Το πόστερ του 64ου Φεστιβάλ Καννών, με την απρόσιτη καλλονή Φέι Ντάναγουεϊ φωτογραφημένη από τον Τζέρι Σάτζμπεργκ (από την εποχή του υπέροχου Puzzle of a downfall child), παραπέμπει σε αισθητική τελειότητα και νοσταλγία για ανεξάρτητο σινεμά. Το συγκεκριμένο φεστιβάλ, ωστόσο, έχει πάψει από καιρό να υπηρετεί, εκτός από μερικές φάλτσες εξαιρέσεις, τη συντηρητική κομψότητα, επιθυμώντας να προκαλέσει με τις επιλογές του, ισορροπώντας πάντα με επιλογές μεγάλων ταινιών και καταξιωμένων σκηνοθετών, για να κρατάει τα προσχήματα και το μιντιακό ενδιαφέρον.
Για παράδειγμα, από τη γαλλική δεξαμενή που έχει πάντα αγκαζέ δυο-τρεις θέσεις στο διαγωνιστικό τμήμα, θα δούμε τη νέα ταινία του Μπερτράν Μπονελό, εκπροσώπου του νέου κύματος «εξτρεμιστικού σινεμά», που φέρνει μπροστά το σώμα (και το αίμα και το σπέρμα, αν χρειαστεί) και δεν φοβάται την ασχήμια, τη διείσδυση ή το σπλάτερ - ο Νοέ και ο Ντιμόν συγκαταλέγονται στο ρεύμα. Από τις προηγούμενες ταινίες του Μπονελό, ο Πορνογράφος ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρων και ο Τειρεσίας δεν βλεπόταν. Πάλι από τη Γαλλία, η Μαϊουέν (που τη γνωρίσαμε ως ηθοποιό με το επώνυμο ΛεΜπεσκό, αλλά πλέον χρησιμοποιεί το μικρό ως δημιουργός) διαγωνίζεται με ένα στυλιζέ αστυνομικό θρίλερ που έρχεται ως έκπληξη δίπλα σε σκηνοθέτες που έχουν ήδη πάρει τον Φοίνικά τους, όπως ο Φον Τρίερ, ο Μορέτι και οι αδελφοί Νταρντέν (δις), και άλλους που τον διεκδικούν με επιμονή, όπως ο Αλμοδόβαρ, ο Καουρισμάκι και ο Τούρκος Τσεϊλάν. Το φεστιβάλ κλείνει ο Κριστόφ Ονορέ, με μια φιλόδοξη παραγωγή με τίτλο Les bien aimés, που γεφυρώνει μεγάλα κοινωνικά γεγονότα και ενώνει την Κατρίν Ντενέβ με την κόρη της και τον Μίλος Φόρμαν!
Το Φεστιβάλ ξεκινάει με Γαλλία, ή μάλλον με μια ερωτική επιστολή του Γούντι Άλεν στο Παρίσι. Στο Μεσάνυχτα στο Παρίσι παίζει και η κυρία Σαρκοζί και ο εκλέκτορας του φεστιβάλ Τιερί Φρεμό χαιρετίζει την ταινία, 41η στη φιλμογραφία του Αμερικανού, ως μια επιστροφή στο πνεύμα με το οποίο όλοι τον αγαπήσαμε. Αμήν! Ο Άλεν, ωστόσο, δεν είναι αυτό που λέμε κλασικός Αμερικανός δημιουργός αλλά μια κατηγορία από μόνος του. Το Χόλιγουντ εκπροσωπείται με τρεις διαφορετικές εκδοχές. Έχουμε τους Πειρατές της Καραϊβικής Νο 4, που είναι το θέαμα χωρίς ενοχές και αμφιβολίες προθέσεων και διαστάσεων. Εκτός συναγωνισμού θα παιχτεί ο Κάστορας, σε σκηνοθεσία της Τζόντι Φόστερ, μιας αξιοσέβαστης σταρ με ανησυχίες και γαλλική κουλτούρα, όπου πρωταγωνιστεί ο Μελ Γκίμπσον σε έναν ρόλο που τον ξαναβάζει στον χάρτη της χαμένης σοβαρότητας και αξιοπιστίας – είναι όντως καλός στην ταινία. Θα δούμε, τέλος, το Χόλιγουντ με τη διανοουμενίστικη φορεσιά του στο Δέντρο της Ζωής του Τέρενς Μάλικ. Από το 2005 αρμενίζει η ταινία στο μυαλό του δημιουργού, στα γραφεία παραγωγής, τα στούντιο και τα στόματα των σινεφίλ, με αλλαγές πλεύσης και καστ. Τελικά, το απολωλός πρόβατο της δυτικής κοινωνίας θα ερμηνεύσει ο Σον Πεν και τον πατέρα του ο Μπραντ Πιτ, σε αυτή την παραβολή του τέλους της αθωότητας που κανείς δεν ορκίζεται αν θα είναι επιστημονική φαντασία ή φυσιολατρικό δράμα, στα χνάρια του Days of Heaven. Σίγουρα, η πιο αναμενόμενη ταινία του φεστιβάλ.
Ο Σον Πεν δίνει διπλό «παρών» στο διαγωνιστικό, συμμετέχοντας και στο This must be the place του Πάολο Σορεντίνο (το προξενιό είχε γίνει και πάλι στις Κάννες, σε παλιότερο φεστιβάλ, όπου ο Πεν ήταν πρόεδρος της επιτροπής), όπου παίζει έναν ροκ σταρ που ξεκινάει να βρει τον εκτελεστή του πατέρα του, έναν Ναζί που κρύβεται στην Αμερική. Η Λιν Ράμσεϊ συμπληρώνει την παρουσία της Αμερικής (ο Γκας Βαν Σαντ ανοίγει το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα), ενώ μια ακόμη γυναίκα, η Τζούλια Λι, ντεμπουτάρει με την Ωραία Κοιμωμένη, υπό την αιγίδα της Τζέιν Κάμπιον.
Ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι θα βραβευτεί για το σύνολο του έργου του σε μια χειρονομία αποζημίωσης προς έναν γίγαντα, ενώ θα δοθεί έμφαση στο Bollywood και το σινεμά από την Αίγυπτο - οι Κάννες θέλουν να συντονίζονται με την επικαιρότητα. Φημολογείται πως μερικές θέσεις έχουν μείνει κενές στο διαγωνιστικό, άρα υπάρχει πάντα ελπίδα για τις Άλπεις του Γιώργου Λάνθιμου στις επόμενες μέρες.
σχόλια