ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μεγάλωσα σε μια εποχή που όλοι έτρεχαν να βοηθήσουν οπότε υπήρχε ανάγκη, οι παππούδες ήταν πάντα εκεί να μη μας λείψει τίποτα ούτε οικονομικά ούτε σε βοήθεια στα πάντα. Από το μαγείρεμα μέχρι να μας κρατήσουν. Με μια μητέρα που δε δούλευε και δε δούλεψε ποτέ ούτε μετά το διαζύγιο και ας υπήρχε ανάγκη. Τώρα που έκανα παιδί νόμιζα αφελεστατα, δε χρειάζεται να με κρίνει κάνεις ξέρω πόσο ηλιθια υπήρξα, ότι θα είχα μια μικρή βοήθεια όπως είχε η ίδια. Δεν υπαρχει. Γιατί να υπάρξει; Και ανακαλύπτω η αφελής ότι δε μπορώ να συνδυάσω δουλειά, μητρότητα, νοικοκυριο, γαμο. Η μέρα έχει 24 ώρες. Και εγώ τρέχω με 3 και 4 ώρες ύπνο να τα προλάβω όλα. Και τελικά είμαι μια μιζέρια και σαν εργαζόμενη και σαν μάνα. Με έναν σύζυγο που προσπαθεί αλλά δεν καταλαβαίνει πάντα ότι οι πλάτες μου δεν αντέχουν άλλο. Και ένα παιδί 12 μηνων με πυρετό και να αναρωτιέμαι πόσες άδειες μπορώ να πάρω; Πόσο άρρωστη μπορεί να πάει στον σταθμό και μια μάνα να λέει τι χρωστάει. Η ίδια. Τίποτα. Έχει δίκιο. Δική μου η ζωή, δικά μου βάρη. Έστω και αν δεν ανέλαβε τα δικά της. Έστω και αν πληρώνω και τους λογαριασμούς της μητέρας μου. Δε μου χρωστάει τίποτα. Απλά με πονάει που ήμουν τόσο αφελής. Έχω άδικο. Όλοι μόνοι μας είμαστε και οφείλουμε να τα καταφέρνουμε μόνοι, αλλά καμία φορά θα ήθελα να ακούσω το δε πειράζει παιδί μου μην ανησυχείς εγώ είμαι εδώ. Μια απογοητευμένη αφελής.