ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θεωρώ πως είναι εντελώς λανθασμένη αντίδραση να μην δείχνουν οι άνθρωποι την ευαλωτότητά τους και τις δυσκολίες τους ειδικά όσον αφορά τη σύναψη σχέσεων με τους άλλους. Έχω παρατηρήσει πως είναι πραγματικά ελάχιστοι οι άνθρωποι -ίσως μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού- που αφού ξεγυμνώθηκα συναισθηματικά μπροστά τους, έκαναν το ίδιο και εκείνοι σε μένα. Και σκέφτομαι: μα αφού έχουμε τα ίδια προβλήματα να μας απασχολούν, τις ίδιες λύπες να ταλαιπωρούν την ψυχή μας και τις λίγες χαρές που μας βγάζουν από το τέλμα, προς τι η κρυψίνοια ή η ανωτερότητα κάποιων που δεν θέλουν να δείξουν τι νιώθουν; Μιλάω για ανθρώπους με τους οποίους υπάρχουν κοινά μεταξύ μας κι αυτό βγαίνει πάνω στη γνωριμία μέσα από τη συζήτηση. Κι όμως προτιμούν να παραμένουν στρείδια, να μην κάνουν το παραπάνω βήμα και να ανοιχτούν περισσότερο. Σου επιτρέπουν να μπεις στον κόσμο τους τόσο όσο, όχι παραπάνω. Γιατί περνιέται το αφύσικο ως φυσιολογικό τόσο πολύ; Στην εποχή μας υπάρχει πολύ έντονα αυτό το φαινόμενο. Και παλιότερα υπήρχε αλλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό; Λέει κάποιος άνθρωπος ότι φοβάται να ανοιχτεί, ότι ζει χωρίς έρωτα, χωρίς φιλία, ότι προτιμά τη μοναξιά κι αντί να προσπαθήσουν οι γύρω του να δουν από πού πηγάζει όλο αυτό και να τον καθοδηγήσουν προς το φως, τον επευφημούν γι' αυτή τη στάση του. Δηλαδή ''μπράβο που είσαι μονήρης''. Στην εποχή μας είναι εντελώς φυσιολογικό να ζει κάποιος χωρίς εξόδους, χωρίς φιλικές συναναστροφές, χωρίς σεξ, όλα αυτά φαίνονται ''ok''. Αρκούμαστε σε ένα ''ok''. Άκουγα πρόσφατα την συνέντευξη μιας συγγραφέως που έλεγε ότι ο λόγος που παράγει τόσο λίγο καλλιτεχνικό έργο είναι ότι θέλει να ζει πρώτα και πάνω απ' όλα. Χωρίς τη ζωή δεν μπορεί να υπάρξει καλλιτεχνικό έργο, έλεγε. Κι ότι το είχε πει και στον εκδότη της, ότι προτιμά να περνάει χρόνο με τους φίλους της, με τους έρωτες, να ζει τους χωρισμούς της, τις εκδρομές της, όλα αυτά που αποτελούν τη ζωή και μετά να παίρνει έμπνευση και να γράφει για όλα αυτά όταν νιώθει έτοιμη. Και το άκουσα και σκέφτηκα: Τι φυσιολογικός άνθρωπος, να 'ναι καλά, γι' αυτό γράφει τόσο ωραία! Ενώ γύρω μου βλέπω ότι η απομόνωση και η έλλειψη θεωρούνται εντάξει, μια χαρά, φυσιολογικά πράγματα, ενώ δεν είναι. Δεν είναι. Είναι μία επιλογή ενός τρόπου ζωής όταν έχεις ηττηθεί απ' όλα τα υπόλοιπα που αποτελούν την πραγματική ζωή. Αντί να προτείνουμε στον άλλο να κάνει ψυχοθεραπεία, να βρει φίλους, να ψάξει να βρει τον έρωτα, να ανακαλύψει τρόπους τέλος πάντων να σκοτώσει το σαράκι που τον κατατρώει και έχει αποσυρθεί από τις απολαύσεις της ζωής, ή ακόμα και να προσφερθούμε εμείς οι ίδιοι να γίνουμε φίλοι και φίλες του ή εραστές κι ερωμένες του, θεωρούμε την απομόνωση ως ηρεμία και την αποσιώπηση της έλλειψης ως δείγμα αυτάρκειας.