Στο λόφο του Λυκαβηττού, εκεί πάνω, γύρω απ’ το εκκλησάκι, έχει μερικά ζευγάρια κιάλια που τους ρίχνεις ένα κέρμα και μπορείς να δεις ποιος κάνει μπάνιο στις πισίνες των ταρατσών των γύρω πολυκατοικιών (ένας πίνει ένα κοκτέιλ, ένα ζευγάρι κάνει σεξ, ένας ηλικιωμένος κύριος κρατάει τη μύτη του κάθε φορά που βουτάει κατακόρυφα στο νερό). Από το μπαρ της ταράτσας του νεοσύστατου (και υπέροχου) ξενοδοχείου A for Athens, η θέα στην Ακρόπολη, στο Αστεροσκοπείο, στον Ναό του Ηφαίστου, στην πλατεία Μοναστηρακίου με το πολύχρωμο ψηφιδωτό δάπεδο (που όσο και αν πολλοί κατηγορούν τους αρχιτέκτονες ότι αντέγραψαν μια αντίστοιχη του Ρίο, είναι η πιο ωραία πλατεία της Αθήνας) και στον λόφο του Λυκαβηττού είναι αυτό που λένε οι Άγγλοι breathtaking.

 

Μια 360° εμπειρία, κάπως σαν να την έχει τραβήξει κάποιος φωτογράφος με ευρυγώνιο φακό. Στο πίσω μέρος της υπέροχης ταράτσας, το γνωστό γκράφιτι του Αλέξανδρου Βασμουλάκη στον τοίχο της πολυκατοικίας πάνω απ’ τον σταθμό του μετρό κι άλλο ένα του ίδιου που αχνοφαίνεται από την πλατεία του Ψυρρή. Ένας φωτισμένος όροφος με μια κρεμάστρα με ρούχα κι ένα νυφικό, ένα διαμέρισμα με το φως της τηλε- όρασης να τρεμοπαίζει στην αθηναϊκή νύχτα και το κτίριο στη γωνία της Ερμού με την πλατεία που μοιάζει να βγήκε από ταινία του Αλαν Πάκουλα συνθέτουν το σκηνικό της μαγικής ταράτσας. Ο Dreamer, αυτός ο 20χρονος τύπος που έγινε γνωστός απ’ τις πειραγμένες στο photoshop φωτογραφίες των προγόνων του με τη λογοτύπηση Dreamer στα μάτια τους (αντί γι’ αυτές τις μαύρες μπάρες που έβαζαν παλιά οι εφημερίδες για να κρύψουν την ταυτότητα κάποιου), κοιτάζει αποσβολωμένος τη συγκλονιστική θέα και μου λέει για το σπίτι του στα Σπάτα, απ’ όπου περνάνε τα αεροπλάνα σε απόσταση αναπνοής κι αυτός κάθεται και παρατηρεί τις επιγραφές που έχουν κολλημένες στο κάτω μέρος της ατράκτου τους, που μόνο αν δουλεύεις στην πίστα του αεροδρομίου ή είσαι φανατικός planespotter μπορείς να παρατηρήσεις.

 

«Πριν από μερικά χρόνια, βρήκα στο γκαράζ του σπιτιού μου ένα κουτί με οικογενειακές φωτογραφίες και κόλλησα παρατηρώντας τες επί πολλές ημέρες. Μετά έβαλα τη γιαγιά μου να μου διηγηθεί την ιστορία πίσω από κάθε φωτογραφία. Η αγαπημένη μου είναι αυτή που απεικονίζει τον θείο Κούλη με σχεδόν αδαμιαία περιβολή, που φοράει ένα μικροσκοπικό μαγιό τραβηγμένο μέχρι πάνω στον μηρό, έχει ένα μουστάκι που μοιάζει με αυτό του Φρέντι Μέρκιουρι και μια στάση σαν μασίστας της εποχής. Η πλάκα είναι ότι ο συγκεκριμένος θείος ήταν γνωστό μέντιουμ της εποχής κι έφυγε στη Βραζιλία για να κάνει καριέρα στη μαντική. Δεν τα κατάφερε και γύρισε γρήγορα πίσω».

 

Ο Dreamer έκανε τον θείο Κούλη μπλουζάκι (σαν αυτά που τύπωνε μετά μανίας και τα πουλούσε στα Meet Market και αλλού, όπως σε κάποια μαγαζιά στο Παρίσι, όταν έκανε εκεί το εξάμηνο του Erasmus). Μικρός δούλευε υπάλληλος σε βιντεοκλάμπ κι έβλεπε δεκάδες ταινίες κάθε εβδομάδα, ενώ ονειρευόταν ότι θα γινόταν ο νέος Ταραντίνο, παρόλο που το κόλλημά του ήταν (και είναι) τα γιαπωνέζικα manga και anime, οι πίνακες του Άντι Γουόρχολ και του Τακάσι Μουρακάμι αλλά και οι street artists που κατάφεραν και μπήκαν στις γκαλερί και τις μπιενάλε αυτού του κόσμου. «Λατρεύω τον D*Face και τους Faile, οι οποίοι ξεκίνησαν με μεταξοτυπίες κι αφισοκολλήσεις και τελευταία φτιάχνουν από video games μέχρι ναούς». Στην πάνω ταράτσα του A for Athens, τα φλας των φωτογραφικών μηχανών δημιουργούν ένα αυτο- σχέδιο στροβοσκόπιο, οι Γιαπωνέζοι φωτογραφίζουν σαν να βλέπουν το ηλιοβασίλεμα της Οίας, το σκοτάδι πάνω απ’ τα όμορφα παρατεταγμένα τραπέζια πέφτει ιδανικά και το παρατηρητήριο (που είναι εκεί για ν’ ανεβαίνεις ακόμα πιο ψηλά και να έχεις καλύτερη θέα της Ακρόπολης - σύντομα θα μπει εκεί ένα τηλεσκόπιο) μοιάζει με βάθρο νικητών σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

 

Το αστεροσκοπείο από εδώ μοιάζει με ρώσικη εκκλησία. Η Αθήνα με μια άλλη μαγική πόλη, ανέγγιχτη, λες, από τη λαίλαπα της κρίσης και της κατήφειας του ιστορικού κέντρου. Μια άλλη πόλη είναι εδώ. Και μετά ο Dreamer μου λέει για το τελευταίο του πρότζεκτ, αυτό που θα γεμίσει το κέντρο της Αθήνας με αφίσες από φωτογραφίες ελληνικών παραλιών, ένας τεχνητός θαλασσινός παράδεισος σε μια πόλη-ζόμπι. «Ζήτησα, μέσω των social media που είμαι μέλος, να μου στείλουν μια αγαπημένη φωτογραφία παραλίας. Μου έστειλαν πάνω από 100 και από αυτές διάλεξα τις 14 καλύτερες, τις οποίες τύπωσα σε αφίσες που θα κολλήσω τις επόμενες ημέρες στους τοίχους του κέντρου. Όλο το πράγμα θα κλείσει μ’ ένα πάρτι στο Pop, όπου θα γεμίσουμε τον πεζόδρομο της Κλειτίου με άμμο, πλαστικούς φοίνικες και ντεκόρ παραλίας».

 

Τ’ αγαπημένα του μέρη στην Αθήνα είναι ο πεζόδρομος της Ερμού από την εκκλησία των Αγίων Ασωμάτων μέχρι την Πειραιώς, η μαρίνα Φλοίσβου και το τοιχάκι όπου ανταλλάσσουν υγρά φιλιά τα ερωτευμένα ζευγαράκια και το πάρκινγκ έξω απ’ τον σταθμό της Δουκίσσης Πλακεντίας, γιατί «όταν είναι άδειο, είναι το πιο ρομαντικό μέρος στην Αθήνα, έτσι λουσμένο απ’ τις δεκάδες κίτρινες λάμπες που το φωτίζουν τη νύχτα. Επίσης, τρελαίνομαι για παγωτό μηχανής απ’ τον Κρίνο της Ερμού, για τη μερέντα και το Τόκιο». Απ' τα ηχεία ακούγεται το «Koop island blues» των Koop και μια βουή απ’ το πλήθος που αγναντεύει τη θέα και το οποίο, αν ήταν σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου, θα έβγαζε κάθε τόσο κραυγές ενθουσιασμού όπως «αααα» και «ωωωω».