του και τον χαρακτήρα του, με σκοπό να τα απολαμβάνει ο κόσμος με το φαγητό του, μαζί με άλλους ανθρώπους.
THE LIFO TEAM
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Τραπέζι κάτω από την κληματαριά

Γεύση / Τραπέζια κάτω από βαθύσκιωτες κληματαριές. Αυτό είναι το καλοκαίρι

Σκάροι με μπάμιες μαγειρεμένα στον χυμό των ανώριμων σταφυλιών από την κληματαριά της αυλής μας, σκορπιοί μακαρονάδα με ρόγες των ώριμων τσαμπιών, καθώς και αρνάκι κοκκινιστό με γλυκόξινες αγουρίδες. Αυτές είναι οι γεύσεις που αξίζουν τον ίσκιο της κληματαριάς.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ
Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Το κρασί με απλά λόγια / Αν ζούσε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, το ελληνικό κρασί θα ήταν διαφορετικό

Ένα podcast από την Υρώ Κολιακουδάκη Dip WSET και τον Παναγιώτη Ορφανίδη αφιερωμένο σε έναν πιονέρο του ελληνικού αμπελώνα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
THE LIFO TEAM
Τα μυστήρια της κουζίνας του λιμανιού

Γεύση / Mε τα«δώρα» του λιμανιού θα μαγειρέψεις τα ωραιότερα φαγητά

Κάβουρες από τα βαθιά νερά, φλογάτες σκορπίνες, μαγιάτικα στον φούρνο και άλλα ψάρια που δεν φτάνουν στον πάγκο του ιχθυοπώλη. Η βόλτα στο λιμάνι είναι πηγή έμπνευσης για τους σπιτικούς μάγειρες.
ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΑΣΤΡΟΠΑΥΛΟΣ