ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν υπάρχει οικονομική δυνατότητα πάρε γυναίκα να σε βοηθάει.Αν όχι ,σφίξε τα δόντια και κάνε υπομονή μέχρι να ξεπεταχτεί το νινι και να ξεκινήσει παιδικό σταθμό,η κατάσταση θα γίνει πιο εύκολη.Γενικα όσο μεγαλώνει ένα παιδί ,τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα.Τωρα είναι μωρό ακόμα,λογικό να σου φαινεται βουνό.Υπομονη!!

Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι έχεις ένα πραγματικό, πρακτικό πρόβλημα — κουράζεσαι, δεν προλαβαίνεις, και είναι λογικό να νιώθεις εξαντλημένη. Αυτό είναι το πρώτο και πιο άμεσο ζήτημα, και δεν χρειάζεται να το υποτιμάς.

Το δεύτερο είναι ότι η ζωή έχει φάσεις· δεν θα είναι πάντα έτσι. Το παιδί θα μεγαλώσει, η δουλειά θα σταθεροποιηθεί, και σιγά σιγά θα αναπνεύσεις.

Αλλά το πιο βαθύ —και πιο ανθρώπινο— κομμάτι του πόνου σου έρχεται, νομίζω, από τη ματαίωση των προσδοκιών σου. Από την ελπίδα ότι η μητέρα σου, που κάποτε είχε στήριξη, θα γινόταν τώρα η δική σου στήριξη. Και το ότι αυτό δεν συνέβη, πονάει σαν προδοσία. Δεν είναι αδυναμία, είναι πένθος για κάτι που δεν πήρες.
Δεν σημαίνει όμως ότι έχεις άδικο ή ότι είσαι “αφελής”. Απλώς έλπισες σε αγάπη και βοήθεια — όπως θα έκανε κάθε παιδί.

Στην ενηλικίωση όμως ένα από τα πράγματα που αφήνουμε πίσω είναι τέτοιου είδους προσδοκίες...

Δεν ξέρω κατά πόσο βοηθάει αλλά κι εγώ έφτασα στη συνειδητοποίηση ότι μόνοι ερχόμαστε μόνοι φεύγουμε. Και ότι μπορέσουμε να κάνουμε μόνοι... Οπότε καταλαβαίνουμε όλοι απόλυτα τη θέση σου, είμαστε πολλοί στο ίδιο καράβι, κράτα γερά, ότι καταφέρνεις όσο μικρό ή μεγάλο είναι αξιοθαύμαστο, και όταν δεν μπορείς δώσε την άδεια στον εαυτό σου να αφεθεί έστω και για λίγο και να κάνεις κάτι για σένα.

Μήπως να έπαιρνες μια γυναίκα να προσέχει το παιδί οταν θα υπάρχει ανάγκη; Μια αλλη λυση ειναι να αλλάξεις δουλεια και να βρεις μια απογευματινή part time ωστε να μενεις με το παιδι τα πρωινα που θα χρειαζεται, διαφορετικά ναι, είναι πολύ δύσκολο να τα καταφέρεις χωρις βοήθεια.

Οι εποχές αλλάζουν. Και μάλλον, γίνονται λιγότερο ανθρώπινες.
Αλίμονό μας αν εμπιστευόμασταν όλοι το προσωπικό μας μεγάλωμα και ανάπτυξη με όρους μίας παλιότερης εποχής και στηριγμένοι σε βάσεις παλιές που πλέον δεν ισχύουν.
Το λάθος σου ήταν που περίμενες βοήθεια από τη μάνα σου ξέροντας πώς ήταν και πώς φερόταν. Τη στιγμή που έπρεπε να βασιστείς αποκλειστικά στον εαυτό σου και τις δυνατότητές του, ώστε να σχεδιάσεις τη δική σου ατομική πορεία. Και να πάρεις στα χέρια σου το μέλλον.
Το "δεν πειράζει, μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ" που θέλεις τόσο να ακούσεις, θα το περιμένεις μόνο από τους ανθρώπους που νοιώθεις κοντινούς σου · εν προκειμένω από το σύζυγό σου. Εκείνος θα πρέπει να είναι δίπλα σου και να συνδράμει όσο μπορεί σε όσα γράφεις εδώ και σε απασχολούν.
Και αν δεν καταλαβαίνει, επέμενε, μέχρι να καταλάβει.
Να συζητήσεις μαζί του όσο περισσότερο μπορείς, μέχρι να βρεθεί μία λύση.
Δε μπορούμε να τρέχουμε για πάντα με 3-4 ώρες ύπνο να τα προλαβαίνουμε όλα...
Να προσέχεις.

Μεγάλωσες σε μία εποχή με καλύτερες οικονομικές δυνατότητες που περίσσευαν τα χρήματα οπότε μετά ήταν ξεκάθαρα θένα θέλησης. Αν εγώ θέλω να βοηθήσω οικονομικά έναν συγγενή μου (έστω μακρινό) και δεν μου φτάνουν ούτε για μένα, φυσικά και νιώθω περίεργα που κάποτε, πριν 3 δεκαετίες, θα μπορούσα ίσως (αν ζούσα) να συνεισφέρω. Αν σου περισσεύουν 200 ευρώ είναι θέμα θέλησης τι θα τα κάνεις, άλλοι τα ξόδευαν σε δώρα και προσωπική ευχαρίστηση, άλλοι τα έδιναν σε συγγενείς. Και αυτό είναι πολυδιάστατο πρόβλημα αν το αναλογιστεί κανείς επειδή προφανώς και αν κάποτε με μία δουλειά (και χωρίς εξοντωτικά ωράρια ή υπερωρίες) έβγαζες και τα απαιτούμενα να ζήσεις αλλά και το κατιτίς παραπάνω (που εσύ μετά θα αποφάσιζες που και πως θα το διαθέσεις) , αυτό επηρεάζει και τον διαθέσιμο χρόνο σου καθώς πλέον τρέχεις για κάτι που παλιά δεν θα χρειαζόταν (π.χ. πόσοι κάνουν πλέον και 2 και 3 δουλειές για να τα βγάλουν πέρα). Δεν είσαι αφελής, ούτε απελπισμένη, απλά ζεις στην κοινωνία του τώρα και πως αυτή έχει διαμορφωθεί από το παρελθόν και τις συνέπειες των αποφάσεων που έλαβαν χώρα στο τότε. Το να τρέχεις και να μην προλαβαίνεις, το άγχος, το καθημερινό χάος, είναι μία έρημος και εσύ αναζητάς μία ψυχική όαση, κάπου να ξαποστάσεις. Σε καταλαβαίνω. Δεν φταις εσύ αλλά όσοι μας έφεραν (είτε άμεσα είτε έμμεσα) σε αυτό το σημείο και ενώ κάποτε υπήρχε βοήθεια από συγγενείς προς το πρόσωπό μας, τώρα δεν υπάρχει αυτό ούτε από αυτούς (που όσοι ζουν ακόμα κάποια στιγμή θα φύγουν από την ζωή) αλλά ούτε και από εμάς προς την νέα γενιά (αφού και εμείς είμαστε θύματα της κρίσης και ό,τι συνεπάγεται με αυτό). Δυστυχώς δεν μπορώ να σου δώσω κάποια ελπίδα καθώς αν γράψω "όλα θα πάνε καλά" βασίζεται σε απλή εικασία, αν θέλεις απλά να το διαβάσεις αυτό, τότε "όλα θα πάνε καλά" , αλλά κάτι μου λέει πως αυτή η απελπισία που νιώθεις οφείλεται εκεί ακριβώς, δηλαδή στο ότι συνήθισες να ακούς τέτοια ελπιδοφόρα λόγια που όντως υλοποιούνταν, που όμως πλέον δεν γίνεται αυτό. Το τραγούδι της εποχής μας είναι το "Παιδιά των δρόμων" της Ελένης Τσαλιγοπούλου. Ειδικά το ρεφραίν που λέει: "Και κάθε μέρα, κάθε νύχτα
μάς σημαδεύει μεσ' στα μάτια η ζωή
κι όλο που πάει να μάς πετύχει
εμείς ξυπνάμε πάλι ζωντανοί". Κυριολεκτικά αυτό είμαστε, μεροδούλι μεροφάι, να την βγάλουμε κουτσά στραβά. Αυτή είναι η πραγματικότητα χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως δεν μπορείς να βρεις μία δικιά σου όαση μέσα στην έρημο, ένα καταφύγιο να ξαποστάσεις, και αυτό δεν είναι άλλο από την αγάπη του συζύγου και του παιδιού σου. (θα πρόσθετα και "οτιδήποτε άλλο κάνεις που σου δίνει ευχαρίστηση, η μουσική που ακούς, οι βόλτες που πηγαίνεις, οι ταινίες που βλέπεις" όμως με 3 και 4 ώρες ύπνο και επειδή τα έχω περάσει και εγώ αυτά και ξέρω πως είναι, δεν απολαμβάνεις τίποτα το εξτρά) . Υπομονή, κουράγιο και ελπίζω κάποια στιγμή να αλλάξουν οι καταστάσεις για όλους μας.