ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η ζωή μου είναι άθλια. Δε ξέρω από που να το πρωτοπάρω. Ανύπαρκτη κοπέλα, ανύπαρκτη δουλειά, ανύπαρκτοι αληθινοί φίλοι (όχι απλή παρέα "έλα να βγούμε" αλλά να μη λέμε τα όσα μας απασχολούν) , ανύπαρκτο μέλλον. Νιώθω πως η ζωή με προσπερνάει, νιώθω σαν να έχω πέσει μέσα σε κινούμενη άμμο και όποια κίνηση και αν κάνω να είναι μάταια, όλα οδηγούν στο τίποτα, στο χάος, στο μηδέν. Έχω ξεκινήσει να κάνω πράματα απλά επειδή με κάνουν να ξεχνιέμαι, όπως το να βλέπω ταινίες, να βγαίνω μόνος βόλτες στη φύση, να διαβάζω παλιά βιβλία. Όλα με βοηθούν εκείνη τη στιγμή που ασχολούμαι με αυτά να ξεχνιέμαι αλλά μετά νιώθω πιο δυνατό το αίσθημα της απουσίας των φίλων, της σχέσης,κτλπ. Δε ξέρω κιόλας αν αυτά χρειάζομαι πραγματικά. Αν θα νιώσω καλύτερα έχοντάς τα, είναι δεδομένο. Αλλά...γεννιέται μεέσα μου το ερώτημα αν τα αξίζω, αν θα αφοσιωθώ σε μία σχέση στη παρούσα φάση της ζωής μου εφόσον έχω τα υπαρξιακά μου ή αν θα είμαι καλός φίλος στους άλλους.. γενικά τα βλέπω μαύρα...

Μιλούσα με μία κοπέλα από γνωστή εφαρμογή για ραντεβού. Είχε 5-6 φωτογραφίες που σε όλες φαινόταν από τον ώμο και πάνω, καμία ολόσωμη και σχετικά με τις πληροφορίες έγραφε οτί δεν καπνίζει, οτί είναι 1,67, οτί είναι 22 χρονών, κτλπ. Έρχεται η στιγμή που της λέω να βρεθούμε για κάποιον καφέ , αυτό μετά από 1+ μήνα διαδικτυακής επικοινωνίας. Μου λέει εντάξει. Βρισκόμαστε. Ήταν τουλάχιστον 90 κιλά, σίγουρα λιγότερη από το ύψος που ανέφερε στο προφίλ, και (αυτό μετά το ανακάλυψα, αφού κάτσαμε στο καφέ) κάπνιζε, στο προφίλ έγραφε οτί δεν καπνίζει αλλά "εεε 2-3 τσιγαράκια τη μέρα δε το λες και κάπνισμα σιγά". Εμένα δε με ξενέρωσαν ούτε τα κιλά της και ο σωματότυπος (no body shame) , ούτε οτί έγραφε 22 ενώ ήταν 24, ούτε οτί οι 5-6 φωτογραφίες ήταν επεξεργασμένες και την έδειχναν να έχει υπέροχα λείο πρόσωπο χωρίς μισό μπιμπίκι ενώ από κοντά ήταν αλλιώς. Δε με πείραξαν όλα αυτά επειδή δε κοιτάω τόσο την εξωτερική ομορφιά καθώς αυτή τις περισσότερες φορες παραπλανάει και οι άνθρωποι οι ωραίοι έχουν μαύρη ψυχή. Με πείραξε αυτό το catfishing, αυτή η ψεύτικη ωραιοποίηση μέσω διαδικτύου για να "κερδίσεις" τον άλλον, δε χρειαζόταν κάτι τετοιο, εννοώ και να ήταν όπως στα αλήθεια, από κοντά, πάλι θα ήθελα να βγούμε και να τη γνωρίσω επειδή είναι ενδιαφέρον άτομο και μοιραζόμαστε πάρα πολλά κοινά. (για τα οποία δεν είπε ψέμματα, ήταν όλα αλήθεια) Όταν της τα είπα όλα αυτά, μου είπε πως π λόγος που το έκανε ήταν επειδή όσες φορές έβαλε φωτογραφία χωρίς επεξεργασία ή ολόσωμη, ποτέ δεν δεχόταν να βγούνε (αυτός με τον οποίο μιλούσε) ακόμα και να ήταν ίδιοι σε όλα, πάντα θα έτρωγε άκυρο λόγω εμφάνισης και βαρέθηκε την απόρριψη. Της είπα οκ, σε καταλαβαίνω. Συνεχίσαμε να βγαίνουμε και άλλο, 2-3 φορές ακόμα. Μετά ανακάλυψα σε μία άλλη διαδικτυακή πλατφόρμα γνωριμιών, είχε προφίλ με άλλο όνομα, ίδιες επεξεργασμένες φωτογραφίες και όλα τα άλλα. Μιλούσε με έναν φίλο μου. Του είπα να της πει να βρεθούνε για έναν καφέ. Πήγαμε και οι 2 μαζί στο ραντεβού. Μας είδε από μακριά (ήταν πολύ κεντρικό καφέ, σε πλατεία) και απλά άρχισε να κλαίει και έφυγε. Τι να πω;.. Να λέτε την αλήθεια ρε παιδιά, να δείχνετε το αληθινό σας πρόσωπο, μη ντρέπεστε...δεν είμαστε όλοι ίδιοι να κοιτάμε εμφάνιση και μόνο, ούτε μας "κερδίζει" αυτό. Δηλαδή, θα ήμουν ποτέ εγώ (ή ο οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος) με κάποια αν είμαστε η μέρα με τη νύχτα μόνο και μόνο επειδή είναι όμορφη με τα δικά μου κριτήρια; Αν είναι δυνατόν..

Έχω σχέση με έναν κοντά 7 μήνες και πρόσφατα έμαθα οτί έχει εθισμό στα τυχερά παιχνίδια, χαρτιά, κτλπ. Το ανακάλυψα εντελώς τυχαία παρεμπιπτόντως, (δεν μου το είπε ο ίδιος) όταν είχα πάει μία φορά σπίτι του και είδα αρκετά βιβλία για να "διαβάζεις" τα χαρτιά, πως να κερδίζεις στο πόκερ, και τέτοια αντίστοιχα, και τον ρώτησα μεταξύ αστείου και σοβαρού "σκοπεύεις να γίνεις τζογαδόρος;" και μου είπε έτσι απλά, "είμαι ήδη". Με παραξένεψε το γεγονός οτί δεν ντράπηκε καθόλου να το παραδεχτεί, ίσα ίσα που όσο μιλούσε για "συστήματα" και τεχνικές/κόλπα, τόσο δυνάμωνε η φωνή του από ενθουσιασμό, λες και ανακάλυψε κάποια φόρμουλα για θεραπεία καρκίνου ή δε ξέρω κεγώ τι. Μου είπε οτί έχει βγάλει αρκετά χρήματα από αυτό (αν και έχασε τα 5πλάσια όπως παραδέχτηκε ο ίδιος με στυλ "ε συμβαίνουν και αυτά, δε μπορείς πάντα να νικάς") και παίζει και σε λέσχη αλλά και διαδικτυακά, όταν ειναι στη δουλειά του επειδή δουλεύει σε γραφείο και όταν βαριέται συνήθως παίζει να περάσει η ώρα. Τον αγαπώ πολύ αλλά δε ξέρω τι να κάνω.. είμαστε στα 30κάτι και κοιτάμε για σπίτι στη παρούσα φάση, θέλουμε να συγκατοικήσουμε μαζί αλλά με αυτά που κάνει φοβάμαι μην χαλάσουν όλα εξαιτίας του προβλήματός του..

Είμαστε μαζί κάπου 2 μήνες και κάθε φορά που τη βλέπω τελευταία δείχνει να πλήττει μαζί μου, σαν κάτι να μη κάνω καλά ενώ εγώ δεν άλλαξα όσο καιρό μιλάμε είτε συμπεριφορά είτε χαρακτήρα, ο ίδιος είμαι. Το μόνο που άλλαξε είναι οτί επειδή το καλοκαίρι το περάσαμε ξένοιαστα (αρχές ιουνίου γνωριστήκαμε οπότε όλο το καλοκαίρι βγαίναμε κάθε μέρα σχεδόν) και τώρα αρχίζει η σχολή της και η δικιά μου και εγώ δουλεύω παράλληλα, δεν θα έχουμε τόσο χρόνο για εμάς.. δε ξέρω τι περίμενε, η ζωή δεν είναι ένα μεγάλο καλοκαίρι.. πρέπει να μάθουμε να ζούμε χώρις να είμαστε με τον άλλον κάθε μέρα ή τουλάχιστον αυτή την επιλογή έχουμε..αυτά της είπα τις τελευταίες φορές που την είδα, όχι για να την στεναχωρήσω αλλά για να το συζητήσουμε (επειδή η αντίδρασή της κάθε φορά όταν αποχαιρετιζόμασταν ήταν μία ανυπομονησία για την επόμενη φορά που θα βλεπόμασταν, κάτι το οποίο είναι αναπόφευκτο να μειωθεί όταν θα μειωθεί ο μεταξύ μας χρόνος) και έκανε σαν να μην ήθελε να το συζητήσει.. μερικές φορές αναρωτιέμαι αν έχει το μυαλό ενός μικρού παιδιού που πήγε στο λούνα παρκ και επειδή οι γονείς του, του λένε πως θα φύγουν, αλλά θα ξανάρθετε άλλη φορά, νομίζει πως αυτοί προσπαθούν να το ξεγελάσουν και πεισμώνει και κλαίει και παρακαλάει να μείνουν και άλλο εκεί , και πάντα θα θέλει και άλλο αλλά δε γίνεται να μείνει μόνιμα εκεί.. εντάξει , ξέρω οτί από αγάπη το κάνει αυτό (να ζει σε άρνηση της επικείμενης πραγματικότητας που θα προκύψει σε μερικές μέρες) αλλά που και που καλός είναι και ο ρεαλισμός, στο κάτω κάτω είναι 18 και εγώ 20, τα έχουμε τόσο λίγο καιρό.. είναι σαν να βιαστήκαμε πολύ για κάτι λες και μετά θα το χάσουμε..φοβάμαι μην όλη αυτή η ενέργεια και ο ενθουσιασμός / η ανυπομονησία, στερέψουν ακριβώς επειδή αρχικά υπήρχε τεράστια ένταση ενώ τώρα σε λίγες μέρες, όσο πάει θα μικραίνει...

Ειμαι 23. Δουλευω απο τα 19 μου σε χωρο των οικονομικων. Ημουν σε λογιστηριο εταιρειας και τωρα σε λογιστικο γραφειο με το σκεπτικο οτι εκει θα μαθω την δουλεια και θα μπορω ισως καποια στιγμη να ανοιξω κατι δικο μου. Εχω τελειωσει οικονομικο πανεπιστημιο και δεν εχω παει σε καποιο μεταπτυχιακο. Το θεμα μου ειναι οτι καθομαι στη δουλεια για να παρω προυπηρεσια ομως τα αφεντικα μου επειδη με πληρώνουν εχουν την αισθηση οτι πρεπει να τους υπηρετω. Δηλαδη, κανω και δικες τους εξωτερικες δουλειες, π.χ ψωνια δικα τους. Ή με παιρνουν τηλεφωνο το σαββατοκυριακο να κανω καποια δουλεια τους. Παραδειγμα το προηγουμενο σαββατοκυριακο μου ειπαν να παω να τους παρω απο το αεροδρομιο για να μην πληρωσουν ταξι. Γενικα εχω στο νου μου ολη την ωρα οτι πρπεει να ειμαι διαθεσιμη. Εχει τυχει να πω οχι καποια μερα και θυμωσαν. Εννοειται το ωραριο εργασιας δεν υπαρχει καν. Απλα ειναι καλα τα λεφτα σε σχεση που παιρνω με αλλα παιδια της ηλικιας μου αλλα δε ξερω τι να κανω. Μεταξυ μας δεν ξερω καν αν μου αρεσει το επαγγελμα. Εγω με την τεχνη ηθελα να ασχοληθω και συγκεκριμενα με τη φωτογραφια αλλα με φαγανε οτι δεν θα εχω να φαω. Και σας χομπι ουτε καν προλαβαινω με αυτη τη δουλεια πια. Μια απογοητευση…

παρόλο που πάω 22, δεν νιώθω αυτό το αίσθημα ότι έχω μεγαλώσει. το εννοώ με την έννοια ότι...δεν έχω αυτή την αυτοπεποίθηση που θα έπρεπε μάλλον να είχα σα ενήλικη. είτε αυτό πρόκειται για δουλειά, για οδήγηση κλπ..δεν το έχω πιστέψει ότι έχω φτάσει στο σημείο που μπορώ να τα κάνω όλα αυτά, και πως η 17χρονη μέσα μου ακόμα τα φοβάται αυτά.. δεν με προετοίμασε κανείς για κάτι. μέχρι τώρα,όλα τα έχω μάθει μόνη μου. απλά νιώθω πως δε θα μπορέσω να ανταποκριθώ σε adult shit. αλλά θέλω να νιώσω ενήλικη, θέλω να νιώσω ότι είμαι ικανή για να κάνω ό,τι συμπεριλαμβάνεται στο να είσαι υπεύθυνος του εαυτού σου. απλά..φοβάμαι.

Θέλουνε να με χωρίσουν με το αγόρι μου.Συγκατοικουμε και πάντα δουλευε αλλα επειδη καθόταν το καλοκαίρι και δε δουλευε μου βάλανε τις φωνές.Ενω δεν έβρισκε δουλειά πουθενα.Ποτε θα πάει για δουλειά μου λεγανε και γιατί κάθεται ότι με εκμεταλλεύεται και ο πατέρας μου εξαλλος μου είπε να βρω άλλον που να έχει σταθερή δουλειά.Εχουν δίκιο;Το αποτέλεσμα ειναι ότι το αγόρι μου τελικά βρήκε δουλειά αλλά και πάλι ευχαριστημένους δε τους βλέπω.Τους αρέσει συνεχώς να ανακατεύονται στη ζωή μου πως θα τους το ξεκοψω;Κανένας από όσους είχα δεν τους άρεσε μήπως τελικά με θέλουν μόνη μου στο δωμάτιο μου;

Καλησπέρα, μιλάω με ένα παιδί πολύ λίγο καιρό, εγώ 26,εκεινος 29 αστυνομικός στη τροχαία. Μου έστειλε εκείνος μήνυμα και μου πρότεινε απ τη 1η 2η μερα να βγούμε. Λέω δε χάνω κάτι, ας μη το καθυστερώ όπως τις άλλες φορές & καλύτερα αν είναι να μη βγει κάτι να το δω από νωρίς,οπότε του είπα ναι. Μέχρι να βγούμε, στέλναμε, αλλά εκείνος απαντούσε πολύ αραιά κ σπάνια να ρωτούσε εγώ τι κάνω. Λέω πάει βρήκα άτομο που μιλάει μόνο για τον εαυτό του. Μια μέρα, ενώ του είχα στείλει, δε το είχε διαβάσει, αλλά τώρα δε ξέρω αν είδε καταλαθως την ιστορία που είχα ανεβάσει και μ απάντησε μετά από λίγο. Απ τη μία του δίνω "ελαφρυντικό" γιατί δε τον γνωρίζω και δε ξέρω πως σκέφτεται, ήξερα βέβαια & ότι δούλευε μέχρι τις 6 το πρωί, αλλά προσπαθώ να μη βρίσκω δικαιολογίες, καθώς πάντα το κάνω, έχω δει τις καταλήξεις & δυστυχώς ακόμη μυαλό δε βαζω. Βγήκαμε χθες τελικά, μετά από δική μου ερώτηση αν ισχύει, γιατί το είχαμε αφήσει στο φλου, η ώρα πέρασε ευχάριστα & γρήγορα, ρωτούσε και για μένα παραδόξως. Μου είπε ότι δεν είναι των μηνυμάτων & όταν είναι στο σπίτι & πέφτει για ύπνο, το κλείνει εντελώς το τηλ για να μη τον ενοχλούν. Αυτό το είπε, γιατί 2-3 φορές μίλησε στο κινητό, ήταν όντως αντρικές φωνές & ήταν περί κάτι διπλωμάτων. Επίσης, πλεον προσπαθεί να τα παίρνει όλα χαλαρά & να μην έχει άγχος & γι αυτό χάνει λίγο την αίσθηση του χρόνου. Κατά τη διάρκεια του ραντεβού, με άγγιζε λίγο κάποιες φορές & μου πρότεινε την επόμενη φορά να πάμε για φαγητό κάπου έξω. Μου το πρότεινε & χθες αλλά δεν ήθελα & του είπα όταν καθόμασταν, ότι θα του κάνω το χατίρι την επομένη. Και μου είπε ότι κάποια στιγμή θα μου μαγειρέψει εκείνος, γιατί μένει μόνος & του αρέσει να ασχολείται. Κανόνισε να πάει για φαγητό με έναν φίλο του μετά, άκουσα πάλι αντρική φωνή, μ είπε αν ήθελα να πάω αλλά μπορεί να το είπε & έτσι, αφού ήξερε ότι δε μπορούσα. Μετά κανένα μήνυμα από καμιά μεριά, έστειλα εγώ σήμερα, δεν έχουμε αναφερθεί για χθες. Όπως, επίσης, είχαν περάσει 3 ώρες απ το τελευταίο μου μήνυμα & ανέβασα επίτηδες ιστορία & ύστερα από 1 μισάωρο μου απάντησε λέγοντας μου ότι κοιμόταν. Α και χθες μου λέει για Σάββατα να μη με υπολογιζεις γιατί έχω όλο γάμους & ήθελα να του πω καλά ηρέμησε. Τώρα δε ξέρω, αν σταματήσει η κουβέντα, δε ξανακάνω κίνηση. Ας μου στείλει εκείνος όποτε θέλει. Προσπαθώ να μένω προσγειωμένη κι ας μ αρέσει κι ας πήγε καλά το ραντεβού, για να μην φάω τα μούτρα μου πάλι. Εσάς πως σας φαίνεται;;

Κι έρχεται η ώρα που μαθαίνεις, από φίλο, ότι συγγενικό σου πρόσωπο διαβάζει τα μηνύματα σου επί μήνες χωρίς να ξέρεις τίποτα. Πως αντιδράς;

Αν και μου αρεσει πολύ να μαθαινω ξένες γλώσσες και να διαβαζω και να μαζεύω χαρτιά, οι γονείς μου με κράζουν γιατι με θεωρουν πολύ τεμπέλα. Η αληθεια ειναι οτι δυστυχως ξυπνάω καθε... μεσημερι κατα τις ...12!! Ολη μερα δεν κανω τιποτα παρα μονο να διαβαζω (τωρα κανω γερμανικα C1). Εξω βαριέμαι να βγω. Φετος διακοπές βαρεθηκα να πάω. Συντροφο δεν έχω γιατι βαριεμαι να φτιάχνομαι καθε φορά και ντυνομαι ωραία για τα πρώτα ραντεβού. Δουλειά ούτε για αστειο αφού εχω βολευτεί με ενα επιδομα. Δουλεια αλλωστε δεν ψαχνω καν να βρω γιατι η ιδέα του πώς θα καταφερω να ξυπνησω να πάω το πρωί με τρομοκρατεί. Ούτε πεντε ξυπνητηρια δεν με σωζουν. Στην γ λυκειου θυμάμαι ειχα εξαντλήσεις απουσίες ολες τις πρωτες ωρες λογω του οτι αργουσα να ξυπνησω. Το βραδυ αργω να κοιμηθώ επειδη είμαι ενα νευρικο ατομο. Ειλικρινά στα 30 μου δεν εχω κάνει τιποτα το ανατρεπτικό στη ζωη μου επειδη ειμαι ακραια ευθυνόφοβη και τεμπελα. Ντρεπομαι και για το τί λενε οι γειτονες ετσι κοπρόσκυλο που με βλέπουνε. Θελω να αλλάξω την ζωή μου. Απο πού να ξεκινήσω;;;